Lögberg - 17.07.1930, Blaðsíða 6

R!s. fi
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. JÚLÍ 1930.
t
; Sonur Guðanna
>
| Eftir
R E X P, E A C II.
I. KAPITULI.
ÞaS var seint í apiílmánuði og veðrið var
hlvtt og gott. Það hafði verið sólskin á hverj-
um degi í heila viku og grasfletirnir í borginni
\-oru orðnir grænir og blöðin á trjánum voru
að spiinga út, og blómknappamir sömuleiðis.
Törafmagn vorsins, sem engin árstíð á til í
eigu sinni, nema vorið eitt, var allstaðar sjá-
anlegt. Niáttúran í allri sinni dvrð, var að
vakna af vetrardvalanum.
Sam Lee stóð við opinn gluggann á íbúðar-
herbe' gi sínu, sem vissi út að listigarðinum, og
einmitt það, .að glugginn stóð opinn, jók hjá
honum vorþrána, 'þrána til lífs og nautnar, svo
hann varð nærri því eins og drukkinn maður.
Hann var órólegur og hann langaði út í frelsið
og lífið. Hann var að velta því fyrir sér,
hvort hann ætti heldur að biðja þjón sinn,
Moy, að færa sér yfirhöfnina, sem hann var
vanalega í, þegar hann keyrði bílinn sinn, eða
slopppinn, sem hann var í, þegar hann las og
skrifaði heima hjá .sér. Hann vissi fullvel, að
hann þurfti að lesa. En vorið var komið og
það var eins og ótal raddir kölluðu á hann og
leiddu huga hans frá náminu og bæðu hann að
koma til sín út, út í “ljósið, frelsið, vorið”.
Hvernig átti maður að geta fengið sig til, að
hugsa um þessa fyrirlestra prófessoranna við
liáskólann, þegar svona stóð á? Þessir fvrir-
lestrar voru _bara kaldir og þurrir þekkingar-
molar, sem kannske gátu að vísu komið að ein-
hverju haldi í lífinu, og kannske ekki. Nú að
minsta kosti fanst Sam þeir ekki mikils virði.
t þeim var ekki neitt að finna, sem fullnægði
þrám hans, eins og þeim nú var varið.
Neðan við gluggann, rétt hjá gangstéttinni,
stóð hinn afar dýri og vandaði bíll, sem hann
var nýbúinn að kaupa, og honum fanst hálft í
hvoru, að bílinn mundi beinlínis langa til að
fara eitthvað nú í góða veðrinu. Hann sá bíl-
inn gegn um t'rjágreinamar, sem vora orðnar
hálf-laufgaðar. Bíllinn var alveg sérstaklega
fallegur, enda hafði skólafólkinu orðið æði
skrafdrjúgt um hann. Sam hafði lka oft séð
fólk hópast saman utan um bílinn til að skoða
hann og dást að honum. Og einmítt nú var
þarna hópur af fólki kringum bílinn. Sam sá það
ekki vel, vetpia þess að trén skvgðu á það, en
hann hevrði til þess. Kátar stúlkur. Glað-
værð. Hlátur.
Merki vorsins voru allstaðar sjáanleg. En sú
vitlevsa, að líma hugann við þessar bækur, og
allar þessar heimspekilegu hugleiðingar, sem
hann var að fást við á hverjum degi. Hví ekki
að kasta. þessu öllu frá sér, í bráðina að minsta
kosti. og njóta lífsins?
Síminn hringdi úti í ganginum og Sam
heyrði May segja “halló” með sinni einkenni-
lega mjiíku rödd. Eftir mínútu kom hann inn
í setustofuna, henigði sig og sagði:
“Mister Spuggum vill tala við yður.” May
var frá Kóreu og öll ensk nöfn, hvað auðveld
sem þau voru, voru honum ofurefli. Hann
varð að hafa upp þessi óviðráðanlegu nöfn, en
hann gat enga ábyrgð á því borið hvernig hon-
um tækist það.
Sam fór út í ganginn til að svara símanum.
“Helló, Sæm,” sagði glaðleg mannsrödd.
“Þetta er Spud Gtorham. Hvernig líður þér!”
“Ágætlega, þakka þér fyrir.”
“Ertu að vinna?”
“Ekki enn þá. Eg ætlaði rétt að fara til
þess.”
