Lögberg - 26.06.1930, Blaðsíða 4

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. JÚNÍ 1930.
Höaberg
Ghefið át hvem fimtudag af The Col-
itmbia Press, Ltd., Cor. Sargeut Ave.
og Toronto St., Winnipeg, Man.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editc
Utanáskrift blaðsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lögberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
VerC $3.00 um árið. Borgist fyrirfrara.
The “Lögberg” is printed and publlahed by
The Columbia Press, Limited, in the Columbia
Bulldlng, S85 Sargent Are., Winnipeg, Manltoba.
Viðhorf
Með því að tíminn fram að sambandskosn-
ingunum, er nú óðum tekinn að styttast, er sízt
að undra, þótt fólki verði tíðrætt um mál þau, er
fyrir liggja, sem og það, hver úrslit kosning-
anna muni nú í raun og veru verða að loknum
leik. Um slíkt skal engu spáð, að sinni, þótt ó-
neitanlega vtrðist flest benda í þá átt, að frjáls-
lynda stefnan muni fara glæsilega sigurför um
landið.
Þegar alt kemur til greina, verður ekki ann-
að með sanni sagt, en að þjóðinni canadisku hafi
farnast vel, frá því er núverandi stjóm tók við
völdum; var aðkoman þó ékki sem árennileg-
ust; þjóðin sokkin í skuldir frá stríðsárunum, —
skuldir, er eftir atvikum hafði verið næsta
auðvelt að stofna til, en minni fyrirhyggju ver-
ið gætt, livað endurgræðslu þeirra áhrærði.
Hvernig núverandi stjórn hefir tekist til í
sambandi við meðferð fjármálanna, má af því
sjá, að á því tímabili, sem hún hefir farið með
völd, hefir grynt verið á þjóðskuldinni, sem
svarar tvö hundrað tuttugu og fimm miljónum
dala, og má það sannarlega heita vel að verið.
Svo var þjóðbrautakerfið canadiska koniið
í mikla niðumíðslu í stjómartíð þeirra Bordens
og Meighens, að það tæpast sýndist eiga við-
reisnar von; var það að verða þjóðinni slík
byrði, er hún fékk tæpast risið undir; því enda
fleygt fram í herbúðum afturhaldsins, að vel
gæti komið til mála að selja kerfið, þó ekki
væri nema, segi og skrifa, fyrir einn einasta
dal! Gegn slíkri óhæfu gagnvart eigendum
kerfisins, fólkinu sjálfu, barðist frjálslyndi
flokkurinn af fremsta megni, og barðist til full-
komins sigurs. Frá því er sá flokkur tókst
stjómarforustu á hendur, að afstöðnum kosn-
ingum 1921, hefir viðhorfið breyzt svo mjög til
batnaðar á þessu sviði, að í stað þess að vera
þjóðinni lítt bærileg ibyrði, er þjóðbrautakerfið
nú komið í það horf, að fullyrða má að það
verði í náinni framtíð ein hin voldugasta tekju-
lind þjóðarinnar. Viturlegri fyrirhyggju nú-
verandi stjómar og trausti hennar á framtíð
lands og þjóðar, má það því óhikað þakka, hve
giftusamlega hefir tekist til um úrlausn þessa
stór-mikilvæga máls. Það varð enn fremur hlut-
skdfti núverandi stjómar, að ljúka lagningu
Hudsonsflóa brautarinnar, og ráða til lykta
deilunni um endurheimt náttúrafríðinda Sléttu-
fylkjanna. ásamt mörgum öðrum, sönnum þjóð-
nytjamálum.
Hvað mannúðarmálin áhrærir, hefir núver-
andi stjóm reynzt þeim sverð og skjöldur;
nægir í því efni að vísa til ellistyrkslaganna,
sem og löggjafarinnar um breyting á launa
kjöram heimkominna hermanna, er síðasta
þing afgreiddi; er þar um margar og mikilvæg-
ar réttarbætur að ræða á því sviði.
Frj'álslynda stefnan, hvar í heimi sem er,
var sköpuð af knýjandi umbótaþörf; barátta
hennar hefir jafnan verið, og er enn þann dag
í dag, heilög barátta gegn yfirgangi forrétt-
indastéttanna.
