Lögberg - 26.06.1930, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
26. JÚNÍ 1930.
|.............
Mary Turner
Eftir
M ARV 1 N D AN A.
Garson g'ckk ha‘gt inn eftir gólfinu, og sett-
ist á 'þennan auSa stól, sem þama stóð. Hann
sneri sér að gluggunum, sem vissu út í ganginn.
Hann horfði ýmist út í gluggann eða á mann-
inn, sem við skrifborðiÖ sat. Það var eins og
hann ætti eitthvaÖ erfitt meÖ að halda sinni
vanalegu stillingu. Alt í einu spratt hann á
fætur, og gekk fast að Burke.
“Heyrið þér,” sagði hann í hásum róm. “Eg
vil — eg vil fá lögmann.”
“Hvað gengur að yður, Garson?” sagði
Burke, rétt eins og hér væri ekkert um að vera,
sem nokkru skifti, annað en það, að honum
þætti slæont að vera ónáðaður við það, sem
hann var að gera. ‘ ‘ Þér vitið, að þér hafið ekki
verið tekinn fastur. Þér verðið það kannske
aldrei. En fyrir alla muni, lofið þér mér nú
að ljúka við þetta bréf.”
Garson sagði ekki meira, en settist aftur.
En hann var mjög ólíkur sjálfum sér. Hann
var hraustlegun og sterklegur maður og vana-
lega ömggur og djarflegur. Nú var eins og
hann væri máttfarinn og kjarklítill. Hann var
fölur í andliti og það var rétt eins og hann væri
að verða veikur maður. Hann var alt of skýr
maður til að trúa því, að hér væri engin hætta
á ferðum, og að ekkert ilt byggi undir þessari
stillingu, sem Burke sýndi í þetta sinn, og jafn
vel góðvild, sem hann virtist vilja sýna honum
persónulega. Honum fanst hættan vofa yfir
sér, og réttvísin myndi gera sér sömu skil, eins ,
og hann hafði gert Griggs.
Þess var heldur ekki langt að bíða, að hann
sæi enn betur í hvaða hættu hann var staddur.
Hann hafði altaf annað veifið auga á gluggun
um. Nú sá hann Cassidy í ganginum utan við
gluggann og annan mann með honum. Klefa-
dyrnar voru opnaðar, og sá sem með Cassidy
var, fór þar inn og hurðinni var loksÖ á eftir
honum og hann heyrði vel, þegar lokunni var
hleypt fyrir að utan.
Garson varð eins og þrumulostinn, því ‘hann
þekti vel manninn, sem í klefann var látinn, það
var Dacey félagi hans, einn af mönnunum, sem
kveldiÖ áður hafði séð hann skjóta Griggs til
bana. Það hafði afar ill áhrif á Garson, að sjá
Daoey þarna.
Alt í einu sagði hann með hárri röddu:
“Ef þér hafið nokkrar ákærur gegn mér, Mr.
Burke, þá — þá vil eg—”. Hann þagnaði, eins
og hann vissi ekki hvað segja skyldi.
Burke hélt áfram að skrifa og leit ekki upp.
Honum ‘hepnaðist ágætlega að láta líta svo út,
sem hér væri eiginlega ekkert um að vera.
“Hvað gengur eiginlega að yður, Joe?”
sagði hann. “ Eg hefi sagt yÖur, að eg þyrfti að
spyrja vður um dálítið. Það er alt og sumt.”
Garson spratt á fætur, en settist strax aftur.
Það var eins og hann vissi ekki hvað hann ætti
af sér að gera.
‘ ‘ Sitjið þér bara kyr ofurlitla stund og lofið
mér að ljúka við það sem eg er að gera. Eg er
rétt að segja búinn. ” ^
En eftir ofurbtla stund byrjaði Garson
aftur.