“Heyrðu, Sam! Eg skal segja þér hvernig
ástatt er. Eg er hérna niðri og Kicker líka, og
þrjár stúlkur. ViÖ voram á leiðinni til þín í
þeim erindum, að fá hjá þér meiri peninga til
láns, þegar við mættum þessum þremur stúlk-
um. Ein af þeim er stúlka Kickers. þær oru
uti að dast að bílnum þinum. Það er bezt fvrir
þig að koma ofan og keyra bílinn dálítið. Það
dugar ekki að láta þennan fallega híl rvðsra eða
melétast.”
Sam hlo, en komst ekki að til að si'gja n
því Spud hélt áfram að tala.
# 7eðrið er alt of gott, til að fara á my
sýningar, eða eitthvað þess konar, enda e
við Kicker báðir svo að segja alveg skildi
lausir. Mig grunar, að þú hefðir gaman a
kevra eitthvað og taka okkur öll með þér, sl
nrnar líka, Er það ekki rétt? Hugsaðu
það Sam, að við mundum ekki biðja þig að
okkur peninga þegar þær era viðstaddar,
þu eiginlega græðir á þessu. Eg vona þú I
ir. Stúlkurnar eru fallegar og vel siða
Þær útata e'kki allán bílinn með tyggigumi
Sam hugsaði sig um dálitla stund, áðu
hann svaraði.
“Ertu alveg viss um, að það sé ekkert á :
þessu?” spurði hann.
“Auðvitað er ekkert á móti því,” sagði Gor-
ham með töluverðum ákafa. “Það er míklu
betra en að sitja yfir bókunum. Við verðum
ekki mjög lengi. Stúlkurnar þurfa að komast
heim snemma. Flýttu þér nú Sam, áður en
stúlkurnar fá einhverjar nýjar hugmyndir í
höfuðið.”
Sam Lee Iét May færa sér kápuna sína og
eftir örfáar mínútur var hann kominn ut, á
gangstpttina þar sem þetta fólk beið hans. Þeir
Spud Gorham og Kicker Wade tóku honum
með mesta fögnuði og gerðu hann kunnugan
stúlkunum þremur, sem með þeim voru. Þeim
]>ótti ekki lítið til koma, að kynnast þessum
unga manni, sem svo var auðugur, að hann gat
látið það eftir sér, að eiga bíl, sem kostaði mörg
þúsund dali. Sam gerði ráð fyrir, að þeir
Spud og Kicker hefðu sagt stúlkunum hver
hann væri, svo það þyrfti ekki að koma þeim
á óvart, að hann væri ekki hvítur maður.. Það
var bálf-dimt þarna úti á strætinu, svo Sam
sá ekki stúlkurnar vel og varð því að geta í
evðuraar. Þó gat hann séð. að þær vora smekk-
lega klæddar og eins prúðmannlegar eins og
.stúlkur þurfa að vera nú á dögum. Það voru
yfir þrjú þúsund stúdentar í Eastern háskól-
anum, en þó kannaðist Sam við flesta þeirra,
en þessar þrjár stúlkur mundi hann ekki til að
hafa séð áður. Hann gerði því ráð fvrir, að
þær mundu ekki vera háskólanum tilheyrandi,
en ættu væntanlega heima þar í nágrenninu.
Allar töluðu þær við hann viiðulega og
honum fanst stúlkurnar ekki kæra sig um að
kynnast sér mikið og tók Ivicker þegar eftir
því.
“Ykkur er alveg óhætt að tala við Sam Lee
eins og jafningja ykkar,” sagði hann. “Þið
þurfið ekkert að vera að hugsa um það, þó
hann kunni að vera konungborinn. Hann er
heldur ekki svo eldfimur, að hætta sé við, að
það kvikni í honum, þó þið lítið á hann og talið
við hann vinsamlega.”
“Þetta er ljómandi fallegur bíll, Mr. Lee.”
-----“Eruð þér ekki liræddir um, að einhver
muni stela honum?” — — “Hvernig eigum við
að sitja?”------“Það er sama sort og bíllinn,
sem sýndur er í kvikmyndinni, Græni hattur-
inn. var það ekki aðdáanleg mynd?” — “Eg
hefi grænan hatt. Eg skal sitja hjá Mr. Lee.
Nema ef önnur livor ykkar vildi lieldur—”
“Farðu bara og seztu hjá Sam,” sagði Gor-
ham við stúlkuna, sem síðast talaði. “Þú ert
gáfuð og það er Sam líka. Hann ber höfuð og
herðar yfir alla í heimspekisdeildinni, og ]>eg-
ar á liggur, ])á hugsar hann fyrir okkur alla
hina. Bíðið ])ið bara við, þangað til liann fer
að útlista fyrir ykkur alla lífsins leyndardóma
og hugmvndir manna um lífið alt frá elztu
tímum.”
