Lögberg - 26.06.1930, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. JÚNÍ 1930.
Bls. 3.
▼
Sérstök deild í blaðinu SOLSKIN Fyrir börn og unglinga
I
Yfir heiðina
Eftir G. J. E.
‘ ‘ Seg'ðu okkur sögu, góði afi! Þú kant svo
margar fallegar sögur.”
Þannig töluðu nokkur börn við gamlan
mann, er var með þeim einn heitan júlídag í
fjörunni við Winnipegvatn. Þau höfðu verið
að baða sig og leika sér í sandinum, en voru nú
að hvíla sig, sitjandi og liggjandi í kringum
gamla manninn, er var þar líka til að hressa
sig á vatnsloftinu, og svo til að líta eftir börn-
unum.
Eg sat þar nálægt þeim í fjörunni, og var
að horfa á gufubát, er var á ferð fram á vatn-
inu. Þegar eg heyrði bömin segja þetta, fór
eg að veita því athygli, er gamli maðurinn
sagði, og skrifaði það jafnóðum í vasabók
mína, og er sagan skrifuð nákvæmlega eins og
sann sagði hana og hér fer á eftir.
“Eg ætla þá að segja ykkur sögu af mér,
eins og það gekk til. Þó langt ’ sé nú riðan
þetta skeði, þá stendur það mér í fersku minni,
eins og það hefði skeð í gær.
Eg er fæddur á bæ þeim á Islandi, er Dalur
heitir. Bærinn, sem eg ólst upp á, var undir
háu fjalli, og niður frá bænum var stöðuvatn í
dalnum, er töluverður silungur var í, og var
hann mikið veiddur að sumrinu í vörpu og
lagnet. Vörpuna áttu Ibændumir á bæjunum í
kringum vatnið í félagi, og var það venja, að
þeir drógu fyrir á hverju laugardagskveldi
seinni part sumars, þá gott veður var, og þófti
okkur unga fólkinu gaman að vera með , hjálpa
til að draga vörpuna á land og taka úr henni
silunginn, og var þá oft glatt á lijalla, er vel
aflaðist.
Dalur þessi heitir Reykjadalur, bærinn sem
eg átti heima á, s’tóð nálægt norðari endanum á
vatninu. Var þar þríbýli og ehimilisfólkið þar
alls 28 manns. Af því voru tíu unglingar. Við
voram þar fjórir drengir hér um bil jafn
gamlir. Var þá ekki sparað að leika sér hverja
*tund, er við fengum til þess, sem var þó eink-
um á helgidögum. Á sumrin voru lielztu leik-
irnir er leiknir vorn: feluleikur, kóngstóMeik-
ur, skessuleikur, jólaleikur og risaleikur, og svo
glímur. Á vetrum var helzt leikið sér á skfð-
um og skautum; tók ])á oft eldra fólk þátt í
þeim líka, og komu þé oft unglingar af mörg-
um bæjum þar í kring og léku með okkur. En
minnisstæðastir em mér af öllu, sem þar bar
fyrir mig, fuglarnir fannhvátu með langa háls-
inn (svanirnir), er voru þar á vatninu alt sum-
arið og áttu sér hreiður í litlum hólma, sem
kallaður var Álftadyngja. Söngurinn í þeim
þótti mér fallegur og mikla skemtun höfðum
við af að horfa á 'þessa stóm, hvítu fugla
synda um vatnið og heyra sönginn í þeim.
Þessir tímar liðu og liðu fljótt, að mér
fanst, því þegar eg var 15 ára, fluttist eg í
annað pláss, langt í burtu. Bærinn, sem eg
fluttist á, heitir Bær. Þar var tvíbýli. Eg
kunni illa við mig þar fyrst í stað, og saknaði
leiksystkina minna. Drengur var á þessum
bæ, þrem ámm eldri en eg, sem 'hét Gestur;
vorum við ekki nema tvö ár saman, þá fór hann
á annan bæ, skamt þar frá, og var hann lát-
inn fara til sjóróðra á haustin. Eg var líka
látinn fara til sjóróðra, er eg var 18 ára gam-
all, og vorum við Gestur þá báðir í sömu veiði-
stöð, og þegar vertíðin var úti í desembermán-
uði, fylgdumst við að heim úr verinu, er var
um tvær dagleiðir þaðan, sem við áttum heima.
Okkur var fagnað vel, er við komum heim,
og leið svo fram yfir jóL En eftir jól áttum
við að fara og sækja fiskæti í veiðistöðina, þar
sem við rérum um haustið. Það var á þriðja
dag jóla, að Gestur kom til mín og sagði, að
húsbóndi sinn hefði sagt sér að fara á stað og
sækja fiskæti. Fór eg með honum, af því búið
var að ráðgera það, en líkaði þó eigi veðrið,
því það var þykkviðri og dálítið kafald, en
logn; og svo var orðið nokkuð, framorðið dags
til að leggja á heiði. Þegar við komum að
fremsta bænum í dalnum undir heiðinni, til að
fá okkur að drekka, var klukkan orðin ellefu.
Bóndinn þarð er Ólafur hét, sagði, að það væri
