Skírnir - 01.01.1892, Qupperneq 62

62
Bökmenntir.
því sem ég segi, trúðu mér eptirleiðis hvernig sem ég er, trúðu að ég ann
þér svo, að ég vildi bera þig á höndum mér yfir allt eggbeitt blágrýti í
lífinu, og fyrirgefðu mér allt þegar ég er byrstur. Ég er vængskotinn fálki,
sem vildi líða í báa lopt, en ég get að eins blaktað brotnum vængjum,
ronnt augum upp til himins og dottið til jarðar; huggaðu mig.
Margit: Ég þekki þig ekki, þú ert annar maður, Bengt, rístu áfæt-
ur, svo ég þurfi ekki að líta niður fyrir mig til að sjá þig; en hvað þú
ert lítill, þú drambsami riddari.
Bengt: Ég er litill leiksoppur almáttugra torlaga, óhamingjunni kné-
krýp ég, en ekki þér. (rís á fætur).
Margit: Hræsnari!
Bengt: Margit, Margit.
Margit: Fyrirgefðu mér. (þan faðmast).
Bengt: Bjargaðu oss á skipsfjöl, við erum á skipbroti, láttu okkur
ekki sökkva.
Margit: Blskarða mig enn, Bengt? Svaraðu mér.
Bengt: Ég get aldrei hætt að elska þig, en þú verður að treysta
mér og vera vorkunnsöm.
Margit: Og þú, Bengt, mátt ekki læsa fuglinn þinn inni, nú fyrst
þú hefur hleypt honum út úr búrinn.
Bengt: Bráðum skal fuglinn minn blái heyra strengleik aptur, og
riddarinn skal fara úr ljóta hjúpnum og bregða sér í sitt eigið líkí, og
drekinn bregða sér úr hamnum og öldurnar lægjast og hvítu svanirnir
líða á vatninu lygnu1.
Margit: Nú talar riddari minn svo fagurt; þvi mælir hann ekki
ætíð svo?
Bengt: Riddarinn hefur svo margt, sem brýzt, nú í hans stórahöfði;
hann verður að Bjá börnunum fyrir mat, hann verður að fella tré, svo
þeim verði ekki kalt; hann verður að gæta hús og barna. Yeslings ridd-
arinn hefur svo margt um að hugsa og þess vegna verður hans góða vætt-
ur að vera góð við hann.
Margit: Hún ætlaði sér að vera svo góð við hann, en það hefur
smogið svo margt illt inn í litla höfuðið hennar. Það eru til svo mörg
finngálkn, sera riddarinn góður verður að drepa. Dreptu þau, Bengt.
Bengt: Guð gæfi ég gæti það.
’) Úr gamalli visu.
J. S.