Lögberg - 17.07.1930, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 17. JÚLÍ 1930.
Bls. 3.
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
VtSA.
Ljúfir geislar ljóss frá geim,
líkt og sólskins'blæja,
vofjast þétt um þennan heim
þegar börnin hlæja.
— S. J. J.
ina. Mamma lians var látin vera kyr í rúminu
á móti þeim, en íúmfötin voru tekin burtu.
“ÞaS má ekki taka rúmfötin frá henni
mömmu;” sagði Sveinn hágrátandi, en því var
ekki gaumur gefinn.
III.
S V E I N N .
I.
Dalurinn heitir Breiðidalur. Eftir honum
rennur Breiðdalsá. Dalur sá er grösugur, og
er þar víða gott undir bú. Bygð er beggja
megin árinnar og skamt millum bæja.
Lækjarbakki stendur við svokallaÖ Silungs-
vatn, þar sem Silungalækur rennur úr vatninu.
Mestan hluta ársins má veiða aurriða bæði
í vatninu og læknum.
Upp frá vatninu gengur brött ldíð, en liið
efra er kléttastallur.
Efst er hamrabelti, og gnæfir það við him-
in, frá bænum að sjá.
Frá öðrum enda vatnsins ganga hólar alt
upp að klettastöllunum. Hólar þeir heita Urð-
arhólar.
Björg hafa lirunið niður úr klettunum, og
er því víða torfært um hólana. Milli þeirra eru
grýttar vallendisbrekkur, en annars staðar eru
þeir vaxnir lyngi.
Á sumrum er þar krökt af berjum. Dalur-
inn er þokusæil og sést þar oft ekki til sólar
vikum saman, um hásumarið, þegar ísa-ár eru.
Andspænis Lækjarbakka, sunnan Krossár,
er Brekka.
Einar og Anna liöfðu búið á Brekku í sex
ár. Þau áttu einn dreng; hann var á fjórða ári,
þegar saga þessi gerðist.
Það var nýbúið að færa frá. Vorið hafði
vei ið gott, og væntu flestir dalbyggjar góðs
sumars.
Túnið á Brekku var nærri þvi orÖið sláandi,
og þótti Einari ilt að verða að láta eltast við
lömbin um það.
Sveini litla þótti fengur í að lilaupa í kring
um lömbin, en gerði fremur að styggja þau en
hjálpa til að koma þeim inn.
Loks tókst að koma lömbunum í lms. Grasið
lá víða bælt í loðnustu brokkunum, slóðirnar
eftir fólkið sáust um alt túnið.
Einar leiddi drenginn sinn heim; mamma
Sveins iiafði verið ein í bænum, meðan verið
Var að láta inn lömbin.
“Af hverju er hún mamma að hljóða?”
spurði Sveinn litli, þegar þeir komu inn í bað-
stofuna.
Einar anzaði ekki syni sínum, heldur gckk
að rúmi konu sinnar .
Sveinn var látinn hátta snemma um kvöldið
og AÚssi því ekki, livað fram fór.
II.
Morguinn eftir vaknaði hann árla; enn þá
var mamma hans að hljóÖa. Sveinn fór þegar
á fætur og hljóp út til lambanna; öðru hvoru
var hann í kringum þau um daginn, en hann
hafði ekki eins mikið gaman af því og áður.
Hljóðin hennar mömmu kváðu einatt við í eyr-
um hans, þótt liann væri kominn langt út fyrir
tún.
“Nei, þarna kemur pabbi ríðandi,” sagði
Sveinn litli, þegar faðir hans reið heim tröðina.
Amma Sveins litla stóð í bæjardynmum,
]>egar Einar reið í hlað. “Hvemig líÖur?”
spurði Einar og stökk af 'baki.
“Meðulin koma of seint,” svaraði gamla
konan og stundi.
Einar skildi hestinn eftir á hlaðinu og gekk
inn. Konan lians var dáin.