1 afskiftum sínum útávið, hefir núverandi
stjóm komið fram þjóðinni til hinnar mestu
sæmdar; hún hefir vakað á verði um canadisk
þjóðréttindi, og sérhvað það, er að sérstöku,
canadisku þjóðemi laut. Mr. King hefir reynst
trúr þjónn; hann hefir dyggilega fetað í fót-
spor fyrirrennara síns, Sir Wilfrids Laurier;
hann hefir verið fólksins maður, og stjóra hans
sönn fólksstjóra. Þetta hljóta kjósendur að
taka til greina, er að kjörborðinu kemur þann
28. júlí næstkomandi.
Frjálslyndi flokkurinn hefir ætíð borið djúpa
virðingu fyrir brezku stjórnskipulagi; þó er
hann á hinn bóginn staðráðinn í að berjast fyr-
ir því af öllum mætti, að Canada fái óhindrað
notið eins víðtæks þjóðernislegs þroska og
framast má verða, unz þar er komið, að þjóðin
verði einn allra skærasti lýsihnötturinn í
stjömukerfi því hinu megin-mikla, er myndar
hið volduga, brezka veldi.
Óisanngjamt væri að halda því fram, að alt
gengi eins vel hér í voru unga, dásamlega landi,
og frekast yrði ákosið, fremur en í öðram lönd-
um. Heimurinn er enn engan veginn búinn að
jafna sig eftir styrjöldina miklu; deyfðin
í f jármálunum, sem og á sviði atvinnumálanna,
á enn þá að miklu leyti rót sína þangað að
rekja, og Canada gat undir engum kringum-
stæðum, fremur en aðrar þjóðir, farið varhluta
af ]>eirri staðreynd. Þó verður því ekki neit-
að, að í öllum grundvallaratriðum, stendur
canadiska þjóðin föstum fótum, og lítur björt-
um augum á framtíðina.
Frjálslyndi flokkurinn, undir leiðsögn Mr.
Kings, liefir nú setið að völdum í níu ár. Þeg-
ar alt kemur til alls, virðist næsta vafasamt,
hvort þjóðin hafi nokkra sinni stigið jafnmörg
risaskref í þroskaáttina, sem einmitt á þessu
tímabili, er að mörgu leyti hlýtur að teljast
'gullaldar-tímabil í sögu þjóðarinnar.
Vafalaust trúa einhverjir þokuþjónar hins
gamla skóla ]>ví, að Mr. Bennett hafi í hendi
sinni lykilinn að úrlausn flestra, ef ekki allra
þeirra vandamála, er fyrir þjóðinni liggja;
slíkum mönnum vildum vér vinsamlega gefa
þá bendingu, að fara heim og læra betur, því
þeir þekkja auðsjáanlega enn ekki sinn vitjun-
artíma, eða eru meira en lítið ryðgaðir í þroska-
sögu hinnar canadisku þjóðar.
Undir handleiðslu frjálslyndrar stjómar,
hefir canadiska þjóðin ávalt notið sín bezt.
Hvemig kjör hennar hafa verið í greipum aft-
urhaldsins, er óþarft að taka fram.
Hvenær, sem frjálslyndi flokkurinn fer með
völd, er það fólkið, sem ræður, og þá “grætur
himininn gróðrartárum” yfir þetta dýrðlega
land, eins og Dr. Sig. Júl. Jóhannesson komst
einhverju sinni svo fagurlega að orði. Þegar
afturhaldsliðið heldur um stjórnvöl, verður
framtíðarhiminn þjóðarinnar ]>ungskýjaður og
umhverfið hráslagalegt, því þá eru það hinir
fáu, útvöldu, úr forréttindastéttunum, er ráða
lofum og lögum. Og nú er Heimskringla loks-
ins komin heim úr útlegðinni. Nú er það hún,
sem á að verða leiðarstjarna Mr. Bennetts og
veita honum fulltingi; nú er hún loksins orðin
það, sem hún áður var, og átti alt af að vera,
aftasta hárið í öllu því, er öfugast snýr í can-
adisku þjóðlífi.
U
Islands þúsund ár
J9
Hér fer á eftir í lauslegri þýðingu, aðalrit-
stjómargrein, er birtist í blaðinu Manitoba Free
Press á laugardaginn þann 21. þessa mánaðar:
‘ ‘ Það var um árið 1850, að skip norrænna vík-
inga lenti í fyrsta skifti við strendur Islands,
eftir sjóvolk, hættur og hrakninga.
