Lögberg - 17.07.1930, Blaðsíða 4

Bls. 4.
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 17. JÚLí 1930.
Afmælisbarnið
«|m—ii ■«»—..—«■—..—«—*»——•*--.*—..—-—■»—■■—«»—■»—■■—■■—*4
SíSastliðinn þriðjudag átti Manitobafylki
sextugsafmæli, og var þess að verðugu minst
með víðtækum og tilkomumiklum liátíðahöld-
um.
f lífi og sögu einstaklingsins, má vel líkja
sextíu árum við þingmannaleið, eða ef til vill,
freklega það; en í lífi og sögu þjóðfélags, eða
fylkis, svarar slíkt tímabil aðeins til dropans í
hafinu.
Við tímamót þessi í sögu Manitobafylkis,
er vitanlega margs að minnast, því þótt sagan
sé enn eigi löng, er hún þó engu að síður við-
burðarík, — sigrarnir margir, er öllum ber að
þakka fyrir. AS höfSatölunni til, verSur ekki
sagt, aS Manitobafylki sé mannmargt; þó hafa
íbúar þess veriS brautrySjendur nýrra hug-
sjóna, nýrra manndómsmerkja, og lyft þyngri
Grettistökum, en aSrar félagsheildir, langtum
mannfleiri, gátu nokkru sinni látiS síga vatn
undir. Vitar frelsis og mannréttinda hafa
logað skært yfir fylkinu og íbiíum þess, og
munu brenna því skírar, er árin líða.
BrautryrSjendurnir, birkibeinarnir, er grund-
völlinn lögSu aS skipulagi þessa glæsilega fvlk-
is, hvíla nú all-flestir undir grasi grónum
sverSi, en frá gröfum þeirra leggur bjarmann
af sívakandi lýlsigulls minríingum þakklátrar
þjóSar.
Frá náttúrunnar hendi, er Manitoba eitt
hiS auðugasta bygðarlag í heimi; skiftast þar
á námur, timburtekja, fiskiveiðar og vatnsorka,
að ógleymdri allri þeirri feikna auðlegð, sem
árlega er að finna í kornyrkjunni og öðrum
afurðum landbúnaSarins. Járnbrautarsam-
böndin í Manitoba eru betri og fullkomnari, en
sennilega á nokkrum öðrum stað á bygðu bóli,
og eiga þau í því sinn drjúga þátt, hve atvinnu-
og iðnmálum hefir skilað greitt áfram.
ÞaS er bjart yfir Manitobafylki í dag;
skrúðklæSi sumarsins fara því vel, því nú vefst
“sólbjarmans fang um alt og alla.”
Megi sá einn, er öllu stjórnar og alt vort
ráð hefir í hendi sinni, vaka yfir Manitoba-
fylki og íbúum þess, um allar ókomnar aldir!
*---------------------------------—-----—+
Nýja-Sjálands smjörið
Landshornamönnum afturhaldsins, með
Heimskringlu í halanum, hefir orðið næsta
skrafdrjúgt í seinni tíð, um smjörverðiS hér í
landi, og kenna, eins og þeirra var von og vísa,
Mr. King um að það skuli ekki vera hærra, en
það er. Sennilega taka þó fáir alvarlega hugs-
andi menn nokkurtVerulegt mark á slíku barna-
hjali; málið er ofur einfalt, orsakirnar auð-
fundnar og auðskildar hverjum þeim, er opin
hefir augu og ekki gengur í'svefni.
Um þær mundir, er smjörflutningur frá
Nýja Sjálandi hingað til lands hófst, hagaði
svo til, að Canada var ekki sjálfbyrgt hvað
smjör áhrærði; átti þetta rót sína að rekja til
þess, að bændum sýndist það arðvænlegra, að
selja mjólk og rjóma til niðursuðu, en smjör-
gerðar heima fyrir. Afleiðingin af þessu varS
sú, aS rétt hlutföll milli framleiðslu og eftir-
spurnar trufluðust í bili, þannig, að framleiðsla
smjörsins innanlands fullnægði hvergi nærri
eftirspurninni. Og með það‘ fyrir augum, að
ráða bót á þessu, var viðskiftasamningurinn við
Nýja Sjáland gerður; til hans var stofnað af
brýnni þörf, og engu öðru. Þetta hlaut legát-
um afturhaldsins að vera ljóst, þótt þeir á hinn
bóginn, af einhverjum lítt skiljanlegum ástæð-
um, viltust út á þá hálu braut, aldrei þessu
vant, að hafa endaskifti á sannleikanum.
