Skírnir - 01.01.1900, Síða 42

42
Dýzkaland.
gnlskinna. Stórveldin neituðu að veita Yung-Lu viðtal, því að hann hafði
verið einn af aðalmönnunum fyrir árásinui á sendiherrana. En keisara-
ættin og hirðin þorðu ekki að hætta sér til Peking.
Stðrveldin neituðu að byrja á nokkurum friðarsamningum, nema Sín-
verjastjóm gengi fyrir fram að þeim grundvallaratriðum fyrir samningun-
um, sem þau settu upp: 1. Hegna skyldi öllum s'mverskum embættling-
um, er sekir höfðu orðið um ofsóknir og spellvirki, og skyldu sendiherr-
arnir til taka nöfn þeirra (þeirhelztu þeirra voru prinzarnir Tjúan, Chwang,
Yi, Tung-Fu-Siang, Yu-Hsien, Lan hertogi og fl.); 2. Eramvegis skyldu
bannaðir allir aðflutningar vopna og hergagna til Sinlands; 3. Sínverjar
skyldu greiða skaðabætur bæði einstaklingum og stjórnum stórveldanna
fyrir herkostnað þeirra og tjðn; 4. Sínland skyldi setja tryggingu íyrir
sómasamlegri hegðun sinni framvegis, borga kostnað við hervörð, er sendi-
herrarnir skyldi framvegis um sig hafa i Peking; Taku-virkin skyldi rifa
gersamlega niður; stórveldin hafa vígi og varðlið frammi með járnbraut-
inni milli Peking og Tientsín, alt á kostnað Sínverjastjórnar. Eftir alls
konar umsvif og vefilengjur varð Sinverjastjórn að ganga að þessu, en
eigi var fullnaðarfriður saminn í árslok.
Þýzkaland.
Framan af árinu lá við að í hart slægi milli Þjóðverja og Breta af
því tilefni, að Bretar tóku þýzk eimskip hvert á fætur öðru á leið til
Afríku úti fyrir Delagoa-flóa, drógu þau til lands afleiðis, skipuðu varn-
ingi öllum upp úr þoim og út í þau aftur, til að rannsaka, hvort eigi
flytti þau bannvarning til Búa; varð keisari styggur við þessar aðfarir,
kallaði raskað alþjóðarrétti um friðhelga verzlun og krafðist bóta fyrir af
Bretastjórn. Það varð þó úr á endanum, að stjórnirnar jöfnuðu þetta
með sér friðsamlega. Annars mátti segja, að meðhugur Þjóðverja væri
nær óskiftur með Búum; en keisarinn og stjórn hans gerðu alt, sem þau
gátu, til að halda aítur af blöðunum, og sat Vilhjálmur keisari ekkert
færi af sér til að sýna Bretum vinarþel. Berlinnarbúar skutu saman hálfri
milíon marka og báðu keisa senda varakonungi Indlands til útbýtingar
ar meðal snauðra manna i hallærinu þar.
Þann 4. Maí varð krúnuprinsinn þýzki fulltiða; var þá mikið um
dýrðir í Berliuni; kom þar Austurríkiskeisari og hertoginn af Jórvík,
elzti sonarsonur Viktoríu drotningar, og fulltrúar allra þjóðhöfðingja i
Nórðurálfu.