Morgunblaðið - 19.12.2000, Blaðsíða 59

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 19. DESEMBER 2000 5&
ráðningar og alla yfírsýn nefndarfor-
mannsins en síðan viðkomu og lang-
dvalir fagmanna þeirra er að
byggingunni unnu og annarra sem
þar vai- hlutverk falið.
í þessu efni sem öðrum stóð Hall-
dóra þétt við hlið manns síns á
hverju sem gekk. Ekki var ætíð
meðbyr þá horft var til fjárhags
þeirra samstarfsaðila er hér vildu
reisa menningarhöll og varð því
stundum að taka sér hvíldarhlé. En
sóknin hélt jafnan áfram að því
loknu, og enn sem fyrr var treyst á
Brúarlandsheimilið til stórræðanna.
Sú afstaða var líka örugg í Ijósi þess
að íbúar byggðarinnar þekktu sitt
fólk nógu vel til þess að vera í engum
vafa um að unnið yrði við verkefnið
allt til loka. Þess má einnig geta í
leiðinni að á engu öðru heimili á
Mýrunum voru eins margir ung-
mennafélagar búsettir og á Brúar-
landi.
Hvað getur okkur svo fundizt um
slíkt framlag heimilis sem hér hefur
verið di'epið á? Allir kunnugir munu
segja að það hafi verið einstætt og
frábært og er þá varla of sterkt að
orði kveðið. Og þegar svo mikið er
lagt fram umhverfinu og fjöldanum
til heilla verður oft minna um endur-
gjald og þakklæti en efni gætu staðið
til. En við, sem þekktum þau Binna
og Dóru, vitum af reynslu liðinna ára
að launa og þakklætis kröfðust þau
ekki. Framgangur þeirrar hug-
sjónai' sem vakað hafði meðal sveit-
unganna allt frá bernskuárum þeirra
hjóna og varð að endingu fullúr sigur
á langri leið var áreiðanlega það
hamingjuríkasta í huga þeirra
beggja. Meira heimtuðu þau ekki í
sinn hlut.
Um gróðurfarsáhuga Halldóru
var rætt í fáeinum orðum hér að
framan, eða þann þáttinn er beindist
að vexti skrúðblóma og trjáa heima
fyrir. En áhugi hennar náði lengra.
Hún var félagi í Skógi'æktarfélagi
Borgíirðinga og vildi veg þess sem
mestan. Um það leyti sem Lyng-
brekka var að taka til starfa var
stofnaður minningar- og áheitasjóð-
ur er styðja skyldi gróðurfar á eign-
arlóð ungmennafélaganna sem húsið
stendur á. þetta var Álftársjóður
svonefndur, og kom það í hlut Hall-
dóru að taka sæti í stjórn sjóðsins.
Margoft ræddi hún málefni hans við
samherja og setti fram fjölmargar
hugmyndir um það hvernig trjárækt
yrði aukin á staðnum og svæðið
varðveitt með sem tryggustum
hætti.
En „ævitíminn eyðist,“ eins og eitt
sinn var sagt í snilldarljóði, og Hall-
dóra var að lokum orðin öldruð kona.
Fyrir aldarfjórðungi hafði hún orðið
að sjá á bak Brynjúlfi, manni sínum,
sem féll frá með mjög snöggum
hætti í byrjun árs 1976. Lífið hélt þó
áfram með sem líkustu móti og fyrr
og enn lifði hún mörg góð ár áður en
verulega fór að gefa á bátinn. Það
varð henni eflaust mjög þung raun
að missa elzta son sinn fyrir hálfu
þriðja ári langt fyrir aldur fram þótt
hún bæri það með hetjuskap. Hún
kvartaði ekki undan valdi örlaganna,
slíkur var styrkur hennar. Trygg-
lyndi og vinátta voru hér einnig ein-
kennandi þættir jafnhliða skapfestu
og ákveðni þegar því var að skipta.
Ætíð virtist hún hafa ágæta yfirsýn
yfir strauma og stefnur nær og fjær,
og í ályktunum var hún nærfærin og *
vildi brjóta málin til mergjar.