nokkuð seint að leggja á heiðina, af því veður
væri ekki heldur vel gott, en við héldum það
myndi ekki versna, svo væri líka tunglsskin að
kveldinu, sögðum við. Lögðum við svo á stað
°g var snjófjúk dálítið og norðan kul á móti
okkur. Gangfæri var gott, því fyrir jólin var
hláka, svo nú var hjarn yfir alt. Yið gengum
því hratt fram dalinn, með broddstafi íhöndum
°g litla poka á bakinu með dálitlu nesti í.
Þar sem að dalurinn endaði, var há brekka,
°ða skriða, með klettabryddingu sumstaðar, og
steyptist áin þar fram af kletabelti með mikl-
Um nið. Við komumst upp brekkuna, þó hálf-
Bla gengi vegna harðfennis og sleipu, og héld-
nm sem leið liggur norður daldragið með fram
ánni, sem smá-minkar eftir því sem lengra kem-
ur norður á heiðina, uns hún er að eins lækur
°g rennur úr vatni á háheiðinni.
Er við vorum komnir norður undir vatnið,
Var töluvert ofankafald og byljavindur, svo
Vlð sáum l'ítið í kringum okkur í byljunum, en
vel var ratljóst þess á milli. Við vorum að
fala um að snúa til baka, en ekki varð samt af
því að við gerðum það; hugsuðum, að veðrið
myndi ekki versna meira, og héldum því áfram
móti hvassviðrinu.
Þegar við vorum þar, sem fer að halla norð-
ur af, var orðið hvassara og kafalds mold mik-
il; en þar sem við vissum að við vorum á réttri
leið, og heldur styttra norður -til bæja, en suð-
ur, þá fanst okkur sjálfsagt að halda áfram.
Við kvöldumst af þorsta, því við höfðum geng-
ið hratt og svitnað; fórum við því að éta snjó
við þorstanum, en það var eins og okkur
þvrsti meir eftir en áður.
Áfram héldum við, beint móti vindinum, en
gengum ekki eins hratt, með því að við vorum
farnir að þreytast nokkuð og hvassviðrið var
orðið fjarska mikið. Við fundum, að fór að
halla undan fæti og var þá farið að dimma.
Við sáum ekkert í kringum okkur fyrir kafaldi
og hvassviðrið var óttalegt.
Við komum þar sem vora svell-bótstrar;
klöppuðum gat í svellið með broddstöfunum
og fengum okkur að drekka. Við reyndum að
leysa ofan af okkur pokana og fá okkur matar-
bita, en það gekk ekki greiðlega. Samt gátum
við nagað ofan í okkur dálítið af hálf-frosnu
kjöti, en félagi minn misti við það vetlingana
sína, vindurinn tók þá. Eg hafði tvenna vetl
inga og léði eg honum aðra. Það var orðið
dimt, samt héldum við áfram. Við sáum stjöm-
ur við og við, en frostið harðnaði, er birti í
lofti. Þegar lengra leið á kveldið, fór að birta
af tunglinu, en við sáum samt ekkert fram fyr-
ir fætur okkar fyrir skafmoldinni.
Alt í einu hallaði mikið undan fæti; við
duttum og runnum niður skxúðu dálítinn spöl,
en gátixm fótað okkur á svelli, er var fyrir neð-
an skriðuna. Gestur misti stafinn sinn, en
minn stafur varð einhvern veginn undir mér,
er eg datt, og fann eg hann, er eg stóð upp. Eg
fór að reyna svellið nieð honum, og komst að
raun um, að við vorum staddir úti á á. Við
reyndum því að komast sömu leið upp aftur og
tókst það við illan leik. Við liéldum svo áfram
sömu stefnu og áður, að við héldum, og geng-
um lengi, }>ó með hvíldum, því við voram orðn-
ir þreyttir.
Eg fór að reyna að tala við Gest (en hvass-
viðrið var svo mikið, að við ui’ðum að kalla hátt
til þess að við gætum heyx*t hvor til annars) um,
að við líklega værum komnir nálægt bænum,
er við ætluðum að finna og heitir Holt; það er
fremsti bær í dal þeim, er heitir Suðurdalur;
tveir aðrir bæir era neðar í dalnum, og einn nið-
ur við sjó. Gestur hélt við myndum varla vera
komnir nógu langt enn, og um hálftíhia síðar
tók eg eftir því, að við gengum yfir þar sem
eins fets hár garður stóð upp úr snjónum, og
kallaði eg til Gests að stanza. Við fórum að
aðgæta þetta, og komumst að þeirri niðurstöðu,
að þetta væri stekkur eða kvíar frá Holti. Okk-
ur kom saman um að h\dla okkur þarna um
stund. Eg fór að pjakka með staf mínum holu
í snjóinn niður með veggnum, fyrir okkur að
leggjast í, en snjórinn var mjög harður; samt
gátum við gert töluverða laut í skaflinn og
lögðumst við ofan í hana, og var þar nokkurt
