Skírnir - 01.01.1910, Blaðsíða 45

öóður fengur.
45
það, að skarfurinn skyldi fljúga inn að ós; því þá ekki beint
út á haf?« — Jóni fanst hann finna vængjagustinn; hann
hvíslaði í eyrun á honum: »Inn að ós«. Það skifti engu
þó að hann kæmi þeim hálftímanum seinna heim; oft hafði
honum reynst það vel að fylgja þess háttar smáatvikum og
hann var búinn að lofa sjálfum sér að koma ekki niður
að sjó í heila viku.
Þegar komið er vestan af sandinum, skyggir lág hæð
á ósinn; þaðan er ekki nema kippkorn niður að ánni.
Jón hljóp við fót, til þess að ná þangað á undan myrkr-
inu.
»Dúnhnoðrinn hefði þó altaf verið einhvers virði«,
hugsaði Jón, »og þó að hann væri horaður, mátti nasla
af beinunum; skárra hefði það verið að koma heim með
hann heldur en ekki neitt, og vængirnir voru fyrirtaks
sópvængir, þar að auki hefði Stjána litla þótti gaman að
hausnum; hann átti heilt safn af fuglsnefjum«.
Jón var altaf vanur, þegar hann kom að hæðinni, að
halda á byssunni og gægjast inn yfir ósinn. I þetta skifti
gekk hann keipréttur með byssuna á öxlinni; hann var
búinn að missa alla von. Skuggi dróst aftur úr; hann
mundi eftir seinustu ráðningunni, sem hann fékk þegar
hann hljóp á undan Jóni upp á hæðina.
»Ligðu dauður«, hvíslaði Jón og bandaði með hendinni,
laumaði byssunni niður af öxlinni og læddist kengboginn
aftur á bak niður af hæðinni. Skuggi seig niður á fönn-
ina og hreyfði hvorki legg né lið.
»Hvaða kvikindi var þetta, sem lá uppi á skörinni?»
Jón hafði ekki séð aðra eins skepnu á æfi sinni. »Það
hlaut annaðhvort að vera kampur eða blöðruselurc. Jón
setti hvellhettu á pinnann og skreið á fjórum fótum upp á
hæðina. Þarna lá dýrið grásvart á snjóugri skörinni; bakið
var hvelft af spiki og allur kroppurinn gljáandi upp úr
vatninu. Það var of langt færi á svona stóra skepnu,
fullir tuttugu faðmar; Jón mjakaði sér áfram á knjánum
fet fyrir fet — fimtán faðmar — annaðhvort svaf hann
eða þetta var sauðgæfur heimskingi, — tólf faðmar —