“Heyrið þér, Mr. Burke—”, en hann komst
ekki lengra. Hann sá þá sjón, er varnaði hon-
um máls. Hann sá Cassidy aftur úti í gangin-
um, og það var annar maður með honum, eins
og í fyrra skiftið. Garson hallaði sér áfram í
sætinu, eins og hann vildi reyna að sjá sem allra
bezt, hvað um væri að vera þarna úti í gangin-
um. ÞaÖ fór alt á sömu leið og áður. Sá sem
með Cassidy var, var látinn inn í einn klefann
og hurðinni svo lokað.
Garson leið enn ver en áður og hann varð
enn óffaslegnari. I þetta sinn var það Chicago
Red, sem hann hafði séð úti í ganginum, annar
af félögum hans, sem kveldið áður hafði séð
hann skjóta Griggs. Hann starði framundan
sér. Þetta var alt að verða honum ofurefli.
Hann átti afar erfitt með að koma upp nokkru
orði.
“Heyrið þér, Mr. Burke, ef að þér hafið
nokkrar sakir gegn mér, því þá ekki—”
“Hver er að segja, að við höfum nokkuð á
móti yður, Joe?” sagði Burke í hálfgerðum á-
vítunarrómi. “Hvað gengur annars að yður í
dag. Hvemig stendur á þes.sari óstillingu?
Þér eruÖ alt öðru vísi, en þér eigið að yður.”
Enn hélt Burke áfram að skrifa.
“Nei, eg er ekkert óstiltur,” sagði Garson og
reyndi sem bezt hann gat, að láta ekki á neinu
bera. “Því finst yður og vera vanstiltur?
En satt að segja er þetta engan veginn skemti-
legasti staÖurinn, sem maður getur hugsað sér
til að eyða morgninum.”
“Má eg spyrja yður einnar spurningar?”
sagði hann eftir nokkra þögn og var nú heldur
öruggari heldur en áður.
“Hvað er það?” spurÖi Burke.
Garson ræskti sig og átti bágt með að tala.
“Eg ætlaði bar að segja—” byrjaði hann
að segja, en komst ekki lengra, því það var eins
og orðin köfnuðu áður en hann kom þeim út.
“Já, hvað ætluðuð þér að segja?” spurði
Burke.
“Eg ætlaði að segja, að ef það snerti að
einhverju leyti Mary Turner, þá vissi eg ekki
nokkurn skapaðan hlut!”
Það var óttinn um þá hættu, sem hún kynni
að vera stödd í, er orsakaði það, að hann í
augnablikinu gleymdi sínum eigin, ægilega
háska. Fyrir nokkrum mínútum hafði hugs-
unin um bandingjaklefann, þar sem óbótamenn
biðu dauÖa síns, lagst eins og mara á tilveru
hans, en nú þyrlaðist alt slíkt út í veður og
vind af áhvggju fyrir velferð konunnar, sem
liann dáði. Honum var þungur harmur í huga,
því einhvern veginn fanst honurn hann geta
kent því um, að óhlýðni sín við fyrirskipanir
hennar og ráðstafanir, hefði til þess leitt, að
Griggs var myrtur. Hveraig í dauðanum átti
hann að geta bætt henni það upp, er hún að lík-
indum nú hafði orðið að þola? Ef ekki sjálfs
sín vegna, þá vegna hennar, fanst honum sér
bera til þess skylda, að auðsýna karlmensku
og kjark.
Burke efaðist ekkert um, aÖ nú væri hann
rétt í þann veginn að ná takmarki sínu.
“Hver var ástæðan til þess, að þér hélduÖ
að eg væri að sækjast eftir einhverjum upplýs-
ingum um Mary Turner?” spurði Burke.
“Eg gerði mér þess nú reyndar ekki ljósa
grein,” svaraði Garson, eins og út í hött. “Þér
komuÖ heim á heimilið, eins og yður mun
kunugt um. MuniÖ þér það?”
“Jú, að vísu verður því ekki neitaÖ. að mig
langaði til að hafa tal af henni,” tautaði Burke
ofan í bringu sína. “En hún var ekki heima,
— ef til vill hefir hún farið að mínum ráðum,
og hypjaÖ sig brott; skýrliekskona er hún ó-
neitanlega, nei um það verður ekki vilst.”
