Skírnir - 01.01.1892, Qupperneq 8

8
Árferð.
í desemberm. kom snjór allmikill, en tiðarfarið yar hægt og stilt með jafnaði til
ársloka.
Hafíss varð vart þegar í janúarm. fyrir Norðurlandi, en þó varð hann
aldrei landfaBtnr þar nema lítinn tíma um vorið, að firðir allir urðu fullir
af ís, en úti fyrir voru hafþök langt fram á sumar, einkum austur með
landi; lá ísinn fyrir Austfjörðum alt fram undir höfuðdag, að hann hvarf
algjörlega; sigling kom því bæði seint til kaupstaðanna á Norður- og
Austurlandi og var slitrótt mjög, er skipin gátu eigi hættulaust komizt fjarða
milli fyrir þokum og íshroða. Lítil höpp fylgdu þessum ís, svo sem opt endra-
nær, en þó voru unnin 2 bjarndýr, er komu með honum á land á Melrakkasléttu.
Sökum þeirrar ótíðar er var allt vorið og langt fram á sumar, varð
grasvöxtur með minna móti yfirleitt, einkum á túnum, en hvergi þó jafn-
lítill sem á Austfjörðum. Heyskapur byrjaði eigi almennt fyr en í 15.
viku sumars, og sumstaðar á Austfjörðum eigi fyr en 16 vikur af sumri,
en þá var hagstæð heyskapartíð lengi og góð nýting víðast hvar, nema á
Austfjörðum; þar voru einlæg votviðri fram í septembermánuð og urðu
hey þar því hæði lítil og ill, miklu minni en i meðallagi; á Norðurlandi
varð heyfengur manna víða á endanum í meðallagi, einkum í Þingeyjar-
sýslu. Qarðrækt brást algjörlega um land alt.
Shepnuhöld urðu bærileg um vorið viðast hvar sökum þess að menn
áttu miklar heyfyrningar undir og var hvergi heyskortur til muna, nema
á Austfjörðum; þar var eigi örgrant um að fellir yrði sumstaðar og gekk
fé illa fram, en lömb drápust því nær öll á sumum bæjum um vorið. TJm
haustið var fjallfé mjög rýrt yfirleitt til frálags.
Skeiðará hljóp aðfaranótt 12. marzm. og næstu daga, enda höfðu
menn þótzt sjá þess merki áður um veturinn að eldur mundi vera uppi
einhvers staðar í Vatnajökli (sbr Skír. 1891, 13. bls.). Skeiðarárjökull sprakk
fram og ultu íshrannirnar út um allan sandinn, en vatnsflóðið var svo
mikið hinn 13. og 14., að hvergi sást eyri uppi svo langt sem augaðeygði;
en er vatnið tók að sjatna, var sandurinn allur sem i eina ísmöl sæi og
sumir jakarnir að minsta kosti 50—60 feta háir; var sandurinn ófær fram
í ágústmánuð. Blztu menn þóttust eigi muna jafnstórkostlegt, hlaup sem
þetta, enda voru 9 ár liðin frá því er síðasta hlaup varð (lsaf. XIX, 1892).
Atvinnuvegir. Svo sem að líkindum lætur varð landhúnaðurinn
mönnum næsta erfiður í slíkri árferð sem hér var yfirleitt; því að þótt
skepnur gengi allvel fram víðast hvar um vorið, þá urðu sumarnytjar