Skírnir - 01.04.1907, Blaðsíða 23

Frá Róra til Napoli.
119
iiinar fögru vatnsæðar borgarinnar, einhver hin mesta prýði, hætta
að sp/ta, svo sem væri sjálfur dauðinn yfir hana komiun; þetta
stendur þangað til ofarla páskanóttina. Undir páskamorguninn
snyr við blaðinu; í þúsunda tali hljóma þá klukkurnar aftur frá
turnunum; í einu vetfangi er kúfur Péturskirkjunnar frá efsta til
neðsta skreyttur ótölulegri mergð olíuljósa, svo að ei einasta bær-
inn og landið umhverfis, heldur jafnvel skj'in taka birtu af. Vest-
an frá sjó og austan úr fjöllum, af öllum þeim hæðum hvaðan
fyrst grilla mátti Róm, langar leiðir burtu, þegar bezt var skygni
um fagran dag, getur hana nú að líta svo sem í himnesku ljósi
eða Ijóma meðan alstaðar er nótt. Sjálfur upprisinn gengur hinn
heilagi faðir fram á musterisbustina, og þó hann só lítill í saman-
burði við steinmyndir postulanna í kringum hanu, hefir hann ekki
ilítið fyrir stafni, því meðal alls konar söngvara og hljóðfæraglaums
boðar hann nú hátíðina og 1/sir blessan yfir hinum mikla grúan-
Aim, er neðan frá hinum stóra forgarði, sem fram af er kirkjunni,
veitir honum á hnjánum sína tilbeiðslu, og mænir upp til hans
svo sem æðri veru. Með honum eru í för uppi á þaki kirkjunnar
sem nærri má geta, allur skari hinna geistlegu svo hundruðum eða
þúsundum skiftir, og er hver ífærður þeim skrúðanum sem hans
stótt hæfir og hann á fegurstan til. Þegar maður nú þar á ofan
setur sér fyrir sjónir morgnana, eins og þeir eru á þessum ársins
tíma á Ítalíu, og hversu alt er við höndina, sem til fegurðar horf-
ir, getur ei hjá því farið, að þvílík sjón fái á hvern mann, sem
befir tilfinning, jafnvel þó hann ekki láti sig í villu leiða af út-
iborði hlutanua og ætli hann hafi (eins og páfatrúendur) sóð svo
tsem nokkurt heilagra samneyti.
Samferðamenn mínir tíndust smátt og smátt á vagninn [ogj
voru þetta sinn ungur kaupmaður frá Frakklandi, tvenu vallenzk
ihjón með börnnm sínum stálpuðum fjórum og vinnukonu, og voru
það alt sjónleikarar eða sjónleikaraefni, sem ætluðu til Neapel eða
niður í Sikiley; mátti svo strax ætla* að hér mundi verða gott til
viðræðu og skemtunar; þau voru vel kunnug alstaðar, hvar vall-
ænzka var töluð, um alt Valland og Dalmatíu-héruð, en lítið út
þaðan. Þvílíkra lífernisháttum víkur svo við, að þeir liafa hvergi
stöðugt aðsetur, heldur selja þjónustu sína einhverjum þeim, er
veita forstöðu sjónleikum um borgirnar og hlaupa frá einni til ann-
ars eftir nokkurra vikna dvöl, eftir því sem bezt er boðið, og lifa
oft við góð kjör, því um Valland, þar sem svo tnikill grúi er af
fijónleikahúsum, er auðvelt fyrir þá að koma sér fram, sem fengið