/
Garson vildi helzt, að svo liti út, sem honum
stæði öldungis á sama um það, sem fram fór.
“ Já, gáfuð er hún, hvað sem hver segir. Eg
er annars að hugsa um að bregða mér eitthvað
vestur á bóginn.”
“Já, einmitt það?” mælti Burke nokkuð
hvatvíslega, og það var eins og annarlegs
hreims yrði vart í röddinni. Hann stakk ann-
ari hendi ofan í vasann, og greip til hlaðinnar
skambyssunnar. Hann glápti á Garson með
ægilegu augnaráði, unz hann lét spurainguna
f.júka. ’ ’
“Hvers vegna myrtuð þér Griggs?”
“Eg myrti hann alls ekki.” Það stóð ekki
á svari, þótt það í rauninni kæmi fram í hálf ■
um hl.jóðum. Það var eins og tungan loddi við
góminn. “Eg get fullvissað yður um það,
herra minn, að eg átti enagn þátt í dauða
Griggs,” endurtók'Garson, í margfalt styrkari
rómi en áður.
Þessu gat Burke nndir engum kringum-
stæðum fengið sig til að trúa.
“Þér myrtuð hann í nótt er leið, með þessu
vopni,” sagði Burke og beindi að Garson
skambyssunni. “Hvers vegna myrtuð þér
hann; mér er kunnugt um þetta alt saman, því
að draga svarið á langinn?”
“Eg hefi marg-ítrekaÖ það, að eg framdi
ekki morðið.” Það var engu líkara, en Garson
yxi ásmeginn, þeim mun meira, eftir því sem
viðhorfið sýndist ískyggilegra. Hann spratt
á fætur næsta léttilega og gekk fast upp að
skrifborði því, er Burke sat við; hann draup
höfði og starði ögrandi augum á ákæranda
sinn; nú var hvergi á honum bilbug að finna,
og taugarnar, sem áður höfðu verið nokkuð
óstyrkar, voru komnar í samt lag, — með öðr-
um orðum, Garson hafði á ný náð fullu valdi
yfir sjálfum sér.
“ Vissulega myrtuÖ þér Griggs,” hrópaði
Burke með þrumandi rödd. Hann hafði ein-
sett sér að knýja Garsion til þess að játa á sig
glæpinn, hvað svo sem það1 kostaði. “Eg veit
að þér myrtuð manninn, eg hefi sagt yður það,
eg get sannað það 'hvenær sem er, og þaraf-
leiðandi duga nú engin undanbrögð lengur.”
Garson draup enn höfði og starði stundar-
korn á Burke, og var sem eldur brynni úr aug-
um hans; í röddinni var ákefð, sem engan ótta
viðurkendi.
“Eg 'þvemeita því enn á ný, að hafa að
nokkru insta leyti verið viðriðinn morð
Eddie Griggs,” hrópaði Garson. “Skiljið þér
það?”
Nokkrar mínútur liðu, meðan menn þessir
þegjandi börðust um yfirráðin í hugum sínum.
Að lokum fór þó svo, að það varð morðinginn,
erf sigrandi gekk af hólmi. Alt í einu greip
Burke skammbysuna, setti hana í vasa sinn,
um leið og hann hallaði sér aftur á bak í stóln-
um. Var svo að sjá, sem hann um hríð veitti
ekki minstu eftirtekt manninum, sem stóð fyrir
framan ’hann. Garson rétti úr sér hægt og ró-
lega. Háflæði dulræns fagnaðar streymdi um
sálu hans, — hann fann til þess með sjálfum
sér, að hann, að minsta kosti um stundarsakir,
hafði sigrað. En í útliti hans og fasi sáust eng-
in. minstu geðshræringarmerki.
“D—jæja,” sagði Burke, svona eins og af
hendingu, með vingjamlegum raddblæ, “eg hélt
reyndar aldrei, að þér hefðuð myrt manninn,
en með því að eg var ekki alveg viss í minni
sök, átti eg ekki annars úrkosta, en að setja
mig í samband við yður og knýja yður til sagna.