Halldóra á Brúarlandi var fríð
kona útlits, myndarleg á velli og fas-
ið virðulegt. Fyrir fjölmörgum árum
lét hún svo um mælt við eitthvert
tækifæri að hún byggist ekki við að
ná verulega háum aldri. Að henni
skyldi skeika svo gi-einilega í þessu
efni hlaut að gleðja okkur samferða-
mennina. Árin hlóðust að vísu að
henni með auknum þunga, en per-
sónuleg reisn lét þó hvergi undan
síga. Slíkt fólk gefur mikið af sjálfu
sér og því er gott að minnast þess er
vegir skiljast.
Ung að árum hafði Halldóra num-
ið við héraðsskóla, en þeir voru á því
tímaskeiði vegvísir margra til áfram-
haldandi mennta. Ekki veit ég hvort
hugur hennar stefndi þá á slíka
braut, en bókhneigð var hún og fróð-
leiksfús og heimili hennar vel á vegi
statt í þeim efnum. Vel fylgdist hún
og með hinum ýmsu þáttum félags-
lífs í umhverfi sínu þó hún væri þar
ekki hvarvetna lögskráður félagi og
þóttu tillögur hennar þar jafnan at-
hyglisverðar.
Ekki var vafamál að ævistarfinu
hefði þegar verið skilað með prýði er
Halldóra kaus að breyta um heima-
vettvang og setjast að á Dvalarheim-
ilinu í Borgarnesi nú fyrir fáum ár-
um, enda Brúarland áfram í
öruggum höndum. Mun þó sveitung-
unum án efa hafa þótt tómlegra að
vita hana ekki lengur að staðaldri á
sínum gamla góða stað. Og að henni
genginni hljótum við að minnast
hennar í atvikarás liðinna daga sem
eftirminnilegrar og rismikillar per-
sónu sem flestum fannst eiga svo
auðvelt með að marka lífstíðarsporin
á þann veg að meðalmennska og
hversdagsleiki hlytu að víkja.
Öllum hinum mörgu aðstandend-
um hennar færi ég samúðarkveðjur.
Fari hún vel. Kærar þakkir fyrir
samvinnu og vinarhug.
Bjarni Valtýr Guðjónsson.
Eftir því sem árunum fjölgar upp-
lifir maður það að missa fleiri og
fleiri ástvini. Nú er amma Dóra látin.
Amma var ein af þessum hörku-
konum sem gefa karlpeningnum
ekkert eftir hvað varðar líkamlegt
þrek. Hún var bóndi alla tíð og mikil
ræktunarkona. I seinni tíð helgaði
hún garðinum tíma sinn, en búskap-
urinn var henni samt áfram ofarlega
í huga. Okkur eru minnisstæð þau
allmörgu skipti sem hún og Gústi
frændi skiptust á skoðunum um hvað
væri rollunum fyrir bestu. En margt
er líkt með skyldum og höfðu þau því
bæði ávallt rétt fyrir sér í þessum
efnum og héldu hvort sínu striki.
Amma var félagslynd manneskja.
Hún var nokkuð glettin og hafa
sennilega flestir sem þekktu hana
vel kynnst góðlátlegri stríðni henn-
ar. Hún var líka svolítið forvitin og
hafa reyndar flestir afkomendur
hennar erft þennan einstaka eigin-
leika hennar. Hún var af íslensku
bændafólki komin og miðlaði öðrum
af þeim menningararfi alla tíð. Þvílík
gæfa sem það er að alast upp í sveit
höfum við oft haft á orði og amma
okkar var alltaf hluti af þessari sveit.
Báðir gistum við oft hinum megin
(í ömmuhúsi). Við sváfum þá í afabóli
og nutum hárra og snjallra hrotu-
tóna ömmu. Vegna þeirra varð
svefninn stundum aðeins skemmri
en ella, en kannski ekki síst vegna
óttans við að amma myndi deyja í
miðri hrotuhríð. Lengdin á milli
þeirra og óttablandin þögnin komu
okkur oft næstum því til þess að
hrista hana alla til. En amma dó ekki
í svefni. Hún dó í vöku, í amstri
hversdagsins, vakandi og lifandi eins
og við munum eftir henni. Amma var
alltaf svo óskaplega lifandi og starf-
andi og það er erfitt að hugsa til þess
að hún sé það ekki lengur.
