Morgunblaðið - 23.05.1999, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 23. MAI1999
39
MINNINGAR
ASLAUG
KRISTINSDÓTTIR
+ Áslaug Kristins-
dóttir fæddist í
Reykjavík 7. janúar
1920. Hún lést á
Landakotsspítalan-
um 17. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
björg Árnadóttir, f.
9. febrúar 1880, d.
28. september 1961,
og Kristinn Árna-
son, f. 23. október
1885, d. 9. mars
1966. Systkini Ás-
laugar eru: Sigmar,
látinn; Unnur Árný,
látin; Haraldur; Elín Stefanía,
látin, og Helga.
Hinn 4. júlí 1948 giftist Ás-
laug Bjarna Krisljánssyni, f. 4.
mars 1924, d. 4.
september 1988.
Þau eignuðust einn
son, Kristin, f. 16.
ágúst 1948, maki
Sigrún Guðmunds-
dóttir, f. 6. janúar
1948. Sonur þeirra
er Guðmundur Rún-
ar, f. 26. júní 1969.
Einnig ólst upp hjá
þeim Ása Magnús-
dóttir, f. 18. aprfl
1959. Áslaug bjó
mestan hluta ævi
sinnar að Braga-
götu 30 hér í borg.
Utför Áslaugar fer fram frá
Fossvogskirkju þriðjudaginn
25. maí og hefst athöfnin klukk-
an 15.
Á kveðjustund vil ég minnast
með nokkrum orðum elsku tengda-
móður minnar Áslaugar Kristins-
dóttur eða Ásu eins og hún var köll-
uð.
Við upphaf lífs skal endinn skoða.
Við vitum öll að við eigum ekki eilíft
líf hér á jörðu, en þegar kallið kem:
ur erum við alltaf jafn óviðbúin. í
eigingimi okkar viljum við ætíð
hafa ástvinina lengur hjá okkur, þó
við vitum að hveiju stefnir.
Trú, von og kærleikur er það
fyrsta sem kemur upp í huga minn
þegar lífshlaupi þínu er lokið, Ása
mín. Trú þín á Guð var takmarka-
laus, von að ástvinum þínum gengi
allt í haginn og af kærleika áttir þú
nóg til að gefa ástvinum þínum sem
öðrum.
Lífíð fór ekki um þig mildum
höndum, þú varst búin að vera
sjúklingur í tæpa hálfa öld og þætti
mörgum nóg um. En með ótrúlegri
seiglu og þrjósku tókst þér að
standa upp og lifa þínu lífi. Aldrei
heyrði ég þig kvarta Ása mín þó þú
hafir haft ríka ástæðu til í gegnum
sjúkdómsstríð þitt. En þú stóðst
ekki ein, Bjarni tengdafaðir minn,
stóð eins og klettur við hlið þér, það
gerðu líka aðrir ástvinir og þú glat-
aðir ekki þinni léttu lund sem hjálp-
aði þér yfir margan erfiðan hjall-
ann.
Það var mikið áfall fyrir þig þeg-
ar Bjarni þinn lést þann 4. septem-
ber 1988 og þá héldu allir að lífi
þínu væri lokið. Með ótrúlegri
þrautseigju og trú á Guð tókst þér
að halda áfram og sýndir okkur
hinum að vilji og trú er allt sem
þarf. Ása mín, þú varst einstök.
Elsku Ása mín, nú er ferð þinni
lokið, ég vil þakka þér fyrir allt sem
þú gafst mér og ég á eftir að sakna
þín mikið.
Þó lengi þú stríddir við lasleika þann
sem lamaði kraft til að vinna
með hugprýði’ og þreki þá höndin þín vann
að hagsældum ástvina þinna.
Æ stimuð er höndin - og sorgin er sár
við síðustu hvíluna þína
en glitrandi sólstaff í gegnum vor tár
í Guðs dýrð við sjáum þér skína.