Skiljið þér það, Joe?”
“Það virðist ofur auðskilið, ” svaraði Gar-
son í vingjamlegum tón.
Alt sem Burke sagði næstu mínúturnar á
eftir, var kurteislega og þýðlega sagt.
“Eg vona, að yður skiljist það, Joe, að við
höfum sökudólginn á réttum stað,” sagði
Burke. “Þér getiÖ reitt yður á það.”
“Ef þér ekki þarfnist mín lengur,” mæíti
Garson, um leið og hann nálgaðist dyrnar á
ytri salnum, “þá skiftir það minstu máli, eg
kemst einhvern veginn af fyrir því. ’ ’
“Hægan, Joe,” sagði Burke lempnislega.
Svo studdi hann fingri á raftakkann eins og
samið hafði verið um við Cassidy. “Hvar sögð-
uð þér að Mary Turner hefði verið S'íðastliðna
nótt?”
Spurningin hafði bau áhrif á Garson, að
hann steingleymdi hættunni, sem hann sjálfur
var staddur í, og hugsaði um ekkert annað en
háskann, er að líkindum vofði yfir höfði kon-
unnar. Hvert gildi hefði hans eigið öryggi,
ef konan væri stödd í hættu?
“Eg veit ekki hvar hún var,” svaraði Gar-
son, með efasemda blæ í röddinni. Nú varð
honum það í vetfangi ljóst, hve hraparlega
hann hafði talað af sér, og reyndi að bæta úr
því sem bezt hann gat: “Jú, auðvitað vissi
eg það, ” sagði hann, eins og alt í einu hefði
runnið upp fyrir honum nýtt ljós. “Eg leit
inn til hennar, þegar nokkuð var orðið fram-
orðið tímans, og mér var sagt, að hún væri
gengin til hvílu, — hefir líklega fengið aðkend
af höfuðverk, eða einhverju þvíumlíku. AS
s.jálfsögðu var hún heima, — hún. fór ekki út
fyrir hússins dyr alt kvöldið.” Akafi sá, er
hjá honum kom í ljós, var í eðli sínu grunsam-
legur, en umhyggjan fyrir örygggi konunnar,
bar alt annaÖ ofurliði.
Burke hlustaði á þetta þögull, en þungbú-
inn, og mintist ekki einu orði á heilaspuna Gar-
sons.
“Vitið þér nokkuð um Gilder hinn yngra?”
spurði Burke í ákveðnum og sterkum róm. “Er
það óhugsanlegt, að þér af einhverri hendingu
kynnuð að vita eitthvað til hans?” Svo stóð
hann á fætur og gekk fast upp að Garson og
endurtók spurningarnar.
“Veit allsendis ekki neitt, ” var svarið. Ekki
hafði Garson fyr slept orðinu, en hann rendi
grun í, að eitthvað alvarlegt væri á seiði, eitt-
hvrað óttalegt og afleiðingaríkt.
Dvrnar opnuðust og Mary 'Tumer kom inn í
skrifstofuna. Garson átti örðugt með að hljóða
ekki upp yfir sig. 1 nokkrar mínútur ríkti samt
grafarþögn. Svo, alt í einu, bauð Burke Mary
Tumer að ganga fram á mitt gólfið, og í sömu
andránni kom Dick Gilder fram á sjónarsvið-
ið, og gekk Burke í veg fyrir hann, til þess að
hann kæmist ekki alla leið til konu sinnar, er
leit á hann dapurlegum augum.
Garson starði steinþegjandi á þennan al-
varlega, einkennisbúna mann, er nú hafði örlög
þeirra í hendi sér. Hann opnaði munninn lítið
eitt, eins og hann ætlaði að byrja að segja eitt-
hvað. Samt hélt hann tilfinningum sínum í
skefjum og áleit vafalaust, eins og ástatt var,
að viturlegast myndi að þegja eins og steinn.