“Góður guð!” sagði Einar við sjálfan sig
og seti.st á rúmið lijá líkinu. Enn gat hann ekki
grátið.. Sveinn fór á eftir föður sínum inn í
baðstofuna.
“Pabbi, er mömmu batnað?” spurði dreng-
Urinn og hljóp að hnjám föður síns.
“Já, — henni er batnað,” sagði Einar og
tárin komu fram í augu hans. Hann tók Svein
í fang sér og grét,—grét eins og barn. Syeinn
leit alt í kringum sig. Hvað var þetta? “Hvern
ig stóð á þessu? Ekkert var umbreytt. Borðið
stóð þar sem vant var, milli nímanna. Stofu-
glugginn var öldungis eins og fyr, rúðurnar
fjórar og homiS spmngið á einni.
Mamma lá í rúminu og sýndist andlitiÖ al-
veg eins og vant var, en hún svaf, — augun
yoru aftur. Hægri hönd hennar lá ofan á rúm-
mu, hvít og falleg. Hringurinn, sem hann hafði
svo oft leikið sér að, var á sama fingrinum og
áður. Alt var eins og venja var til, nema
pabbi lians grét; það hafði Sveinn ekki séð fyr.
“Ertu að gráta, þegar mömmu er batnað?”
spurði Sveinn og leit framan í pabba sinn.
“ Við skulum koma út,” sagði Einar, breiddi
yfir líkið og bar drenginn út á hlað.
“Því breiðirðu upp yfir höfuð á henni
uaÖmmu?” sjrurði Sveinn á leiðinni fram.
Rinár setti drenginn niÖur á stéttina og
sótt i Rauð út í tún. RauÖur var í ezta skapi,
bann var ekki vanur að mega vera svona óá-
reittur í túninu.
Feðgarnir fóru með Rauð út fyrir hliðið.
Laglegum störfum var sint eins og venja
var til. Lömbin voru látin inn á sínum tíma.
Abniar voru mjaltaðar og smalinn gætti þeirra
om kveldið, þangað til þær voru látnar inn í
Uatthagann.
Sveinn litli svaf lijá pabba sínum um nótt-
Daginn eftir komu hjónin á Lækjarbakka
að Brekku. Guðrún, kona Páls á Lækjarbakka,
var móðursystir Sveins litla. Lengi talaði Ein-
ar hljótt við þau hjónin, og að loknum umræð-
um spurði Guðrún systurson sinn, hvort hann
vildi koma með sér yfir að Læjarbakka. Sveinn
liafði komið þangað áður og jafnan þótt gam-
an að leika sér við frændsystkini ísnn. Hann
var því fús að fara.
“Svo sækir mamma mig, þegar hún er kom-
in á fætur,” sagði Sveinn, er hann var að hafa
fataskifti.
Þegar hjónin voru ferÖbúin, var Sveinn litli
leiddur að rúmi mömmu sinnar, hann átti að
kveðja hana. Sveinn ætlaði að kyssa mömmu
sína, en það fékk hann ekki.
“Klappaðu á vangann á mömmu,” sagÖi
amma hans og tók sveitadúkinn af andliti
hennar.
“Eg vil ekki vekja hana,” sagði Sveinn litli,
en strauk þó um kinn henni.
Mæðgurnar táruðust; sveinn starði á þær.
Hann skildi ekki söknuð þeirra.
Hjónin fóru heim og Sveinn með þeim; Ein-
ar fylgdi þeim niður að ánni.
Þetta var föstudagur.
Sveinn var á lækjarbakka um nóttina. —
Laugardagurinn leið og sunnudagurinn sömu-
leiðis. Mamma kom ekki að sækja Svein.
Hann var rólegur allan laugardaginn. A
sunnudaginn lék hann sér ekki með bÖrnunum.