Nú í sitmar fara um tuttugu og fimm þúsund-
ir ferðamanna til þessa sama lands; era í þeim
flokkum fulltrúar og stórmenni ýmsra þjóða, til
þess að taka þátt í hátíð í minningu um stofnun
hins íslenzka Alþingis, er varað hefir í þúsund
ár. Er það þjóðþing, eða löggjafarþing á þessu
norðlæga eylandi. Þetta er merkilegur atburð-
ur hvað Manitoba áhrærir, því fylki vort stend-
ur ekki í neinni smáræðis þakklætisskuld við
hina hraustu landnema frá Islandi, er gert hafa
land þetta að sínu eigin, sem trúverðugir borg-
arar.
Það voru norrænir höfðingjar, er fyrstir
bygðu Island, ef ekki era taldir nokkrir menn
frá Irlandi, er settust þar að áður, en náðu engri
fótfestu.
En stofnun þeirrar þjóðar, er nú byggir Is-
land, er verk norrænna aðalsmanna, er leituðu
frelsis og lausnar frá harðstjóm og yfirráðum
ofbeldisgjamra stjórnenda. Um árið 1100 voru
íbúar eyjarinnar komnir upp í fimtíu þúsundir;
nú er íbúatalan frekar hundrað þúsundir, en
höfuðstaðurinn, Reykjavik, telur um tuttugu og
tvær þúsundir íbúa.
Margt hefir á dagana drifið hjá Islendingum
á liðnum öldum, frá því fyrst að stofnun Al-
þingis sameinaði höfðingja og óðalsbændur úr
öllum héruðum landsins. Saga þjóðarinnar hef-
ir verið saga allskonar erfiðleika; borgarastríð
og innbyrðis sundrang, enduðu með því á þrett-
ándu öldinni, að Islendingar gengu nauðugir
viljugir Noregs konungi á hönd. Þar næst flutt-
ust aðal-yfirráðin frá Noregi til Danmerkur.
Tortímandi drepsóttir, bíð og skæð eldgos úr
hinum ýmsu eldfjöllum eyjarinnar, og marg
emlurtekin rán af hálfu erlendra ræningja,—alt
þetta hjálpaðist að því að gera íbúunum lífið
því nær óbærilegt. Verzlunar einokun bættist
svo ofan á aðra erfiðleika; var verzlunin fyrst
í höndum hinna svokölluðu Hansakaupmanna,
og síðar að öllu leyti í höndum Dana; allur á-
góði verzlunarinnar fór út úr landinu. Auk þess
var þjóðin þjökuð með óbærilegum sköttum bæði
af veraldlega valdinu og kirkjunni, er aldir liðu
fram.
Þrátt fyrir alt þetta, gerðu Islendingar samt
meira en aðeins að beVjast fyrir tilvera sinni;
skáldskapur og bókmentir blómguðust þar í svo
stórum stíl, að til stórgróða varð, ekki aðeins
lærdóms og mentamönnum, heldur mannkyninu
í heild.
Þetta harðgerða og velgefna fólk, sem lagt
hefir lífið í hættu til þess að leita frelsis og
sjálfsfæðis, átti enn þrek og mótstöðuafl, til þess
að verjast og berjast og spyma á móti algerðri
tortíming.
A Islandi er það fremur en í nokkru öðru
landi, sem sagnalistin hefir náð hámarki sínu að
fegurð og fullkomleika. Þar var sagan sögð í
óbundnu máli í því skyni að hún yrði marg-
endursögð alþýðunni í samkvæmum og heima-
húsum, og einnig þar sem stjóm og stórmenni
mættust. En þó hún væri þannig sögð í órímuðu
máli, þá var orðalagið samt skáldlegt og inni-
haldsríkt; bar þar svo að segja hver setning
vitni um sannleika, nákvæmni og sálfræðilegan
skilning; en formið og allur búningur var þann-
ig, að á takmörkum var sagna og raunveru-
legra skáldverka.
Alveg á sama hátt og þjóðin stöðugt vemdaði
sálu sína og anda á guðaveigum, eins og kom-
ist er að orði, eins þráði hún frjálsari og full-
komnari stjórnarfarslega tilveru, og á nítjándu
öldinni vaknaði alvarleg breytingaþrá og öflug
starfsemi í áttina til sjálfstjómar. Árið 1874
var mikið rýmkað um þjóðina í stjórnarfarsleg-
um skilningi, en árið 1918 viðurkendu Danir Is-
land sem sérstakt, fullvalda konungsríki í kon-
ungssambandi við Danmiirku. 1 síðastliðin níu
ár hefir Island haft sendiherra í Danmörku, og
Danir liaft jafnframt sendiherra á Islandi.