Menn geta líka, oft og einatt, ef til vill, sagt
einu orðinu of margt. “Þú ert herra ómæltra
orða, en mælt orð eru herra þinn.”
Þess var ekki langt að bíða, að hin alvöru
þrungna þögn, sem ríkt hafði síðustu mínút-
urnar, yrði rofin, því einmitt í sömu andránni
vatt Cassidy sér inn á skrifstofuna. Þrátt fyr-
ir það, þótt hann væri hversdagslega fremur
daufur, þá hafði hann nú af einhverjum ástæð-
um, embættisskvldu sinnar vegna, komist í
sæmilega gott skap.
“Herra lögreglustjóri,” sagði leynilögreglu-
þjónninn næsta fljótlega, “Þau hafa játað á
sig glæpinn.”
“Einmitt það,” sagði Burke um leið og
hann leit sigri hrósandi til undirmanns síns.
Honum varð snöggvast litið til Garsons, en frá
honum hvarflaði hann augum til þeirra Mary
og Dick Gilder. Hann leit ekki einu sinni á
Cassidy, um leið og hann lagði fram eftirfar-
andi spurningu:
“Höfðu þau öll sömu sögu að segja?”
Eftir að leynilögregluþjónninn hafði viður-
kent að svo hefði verið, hélt Burkt áfram að
tala í mjög valdsmannlegum og sjálfsþóttafull-
um róm, og mælti:
“Svo eg hafði þá á réttu að standa, þegar
alt kemur til alls, — alveg nákvæmlega á hár-
réttu að standa; það var hreint ekki svo af-
leitt!” — Snögglega breytti hann svo um radd-
blæ. “Mary Turner! þér eruð sakaðar um að
hafa myrt---------”
Lengra komst hann ekki með setninguna,
því Garson vatt sér skyndilega að honum; and-
lit hans var skráð skörpum dráttum. Orð þau.
er Burke hafði mælt, fyltu hann óstjórnlegri
bræði.
“Það eru helber ósannindi,” mælti hann með
þrumandi rödd; “það var eg, sem framdi
morðið. ’ ’
Frá Gimli
Svona fór það. Þetta mátti ég
vita. Það var svo sem að búast
við því, — að fyrir seinasta grein-
arstúfinn minn, “Frá Gimli”, hef-
ir enginn sent mér kveðju, né
neitt lofsyrði, eins og þó svo
rnargir1 hafa oft gjört 'áður, —
ekki af því, að greinar mínar ættu
það á neinn hátt skilið, heldur,
án efa af góðvild og hógværri
nægjusemi með lítið hinna sömu,
sem það hafa gjört. Og mátti ég
búast við því, þar sem ég var sá
auli, að fara að staglast á minn-
ingar-brúðkaupum eingöngu, en
minnast ekkert á venjulegt brúð-
kaup, né giftingar. Eg hafði þó
aldurinn til þess, meira að segja,
að vera giftur sjálfur. En hvern-
ig í ósköpunum ætti nokkur að
geta ætlast til þess, þar sem “mon-
ningana” (peningana) vantar. —
Það er þó víst ekki verra, að geta
farið vel með þær, blessaðar. —
Hversu falleg, aðlaðandi og un-
aðsrík, sem ströndin er hinu meg-
in, ef að ísinn á milli er ekki
nógu sterkur, er ekkert við í að
leggja út á hann, aðeins til að
drukna. — Þannig hefi eg hugs-
að, þegar hinar fegurstu rósir,
jurtir og blóm í fullum þroska og
fegurð hafa blandað loftið kring-
um mig með sætum og unaðsljúf-
um ilm, þá hefi eg stundum
gripið dauðahaldi í þetta spak-
yrði uppáhalds skáldsins míns,
Shakespeares: 1
“Sjá, undir þunnum berki á
þessu blómi
er blandað saman eitri og
heilsudómi.
Af angan blómsins örfast lífs-
fjör alt,
en ef það smakkast, verður
blóðið kalt.”