Hann fór inn til móðursystur sinnar grát-
andi: “Eg vil fara heim, systir, því kemur
mamma ekki aÖ sækja mig?”
“Elsku bamið mitt, mamma þín er dáin,”
sagði Guðrún grátandi.
Sveinn skildi það ekki.
“Hún er komin til guðs.”
“Hvar er hann?” spurði Sveinn. “Farðu
með mig þangað.”
“Þú átt að vera hérUa, þangað til liann send-
ir eftir þér,” mælti Guðrún og tók Svein í fang
sér.
“Yerður það í dag?” spurði Sveinn, og það
glaðnaði yfir honum.
“Það er ekki víst,” ansaði Guðrún og kysti
Svein á kinnina. “Við skulum bíða róleg.”
—Barnasögur.— II. J..—
EYRARHLÍÐ.
Heimadals björgin háu
hrikaleg eru að sjá;
bergmálið frá þeim brotnar
breiðu Sandhólum á.
Hljótt er í Eyrarhólma,
liópast þar æðurin,
hið innra er að heyra
óhljóð og vængja-hvin.
Víkur, og vogar skína.
Vallendið ofar grær.
Angar úr góðu grasi.
Gullský í vestri hlær.
—Hallgr. J.
RJÚPAN S LA P P.
I.
“Dæmalaust skulum við veiða margar rjúp-
ur á morgun,” sagði Páll við Jón bróður sinn.
Þeir sátu báðir við vinnu sína inni í baðstofu
á Fjalli.
“Eg er viss, að eg sef ekkert í nótt af til-
hlökkun,” ansaði Jón litli. Eg held eg hafi séð
hundrað rjúpur í morgun, þegar eg rak féð.
Hefðum við þá verið báðiv og átt vað! Já, þá
hefðum við komið með nokkrar lieim.”
“Þær verða ekki allar farnar á morgun,
Nonni minn, við skulum drífa okkur að vinna í
vaÖinn og flétta snöruna,” sagði Páll.
Derngimir voru í óða önn að tæja og kemba.
Mamma þeirra hafði gefið þeim tog í vað,
og pabbi þeirra hafði leyft þeim að fá sér tagl-
hár í snörur.
Þegar þeir voru búnir að kemba alt togið,
fóru þeir báðir að spinna á sína snælduna hvor.
Aldrei höfðu drengirnir verið eins iðnir og
kappsamir við ullarvinnu eins og þetta kveld.
Það var auðséÖ, að þeir voru að vinna fvrir
sjálfa sig.
“Hvað eigum við að hafa vaðinn langan?”
spurði Páll Þórð vinnumann. “Eg held það sé
sama, hvort þið hafið hann stuttan eða langan,
])ví þið náið aldrei neinni rjúpu,” svaraði
Þórður.
“Þið gerið ekki annað en styggja rjúpurn-
ar og slíta skóm og eyða tíma. Það þarf nú
m-eiri stillingu til að snara rjúpur, en ]>ið hafir,
þessir glannar, sem eruð verri en óvandir
hvolpar. ”
“Við skulum gefa þér fiður í kodda, Þórður
minn, ef þií segir okkur, hvað vaðurinn þarf
að vera langur. Okkur munar ekki um að gefa
þér fiður af svo sem tíu til tuttugu rjúpum.”
“Eg held ykkur væri skammar minna að
gera fjósaverkin, eins og þið eruð vanir, svo
| að eg þyrfti ekki að gera þau, dauðþreyttur úr
| húsunum!”
“Pabbi hefir gefið okkur frí í kveld, en við
verðum að vinna sjálfir vaðinn. Eg held þú
getir verið í fjósinu eitt kveld á vetrinum. ”
“Við þurfum víst ekki að spyrja þig um,
hvað vaðurinn á að vera langur, hann pabbi
veit það líklega.”
Rétt í þessu kom pabbi drengjanna inn.