Vor Herra mun þerra af hvörmunum tár
og þjáningar vorar lina
æ vertu nú sæl - um öll eilífðar ár
við eigum þig hjartkæra vina.
(Í.H.)
Eg trúi því að vel verði tekið á
móti þér Ása mín á þeim góða stað
þar sem þjáningar fýrirfinnast ekki
og eilíf hamingja ríkir, þú átt það
skilið.
Eg vil nota tækifærið að þakka
öllu því góða starfsfólki á deild K-2
á Landakotsspítala fyrir frábæra
umönnun og elsku í-garð Áslaugar
minnar, ég á ekki nógu sterk orð til
að lýsa þakklæti mínu.
Elsku Kristinn minn, Guðmund-
ur og aðrir ástvinir, missir okkar er
mikill, ég bið góðan Guð að varð-
veita og blessa þessa góðu konu
sem gaf okkur svo mikið.
Blessuð sé minning hennar.
Þín tengdadóttir,
Sigrún Guðmundsdóttir.
Mig langar að minnast ömmu
minnar, Áslaugar Kristinsdóttur, í
örfáum orðum. Þegar ég reyni að
láta hugann reika þá eru mér efst í
huga öll þau veikindi sem hún þurfti
að ganga í gegnum. Það er ekki of-
sögum sagt að hún hafi verið sjúk-
lingur í 50 ár en með trú á Guð, mátt
hans og megin tókst henni að kom-
ast á „fætur“. Það hlýtur að hafa
verið erfitt, tæplega 30 ára, að lam-
ast geta ekki gert sig skiljanlega né
hreyft. Það sýndi styrk hennar að
hún lærði að tala og ganga upp á
nýtt á þeim tíma þegar ekki var boð-
ið upp á neina endurhæfingu. Ég
veit að afi Bjami var hennar stoð og
stytta ásamt fjölskyldunni. Þrátt
fyrir þrálát og sársaukafull veikindi
lét hún ekki bugast og kvartaði
aldrei. Ég dáist að hugrekki þínu og
dugnaði, amma mín.
Amma mín var einstaklega góð-
hjörtuð kona og hún geislaði af
innri fegurð sem snerti hvem þann
sem þekkti. Ég heyrði hana aldrei
„blóta“ né tala illa um nokkum
mann því allt sitt sótti hún í trúna.
Þegar einhver fór frá henni þá
signdi hún hann í bak og fyrir og
bað honum Guðs blessunar. Við
sögðum oft í gríni að þá færi hún
með „50 Maríubænir“.
Hún átti sínar skemmtilegu hlið-
ar sem gerðu hana að sérstaklega
skemmtilegri manneskju, hún hafði
einstakt skopskyn og var mjög
stríðin. Þegar henni tókst að
„gabba“ einhvern þá hló hún og hló
því þá var tilganginum náð, en
aldrei skildi hún eftir særindi því
þetta var bara „stríðnin hennar
Ásu“.
Hún kallaði mig alltaf „ömmu-
drenginn sinn“ og fyrir ungling
fannst mér það svolítið vandræða-
legt þegar hún sagði það við ókunn-
ugt fólk. í dag er ég stoltur af því,
því ég skil merkingu orðanna.
Elsku amma, þegar afi Bjarni dó,
þá dó eitthvað innra með þér, því
þið voruð einstaklega samhent hjón
og ég veit hann vakti yfir velferð
þinni.
Með ömmu fer svo margt. Mig
langar, elsku amma mín, að kveðja
þig með þessum ljóðlínum:
Eg kveð þig, elsku amma, síðsta sinni
með sárri hrýggð, en blessuð minning þín
mun verma mig og lýsa á lífsbraut minni
sem ljós, er mér af himni bjartast skín.
Þín góða sál svo glöggt mitt hjarta skildi
og græddi að fullu marga djúpa und,
þar fann ég ást sem lífið leggja vildi
til liðs við mig á hverri raunastund.