—Því hefi eg aldrei beðið nokk-
urrar stúlku, og því aldrei verið
svikinn af neinni. Né það, sem
meira er: aldrei verið svikinn af
nokkrum manni um nokkurn hlut,
sem eg get munað eftir, þó eg
reyni að hugsa um það. Og aldr-
ei hefi eg heldur orðið vonsvik-
inn um fneitt frá guðs-föður
hönd; en hefi einlægt fengið öllu
betra, þegar eg hefi jafnað öllu
niður, en eg hefi getað vonast
eftir.
Þetta er nú máske dálítið frá^
brugðið því, sem eg hefi stund-
um skrifað, með nafninu: “Frá
Gimli”, í greinarstúfum mínum áð-
ur, en það er ekkert á móti því.
Það má eins vel kalla það pistil,
eins og greinarstúf. — Einn pist-
ill er til, eftir nafna minn, svo
annar mætti eins vel vera til eft-
ir mig.
Þá er að byrja á því, sem pist-
illinn hljóðar um: Kærleika Guðs,
sem er alt í öllu, og kærleika
mannanna, hvers til annars, sem
er endurskin frá þeirri stóru kær-
leikssól, sem að öllu við lýði held-
ur með ljóma sínum og yl.
Einn geisli af endurskini þeirr-
ar sólar, skein hingað heim á
Betel, miðvikudaginn 18. júnl
þessa árs. Það var kvenfélagið
Djörfung frá Riverton pósthús-
héraði, sem að þá kom hingað til
Betel, með kaffi og ýmsar góðar
veitingar, eins og það hefir gjört
á hverju ári, undanfarandi 14 ár,
um svipað leyti sumars. Eins
og vant er, þegar búið var að
hressa upp líkamann, var farið að
hressa upp sálartötrið: syngja og
spila á hljóðfæri og spjalla sam-
an um forna fundi og ýmislegt
gaman, sem hafði borið við á
æfibrautinnu ISvo talaði Mrs.
Hinriksson fáein orð um kraft
kærleikans, sem hefði knúið þess.
ar kvenfélagskonur öll þessi ár
til að koma hingað til Betel 1
sama tilgangi. Og svaraði henni
Mrs. J. Briem frá Riverton, for-
seti félagsins Djörfung: að þar
sem um kærleika væri að ræða,
væri helzt enginn örðugleiki til.
— Að samsætinu loknu, var far-
ið að líta til himins, hvort að
ferðafólkið myndi sleppa heim til
sín áður en rigning kæmi. Og
svo af stað. Og autt hlað.
Að enduðum þessum línum ætla
ég að geta þess, að þetta verður
nú, að öllum líkindum, seinasta
greinin mín ,sem eg skrifa þessa
efnis “Frá Gimli.” — Eg er far-
inn að verða svo gamall, að eg
ekki treysti mér til þess, svo í
lagi fari. Máske líka að ellin þá
um leið hafi gjört mig svona gáf-
aðan, að sjá það betur, að eg hefði
aldrei átt að byrja á því að vera
neitt að skrifa í blöðin. — Þá um
leið hér með, þakka eg öllu fólki
— og sérstaklega þeim öllum, sem
af lítillæti og góðvild og mildum
dómum, hafa lesið greinarstúfa
mína, sem engan áttu að skaða.
En tilgangurinn að eins sá, að
lofa almenningi yfirleitt að vita
hvað fólk svo víða frá, væri gott
við okkur, gömlu skörin (gamla
fólkið hér) á Betel. — En svo
myndu ýmsir aðrir gera það engu
síður, og máske miklu betur.