afdrep fyrir vindinum. Eftir nokkra stund
fór okkur að kólna, svo að við fórum á kreik
aftur, og héldum að vel gæti verið að við f\md-
um bæinn, er við hugðum vei’a þar skamt frá.
Fórum við því af stað til að leita og gengum í
einlæga króka, yfir holt og skafla, en gátum
ekki fundið neitt hús eða skýli. Skafmoldin
var hin sama og hvassviðrið, en við sáum nokk-
uð til himins upp íir skafmoldinni, tunglið var
hátt á lofti og lýsti dálítið með sinni drauga-
legu birtu, er að eins var nóg til þess við sæj-
um hvar við stigum niður fótunum.
Við vorum að þessu svingli, þar til við vor-
um orðnir uppgefnir og úrkula vonar um að
geta fundið bæinn; ætluðum við þá að finna
stekkinn aftur, eða þar sem við grófum okkur í
snjó áður en við fórum að leita að bænum, eft-
ir að hafa hvílt okkur dálítið; en það fór á
sömu leið, við gátum ekki fundið hann heldur.
Okkur kom þá saman um, að setjast að og grafa
okkur ofan í snjóinn, ef við gætum. Pjökkuðum
við svo með stafnum til skiftis laut í harð-
fennið, og gekk það býsna illa, okkur var svo
kalt á höndunum. Við lögðumst svo ofan í
lautina, sem var lítið meira eni hnédjúp. Bux-
ur okkar voi*u töluvert frosnar að neðan, og
skór okkar einnig frosnir, þ\h við vorum hálf-
votir í fætuma, en frostið var samt ekki mjög
mikið. Okkur fór nú fljótt að syfja, af því við
vorum svo þreyttir. Eg reyndi að lialda mér
vakandi, með því að tala við Gest; en eftir því
sem við lágum lengur, varð okkur kaldara. Við
stóðum því upp, þó það gengi hálf-illa, því lim-
ir okkar voru orðnir stirðir mjög, og fórum við
að dýpka gröfina, til þess að við hefðum meira
skjól. Eftir nokkra stund liættum við við það
og stungum broddstafnum ofan í skaflinn þar«
rétt nálægt.
Við lögðumst svo ofan í gröfina, og var þar
nú meira skjól en áður. Eg man, að mig syfj-
aði mikið, og var mér þó heldur kalt, einkum á
höndum og fótum. Gestur kvartaði líka um
kulda, og að hann gæti ekki haldið sér uppi
fyrir svefni.
Eg var að smá-sofna, en hrökk upp á milli,
þar til eg mun hafa sofnað alveg og mig fór að
dreyma, að eg væri á ferð í kafalds-byl, og Gest-
ur með mér. Fanst mér þá eg verða svo léttur
á mér, að eg kop ekki við jörðina, og liðum við
svo út í geiminn. Leit eg þá niður fyrir mig
og sýndist jörðin vera langt fyrir neðan mig,
hvítleit á lit, og eftir því sem eg kom lengra út
í geiminn, virtist mér dimrna, og eftir lítinn
fíma sýndist mér aldimt; en brátt fór að lýsa
aftur, en birtan var bláleit, mjög dauf í fvrstu,
en smá-birti.
Eg þóttist hugsa, hvert við værum nú að
fara, og ætlaði að fara að tala um það við Gest,
en þá kom eg auga á hnött, er við stefndum ó,
ákaflega stóran, bláan að lit. Þessi bláa birta
fanst mér ekki svo óviðkunnanleg, er eg fór að
venjast henni. Alt afi nálguðumst við meir og
meir þennan fjarska stóra, dimmbláa hnött,
J)ar til við staðnæmdumst á skrúðgrænum bökk-
um hjá stóru vatni eða við sjó. Engar bárur
voru á vatninu og virtist vera logn og bjart-
viðri. Alt var landið grænu grasi, blómum og
smáum skógi vaxið, og smá-hallaði því ofan að
vatninu, þar sem við vorum staddir. Ekki voru
nein hús eða mannaverk þar sjáanleg; margar
hvítklæddar verur í mannslíki voru þar á reiki
og ein þeirra, er var fjarska stór, gekk áleiðis
til okkar niður að vatninu og leit til okkar Gests
mjög blíðlega um leið og hún fór fram hjá okk
ur. Eg varð hrifinn af tilliti þessarar stóru
og fallegu veru í mannsfynd, og segi við
Gest: “Þetta er líklega Guð almáttugur”, og
ætluðum við að ganga til hans, en hann hafði
þá staðnæmst alveg frammi á vatnsbakka-
brúninni og hélt hægri hendinni fram yfir vatn-
ið, en undir hendi hans á vatninu mvndaðist
þokustólpi, er hringsnerist og stækkaði með
geysi-hraða, og fvlgdi því mikill þvtur, og
hörfaði eg nokkuð frá. Þessi skýstólpi kom
upp á landið og var svo mikill kraftur í hvrifil-
bylnum, að hann tók með sér öll tré, gras og
alt, er fyrir varð, þar sem hann fór yfir. Eg
horfði stöðugt á hann, þar sem liann tók beint