ÞaS er í eðli flestra manna, að sitja við þann
eldinn, er bezt brennur, og er canadiski bónd-
inn í því tilliti að sjálfsögðu engin undantekn-
ing. Er honum það láandi, þótt hann selji
þangað vöru sína, sem hagnaðarvonin er mest?
Nei, og aftur nei! Ef þannig er ástatt, að
bóndanum virðist arðvænlegra að .selja mjólk
sína og rjóma til útflutnings, hver getur þá
með nokkrum rétti varnað honum þess?
Þannig var ástatt, er samningur við Nýja
Sjáland gekk í gildi.' Ef ekki hefði verið fyrir
þann samning, eða þá hlið hans, er innflutn-
ingi smjörs viðkom, myndi smjör hafa lent í
það geypi-verð, að aðeins efnamönnum hefði
reynst kleift að kaupa það; alþýðan hefði
orðið að fara þess ger.samlega á mis. Þetta
var stjórninni Ijóst, og með það fyrir augum,
að vernda hag fólksins í þessu tilliti, átti
hún ekki annars úrkosta, en rýmka til um
innflutning smjörs.
Þetta er alþýðunni ljóst, og sennilega öll-
um ljóst, nema ef vera skyldi Mr. Bennett og
Heimskringlu. ÞaS er ekki til nokkurs skap-
aðs hlutar að berja höfðinu við steininn, —
canadiskum kjósendum verður aldrei að ei-
lífu talin trú um það, að smjörið frá Nýja
Sjálandi sé undirrót allra þeirra fjárhagslegu
örðugleika, sem gert hafa vart við sig á hin-
um ýmsu sviðum þjóðfélagsins. ÞaS er all-
staSar eitthvað að, og þótt ýmislegt hér með oss
gangi ef til vill ekki eins og það ætti ganga, þá
stendur þó' canadiska þjóðin flestum öðrum
þjóðum betur efnalega að vígi, og ber engan
minsta kvíðboga fyrir framtíðinni.
Alt moldviörið, sem, afturhalds-legátarníir
hafa þyrlað upp út af smjörinu frá Nýja
Sjálandi, kemur þeim áreiðanlega í koll á
kosningadaginn, og er einungis ein af ótal
sönnunum fyrir því, hve fátt er um fína drætti
í herbúðum þeirra, þegar grípa skal til vopna
gegn Mr. King og ráðuneyti hans.
Á ferðalagi sínu um landið þvert og endi-
langt, hefir Mr. Bennett fjargviðrast yfir því,
hve kúm hafi farið háskalega fækkandi hér í
landi, frá því viðskiftasamningurinn viS Nýja
sjáland gekk í gildi. Sannast ítér Hið forn-
kveðna, að “skýzt þó skýr sé”. Af hvaða
ástæðum, sem það nú er, þá veður Mr. Ben-
nett í þessu tilUti reyk, irfarandi skýrslu: eins og sjá má af eft-
1921 var tala kúa í Canada 3,737,832
1922 < í 3,743,804
1923 6 6 3,659,365
1924 “ “ í i 3,726,985
1925 “ “ i í 3,830,175
1926 “ “ ií 3,951,335
1927 “ “ i i 3,894,311
1928 “ “ i i 3,792,522
1929 “ “ l í 3,778,277
ViS nána athugun þessarar skýrslu, kem-
ur það í ljós, að á tímabilinu frá 1921 til 1923,
fækkaði kiím í Canada þó nokkuð. Ekki verð-
ur samningnum við N'ýja Sjáland 1 um það
kent, því þá var hann ekki til. En árið eftir
að umræddur samningur gekk í gildi, eða árið
1926, fjölgaði tölu kúa að mun. Þetta var
Mr. Bennett innan handar að vita, því að
sjálfsögðu á hann engu síður aðgang að opin-
berum stjórnarskýrslum, en aðrir borgarar
þessa lands. Þetta hefði Heimskringla líka
átt að vita, ef hún hefði viljað nokkuð á sig
leggja í þjónustu sannleikans; en slíkt hefir
auðsjáanlega orðið henni ofurefli, og því bylt-
ist hún nú um á hæl og hnakka stjórnlaus og
stýrislaus, krunkandi yfir smjörinu frá Nýja
Sjálandi, er alla skapaða hluti átti að hafa
sett á hausinn.