Ó amma mín, ég krýp við kistu þína,
af hvarmi falla tárin þung og heit
en vorsins geislar vonarbjartir skína
og vekja fegurst blóm á grafarreit.
(ÁH.)
Elsku pabbi minn, söknuður þinn
er mikill og það skapast mikið
tómarúm í lífi þínu, en ég veit að þú
tekst á við það með sömu trú og
amma hafði.
Elsku amma mín, ég elska þig
svo mikið og í mínum huga ert þú
hetja. Megi Guð vernda þig og taka
á móti þér opnum örmum.
Elsku amma mín, ég verð alltaf
„ömmudrengurinn þinn“.
Guðmundur Rúnar.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína
þvi nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll bömin þín, svo blundi rótt
(M. Joch.)
Elskuleg móðursystir okkar, Ás-
laug Kristinsdóttir, er látin eftir
erfið veikindi. Yndisleg kona, sem
var duglegur og sterkur persónu-
leiki.
I erfiðum veikindum sínum sýndi
hún ótrúlegt æðruleysi, þar nýttist
henni vel hin létta og skemmtilega
skapgerð og sá eiginleiki að geta
komið öllum í gott skap sem í
kringum hana voru. Með henni leið
manni vel.
Okkar fyrstu minningar um Ás-
laugu eru frá því að við litlar stelp-
ur komum í heimsókn á Bragagötu
30, til ömmu okkar og afa, Guð-
bjargar og Kristins. En þar bjó
einnig stór frændgarður sem gam-
an var að heimsækja, og okkur
ávallt einstaklega vel tekið.
Þetta var sannkallað fjölskyldu-
hús því eftir lát afa og ömmu flutt-
umst við fjölskyldan þangað einnig,
þ.e. foreldrar okkar og við þrjár
systurnar.
Áslaug og Bjarni maður hennar,
sem nú er látinn, bjuggu á fyrstu
hæðinni, ásamt Kristni syni sínum.
Haraldur móðurbróðir okkar og
Ásdís kona hans, ásamt dætrum
sínum Unni og Ernu bjuggu á efstu
hæðinni en við á miðhæðinni. Þetta
var yndislegur tími þar sem allt fór
fram í sátt og samheldni. Það var
gott að fá að alast upp í þessu hlýja
umhverfi.
Við minnumst Áslaugar með hlý-
hug og þakklæti fyrir allt hið góða
sem hún gerði fyrir okkur. Syni
hennar Kristni, Sigrúnu konu hans
og Guðmundi Rúnari syni þeirra
vottum við okkar innilegustu samúð
og biðjum góðan Guð að blessa
minningu mætrar konu.
Guðbjörg Kristín, Sólveig og
Unnur Kjartansdætur.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn
og allt er orðið rótt
(V. Briem.)
Hún Ása mín hefur kvatt. Langri
þrautargöngu er lokið. Hún hefur
gengið þyrnum stráðan veg veik-
inda í 50 ár síðan hún var 28 ára
gömul, en þá var hún trúlofuð móð-
urbróður mínum Bjarna og áttu
þau von á sínu fyrsta og eina barni
þegar veikindi hennar bar að. Hún
fékk heilaæxli og var vart hugað líf.
Eftir fæðingu sonarins Kristins var
hún flutt til Danmerkur þar sem
dr. Bush gerði á henni aðgerð og
bjargaði lífi hennar. Hún lamaðist
þó að hluta og missti málið og náði
sér aldrei. Því miður var endurhæf-
ing ekki tíðkuð á þessum árum.
Hún lærði þó að tala aftur en náði
ekki góðu valdi á málinu. Eftir
þetta mikla áfall gengu þau Bjami í
hjónaband og segir það sína sögu
um frænda minn og vin að hann
hopaði hvergi og stóð við hlið fal-
legu konunnar sinnar þrátt fyrir
allt. Fötlun hennar gjörbreytti
þeirra lífi. En þau vom bæði
hjartahlýjar og gefandi persónur
og áttu eftir að strá um sig mikilli
ást og gleði. Bjarni og Ása hafa gef-
ið mér margar góðar gjafir um æv-
ina, en enga dýrmætari en þá ást
og umhyggju sem þau sýndu mér
alla tíð.
