Skírnir - 01.01.1909, Qupperneq 75

Kvenréttindahreyfingin í Ameríku.
75
sem hún ætlaði að taka til máls. Allan þann tíma stóð
hún án þess að fá hljóð. Eins fór næsta dag. Þriðja
•daginn var ekki rætt um annað en, hvort konur hefðu
rétt til að tala á fundum. Um þetta segir Horace Greeley
í New York Tribune daginn eftir: »Fyrsta daginn var
kona blístruð niður af ræðustólnum, annan daginn var
troðið upp í hana, þriðja daginn var sömuleiðis haldið
áfram að troða upp í hana. Fyrst þessu aðalstarfi bind-
indisfundarins er nú lokið á þremur dögum, þykir oss
líklegt að hinum smámununum verði lokið síðdegis í dag«.
Rétt á eftir bindindisfundinum var haldinn stór skóla-
fundur fyrir alt New York ríkið. Tveir þriðju hlutar allra
kennaranna voru konur, sem sátu aftast á bekkjunum, og
datt ekki i hug að þær mættu tala. Þá stóð Susan Anthony
upp og bað sér hljóðs. Mörgum hinna skólakvennanna þótti
það óhæfa, og prófessorinn, sem var fundarstjóri, bar það
undir karlmennina, sem ræddu þetta stórmál í IV2 kl.st.
og varð hún að hlusta á. Loks var það samþykt. Hún
talaði þá fyrir jöfnum launum karla og kvenna við kenslu
og að öll kenslulaun væri hækkuð, svo að sú staða yrði
jafn-mikilsverð og önnur embætti. Sýndi, að meðan kon-
ur væri álitnar fullgóðar í kennarastöðuna, þótt þær hefðu
hálfu lægri laun, þá gæti kennarastaðan aldrei náð áliti.
Annaðhvort yrði að gera, að útiloka þær frá kenslunni
eða launa þeim jafnt og karlmönnum.
Kenslukonurnar urðu nú djarfari. Eftir ræðu Miss
Anthony sömdu þær áskorun um jöfn laun karla og kven-
kennara. Þau voru samþykt á fundinum, þvert á móti
vilja prófessorsins, sem hélt hátíðlega ræðu um kvenleika
og fíngert eðli kvenna, sem ekki mætti dragast ofan í
saurinn með því að þær tækju þátt í almennum málum
og opinberum fundum. Hann sagði, að þrátt fyrir mælsku
hennar og ágæta röksemdafærslu vildi hann þó heldur
fylgja dóttur sinni til grafarinnar en heyra hana halda
fyrirlestur opinberlega.
Arið eftir tók hún þetta mál enn þá upp og talaði
þá fyrir sameiginlegum skólum fyrir drengi og stúikur,