strik af vatninu upp hina skógi- og grasi-vöxnu
hlíð, og af hlíðarbrúninni, er sýndist vera, og
beint út í geiminn, og varð þá stór og lýsandi,
líkt og stjörnurnar, er sýndust vera í stórum
liálfhring yfir þessum stóra hnetti. Birtan,
þar sem við vorum, virtist vera líkt og þá sól
er lágt á lofti í björtu veðri, nema miklu blá-
leitari. Eg fann til einhvers ónota hrolls í mér
og leit í kringum mig. Yorum við Gestur þá
komnir eitthvað út í geiminn, og þessi ákaflega
stóri, bláleiti hnöttur, livarf sjónum innan
skamms í dimmuna, en við stefndum á litla
stjörau, er við nálguðumst óðum.
iMér fanst koma yfir mig mikið máttleysi og
eg kendi til hingað og þangað í kroppnum; mér
fanst mér verða svo heitt og ilt fyrir brjósti,
og í höfðinu. Eg opnaði augun, og sá mann
standa uppi yfir mér; eg lét aftur augun og
var máttleysis-liöfgi á mér, svo eg gat ekki
hreyft mig. Eg var tekinn upp og borinn af
tveimur mönnum, er eg ekki þekti, inn í hús, og
mér var ilt öllum, einkanlega í höndum og fót-
um, er var það helzta sem eg man til mín næsta
sólarhringinn; en eftir það fór eg að hafa
fulla rænu.
Það fyrsta, sem eg spurði um, var, hvar
Gestur væri, og var mér sagt, að hann væri dá-
inn; hafði hann fundist skamt frá því sem eg
var, á bersvæði á hörðum skaflinum, liggjandi
upp í loft, með handleggina utan um höfuðið.
Fjármenn tveir í Holti, er fóru að gefa í
fjárhúsum um morguninn, sáu eitthvað dökk-
leitt liggja á skafli skamt frá húsunum, Hund-
ur var með þeim og hljóp hann þangað og fór
að þefa af þessu; fóru þeir þá að aðgæta þetta
og fundu þar Gest frosinn til dauðs, og sáu staf
standa í skafli þar eigi langt frá; fóru þeir að
sækja hann, en hundur, sem með þeim var, fór
að krafsa ofan í mjúka snjóinn þar rétt hjá, og
sást þá á föt mín. Við vorum svo borair heim
í bæ, og var alt gert, sem hægt var að gera, til
að 'halda lífinu í mér, enda tókst það, eg held
mest fyrir góða aðhjúkrun. Eg var mikið kal-
inn á höndum og fótum, sem þó greri um síðir.
— Eg saknaði Gests, við liöfðum verið beztu
vinir, en dóttir bóndans þania á bænum reyndi
að hafa ofan af fyrir mér, er mér leiddist, með
sinni lipru lund og nákvæmni.
Eftir þrjá til fjóra mánuði var eg orðinn
svo frískur, að eg gat komist heim til mín, var
þá og komið vor og góð tíð. Ekki var eg þó
margar vikur heima, fór svo norður aftur í
ársvist til fólksins, er hafði hjálpað mér svo
mikið í veikindum mínum og eg kunni svo vel
við mig hjá, og átti dóttir bóndans þar mikinn
þátt ií því.
Ekki veit eg hvernig hefir staðið á því, að
Gestur hafði farið frá mér úr gryfjunni í skafl-
inum, er við lágum í, er eg sofnaði; hann hefir
líklega sofnað og vaknað aftur með óráði, far-
ið upp úr gi*yf junni út á skaflinn og ekki fund-
ið hana svo aftur, vegna skaf-moldarinnar.
Þá er nú þessi kafli æfisögu minnar á enda
og liefi eg farið fljótt yfir, til að forðast mála
lengingar,— sagði gamli maðurinn.
Eg fór þá til hans, og þakkaði honum fyrir
söguna, og sagði honum að eg hefði skrifað
hana upp. Hann kvað það velkomið og að eg
mætti íáta prenta hana, ef eg vildi. Mér þótti
sagan svo merkileg, að eg áleit hana vel þess
virði.
Fíll bjargar barni.
1 Svíþjóð var maður nýlega á ferð með
ýms dýr, sem hann var að sýna, þar á meðal
nokkra fíla. Einu sinni fór smádrengur út á
götuna, þar sem fílarnir fóru um, og héldu all-
ir, að þeir mundu traðka hann til bana. En
einn fíllinn gerði sér lítið fyrir, tók drenginn
upp með rananum og lagði hann niður á gang-
stéttina ómeiddan. — Dýrav.
KAUPtf) AVALT
LUMBER
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVE. BAST. - - WINNIPEC, MAN.
Yard Offlo*: 6Mi Floor, Bank ofHamHtonOhambtn
DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor Graham og Kennedy St». PHONE: 21 834 Ofíice tímar: 2—3 Heimili 776 Victor St. Phone: 27 122 Winnipeg, Manltoba. H. A. BERGMAN, K.C. Islenzkur lögfræCingur Skrifstofa: Room 811 McArthur Buildlng, Portage Ave. P. O. Box 1656 PHONES: 26 849 og 26 840

