Árrit Prestaskólans - 01.01.1850, Side 140

140
Æfi GuMirandar
þeirrar, sem hann ljet prenta 1612, að nú sjeu fáir,
sem hyrði um aft kaupa Nýa-testamentið þegar það
sje komið út. Eins fór fyrir suniurn öðrum guðs
orða bókurn, sem hann ljet prenta, að þær láu ó-
seldar og skemdust og kvartar hann víða yfir deyfð
nianna i að kaupa og lesa þærJ). Eins og Guð-
brandi byskupi var umhugað unr að láta prenta sem
mest af góðum andlegum bókum, svo guðs orð gæti
útbreiðst meðal manna hjer á landi, einsvar honum
og að sinu leyti ei síður um það hugað, að þessu
yrði áfram haldið eptir sinn dag; þessvegna gjörði
hann þá ráðstöfun (12. sept. 1611), að prentverkið
ineð öllum áhöldum þess og bókbands vcrkfærum,
skyldi verða eign Páls sýslumanns, sonar sins, ef
hann liefði vilja eða manndóm til að fara með það,
en ella skyldi það vera á Hólum, ef eptirkomendur
sínir vildu nokkuð prenta láta guði til dýrðar og
góðum mönnum að gagni. En með því Páll dó
fimm árum á undan föður sínum (nl. 1622), varð
dómkyrkjan eigandi prentverksins og er sú gjöf
staðfest með konúnglegu brjefi, dags. 12. dag mai
1628.
Guðbrandur byskup gaf bæði lærðum og leik-
*) I formálanmn fyrir sjö yðrunarsálmum Davíðs, er hann
ljet prenta sjer, segir hann: „í blindum pávadómi hjer á landi
vóru þessir sálinar rækilega lesnir og hafðir um hönd, þó menn
ekki skildu þá af því að þeir vóru á latínu. Sjerhver hóklæs
maður las þá daglega og sá var ei haldin rjettkristin, sem
átti ekki sálinana og hafði þá um hönd. Jiað fór fyrir þeim
einsog þegar hlindur maður heldur á gimsteini, sem hon-
uin þykir gaman að að þukia á, þótt hann sjái hannekki;svo
urðu og þessir sálmar í pávadómi mörgum góðum manni til
upphvatníngar, þó hann skildi þá ei; en hvornig er þessu nú
um stundir varið? inunu þeir vera margir, sem vilja lesa þessa
sálma, auk heldur liafa þá um hönd? eða sem hafi mætur á
þeim, þó þeír sjeu nú tii á voru móðurmáli?“