“Já, já, þið eruð þá seztir við að vinna,”
sagði liann. “Hvaða ógnar dugnaður. Eg held
við fáum eitthvað í pottinn á morgun!”
“Nei,” sagði Palli, “við ætlum að selja
prestskonunni allar rjúpurnar, hvín borgar 25
aura fyrir hverja rjúpu.
Megum við ekki eiga aurana sjálfir, sem við
fáum fyrir þær?”
“Það held ég,” sagði pabbi þeirra brosandi.
Það var auðséð á honum, að hann liafÖi ekki
mikla trú á, að þeir auðguðust mikið á rjúpna-
veiðinni.
“Við ætlum að kaupa sína ána livor fyrir
peningana. ’ ’
“Hvað ætlið þið þurfið að veiða margar
rjúpur til þess að kaupa tvær ær?” spurði
pabbi pabbi þeirra. “Þið fáið ána í vor fvrir
15 krónur.”
“Það get ég reiknað á spjaldiÖ mitt, en ég
hætti nú ekki að spinna.”
“Getið þiÖ ekki reiknað það spjaldlaust?”
spurði pabbi þeirra.
“Eg veit ekki,” sagði Páll. “Við fáum 25
krónur fyrir 100 rjúpur, og fimm krónur fvrir
20 rjúpur. Við þurfum þá að veiða 120 rjúpur,
og ég er nærri viss um, að eg sá svo margar
rjúpur í dag.”
“Jæja, verið þið nú duglegir í kveld, eg get
brúkað þetta í hnappheldur, ef ykkur verður
ekkert úr því.
“En það er leiðinlegt að verða að biðja
greyið hann Þórð, að vera í fjósinu í kvéld.”
“Góði pabbi, segðu okkur, hvað vaðurinn á
að vera langur.”
“Hann dugir ykkur, þótt hann sé ekki
lengri en rúmir þrjátíu faðmar, fimtán faðmar
livoru megin við snörur.”
II.
Klukkan ellefu um kveldið voru drengjrnir
búnir með vaðinn. Hann var tvinnaður og
hvítur að lit. Snöruniar voru þrjár; þær voru
úr hvítu taglhári.
Nú var farið að hátta. Drengimir áttu að
fara í fjósið um morguninn, en eftir mjaltir
áttu þeir að fá að fara á rjúpnaveiðar.
“Ósköp vildi ég að það yrði gott veður á
morgun,” sögðu drengirnir, hvor í sínu lagi.
Alla nóttina var drengina að dreyma um,
að þeir væru að snara rjúpur.
Þeim þótti, að þeir væru búnir að fá fjölda-
margar og bæri þær til skiftis í kippu. Með hana
roguðust þeir til prestskonunnar.
Nóttin leið. Morguninn kom. Það var
skínandi gott veður.
Yfir öllu lá gaddur, og um nóttina hafði gert
föl. —
Meðan drengirnir voru að fjósaverkum um
morguninn, heyrðu þeir í öllum áttum til rjúp-
unnar.
Loksins komu stúlkurnar að mjólka. — Nú
var ekki eftir nema að borða.
Drengirnir voru fljótir að því.
Síðan tóku þeir vaðinn sinn og kvöddu fólkið.
“Farið þið nú ekki langt,” sagði pabbi
þeirra. “Það eru víst nógar rjúpur hérna
frammi í hvömmunum, neÖan til í dalnum. ”
“Þið verðið að búa ykkur vel,” sagði móð-
ir þeirra.
“Við förum snöggklæddir,” svöruðu dreng-
irnir.
“Þið fariÖ ekki eitt fet, ef þið farið ekki í
jakkana ykkar og látið treflana um hálsinn á
ykkur. Þið verðið líka að hafa vetlinga,”
sagði mamma þeirra.
Drengimir fóru í fötin, því alt vildu þeir
vinna til að komast á stað. Þeir þutu lit úr
dyrunum.