DR. 0. BJORNSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Office timar: 2—8 Heimili: 764 Victor St., Phone: 27 586 Wlnnipeg, Manltoba. Lindal Buhr & Stefánsson tslenzkir lögfræCingar. 366 MAIN ST. TALS.: 24 962 peir hafa einnig skrifstofur aC Lundar, Rlverton, Qimll og Plney, og eru bar aO hltta & eftirfylgjandi timum: Lundar: Fyrsta miOvikudag, Rlverton: Fyrsta fimtudag, QimU: Fyrsta miCvikudag, Piney: priOJa föstudag I hverjum mdnuCi.
DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arta Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Office tlmar: 3—6 Heimili: 5 ST. .TAMES PLACE Winnipeg, Manitoba.

J. RAGNAR JOHNSON B A„ LL.B., LL.M. (Harv.) tslenzkur löpmaOur. Rosevear, Rutherford Mclntosh and Johnson. 910-911 Electric Railway Chmbra. Winnipeg, Canads Slmi: 23 082 Helma: 71 753 Cable Address: Roscum

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Stundar augna, eyrna nef og kverka sjúkdðma.—Er að hitta kl. 10-12 f. h. og 2-5 e. h. Heimill: 373 River Ave. Tals.: 42 691

J. T. THORSON, K.C. Islenzkur lögfræOingrur SCARTH, OUILD * THORSON Skrifstofa: 308 Mining Exchange Bldg., Maln St. South of Portage PHONE: 22 768

