Skírnir - 01.12.1915, Blaðsíða 58

394
Talað á milli hjóna.
;þar voru tvö rúm inni, sitt hvoru megin; lítill ofn var á
bak við hurðina og skíðlogaði í honum.
»Mikið skelfing hlýtur ykkur að vera orðið kalt«,
sagði Margrét í meðaumkunarróm, »aumingja mennirnir!
Við höfum nú ekki upp á mikið að bjóða hérna, en við
vonuðum að presturinn vildi láta svo lítið að vera hjá
okkur í nótt, þó að við verðum að bjóða honum að sofa
hérna inni hjá okkur í rúminu hennar Steinu okkar; við
sendum hana í kvennaskólann í haust, svo að nú er rúmið
hennar autt. Hérna er hún, blessuð litla ljúfan okkar,
rnú eigum við hana eina eftir«, og um leið benti Margrét
upp á þilið á stóra ljósmynd af búlduleitri, brosandi
stúlku, — »en hvað er eg annars að hugsa, eg stend hér
■ og masa, en hugsa ekkert um kaffið«, og svo hljóp hún
fram.
Síra Jósef var fremur daufur í dálkinn og kveið fyrir
verki því, er fyrir hendi var. En þegar kaffið var kom-
ið og búið var að kveikja, sagði hann við Einar:
»Það væri líklega réttast að eg talaði ögn við Helgu
í einrúmi, því að ef hún er eins og Olafur, þá verður
ekki til mikils að reyna að sætta þau«.
Einar fór til þess að hafa tal af Helgu, og að stund-
arkorni liðnu heyrði síra Jósef, að Margrét var að hvísla
þessu að einhverjum rétt framan við hurðina:
»Eg held þú þurfir ekki að vera að greiða þér fyrst;
þér er óhætt að fara inn eins og þú ert, manneskja; eg
held hann sé ekki svo stórbrotinn maður hann síra Jósef«.
Hurðin var opnuð og Helga kom hægt inn á gólfið,
þegjandi og niðurlút; þar stóð hún feimin og ráðþrota,
með þreytulegt vinnukonuandlit, augun þrútin eftir grát
»Komið þér sælar*.
»Komið þér sælir«, var hvíslað í móti.
Síra Jósef setti sig í stellingar og ræskti sig.
»Eg er kominn hingað til þess að tala við ykkur
'hjónin; eg hefi heyrt að sambúð ykkar væri ekki sem
.ástúðlegust, og þó er ekki langt síðan eg gaf ykkur saman«.
Helga fór að gráta.