Norðurljósið - 01.01.1976, Qupperneq 157

NORÐURLJÓSIÐ
157
eftir var dagsins, hafði hún mjög hljótt um sig. Hún bjóst alltaf
við, að einhver mundi hrópa: „Sjáið þið, hvernig hefir verið
farið með þorpið okkar!“ En það var ekki fyrr en daginn eftir
í kennslustund í félagsfræði, að þau tóku eftir því.
,,Hver gerði þetta?“ „Hvers vegna hefði nokkur átt að gera
svona ljótt?“ „Gerði smiðurinn það?“ „Ef þetta var óhapp,
hvers vegna var ekki sagt frá því?“
Kennslukonan lét börnin setjast niður. Síðan spurði hún hvert
barn: „Gerðir þú það?“ Börnin svöruðu alvörugefin: „Nei, ung-
frú.“
Súsí hélt, að orðin mundu kæfa sig, en hún svaraði eins og
hin: „Nei, ungfrú Thompson.“
„Börn,“ sagði ungfrú Thompson alvarlega, ,,ég gæti látið
þetta mál falla niður. Með fyrirhöfn getum við endurreist þorpið.
En vegna barnsins, sem gert hefir rangt, verð ég að biðja ykkur
að hugsa um þetta. Ég er viss um, að það var slys, sem olli þessu.
Bekkurinn mun fyrirgefa þér þetta, það veit ég. En Guð vill ekki,
að þú ljúgir til að fela óhapp. „Lygavarir eru Drottni andstyggð,
en þeir, sem sannleik iðka, eru yndi hans,“ segir Guð í Orðs-
kviðunum 12.22. Nú, hefir nokkur eitthvað að segja?“
„Ég gerði það,“ hraut út úr Súsí. „Ó, mér þykir það svo leiðin-
legt — ég ætlaði ekki að gera þetta, en ég hefði átt að segja þér
þetta, ungfrú Thompson. Ég gerði þetta, þegar ég náði í bókina
fyrir þig. Ó, mér þykir þetta svo leiðinlegt.“
Kata og Maja stukku up úr sætum sínum og vöfðu hana
örmum. „Vertu ekki að gráta, Súsí, þetta er allt í lagi. Við fyrir-
gefum þér, við fyrirgefum þér öll. Uss, segðu ekki orð.“
Það var ekki gert. Bekkurinn fór, hljóðlega og vandlega, að
endurreisa litla þorpið. Á vissan hátt gladdi það börnin, að þetta
hafði komið fyrir. Kris fékk færðar byggingarnar og að láta lítinn
læk — vatn í raun og veru — renna í gegnum þorpið og yfir
vatnshjólið í myllunni. En sælust allra barnanna var Súsi, er
sagt hafði satt, þótt það væri sárt, og var fyrirgefið þess vegna.
4. Ruddinn lagði gildru fyrir Matta.
Matti stóð fyrir framan föður sinn og ræskti sig til að vekja
eftirtekt hans. Pabbi hans var að lesa dagblaðið og heyrði hvorki
til Matta né sá hann. Loksins gaus út úr Matta: „Heyrðu, pabbi,
get ég talað við þig?“
Faðir hans lagði óðar blaðið frá sér og dró að stól handa
Matta að setjast á. „Vissulega, sonur góður, hvað vantar þig?“