Við erum afar þakklátir fyrir að
amma okkar skuli hafa fengið að
deyja svona átakalausum dauðdaga.
Hún hafði spilað vist þennan dag og
var að fá dúka úr strekkingu. Annar
þeirra var prjónaður úr garni sem
hún hafði ekki notað áður og var hún
mjög spennt yfir að sjá útkomuna.
Þetta lýsir henni sérlega vel, því alla
tíð var hún að prófa sig áfram með
eitthvað nýtt, hvort sem það var í
matseld, í ræktuninni í garðinum eða
öðru viðlíka. Amma var manneskja
sem alltaf reyndi að horfa fram á við
og láta atburði gærdagsins ekki
trufla sig um of. Af því skulum við
reyna að læra. Hún dó í hárri elli, þó
enn í fullu fjöri og tók virkan þátt í
því sem gerðist í hennar umhverfi.
Við bræður erum svo heppnir að
upplifa dauða ástvina seinna á lífs-
leiðinni en margú' aðrir. Höfum þó
hugfast að missir getur líka verið af
öðrum heimi en dauðans. Slíkur
missir er oft verri, því yfir dauðanum
hvílir yfirleitt ákveðinn friður, sem
af engum manni verður tekinn.
Dauðinn var ömmu átakalítill og það
fyllir okkur æðruleysi og þakklæti.
Okkur bræðrum finnst við eiga
henni margt að þakka. Hún var hluti
af æsku okkar og tilveru fram til
dauðadags. Nú er hún dáin en ekki
farin, því minning hennar lifir. Þann-
ig eru okkar tilfinningar þegar við
kveðjum ömmu okkar.
Guðmundur Ingi og
Brynjúlíur, BrúarJandi iiU* tí >U
JONINA
RAGNHEIÐUR
GISSURARDÓTTIR
+ Jónína Ragnheið-
ur Gissurardóttir
fæddist á Hvoii í Ölf-
usi 12. júní 1913. Hún
lést á sjúkradeild
Hrafnistu í Hafnar-
firði 5. desember síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá Ás-
kirkju 18. desember.
Elsku amma mín.
Allt fram streymir
endalaust,
ár og dagar líða.
Nú er komið hrímkalt haust,
horfm sumars blíða.
(Kristján Jónsson.)
Kallið kom, þú kvaddir þennan
hehn og hélst til nýrra heimkynna.
Afi er búinn að bíða lengi eftir þér
og nú eru þið sameinuð á ný. Eg er
þakklátur fyrir allar þær stundir
sem við áttum saman í gegnum tíð-
ina. Þú hafðir alltaf tíma fyrir okkur
barnabömin og það var hvergi
betra að vera en hjá þér. Minningin
um þig er það dýrmætasta sem ég
á. Hvíl í friði.
Karl Einarsson.
M sæla heimsins svalalind
ó, silfurskæra tár,
er allri svalar ýtakind
og ótal læknar sár.
Æ hverf þú ei af auga mér,
þú ástarblíða tár,
er sorgir heims í burtu ber,
þótt blæði hjartans sár.
Mér himneskt þós í hjarta skín
í hvert sinn, er ég græt,
en drottinn telur tárin mín,
ég trúi og huggast læt.
(Kristján Jónsson.)
Takk fyrir allar fallegu minning-
amar, elsku amma mín, sem þú
skildir eftir og ég geymi í hjartanu
mínu það sem eftir er.
Þín
Jónína R. Einarsdóttir.
rausn og myndarskap.
Húsmóðirin, virðuleg
og prúð, en kunni
sannarlega að gleðjast
á góðum stundum. Oft
var þar margt um
manninn og þeim hjón-
um lagið að vera góðir
gestgjafar. Alla tíð var
mikill samgangur milli
systkinanna frá Hvoli.
