Skírnir - 01.01.1909, Síða 36

36
Ur ferðasögu.
sem eru kýttar og kræklóttar, þó að mörg sé fögur greinin,
bitnar af sauðum og beygðar af fannþunga.
3.
I Silfurblikshöll dvaldi, þegar eg kom þar, ungur foringi
úr þýzka hernum og náfrændi frúarinnar, Oehler að nafni, frið-
ur maður sýnum, fasteygur og knálegur, vel búinn að íþróttum
eins og líklegt er um foringja í hinum fræga þýzka her, og
vel mentaður. Ættarsvipur virtist greinilegur með heimspekingn-
um og honum. Við áttum samleið um nokkurn hluta bæjar-
ins, og benti hr. Oehler, sem er nákunnugur í Weimar, mér
á bústaði ýmsra merkra þýzkra nútíðarskálda á brúninni fyrir
ofan Garðhús Goethe. Ernst v. Wildenbruch var víst þeirra
þektastur. Voru hús þessi æði miklu skrautlegri en bústaður
Goethe, en þó vantaði það sem mest hafði prýtt hús skáldjöf-
ursins. Margir efnamenn setjast að í Weimar, einkum af þeim
sem leggja stund á listir eða skáldskap, þykir þar fagurt og
friðsælt, og svo er endurminninga-bjarminn af hinum miklu
nöfnum. Og hvort sem það er nú imyndun ein, eða ekki, þá
virtist mér fólk í Weimar yfirleitt góðlegra og svipfríðara en í
nokkrum öðrum bæ sem eg hefi komið í; það var eins og
mannúðarandi snillinganna sem þar hafa lifað, hefði ekki látið
það alveg ósnortið. Liðsforinginn lét mikið yfir þýzku smábæ-
unum, einkum Weimar, og ef mig ekki misminnir, drap hann
á að þar væri mjög fritt kvenfólk. Lá nærri að ímynda sér,
að slíkt gæti verið meir en augnagaman eitt, fyrir jafn drengi-
legan mann.
Við Oehler töluðum auðvitað mest um Nietzsche, og fanst
mér sem liðsforinginn mundi dást mest að ýmsu því i heimspeki
frænda sins, sem mér fyrir mitt leyti þykir minst um vert.
Og yfirleitt virðist lýð- og viðfrægð Nietzsche vera bygð nokk-
uð á misskilningi, á þeirri trú að hann styðji ýmislegt sem hann
í raun og veru alls ekki styður; en einnig á því sem ef til
vill sízt er frægðarvert í ritum hans, og líklega sumt stafar af
því, að hann var maður sem enga áheyrn fekk, sem var gagn-
tekinn af vissunni um að hann færi með afar áríðandi erindi
og gat þó ekki fengið heiminn til að gefa sér gaum; þá verð-