Síðan stjómarfarið breyttist, hefir þjóðinni
fleygt fram fjárhagslega; fólkinu hefir fjölgað
]>rátt fyrir hina miklu burtflutninga til annara
landa, og hefir meiri hluti þeirra, er af landi
fluttu, komið til Vesturheims, sérstaklega til
Manitoba og Saskatchewan.
Islendingar hafa verið hýr einkar kærkomnir
borgarará þjóðfélagi vora; þeir hafa sameinast
hérlendu lífi og hérlendum háttum; þeir hafa
orðið reglulegir Canadamenn.
En þrátt fyrir }>að þótt Islendingar rækti trú-
lega skyldur sínar sem borgarar í þessu nýja
landi, þá eiga þeir samt hlýjan blett í lijarta sér
gagnvart heimalandi sínu, eða landi feðra sinna
og mæðra. Margir þeirra hafa notað tækifærið
til þess að heimsækja æsku átthaga sína, eða
skoða þá staði, ganga um þá eigin fótum, líta þá
staði, er fyrir þeim hefir verið lýst í sögu heima-
þjóðarinnar. Þetta atriði er í raun réttri saga
út af fyrir sig, og hún er mikilsverð. Hér er um
merkilegt og dýrmætt æfintýri að ræða.”
Canada framtíðarlandið
Seinni ára tilraunir mannaðra þjóða, hafa
sem betur fer, mjög hnigið í þá átt að klæða
landið, í stað þess að rýja það skógum og trjá-
skrauti í vímu augnabliks hagnaðar. Hefir
nýtustu og velviljuðustu mönnum þjóðanna
skilist það æ betur og betur, hver háski sé á
ferðum þar sem skógum er eytt fyrirhyggju-
laust, án þess að nokkur minsta rækt sé lögð
við endurgræðslu. Slík vákning hefir nú til
þess leitt, að stofnuð hafa verið félög víðsveg-
ar um heim, með það markmið fvrir augum,
að vemda skóglendur hvar helzt sem því yrði
við komið; eitt slíkt félag starfar í þessu
augnamiði hér í landi, “The Canadian Forestry
Association”, er unnið hefir þegar mikið og
þarft verk, bæði hvað viðkemur endurgræðslu
skóga, sem og slökkvitilraunum, er skógareld-
ar hafa gosið upp.
Auður sá, sem falinn ligur í stórskógum
þessa lands, er meiri en svo, að lýst verði í
stuttu máli, og grípur djúpt inn í efnalega vel-
farnan þjóðarinnar. Um þetta era flestir sam-
mála, að minsta kosti á yfirborðinu. En hvað
er svo um hinn dýpri skilning málsins?
1 lítt seðjanlegri von um aukinn augnabliks
hagnað, gleyma því helzti margir, að það er
með skógana, eins og önnur náttúrafríðindi, að
þeir eru engrar einnar kynslóðar eign; ófæddu
kynslóðimar eiga líka fulla heimtingu á viðun-
andi framfærslu skilyrðum. Og hver er sá, er
hafa vildi það á samvizkunni, að skila þeim í
hendur nakinni og gróðurlausri eyðimörk?
Á ári því, sem nú er að líða, starfa í þjónustu
skóggæzlunnar hér í landi, á sjöunda þúsund
manns. Fljótt á litið, kann tala þessi að sýnast
nokkuð há; þó mun það sönnu naíst, að þegar
mikið er um skógarelda vnðsvegar um landið,
þá hrökkvi mannaflinn hvergi nándar nærri til.
/
Bíðastliðin fjögur ár hefir verið með minna
móti um skógarelda, en þrátt fyrir það, hafa
skóggæzlumenn yfirleitt átt fult í fangi að sinna
svo sínu strafi, sem skyldi.
Yfir-eftirlit með vemdun skóga hér í Can-
ada, hvílir á herðum sambandsstjómarinnar.
En í samráði við hana hefir hið canadiska skóg-
veradarfélag leyst af hendi afar-þýðingarmikið
starf, sem glegst má af því ráða, að nú í ár hef-
ir það sent sérfræðinga um landið þvert og endi-
langt, til þess að fræða almenning um sérhvað
það, er að viðhaldi og vernd skóga lýtur. Á það
er og vert að benda, að einstakir iðjuhöldar hafa
í seinni tíð látið allmikið til sín taka hvað skóg-
vemdarmálið áhrærir; meðal annars varði ein
pappírsgerðar verksmiðjan í fyrra, freklega tvö
hundrað þúsund dölum til vemdunar skógum.