Fjölmenn boð voru
haldin á jólum, afmæl-
um og við ýmis tæki-
færi. Mikil var gleði og
eftirvænting okkar
krakkanna að hittast í
stórum hópi. Fólkið skemmti sér
svo vel saman við spilamennsku,
söng eða spjall. Þegar tekið var í
spil á jólum, púkk eða vist, kusu þau
Jón og Nína að halda sig við brids
sem þau höfðu mikla ánægju af.
Nína var tónelsk, lagviss og hafði
gaman af söng. Hún hafði fallega
söngrödd og kunni að mér fannst
alla texta.
Sumarið 1969 syrti að í lífi
frænku minnar, Jón varð bráð-
kvaddur. Hann var pá skipstjóri á
rannsóknaskipinu Árna Friðriks-
syni, sem statt var á hafi úti, þannig
að ekkert gat komið til bjargar.
Mikil var sorg hennar og söknuður.
í einu vetfangi breyttist líf fjöl-
skyldunnar. Ég held að Nína hafi
aldrei sætt sig við þennan sára
missi. Nánustu ástvinir og afkom-
endur þeirra veittu henni gleði.
Gæfa þeirra og gengi átti hug henn-
ai' seint og snemma. Hennar bestu
vinkonur voru systurnar, þær voru
óvenju samrýmdar alla tíð. Varla
leið dagur án þess þær hefðu ein-
hver samskipti. Skömmu fyrir átt-
ræðisafmælið sitt fluttist Nína á
Hrafnistu í Hafnarfirði. Þar undi
hún hag sínum vel. Aðeins eru
nokkrar vikur síðan nánasta fjöl-
skyldan hittist við útfor Guðmund-
ar, frænda míns. Þar var hún glæsi-
leg á velli sem fyrr, fallega klædd
með minkajakka á herðum, ilmaði
vel eins og alltaf, brosleit og glettin
í viðræðu. Þannig vil ég muna hana.
Með þessum orðum kveð ég
frænku mína og bið henni blessunar
á nýju tilverustigi. Ljúfar minning-
ar munu endast og ylja. Bömum
hennar og fjölskyldum þeirra send-
um við innilegar samúðarkveðjur.
Erla Ófeigsdóttir.
í okkar huga var Jónína R. Giss-
urardóttir Nína hans Nonna. Viljum
við hér þakka fyrir að hafa fengið að
njóta þeirrar góðvildar, gleði og
hlýju sem einkenndi Nínu. Hún var
gift Jóni B. Einarssyni skipstjóra
frá Flatey í Breiðafirði en Nonni
eins og við minnumst hans var
ömmubróðir Svavars.
Mikil vinátta og samgangur var
ávallt milli fjölskyldu foreldra Svav-
ars og þeirra hjóna, Nínu og Nonna.
Hélt sú vinátta áfram til barnanna í
þessum fjölskyldum. Þá reyndi oft á -
hver var vinur í raun og fyrir það er
hér þakkað. Eins og segir í kvæðinu
„Það er svo margt sem minnast má“
þá minnumst við og söknum fjöl-
skylduboða á Laugarteignum þar
sem Nína hélt fjölskyldu sinni
glæsilegt heimili sem einkenndist af
mikilli gleði.
Eftir að við Heiða tókum saman
tók Nína fjölskyldunni vel og gerði
hana að mörgu leyti að hluta af sinni
stóru fjölskyldu. Þannig náði vinátta
hennar og gleði langt út fyrir sína
eigin fjölskyldu og fyrir það erum
við ákaflega þakklát.
Einai' og Hrefna, innilegar sam-
úðarkveðjur vegna andláts móður
ykkar sem var okkur svo kær og gaf «=
okkur fallegar minningar.
Svavar og Heiða,
Orrahólum.