Palli réði ferðinni; drengirnir fóru fyrst
fram í hvamm og leituðu lengi, þar til þeir
sáu rjúpnahóp ofarlega í einum hvamminum.
“Nú skulum við greiða úr vaðnum og egna
snöruna,” sagði Palli.
Þeir gerð það í mesta flýti.
Við skulum ekki hugsa nema um eina í einu,
nema ef tvær rjúpur sitja alveg saman, þá er
vel hægt að láta sína snöruna á hvora.
Þú verður að vei’a ákaflega liðugur Nonni,
og fljótur, ef okkur tekst að koma snörunni
á einhverja.”
Það stóð nákvæmlega heima, þegar þeir
voru búnir að egna snöruna og rekja vaðinn
sundur, að þá flaug allur rjúpnahópurinn.
Rjúpumar flugu alla leið upp fyrir Græna-
fell, svo ekki var tiltök að elta þær.
Gengu nú drengir lengi, alt þangað til þeir
komu suður að Svartagili.
Sáu þeir þá eina rjúpu í gilkinninni.
“Nú skulum \úð tala minna en áður,” sagði
Nonni.
“Við skulum updir eins snara hana,” sagði
Palli.
Þeir röktu vaðinn og báru hann-yfir rjúp-
una, en áður en hún hevrði hvininn Pvaðnum,
flaug hún upp og langt fram í gil.
“Við verðum að fara fram í Lambahæðir”
sagði Pnlli.
Þeir fóru ])angað. Þar var mikið af rjúp-
up, en þær voru svo styggar, að drengirnir kom-
ust aldrei nógu nærri þeim.
K.AUP1Ð AVALT
LUMBER
ö hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HESIRY AVE. BAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard Ofrtc*: 6t+i Floor, Bank ofHamHtonOhamber*
DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medlcat Arts Bldg. Cor Grahata og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Office tlmar: 2—* HeimiU 776 Victor St. Phone: 27 122 Winnipeg, Manitoba. H. A. BERGMAN, K.C. Isienzkur lögfræðingur Skrifstofa: Room 811 McArthur Building, Portage Ave. P. O. Box 1656 PHONES: 26 849 og 26 840

Lindal Buhr & Stefánsson Islenzkir lögfræðingar. 356 MAIN ST. TALS.: 24 963 peir hafa einnig skrifstofur að Lundar, Riverton, Gimli og Piney, og eru þar að hitta á eftirfylgjandi timum: Lundar: Fyrsta miðvikudag, Rlverton: Fyrsta fimtudag. Gimil: Fyrsta mtðvikudag, Piney: priðja föstudag 1 hverjum mánuði.
DR. O. BJORNSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Office timar: 2—S Heimili: 764 Victor St., Phone: 27 586 Wlnnipeg. Manltoba.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Office timar: S—5 HeimiU: 5 ST. JAMES PLACE Winnipeg, Manitoba.

1 J. RAGNAR JOHNSON B.A., LL.B, LL.M. (Harv.) Islenskur lögmaOur. Rosevear, Rutherford Mclntosh and Johnson. 910-911 Electrlc Railway Chmbra. Winnlpeg, Canads Sími: 23 082 Heima: 71 75S Cable Address: Roscum

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Stundar augna, eyrna nef og kverka sjúkdöma.—Er aB hitta kl. 10-12 f. h. og 2-5 e. h. Heimili: 37S River Ave. Tals.: 42 691
J. T. THORSON, K.C. tslenzkur lögfræðingur SCARTH, GUILD Sc THORSON Skrifstofa: 308 Mining Bxchange Bldg, Maln St. South of Portage PHONE: 22 768

DR. A. BLONDAL 202 Medical Arts Bldg. Stundar sérstaklega k v e n n a og barna sjúkdóma. Er aB hitta frá. kl. 10-12 f. h. og 3-5 e. h. Offlce Phone: 22 296 Heimili: 806 Victor St. Síml: 28 180
G. S. THORVALDSON B.A, LL.B. Lögfræðingur Skrifstofa: 702 Confederatlon Life Buildlng. Main St. gegnt City Hali PHONE: 24 587

Dr. S. J. JOHANNESSON ttundar Urkninpar og yfirsctur. Til viOtals kl. 11 f. h. til 4 *. h. og fr& 6—8 aC kveldlnu. SHERBURN ST. 532 SlMI: 30 877
" ! J. J. SWANSON & CO. LIMITED 601 PARIS BLDG, WINNIPBG FastelgnasaLar. Leigja hús. Ct- vega peningalán og eldsábyrgð af ÖUu tagl. PHONE: 26 349

HAFIÐ PÉR SÁRA FÆTURf ef svo, finnið DR. B. A. LENNOX Chiropodist Stofnsett 1910 Phone: 23 137 334 SOMERSET BLOCK, WINNIPEG.
