Skírnir - 01.01.1845, Qupperneq 137

139
hefðu gert. En er eyrindisrekarnir fengu svör
[iessi, þókti [leim [lau rera ónóg og sögðu á reiði
þjóða sinna viö soldán, ef hann leti eigi aÖ orðum
þeirra. [>orbi [lá soldán ekki annaÖ enn afe lofa
þeiin að eigi skjldi neinu eptirleiðis veröa iífínu
sriptur, þótt iiann kastaöi trú mahómetsdýrkara,
en [>ó hliti ritningin óröskuð að standa. ]>ótt eyr-
indisrekarnir sæu að svör þessi væru nokkurskonar
vífilengjur og óttast mætti fyrir að soldáu bryg&i
loforð sín og afsakaði sig með lagaboðiuu, er eigi
var ónýtt gért, nenntu þeir ekki að vera að eiga
lengur í þessu þrasi við soldáu og letu sér svo-
búið lynda. þessu áttu þeir Grikkir, er eigi
höfðu þegar verið drepnir, heldur settir í varb-
liald, þab ab þakka að þeiin var lausii géfiu. —
I ár tóku Albaniumenn að herja á héröb þau og
borgir í grend við sig, er kristnir menn byggja,
og beittu hvervetna enni mestu grimd, og létu
eitinig marga af Tyrkjum sæta afarkostum. Um
þetta kvörtuðu menn fyrir jörlum soldáns, en
þeir skutu við því skollaeyruniim, sökum þess að
óaldarflokkurinn hafði borið í þá mútur; og grunur
lék á að hann hefði gért lejniliga samnínga við
þá og léti þá einnig fá nokkuð af herfánginu.
En svo er Albaniiiinönnum varib, að þeir eru
grimmir rojög og ósiðabir og ránsmenn miklir;
gjalda þeir soldáni á ári hvörju ákveðiun skatt,
en eru ab öðru leiti cngum háðir. Soldán lét
lengi vel sein hann vissi eigi livað gérðist og lof-
aði ránsmönniiiium um lirið að fara öllu sinu
fram. Jókst nú flokkur þeirra dag frá degi, því
margir af Tyrkjum gengu í flokk þeirra, þareb