Af canadiskum hagskýrslum má það sjá, að
níutíu af hundraði af tjóni því, er skógareldar
valda hér í Canada, orsakast af skeytingarleysi
mannanna; jafnvel hálf-brunninn vindlingsstúf-
ur hefir oftar en einu sinni valdið tjóni, sem
skift hefir mörg hundrað þúsundum dala.
Þeir einstaklingar, sem valdir era að slíkum
stórslysum, eru óvinir mannkynsins, og verð-
skulda enga vægð. Það er á þessum sviðum,
sem flestum, ef ekki öllum öðrum, sem almenn-
ingsálitið verður að grípa í taumana og láta
skríða til skarar, og dæma sérhvem þann óal-
andi, óferjandi og órúðandi öllum bjargráðum,
er sekur gerist um jafn óafsakanlegt skeyting-
arleysi. Þegar upplýstur almenningur vaknar
til glöggrar meðvitundar um skyldur sínar gagn-
vart skógum landsins og vemd þeirra, hverfa
skógareldar að miklu leyti úr sögunni. Þá verð-
ur hætt að rýja landið í stað þess að klæða það.
Hænsnarækt.
Hænsnarækt borgar sig vel, ef
hún er rétt stunduð. Aftur á
móti gæti hún orðið tap fyrir
vankunnáttu. Þess vegna heyrir
maður svo margan hóndann segja,
að ekkert sé upp úr hænsnunum
að hafa.
Að velja beztu varphænurnar.
Áður en útungun byrjar á vor-
in, ættu allir að velja úr beztu
varphænurnar og hafa þær sér
með óskyldum hana. Beztu varp-
hænurnar fara vanalegast fyrst
niður á morgnana og seinast upp
á kveldin. Annað merki er þetta:
Farðu yfir hænsnahópinn að
kveldi til, þegar þau eru sezt upp.
Skoða þú hverja hænu fyrir sig.
Beggja megin við eggholið eru
tvö bein, sem kölluð eru: pelvic
bein. Séu beinin þunn og komir
þú þremur fingrum á milli þeirra,
þá er hænan góð varphæna; séu
beinin þykk, og komir þú að eins
einum fingri á milli beinanna, þá
er hænan mjðg léleg sem varp-
hæna.
Það tekur frá viku til tíu daga
fyrir eggin að verða frjósöm.
Eftir að útungun er um garð
gengin, ættu allir hanar að vera
teknir og hafðir sér, en ekki leyft
að ganga með hænunum um sum-
artímann. — Margir standa i
þeirri meiningu, að hanar þurfi
að vera með hænunum til þess að
þær geti verpt; en það er mikil
fjarstæða.
Nú eru egg keypt eftir flokkun.
Egg með útungunarefni, byrja að
ungast út í sumarhitanum, og
skemmast fljótt; ófrjósöm egg
aftur á móti, geymast yfir lengri
tíma án skemdar.
Hænsnafóður.
Um þetta leyti árs þurfa hænsn-
in ekki eins kröftugt fóður eins
og að vetrarlagi; en grænmeti er
þeim nauðsynlegt; ef þau ekki
haja aðgang að grasi, þá þyrfti
að rækta fyrir þau kálmeti. Einn
hnefi af korni þrisvar á dag fyr-
ir hverja hænu, er mátulegt eða
20 pund af korni á dag fyrír
hverjar 100 hænur. Helzt ætti
kornið að vera af fleiri en einni
tegund, t. d. einn þriðji af hverju:
höfrum, byggi og hveitikorni. —
Hænsni fá leiða á sömu kornteg-
und til lengdaír. — Þeir sem hafa
nóg af skilvindumjólk og hleypa
henni í ost með sýru, geta sparað
sér korn, því í mjólkinni er mik-
ið eggjahvítuefni. — Annað, sem
hænsni ættu alt af að hafa að-
gang að, er grófur sandur (grav-
el), og nógar skeljar (muldar).
Sandurinn hjálpar meltingunni og
og er nauðsynlegur. t)r skeljunum
myndast eggjaskurn.
Hænsnalús og maur.
Hænsni, sem eru lúsug, verpa
ekki til lengdar. Til þess að eyði-
leggja lús, er lúsasmyrsl ((blue
ointment) einna bezt. Taka skal
hænurnar að kvöldinu, og maka
smyrslin undir báða vængina,
undir stélin og ofan á hausinn
(við hauslús)v að eins lít.ið á
hvern stað. Þetta eyðileggur lús.