Það liðu ekki nema nokkrir mán-
uðir á milli andláts systkinanna frá
Hvoli. í október lést bróðir hennar
Nínu sem hét Guðmundur Gissurar-
son og 1 vor lést einnig systir þeirra
Guðrún. Ég kom oft á Laugateig 6
hér í borg til hennar frænku minnar
og það var oft kátt á hjalla þegar
þau systkinin komu saman. Stund- »
um þegar Nína kom og heimsótti
systur sína, Kristínu, sem bjó í Ból-
staðarhlíð 6 og lést fyrir 19 árum,
tók ég mig til og gekk til hennar á
Laugateiginn og síðan kannski fór
hún til baka. Einu sinni hringdi
Nína til okkar og spurði hvort ég
vildi ekki koma með sér og eig-
inmanni sínum, sem var skipstjóri,
lítinn hring út að einni eynni og aft-
ur til baka. Þetta var einhvern tíma
á kosningadegi fyrir mörgum árum
og skemmti ég mér mjög vel.
Okkur Ingu langar að senda Ein-
ari, Hrefnu og fjölskyldum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Kristinn Guðmundsson.
Jólafastan er gengin í garð, veð-
m’blíðan er einstök og ljósadýrðin
prýðir umhverfið í skammdeginu.
Mér berst óvænt frétt, Jónína
Ragnheiður, móðursystir mín, er
látin. Að henni genginni lýkur ævi-
skeiði systkinanna frá Hvoli. Þau
þrjú í yngri hópnum hafa kvatt á
rúmu ári. Mamma mín, Guðrún
Halldóra, lést í ágúst á síðasta ári,
Guðmundur Snorri andaðist í októ-
ber síðastliðnum og enn er komið að
kveðjustund. Svona tekur ein kyn-
slóðin við af annarri, að hittast og
kveðjast er lífsins saga. Amma mín
og afi, þau Jórunn Snorradóttir og
Gissur Gottskálksson, giftu sig árið
1900 og hófu búskap á Hvoli í Ölf-
usi. Fæddist elsta barnið árið 1901
þannig að ævi systkinanna sjö
spannaði alla öldina. Á Hvoli var tví-
býli og var hópur frændsystkina á
hinum bænum. I þessum stóra og
glaðværa hópi ólst Nína frænka mín
upp og átti hún Ijúfar minningar frá
bernskuárum sínum.
Árið 1941 giftist hún Jóni Benja-
mín Einarssyni skipstjóra, miklum
ágætismanni. Þau voru glæsileg
hjón, samrýmd og félagslynd. Af
þeim stafaði vissum ævintýraljóma í
mínum huga. Snemma á búskapar-
árum sínum fluttu þau nefnilega
ásamt bömum sínum, Hrefnu og
Einari, til Istanbúl í Tyi'klandi þar
sem Jón starfaði á vegum Samein-
uðu þjóðanna í þrjú ár. Mér er í
fersku minni heimkoma þeirra, allur
fróðleikurinn um ókunnan menning-
arheim og gjafirnar sem Nína færði
bæði bömum og fullorðnum. Heimili
þeirra var lengst af á Laugateigi 6 í
Reykjavík. Þai' bjuggu þau við
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og
afi,
SIGURJÓN F. JÓNSSON,
Otrateigi 38,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut föstu-
daginn 8. desember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð.
Ragnheiður Sigurðardóttir,
Jón Ari Sigurjónsson, Sigríður Gunnlaugsdóttir,
Matthitdur Sigurjónsdóttir, Börkur Bragi Baldvinsson,
(ris Ólöf Sigurjónsdóttir,
Frosti Sigurjónsson, Auður Svanhvít Sigurðardóttir,
Sigurjón Ragnar Sigurjónsson, Steinunn Þorsteinsdóttir
og barnabörn.
+
Ástkær móðir, tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN BJARNADÓTTIR,
Lækjargötu 34e,
Hafnarfirði,
lést á St. Jósefsspítala fimmtudaginn 14. des-
ember. Jarðsungið verður frá Hafnarfjarðar-
kirkju miðvikudaginn 20. desember kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á
líknarstofnanir.
Ásgrímur Skarphéðinsson, Guðlaug Dröfn Hreiðarsdóttir
og barnabörn.