Norðurljósið - 01.01.1976, Síða 67

NORÐURLJÓSIÐ
67
uppgötva sannleikann, og hann neitaði að ræða málið meir.
Er ég kom til gistihússins, var herbergisfélagi minn fullur
iðrunar út af því, að hann hafði verið svo ótrúr konu sinni.
Hann hafði komið í staðinn fyrir mig í samkvæminu, og mér
fannst sem ég hefði fengið eins konar náðun. Ég fór eklci að
sofa fyrr en mörgum stundum seinna eftir miklar hugleiðingar.
Er ég var kominn aftur heim í þorpið, kom fyrir lítið atvik,
en mikiar voru afleiðingar þess. Ég var í stjórn knattspyrnu-
félags, sem afla þurfti fjár. Einhverjum datt í hug, að einhver
ætti að hitta prestinn og fá hann til að verða varaforseta fé-
lagsins. Hann hafði verið knattspyrnumaður milcili á yngri
árum og leikið með hinum ,,Bláu“ í Oxford. Ég var talinn
sjálfsagður til að finna hann. Enginn kærði sig um að fara.
Vera mátti, að hann spyrði óþægilegra spurninga svo sem: ,,Við
höfum ekki sést í kirkjunni nýlega.“
Þetta var kvöld í maí. Steinhúsið á Cotswold prests-setrinu
sýndist kalt og fráhrindandi. Tröppurnar voru brattar. Neðst í
djúpi veru minnar skynjaði ég, að þessi ferð væri mikilvæg. Ekki
leið á löngu, uns ég var á leiðinni út frá prestinum. Hann var
fús til að vera varaformaður og árgjald hans var í vasa mér.
„Er ekkert að sál yðar?“ Þessi beina spurning lcorn mér til
að hrökkva við. Ég nam staðar niðri í miðjum tröppum. „Nei,
það er það ekki,“ stamaði ég. Brátt vorum við komnir aftur inn.
í þetta sinn fórum við inn í lestrarstofu hans. Auðsætt var, að
hann ætlaði eitthvað að gera. Brátt mætti ég aftur kröfum þess
frelsara, sem dó til að veita mönnum syndafyrirgefningu og gat
veitt mér fullnægju í lífinu.
Boðskapurinn var hinn sami og ég hafði heyrt áður, en skilið
svo óljóst. Einhvern veginn vildi ég taka á móti þessum boðskap.
En ég gat ekki komið mér til að falla á kné, og kannast við þörf
mína, en hann stakk upp á því. Presturinn sagði hið sama og
flugmaðurinn ástralski, að ég vissi nógu mikið um þetta, en nú
yrði ég sjálfur að taka ákvörðun. Mér virtist ég standa á kross-
götum. Átti ég af afhenda Guði allt líf mitt eða halda áfram að
stjórna því sjálfur?
Ég minntist þess, hversu oft ég hafði staðið og starað út í
geiminn, velt fyrir mér, hvort allt væri draumur, hvort ég væri
hér í raun og veru, klipið sjálfan mig. þegar enginn var við-
staddur, eins og til að vera viss um, að ég væri úr föstu efni.
Ef efnið væri til, hlaut það að eiga sér upphaf. Og þá kom ég
skjótt að hnetunni, sem ckki var unnt að brjóta: Hver skapaði