En það er meiri vandi að losast
við hænsnamaur (mites). Þessi
maur skríður á hæsnin á nótt-
unni og sýgur úr þeim blóð, en
heldur til í rifum og smugum á
daginn. Maurinn magnast ákaf-
lega fljótt í hitanum á sumrin,
og getur valdið því, að hænur
hætti alveg að verpa.
Til þess að lostast við maur,
verður að sprauta hænsnahúsið
með steinolíu eða sterku kreolin-
vatni. Taka skal alt út úr hús-
inu, sem lauslegt er, svo sem
hreiður, hænsnaprik o.s.frv. Svo
skal sprauta í allar rifur og smug-
ur, sem sjáánlegar eru. Þetta
verður svo að endurtakast eftir
vikutíma, þegar mauraeggin ung-
ast út. Bezt er að sprauta
hænsnahúsin áður en maurinn
magnast.
Veiki í hænsnum.
Þeir, sem hafa léleg hænsnahús,
missa oft hænsnin úr veiki, eink-
um á vorin. Ekki er til neins að
reyna að lækna hænu, sem verð-
ur veik; betra að eyðileggja hana
sem fyrst, því oft smitar hún heil-
brigðar hænur. Tæring er mjðg
almenn í hænsnum, sem hafa
hana, þá munt þú sjá ljósleita
depla á lifrinni og innýflunum.
Missir þú margar hænur úr þessu,
er þér bezt að losa þig við allan
hópinn, því þessi veiki er mjög
í meir en þriðjung aldar hafa
Dodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bakverk,
gigt, þvagteppu og mörgum fleiri
sjúkdómum. Fást hjá öllum lyf-
sölum, fyrir 50c. askjan, eða sex
öskjur fyrir $2.50, eða beint frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.,
Toronto, ef borgun fylgir.
smitandi, ef hún kemst í hænsna-
hópinn.
Stundum vill til að hænsni, sem
fóðruð eru ,á höfrum og byggi,
hætta að éta fyrir það, að þau
hafa úttroðinn sarp, einkanlega
ef þeim er gefið mikið bygg. —
Þetta má kalla uppþembu, og má
lækna hana með því að skera upp
sarpinn og hreinsa alt úr honum,
sauma svo fyrir aftur með nál og
tvinna. Verður þá hænan jafn-
góð. Þetta orskast af því, að
neðra opið á sarpinum hefir
stíflast.
Hænsnahús.
Allir ættu að hafa sérstakt hús
fyrir hænsnin, en ekki að hafa
þau innan um gripi eða hross,
sem víða tíðkast. Húsið mætti
byggjast eftir fjölda hænsnahna,
sem þú hefir. Það þarf ekki að
vera fallegt eða dýrt, en verður
að vera bjart og loftgott; nægi-
legir gluggar þurfa að vera á
því, og ættu að snúa í suður. í
staðinn fyrir gler, má brúka lér-
eft í suma þessa glugga; það
mundi gera húsið loftbetra. Það,
sem mest er um vert, er að húsin
séu björt og loftgóð, trekkiaus og
laus við raka. Kuldinn að vetr-
inum gerir hænsnunum ekkert til,
ef þau hafa nóg af strái að rusla
í, þá vinna þau sér til hita.
Góðar varphænur.
Það eru ekki góðar varphænur,
sem yerpa að eins að sumrinu.
Það gerir hvaða hæna sem er.
Það er hennar eðli. En hænur,
sem verpa í vetrarkuldanum í
[Manitoba eins vel og á sumrin,
þær mætti kalla góðar varphæn-
ur. Þessum góðu varphænum er
nú sem óðast að fjölga, en hinar
lélegu að fækka, sem betur fer.
Sá sem byrjar á hænsnarækt,
verður að hafa góðan stofn, ann-
ars gæti það orðið honum stór-
skaði. Bezt er að byrja með lít-
ið, en auka ef vel gengur.
Hænsnategundir.
Til varps eru Leghom hænsni
í fremstu röð. Það má segja, að
þau séu reglulegar hænsnavélar.
En ókostur er einn við Leghorn-
hænsnin, að þau eru mjög óstöð-
ug að vilja liggja á. Þau eru held-
ur smá, vigta frá 4 til 6 pund hver
hæna, en verpa furðustórum
eggjurn Þeir sem hafa Leghom-
hænsni, þurfa að hafa aðrar hæn-
ur til að liggja á að vorinu, eða
þá útungunarvélar, sem er ómiss-
anlegt fyrir alla, sem stunda
hænsnarækt að nokkrum mun.
J. A.