+-------------------------------------*
Sigurför Mr. Dunnings
Hon. Charles A. Dunning, fjármálaráðgjafi
sambandsstjórna.rinnar hefir verið á ferðalagi
um Ontario-fylki undanfarandi, og flutt ræður
í helztu borgunum. Var honum svo alment vel
fagnaS, að austan-blöðin telja sjaldgæft, að
nokkrum stjórnmálamanni canadiskum, hafi
sýnt verið annað eins dálæti; þúsundir manna
og kvenna þyrptust að úr öllum áttum til þess
að hlýða á erindi fjármálaráðgjafansf og má
með sanni segja, að för hans um fylkið væri
regluleg sigurför.
Flestar snerust ræður Mr. Dunnings um
fjárlagafrumvarp síðasta þings, og rýmkanir
þær á ívilnunartollinum brezka, er frumvarp-
inu voru samfara; leiddi hann að því ljós rök,
hve Canada hlyti að hagnast af auknum við-
skiftum við Breta, ekki hvað sízt eftir að
þrengjast tók um viðskifti við Bandaríkin, sök-
um tollmúranna nýju. FólkiS í Ontario hefir
alla jafna þótt næsta íhaldssamt; að þessu sinni
horfa málin nú þannig við, að gera má ráS fyrir,
að það fylki sendi fleiri frjálslynda menn á
þing, en nokkru sinni áður, og má það þá að
miklu leyti þakka hinu viturlega og sanngjama
fjárlagafrumvarpi Mr. Dunnings.
+•--------------------—---------—---------—+
J. T. Thorson á þingi
Eftir Sig. Júl. Jóhannesson.
*--------------------------------------------
I.
Þegar ungur maSur er kosinn á þing í fyrsta
skifti, verður flestum að spyrja sjálfa sig á
þessa leið: “Hvernig skyldi hann nú reynast,
þossi? Skyldi hann muna eftir kosningalof-
orðum sínum, eða skyldi hann gleyma þeim
öllum? Skyldi hann fylgja flokki sínum og
foringja eins og tryggur hundur, eða skyldi
hann koma fram sem hugsandi og sjálfstæSur
maður? Skyldi hann láta nokkuð til sín taka,
eða skyldi hann verða þæg og þögul rola ? 1
stuttu máli: Skyldi hann verða sér og kjósend-
um sínum til h^gs og heilla, þjóð sinni og landi
til gagns og sóma, eða skyldi hann verða eins
og allur fjöldinn.— liðléttur og lítilsvírði; aS-
eins til þess að fylla sæti, sem betur væri autt
en illa skipað?”
PlitthvaS svipað þessu spyrja menn, og það
er eSlilegt. Vonbrigðin hafa verið svo tíð og
tilfinnanleg í pólitiskum efnum.
J. T. Thorson hefir nú setið á sambands-
þingi í f jögur ár. Hann fór þangað með ágætu
áliti, sem gáfaður mentamaður; en í pólitík
var hann svo að segja sem óráðin gáta. Nú
kemur hann aftur og æskir atkvæða vorra í ann-
að sinn. Enginn sanngjarn maður getur neit-
að því, að hann hafi setiS á þingi viS góSan orð-
stír. Örfáir menn hafa þar látið eins mikið til
sín taka fyrstu árin; um það sannfærast þeir,
sem þingtíðindin hafa lesið eða fylgst með mál-
lm yfirleitt. Hér skal að eins minst á fáein
atriði.
II.
Flestir nýtir menn og góSar konur bera
hlýjan hug til póstmanna—bréfberanna; mann-
anna, sem líða um bæinn frá liúsi til húss og
flytja kærkomin bréf frá fjarlægum vinum.
Sum hinna tilfinningaríkustu og beztu
skálda heimsins hafa ort undurfögur kvæði um
póstinn og bréfberann.
Þogar afturhaldsliðið sat að völdum hér í
landi, átti sér stað verkfall í Winnipeg, eins og
flestir muna. Afturhaldsstjórnin ákvað það í
hegningarskvni við póstana, sem í verkfallinu
tóku þátt, að svifta þá fyrir fult og alt ýmsum
réttindum, sem stöðu þeirra og starfi heyrðu
til, þar á meðal voru þeir sviftir venjulegri og
lögákveðinni kauphækkun. .
