Skírnir - 01.01.1910, Qupperneq 12

12
LTm silfurverð og vaðmálsverð.
Grímsnes, og um Hjörleif er beint sagt, að hann hafi haft
herfang sitt út með sjer.
Enn auk þessarar almennu ástæðu, sem leiðir af vík-
ingaferðunum, er margt sjerstaklegt, sem sínir, að land-
námsmennirnir hljóta að hafa haft með sjer hingað til-
tölulega mjög mikið af silfri, enn lítið af kvikfje. Þetta
leiðir beint af eðli landnámanna sjálfra. Aður enn land-
námsmennirnir lögðu af stað að heiman, urðu þeir að
verja eignum sínum í þann gjaldeiri, sem þeir helst gátu
flutt með sjer, alveg eins og Yesturfararnir nú, enn það
var auðvitað silfur og gull. Kvikfje gátu þeir ekki íiutt
með sjer nema af mjög skornum skamti, oft að líkindum
ekki meira enn tvent af hverri tegund til undaneldis, því
að hafið var breitt, ieiðin löng og skipin tiltölulega smá.
Þetta sanna íms dæmi úr Landnámu og öðrum sögum.
Um Ingólf segir Landnáma, að .hann »varði fje þeirrct
(fóstbræðra) til Idandsferðar«, er þeir ætluðu út alfarnir1 * *).
Vjebjörn Sygnatrausti »seldi eignir sínar og rjeðst til Is-
lands«a). Þorbjörn súrr og sinir hans »selja lönd sín»r
áður en þeir fara8). Að menn hafi vanalega flutt út fátt
af hverri tegund kvikfjár, virðist mega ráða af sögninni
um kvíguna Brynju, sem Hvamm-Þórir hafði út, enn
hvarf honum og fanst síðar í Brynjudal með 40 nauta,
og vóru öll frá henni komin4). Sama sínir sögnin um
svín Helga magra, göltinn Sölva og giltuna, sem Helgi
skaut á land og fundust 3 vetrum síðar, og vóru þá sam-
an 70 svína.5 6) Egils saga segir beint, að þeir Skallagrímur
hafi haft »fátt Tcvikfjdr í fyrstu«f) og fátt hafði Uni hinn
danski, þvi að hann varð að hverfa burt úr Austfjöiðum,
af því að þeir, sem þar bjuggu firir, vildu ekki selja hon-
*) Landn. Stb. 6. k. Hb. 6. k., útg. 1843, 32. bls.
*) Landn. Stb. 146. k. Hb. 117. k., útg. 1843, 148. bls.
s) Gísla s. útg. F. J. 3. k. 18. bls.
*) Landn. Stb. 18. k. Hb. 18. k., útg. 1813, 46. bls.
6) Landn. Stb. 218. k. Hb. 184. k. Utg. 1843, 206. bls.
6) Egils s. útg. E. J. 29. k. 92.-93. bls.