Þegar ég var lítil telpa og bjó í
góða fjölskylduhúsinu okkar á
Bragagötu 30 kallaði ég Ásu
mömmu númer 2. Eitt sinn datt ég
og meiddi mig, settist óhuggandi á
tröppurnar og ekki fyrir nokkrun
mann sem heima var að hugga mig.
Ég var ákveðin í að gráta þangað til
Ása kæmi.
Við skulum ekki gráta
og ekki tala ljótt
því guð og allir englamir
vaka dag og nótt.
Þetta kenndi hún Ása mín mér
þá og þetta syngja barnabörnin
mín í dag.
í áranna rás hef ég fylgt Ásu á
milli lækna og heyrt hana fá hvem
dóminn á fætur öðrum. Sú upptaln-
ing á ekki heima hér, en ég verð þó
að nefna að tvisvar fékk hún
krabbamein og í seinna skiptið fyrir
um 15 árum. Þá var okkur sagt að
það væri engin von, það hefði ekki
tekist að komast fyrir meinið, og
við Bjarni grétum saman sannfærð
um að við værum að missa hana.
En hún var nú aldeilis ekkert á því
að hún væri á forum og bað bara
bænirnar sínar og signdi okkur öll í
kringum sig.
Bjarni bar hana alltaf á höndum
sér, hann talaði alltaf svo fallega við
hana að unun var að heyra og gerði
henni lífið eins léttbært og hægt
var. Og það urðu margar gleði-
stundirnar með stórfjölskyldunni
sem hélt vel saman. Én svo kom
áfallið, Bjarni frændi veiktist í júlí
1988 og lést 4. september aðeins 62
ára. Þá var Ása mín sterk eins og
alltaf. Þó við hin værum brotin
brosti hún í gegnum tárin og söng
þá stundum fyrir mig yndislega fal-
leg lög og mundi textana svo ótrú-
lega vel, eins og „Ég minnist þín
um daga og dimmar nætur“. Og
það var svo skrítið að þegar hún
söng þá runnu orðin greitt fram,
ekkert stam og ekkert minnisleysi.
En í annan tíma gat hún oft átt í
erfiðleikum með að tjá sig, vantaði
orðin eða gat ekki sagt þau. Hún
virtist eitthvað svo frjáls þegar hún
söng. Hún hafði einstaklega létta
lund og átti svo auðvelt með að sjá
það jákvæða í tilverunni.
Margs er að minnast og margt
ber að þakka. Líf mitt hefði verið
öðruvísi og fátækara ef ég hefði
ekki haft hana Ásu mína. Hún var
mér og mínum mjög kær. Ég hvísl-
aði að henni Ásu minni þegar ég sat
við dánarbeð hennar: „Nú ertu að
fara að hitta Bjarna og þú verður
frísk og falleg og talar eins og í
gamla daga“. Þannig sé ég þau fyr-
ir mér núna leiðast hönd í hönd,
frísk og falleg að njóta hamingjunn-
ar sem lífið neitaði þeim um.
Ég þakka guði fyrir Ásu og
Bjama og allt það góða sem þau
gáfu mér.
Inga Rósa.
.
Avallt í leiðinni
ogferðarvirði
Aburður og sáðvörur
Mjólkurfélag Reykjavíkur hefur um áratugi verið stærsti innflytjandi
á sáðvörum. Við bjóðum grasfræ af öllum gerðum. Hafra og bygg.
Einnig áburð í litlum og stórum einingum.
Réttar sáðvörur tryggja góða rœkt
MRbúðin
Lynghálsi 3
Simi: 5401125 • Fax: 5401120