Þeir voru látnir vinna vandaverk, sem lög-
in ákváðu hækkandi laun fyrir, en borgað sem
byrjendum; mismuninn tók afturhaldsstjóm-
in frá þeim eða fjölskyhlum þeirra.
1 tíu ár eða rúmlega það, hafa verkamanna-
fulltrúarnir á þinginu reynt að leiðrétta þetta
með aðstoð ýmsra frjálslyndra manna, en aft-
urhaldið hefir barist á móti því.
Nú liefir málið verið leitt til lykta þannig,
að mennirnir hafa fengiS fullar bætur og þeim
verið borguð sú upphæð, sem eftir var haldið
af kaupi þeirra öll þessi ár.
Þrællyndi og heiftarhugur afturhaldsins lief-
ir sjaldan komið greinilegar í ljós, en í því
ranglæti, sem þeir beittu vesalings póstana.
Einn hinna fremstu í baráttunni fyrir því,
að rétta hluta þeirra, var J. T. Thorson, þrátt
fyrir það, að hann vissi af sterkri auðvalds-
klíku í kjördæmi sínu, sem vitanlega mundi
beita þessu sem vopni á móti honum við næstu
kosningar.
Þetta drenglyndi Thorsons er vonandi að
Islendingar muni 28. júlí.
III.
Eitt af þeim málum, sem mestum hita hefir
valdið í þingmenskutíð J. T. Thorsons, er hiS
svokallaJSa <lSj(ö-systra”-mál. Heimskringla
ræddi það bæði heitt og lengi og hélt þar fram
ákveðinni stefnu, sem eg fyrir mitt leyti var
algjörlega samdóma.
En sumir frjálslyndu þingmennimir, og þar
á meSal sumir ráðherrarnir, litu öðrum augum
á það.
Sjálfstæði og einurð J. T. Thorsons hefir ef
til vill hvergi komið eins greinilega í ljós eins
og í því máli; hann barðist þar eindregið á
móti sínum eigin samherjum og var því hótað
af áhrifmikilli klíku hér í bænum — í hans eigin
kjördæmi — að hann skyldi fá að kenna á því
við næstu kosningar.
Sá sem þannig berst fyrir sannfæringu sinni
þrátt fyrir pólitiska hættu, sem af því getur
stafað persónulega, er sannarlega því vaxinn
að skipa fulltrúastöðu.
IV.
Langar og heitar umhræður áttu sér stað í
þinginu viðvíkjandi rýmkun á stjórnarfari Can-
ada; vildu frjálslyndir menn breyta þannig
stjórnarskránni, að þessi þjóð iliafi frjáLsari
hendur en nú á sér stað , en sé minna háð Eng-
landi. Á móti þessu barðist auðvitað afturhald-
iS; það er sjálfu sér líkt allstaðar og æfinlega.
1 umræðunum um þetta mál tók Thorson mik-
inn þátt. RæSan, sem hann flutti nm það í
sambandsþinginu, er af öllum, sem vit hafa á,
talin snild. Eg heyrði hann flytja þá ræðu, og
hefi sjaldan miklast eins með sjálfum mér af
því að vera Islendingur; eg vildi að allir Is-
lendingar hefSu getað hlustaS á Thorson í það
skifti.
ÞaS er mikils virði fyrir Islendinga, aS eiga
mann á sambandsþingi, sem eins mikils er met-
inn og eins mikla eftirtekt vekur.
Það er skylda vor sem Islendinga, — skylda
vor við íslenzkan þjóSarheiður ,að sjá svo um
meðVárvekni, eindregni og atkvæðum. að vér
verðum ekki sviftir þeim eina fulltrúa, sem um
er að ræða og svo vel hefir reynst.
V.
Eitt mál er það enn, sem eg verð að minnast
á í þessu sambandi. óhlutvandir menn hér í
landi höfðu svarist í samband til þess að græða
miljónir dala með því að reyna að eyðileggja
hina góðu löggjöf Bandaríkjanna — vínbannið.
Komu þeir þannig ár sinni fyrir orð, að þeir
fengu leyfi til þess að flytja áfengi hvert sem
þeir vildu. Á móti þessu börðust nokkrir menn
í þinginu, og var Thorson mjög framarlega í
flokki þeirra. Sýndi hann greinilega fram á,
að bæði væri það ósæmilegt að auka þá erfið-
leika, sem Bandaríkin ættu við að stríða í sam-
bandi við vínbannið, og auk þess væri það hættu-
legt; það hlyti að skapa kala og jafnvel alvar-
lega óvináttu milli nágrannaþjóðanna.