Þá, að endaðri þessari máls-
grein, má eg ekki gleyma því, að
þakka báðum ritstjórunum, Lög-
bergs og Heimskringlu, fyrir alla
góðvild þeirra og prúðmensku, að
taka jafnan greinar mínar orða-
laust og í alla staði óhaggaðar?
einlægt við fyrsta tækifæri, láta
þær í fagurt landslag og gott
haglendi í blaði sínu. Sov þakka
eg þeim mjög vel, ráðsmönnum og
útgefendum blaðanna beggja:
Heimskringlu og Lögbergs, að
hafa nú í mikinn árafjölda sent
mér bæði blöðin, án þess eg borg-
aði þau. Á hverju blaði (eintaki)
beggja blaðanna, hefir jafnan
staðið stimpill með skammstöfuðu
orði, er sýndi mér, að eg ætti
ekki að borga blaðið (árgang
þess). — Svo með vinsemd og
virðingu,
Gimli, 19. júní 1936.
J. Briem.
Sæormur við Island
Um sæorma gengu áður fyr
ýmsar undrasögur.’en nokkuð mis-
jafnar, svo að oft voru þær tald-
ar til hjátrúar. Stundum hafa
fræðimenn þó einnig talið, að
um raunverulegar og þektar
skepnur hafi verið að ræða, en
málum blandað í lýsingunum, eða
þá um óþektar skepnur. Ein nýj-
asta sagan um sæorm, sem mark
er á tekið, e/ frá Islandi, og mun
ýmsum því forvitni á að kynnast
henni.
lEnskur flotaforingi, Dean að
nafni, hefir (að því er Nature seg-
ir í marz s. 1.) nýlega skrifað lýs-
ingu á skepnu, er hann og ýmsir
skipverjar hans sáu af herskip-
inu Hilary í maí 1917, en ýms ensk
herskip voru þá á stríðstímunum
á sveimi hér við strendurnar. Dean
segir, að þeir hafi einn góðviðris-
dag verið staddir ca. 70 mílur suð-
austur af suðausturströnd íslands
og haft fjallasýn þar. Þá sáu þeir
eitthvð á stjórnborða og stýrðu
beint að því. Þegar þeir voru
staddir svo sem 200 yards frá því,
sást að þetta var skepna og
hreyfði sig hægt og rólega úr vegi
þeirra, en þeir fóru síðan aftur
fram hjá henni, og sáu hana
stjórnborðsmegin ca. 30 yards
frá sér og gátu virt hana vel fyr-
ir sér. Þegar þeir fóru svona ná-
lægt skepnunni, lyfti hún höfðinu
einu sinni eða tvisvar, eins og hún
horfði á þá. Höfuðið er svart og
gljáandi á að sjá, slétt? en engin
e.vru eða annað út úr því. Það var
svipað að lðgun og kýrhöfuð.
Efsti hluti hálsins var rétt uppi í
vatnsskorpunni, en hálsinn sveigð-
ist næstum alveg í hálfhring, þeg-
ar skepnan hreyfði höfuðið, eins
og hún væri að fylgja skipinu með
augunum. Ft-aman á höfðinu virt-
ust vera hvítleitir blettir. Bak-
ugginn var svartur, láréttur þrí-
hyrningur og hófst stundum svo
hátt, að gizkað var á, að oddinn
lyftist fjögur fet upp úr sjó.
Stundum beygðist ugginn í odd-
inn. Þrjár ágizkanir, hver annari
óháð, töldu hálsinn á skepnunni
(frá höfði til bakugga) 15, 20 eða
28 fet.
Enska herskipið skaut á skepn-
una, því miður segir Nature, og
bvarf hún þá og sáust hennar eng-
in merki. En sjálft var herskipið
skotið í kaf nokkrum dögum seinna
og fórust þá öll skipsskjöl og þar
á meðal skýrslurnar um sæorminn,
en skipstjórinn skrifaði þær síð-
ar. aftur.
Enska náttúrufræðisritið, sem
hér er farið eftir, segir að skepna
þessi líkist mjög mikið annari
skepnu, sem athuguð hafi verið
við Brazilíustrendur í desember-
mán. 1905, af skemtiskipi jarlsins
af Crawford, sem hét Valhöll. 1
báðum þessum tilfellum, segir
Nature ,virðist það efalaust, að
sézt hafi einstök lifandi sædýr af
óþektri tegund. — Lc-gr.
i