DR. A. BLONDAL 202 Medical Arts Bldg. Stundar sérstaklega k v e n n a og barna sjúkdóma. Er aB hltta írA kl. 10-12 f. h. og 3-5 e. h. Office Phone: 22 296 Heimili: 806 Victor St. Síml: 28 180

G. S. THORVALDSON BA... LL.B. LögfræOingur Skrifstof a: 702 Confederatlon Llfe Building. Maln St. gegnt City Hali PHONE: 24 587

Dr. S. J. JOHANNESSON atundar lcekningar og yfiraetur. Til vlÖtaJa kl. 11 f. h. tll 4 a. h. og tr& 6—8 aö kveldinu. SHERBURN ST. 532 SÍMI: 30 877

J. J. SWANSON & CO. LIMITED 601 PARIS BLDG., WINNIPBO Faatelgnasalar. Lelgja hús. Ct- vega peningal&n og eldsúbyrgfl aí ÖUu tagl. PHONE: 26 349

BAFIÐ PÉR SÁRA FÆTVR* ef svo, finniö DR. B. A. LENNOX Chiropodist Stofnsett 1910 Phone: 23 137 334 SOMERSET BLOCK, WTNNIPEG.

A. C. JOHNSON 907 Confederation Life Bldg. WINNIPEQ Annast um fasteignir manna. Tekur aC sér aC ávaxta sparlfé fölks. Selur eldsúbyrgO og blf- reiCa fi.byrg0ir. Skriflegum fyr- irspurnum svaraC sainstundis. Skrifstofusimi: 24 263 Beimasimi: 33 328

Drs. H. R. & H. W. Tweed Tannlæknar. 406 TORONTO GENERAL TRUST BUILDING Cor. Portage Ave. og Smlth St. PHONE: 26 545 WlNNIPEO

ALLAR TEOUNDIR FLUTNINGAt Nú ©r veturlnn gengrinn 1 grarö, og ættuö þér þvl aö leita tii mln, þegrar þér þurfiö á. kolum og viö aö h&lda. Jakob F. Bjamason 762 VICTOR ST. Simi: 24 500 ( —

DR. C. H. VROMAN Tannlæknlr 505 BOYD BLDG. PHONE: 24 171 WINNIPEG

G. W. MAGNUSSON NuddUeknir. 126 SHERBROOKE ST. Phone: 36 137 ViCtals tlmi klukkan 8 til 9 aS morgninum. A. S. BARDAL 848 SHERBROOK ST. Selur llkklstur og annast um út- farir. Allur útbúnaOur sfi beztl Ennfremur selur hann allakonar minnisvarCa og legsteina. Skrifstofu talsími: 86 607 Beimilis talsimi: 58 308 -í
Fundvís himdur.
Bóndi nokkur í Bandaríkjunum týndi fölsk-
um góm, er hann var við heyskap. Skömmu
síðar fann hundur hans góminn og kom með
hann til eiganda síns. — Mgbl.
Löpp .
Áfram þýtur litla Löpp,
sem leiftri tundur,
jafnt hún brýtur kalda klöpp
sem klakann sundur.
Hún er viss með hvergi að hnjóta,
hvað þá falla,
þótt hún missi þriggja fóta’
og það í 'halla.
—Páll ólafsson.
Pabbavísa.
Pabbi vinnur úti alt,
oft er honum sjálfsagt kalt;
hvenær sem hann inni er
upp á hnéð hann lyftir mér;
allar sögur, sem ég kann,
sagt mér hefir mamma’ og hann.
Sig. Júl. Jóhannesson.