Norðurljósið - 01.01.1976, Qupperneq 71

NORÐURLJÓSIÐ
71
ekki rakið hér. En segja skal frá baráttu hans við ofuraflið, sem
nefnist girnd.
Maurice Smith byrjar 5. kafla með að minnast á uppreisn
æskunnar, sem ekki vill lúta neinu valdi. Hún er óánægð með
þjóðfélagið, stéttaskiptingu og siðakröfur. Hún veit ekki, hvað
hún vill, en segist vera í uppreisn, en skilur oft ekki, hvers vegna
hún er það. Hún veit aðeins, að allt er öðru vísi en það á að vera.
Vandamálið dýpsta er það, að Jesús Kristur er ekki settur í
það sæti, sem honum ber. Frelsið finnst aðeins með því að vera
fús til að þjóna honum. Hann er eini leiðtoginn, sem alveg
samsvarar boðskap sínum. Það er ekki, að hann prediki aðeins
yfir þér. Hann kemur niður til þín, lifir í þér og frelsar þig frá
harðstjóranum, sem er þinn eiginn vilji. I vissum skilningi erum
við sjálf verstu óvinir okkar: Ég ætla nú að segja frá, hvernig
Jesús Kristur gaf mér frelsi.
Ég vil byrja með kyn-vandamálið. Vandamálið það mætir
hverjum þeim, sem vill í raun og veru varðveita hreina samvisku.
Frjálsar ástir eru engin lausn á því! Lengst af um dagana hefir
það vandamál þjáð mig. Ég vissi, að Jesús hefir borið refsingu
synda minna á krossinum á Golgata, — en allra dýpst innra með
mér, þá vildi ég fá meira en fyrirgefningu. Ég vildi vera laus við
þessa þreytandi plágu.
Þótt ég væri kvæntur og elskaði mína konu mjög innilega,
gat ég aldrei bugað þann mátt, sem dró mig að hinu kyninu.
Engu skipti, hvar ég var staddur, hvort það var bænasamkoma
eða samkvæmi kaupsýslumanna, ef kona var þar, sem sat
þannig, að klæðin hyldu líkama hennar ekki nógu vel, þá varð
sá staður mér Víti á jörð. (Ef þú ert laus við þetta, settu þá ekki
út á mig, en vertu mjög þakklátur fyrir, að þú ert laus við þetta
hræðilega sálar-deyðandi vald). Það var alveg nægilegt verkefni
fyrir mig að halda augum mínum á réttum stað. Gat ég varla
einbeitt mér að nokkru öðru á meðan. Mér var það martröð að
aka bifreið, því að athygli mín beindist að sérhverri álitlegri
stúlku, sem fór framhjá. Máttur viljans var gagnslaus. Mörgum
sinnum hefi ég vikið út frá vegi og grátandi hrópað til Guðs:
,,Ö, gjörðu svo vel að taka þetta í burtu!“
Stundum eftir ósigurs dag hefi ég varla vitað, hvernig ég ætti
að koma heim. Ég blygðaðist mín svo mjög. Ég vissi, að ein-
hvers staðar hlaut að vera lausn að fá, eða kristnidómur minn
allur væri í hættu, því að biblían kennir: „Standið gegn djöfl-
inum, og þá mun hann flýja frá yður.“ (Jak. 4.7.). Jæja, í hrein-