Þessi stefna varð ofan á, og hefir nú stjórn-
in í Canada neitað að leyfa nokkurn áfengis-
flutning til Bandaríkjanna eða nokkurs annars
lands, þar sem vínbann hefir verið leitt í lög.
Er þetta svo stórkostlegt mál og þýðingar-
mikið fyrir bannbaráttuna, að bindindismenn
hljóta að hafa þaS í huga, þegar þeir greiSa at-
kvæSi sitt 28. júlí.
Penmgum yðar viðvíkjandi
NÝKOIMIÐ fólk frá gamla landinu, hugsar eðli-
lega um að skifta aðeins við banka, sem er
traustur og ábyggilegur.
The Royal Bank of Canada býður nýkomna borg-
ara velkomna. Hann er einn af stærstu og traust-
ustu bönkum í heimi, með 792 útibúum í Canada,
sem öll taka við sparisjóðsfé.
The Royal Bank er öruglgur staður fyrir peninga
vðar. Þér fáið vexti af þeim, og þeir eru vel varð-
veittir og þér getið fengið þá nær sem þér viljið.
Leggið peninga yðar á The Royal Bank of Canada.
The Royal Bank
of Canada
Canada framtíðarlandið
Svo má heita, að sama regla
gildi í Alberta og hinum fylkjum
sambandsins, að því er útmæling
áhrærir. Var byrjað að mæla frá
landamerkj alínu Bandaríkj anna.
Hin stærri útmældu svæði, er
section, eða fermílur af landi, er
taka yfir 640 ekrur. Sérhvert
township, þannig mælt út, inni-
heldur 36 sections, eða 23,000 ekr-
ur. Spildum þeim, er sections
kallast, er svo aftur skift í fjórð-
unga, eða 160 ekra býli.
Héraðsvegir í fylkinu mega á-
gætir kallast, enda hefir verið til
þeirra varið miklu fé, bæði frá
sveita, sambands og fylkisstjórn-
um.
Fylkið saman stendur af borg-
um, bæjum, þorpum og sveitar-
félögum, er háfa sína eigin fram-
kvæmdarstjórn, að því er heima-
málefni áhrærir. Alls eru sex
borgir í fylkinu. Er þeim stjórn-
að af borgarstjóra og bæjarráðs-
mönnum, kjörnum 4 almennum
kosningum. Þó er stjórnarfyr-
irkomulag borganna sumstaðar
talsvert mismunandi. Sérhverri
borg er stjórnað samkvæmt lög-
giltri reglugjörð eða grundvallar-
Iögum. — Bæjum er stjórnað af
bæjarstjórn og sex fulltrúum, en
þorpunum stýra oddvitar ásamt
þrem kosnum ráðsmönnum. —
Lög þau, eða reglugerðir, sem
bæjum og þorpum ber að hegða
sér eftir, nefnast The Town Act
og The ViIIage Act.
Sveitarfélög eru löggilt af
fylkisstjórn, eða stjórnardeild
þeirri, er með höndum hefir eft-
irlit með héraðsmálefnum —
Municipal Affairs .— samkvæmt
bænarskrá frá kjósendum, er í
bygðarlaginu eiga dvöl. Sveitar-
félagi er stjórnað af sex þar til
kjörnum ráðsmönnum, og er for-
maður þeirra nefndur sveitarodd-
viti.
Sveitarfélög, sem eru að byggj-
ast en haifa eigi hlotið löggild-
ingu, standa undir beinu eftirliti
fylkisstjómarinnar.
Eins og í hinum Sléttufylkjun-
um, er að finna í Alberta allar
nútíðar-menningarstofnanir, svo
sem bókasöfn, sjúkrahús, skóla og
kirkjur. Eru bama og unglinga-
skólar í hverju löggiltu bæjar- eða
sveitarfélagi, svo og gagnfræða-
skólar, kennaraskólar, iðnskólar;
enn fremur landbúnaðar og verzl-
unarskólar, er njóta góðs styrks
frá stjórninni. Skólahéruð má
stofna, þar sem eigi búa færri en
fjórir fast-búsettir gjaldendur, og
eigi færri en átta börn frá fimm
til átta heimilum. Skylt er öllum
foreldrum að láta böm sín sækja
skóla, þar til þau hafa náð fimtán
ára aldri. Heimilað er og sam-
kvæmt lögum að láta reisa íbúð-
arhús handa kennurum á kostnað
hins opinbera, þar sem svo býður
við að horfa, og nauðsjmlegt þyk-
ir vera.