A. C. JOHNSON 907 Confederation Life Bldg, WINNIPEG Annast um fasteignir manna. Tekur að sér að ávaxta sparifé fölks. Selur eldsábyrgð og blf- reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr- irspurnum svarað sainstundis. Skrifstofusimi: 24 263 Heimasimi: 33 328

Drs. H. R. & H. W. Tweed Tannlæknar. 406 TORONTO GRNEIiAL TRUST BUILDING Cor. Portage Ave. og Smith St. PHONE: 26 545 WINNIPEG V

DR. C. H. VROMAN Tannlæknir 505 BOTD BLDG. PHONE: 24 171 r, WINNIPEG

DR A. B. INGIMUNDSON Tannlæknir. 208 Avenue Block, Winnipeg Sími 28 840. Heimilis 46 054
G. W. MAGNUSSON Nuddlælcnir. 125 SHERBROOKE ST. Phone: 36 137 Viðtals tlmi klukkan 8 til 9 að morgninum.
AUL.AR TEOUNDIR FLUTNINOAl Hvenær, sem þér þurfið að láta flytja eitthvað, smátt eða stórt, þá hittið mig að máli. Sann- gjarnt verð,— fljót afgreiðsla. Jakob F. Bjarnason 762 VICTOR ST. Sími: 24 500
A. S. BARDAL 848 SHERBROOIC ST. Selur Ukkistur og annast um út- farir. Allur útbúnaður sá bezti Ennfremur selur hann allskonar minnisvarða og legsteina. Skrifstofu talsimi: 86 607 Heimilis talsími: 68 302

Þær flugu ekki langt, en voru einatt á flögri
fram og aftur.
Þeir eltu hvern hópinn eftir annan, þangað
til komið var fram undir kveld.
“Aldrei fer það svo, að við fáum ekki eitt-
hvað á heimleiðinni, ” mælti Palli.
Nú héldu þeir heim á leið.
Þeir sáu enga rjúpu langa lengi, en þegar
þeir komu ihenn í brekkurnar, rétt fvrir ofan
bæinn, sjá þeir loks eina.
Hún var óvenju spök. Drengirnir greiddu
vaðinn í flýti, og egndu snörurna.
En hún flaug ekki, þótt snaran og vaðurinn
kæmi við hana.
Hún teygði aðeins hálsinn og hristi sig, svo
kúrðj hún sig aftur nlður.
“Nonni, togaðu vaðinn lítiÖ eitt til þín, það
er dæmalaus klaufaskapur, að snara ekki þessa
rjúpu.
Svona, — nú er snaran rétt að segja kom-
in vfir hausinn á henni. Hana, nú skulum við
hrista vaðinn, rjúpan er komin í snöruna.” —
Rétt í því að Palli sagði þetta, flaug rjúpan
upp og kastaðist aftur niður, því hún var föst í
snörunni.
Palli dró vaðinn til sín, en Nonni gaf eftir.
((Meira.)