Skírnir - 01.01.1892, Qupperneq 57

Bókmenntir.
67
upp í fjallið. I>að lá út yfir hana svo þungt, að henni fannst hún gæti
varla dregið andann. „Klæðið það þá í guðs nafni“, sagði björkin, og svo
fá sem þessi þrjú voru, þá tókust þau samt á hendur að klæða fjallið.
Einirinn gekk fremstur.
Þegar þau voru komin spottakorn áleiðis, mættu þau lynginu. Einir-
inn lét sem hann ætlaði að ganga fram hjá því. „Nei, taktu lyngið með“,
sagði furan. Og lyngið lagði af stað. Einirinn mæddist fljótt. „Bíttu i
mig“, sagði lyngið. Einirinn gerði svo, og alBtaðar þar sem bara var lít-
il rifa, stakk lyngið flngri sínum inn, og þar sem það hafði náð fingur-
festu, fékk það líka góða handfestu. Þau skriðu og skreiddust, furan sein-
lega á eptir og hjörkin henni samferða. „Það er til heilsubótar", sagði björkin.
En fjallið fór að hugsa um, hvaða smælki þetta gæti verið, sem var
að flðra og klóra sig upp eptir því. Og þegar það hafði hugsað sig um
í tvö hundruð ár, sendi það litinn læk ofan eptir til að skygnast um þetta.
Þetta var einmitt í vorleysingum. Lækurinn rann, þangað til hann rakst
á lyngið. „Lyngið mitt góða, geturðu lofað mér áfram, ég er svo lítill“,
sagði lækurinn. Lyngið hafði ósköpin öll að gera, létti sér upp ögn og
hélt áfram verki sínu. Lækurinn rann inn undir og áfram. „Einir minn
góður, geturðu ekki sleppt mér áfram, ég er svo lítill“. Einirinn leit hvöss-
um augum á hann. En fyrst að lyngið hafði sleppt honum áfram, þá gat
hann víst lika gert það. Lækurinn rann undir og áfram og kom nú þar
að, sem furan stóð og kastaði mæðinni í hlíðinni. „Fuj'an min góða, get-
urðu ekki sleppt mér áfram, ég sem er svo lítill“, sagði lækurinn, kyssti á
fótinn á furunni og lét mestu blíðlátum við hana. Furunni þótti nú skömm að
sleppa honum ekki, og gerði það. En björkin létti sér upp, áður en lækurinn
spurði hana. „Hí, hí, hí“, sagði lækurinn og óx. „Ha, ha, ha“, sagði lækur-
inn og óx. „Ho, ho, ho“, sagði lækurinn, og kastaði lynginu og eininum
og furunni og björkunni fram af sér, kylliflötum, hingað og þangað í skrið-
uuum. Fjallið sat í mörg hundruð ár og hugsaði um, hvort sér hefði ekki
stokkið bros þann dag.
Nú var það vafalaust. Fjallið vildi ekki láta klæða sig. Lyngið var
heiðgrænt af gremju og síðan lagði það af stað. „Hertu upp hugann“,
sagði lyngið.
Einirinn hafði tyllt sér upp á tánum til að horfa á lyngið og hann
stóð svo lengi í þeirri stellingu, að hann rétti úr sér. Hann klóraði upp
í höfuðið á sér, gekk áfram og beit svo fast, að honum fannst fjallið yrði
að finna til þess. „Ef þú vilt ekki eiga mig, þá vil ég þó eiga þig“.