Skólahéruðum fer fjölgandi
jafnt og þétt, og er ekkert til
sparað, að koma mentastofnunum
fylkisins í sem allra bezt horf.
Á landbúnaðarskólunum nema
bændaefnin vísindalegar og verk-
legar aðferðir í búnaði, en stúlk-
um er kend hússtjórn og heimilis-
vísindi.
Réttur minnihlutans er trygð-
ur með sérskólum, sem standa
undir eftirliti fylkisstjómarinn-
ar, enda verður auk hinna sér-
stöku greina, að kenna þar allar
hinar sömu námsgreinir, sem eru
kendar í skólum þeim, sem eru
fýlkiseign.
í borgum og bæjum eru, gagn-
fræða og kennaraskólar og í sum-
um þorpum einnig. — Mentamála-
deild fylkisstjórnarinnar hefir að-
al umsjón með skólakerfinu, ann-
ast um að fyrirmælum skólalag-
anna sé stranglega framfylgt. —
Þrír kennaraskólar eru í fylkinu:
í Edmonton, í Calgary og í Cam-
rose. Verða öll kennaraefni, lög-
um samkvæmt, að ganga á náms-
skeið, þar sem kend eru undir-
stöðuatriði í akuryrkju.
Háskóli í Alberta er í Suður-
Edmonton. Eru þar kendar allar
algengar vísindagreinar, er kraf-
ist er að þeir nemi, er embætti
vilja fá í þjónustu hins opin-
bej-a.
í fylkinu eru sex skólar, er það
sérstaka verkefni hafa með hönd-
um, að veita sveitapiltum og
stúlkum tilsögn í grundvallarat-
riðum landbúnaðarins, svo sem
akuryrkju, húsdýrarækt, mjólkur-
meðferð og ostagerð, enn fremur
bókfærslu, er við kemur heimilis-
haldi. Skólar þessir eru í Ver-
million, lOlds, Claresholm, Ray-
mond, Gliechen og Youngstown.
Námsskeið fyrir bændur eru
haldin á ári hverju við landbún-
aðarskólana, og fer aðsókn að þeim
mjög vaxandi.
WINNIPEG ELECTRIC CO.
Mjólk og raforka.
The New Britain, Conn., Record
stingur upp á því, að ef stjórnin
á annað borð vilji stunda iðnað
og yerzlun, þá ætti hún heldur að
leggja fólkinu til mjólk, heldur en
raforku.
“Mikil rækt hefir verið við það
lögð nú í mörg ár, að koma al-
menninlgi til að trúa, að það væri
mikil blessun fyrir fólkið, ef öll
raforku framleiðsla væri gerð að
þjóðareign. Þetta hefir verið
aukið og ýkt, svo úr hófi keyrir.
Setjum svo, að stjórnin hefðí
umráð yfir allri raforku fram-
leiðslu í landinu og seldi raforku
án hagnaðar til allra heimila, þá
mundi hvert meðal heimili, spara
svo lítið, að þess gætti svo sem
ekki neins.
Það væri langt um meira virði,
ef hægt væri að koma því til leið-
ar, að stjórnin legði fólkinu til
matinn o!g fatnaðinn og húsnæð-
ið, því þetta þrent er það sem
hver fjölskylda borgar aðallega
sína peninga fyrir.
Ef stjórnin ætlar sér að reka
sjálf iðnað og verzlun, þá ætti hún
miklu fremur að leggja fólkinu til
ódýra mjólk, en ódýra raforku.
Það ætti að spara hverri fjöl-
skyldu miklu meiri peninga. Börn-
in geta líka lifað án raforku, en
ekki án mjólkur.”
KENNARA vantar fyrir ÁrneS
skóla No. 586, fyrir næsta skóla-
ár, átta mánaða kensla. ■— Um-
sækjendur verða að hafa lst class
certificate o'g góða æfingu. Til-
takið kaup. >— Tilboð sendist til
undirritaðar fyrir 9. ágúst 1930.
— Mrs. Th. Peterson, sec-treas.