Sam Lee brosti, svo það sást i hvítar tenn-
urnar um leið og hann stakk lyklinum í skrána
og lét bílinn renna af stað. “Eg er ekki mik-
ill málskrafsmaður,” sagði hann. “En eg hefi
gaman af að hlusta á aðra tala.”
“Eg verð alt af hálfhrædd, þegar eg keyri
móð manni, sem talar mjög mikið. Eg er hrædd
um að hann gæti sín þá ekki,” sagði stúlkan,
sem sat hjá honum. “Dæmalaust rennur þessi
bíll vel, mjúkur eins og silki.”
Fólkið, sem í aftursætinu sat, talaði alt í
einu og þar keptist hver við annan um að láta
heyra til sín. En það var Wade, sem skaraði
fram úr í þoim kapppleik.
“Heyrið þið, gott fólk!” sagði hann.
“Hvernig va>ri að syngja dáltið til að byrja
með. Kann nokkurt kkar nokkra söngvísu?
Eg get sungið nokkuð vel, en eg kann enga
vsu. Eg bý þær bara til sjálfur, en þær era
ekki vel góðar hvað skáldskapinn snertir. En
við skulum syngja. Ein-hver verður þó að
byrja.”
Ein af stúlkunum byrjaði að syngja eitt-
hvert alkunnugt og auðvelt lag, og hitt fólkið
tók undir, allir nema Sam.
Eftir litla stund spurði stúlkan, sem sat hjá
Sam, — honum fanst að hún héti Hart, en var
ekki viss um það, — hvort hann gæti ekki
sungið.
“Ekki rétt vel,” svaraði hann.
“Hamingjan góða! Það gera engir nema
ítalir. Eg get ekki fylgt með þessum nýju
lögum. Það er af því að eg hefi ekki radíó. Það
er ekkert pláss fyrir það í litla lierberginu
mínu, sem er á stærð við .vænan fataskáp. En
aðal-ástæðan er nú samt sú, að eg hefi ekki
efni á því,” bætti hún við, og hló góðlátlega.
“Eg býst við, að þér hafið radíó?”
“Eg hefi það,” svaraði Sam. “Flestir
piltanna hafa það.”
“Hvaða tegund af radíó hafið þér?”
Hún eins og stóð á öndinni, Jiegar hann
sagði henni það sem hún spurði um. “Hvað
er það annars, sem þér hafið ekki? Þúsund
dala radíó, franskan bíl, stóra og vandaða íbúð
handa sjálfum yður og þjón til að gera alt sem
þér þurfið. Þetta er líf, sem er einhvers virði.
Hvar er heimili yðar, Mr. Lee?”
“I New York.”
“Eg er frá Vesturríkjunum, Bartonville,
Ohio.”
Sam leit til hennar og brosti, svo aftur skein
hvítar tennurnar. “Eg er fæddur í San
Francisco,’ sagði liann.
Samtalið- slitnaði sem snöggvast, því fólkið
í aftuisætinu ónáðaði þau eitthvað. En eftir
litla stund hélt Miss Hart. samtalinu áfram.
“Eg Iiélt að allir þessir auðugu stúdentar,
eins og þér, mundu halda til í Stúdentaklúbbn-
um,” sagði hún.
“Margir ])eirra gera það,” svaraði hann,
“en eg tilheyri ekki neinum af þessum bræðra-
félögum. ”
“Eg hefi komið á tvo eða þrjá dansa hjá
þessum félögum. Mér finst óskaplegt, hVernig
þessir menn líta á skólalífið. Það er eins og
þeim finnist það alt tómur leikur. Það lítur
út fyrir, að þeir hafi enga hugmvnd um hvað
það er að afla peninga—”
Sam heyrði ekki meira fyrir skrafinu og
hlátrinum í hinu fólkinu. Þau töluðu öll hvert
í kapp við anaað, liæði piltarnir og stúlkurnar.
Lögreglu])jónninn, sem þau fóru fram hjá,
veifaði glaðlega liendi í áttina til bílsins, sem
rann svo hljóðlega, ])ó þeir, sem í honum sátu,
væru hávaðasamir mjög. Það hafði aldrei áður
verið svona hlýtt þetta vorið, og hann óskaði
sér að liann mætti sjálfur fara út í litla bílnum
sínum, með konu sinni og litla drengnum
þeirra.
Þetta var ágætis veður til að keyra út sér til
gamans. Þetta unga fólk hugsaði sér víst að
skemta sér vel þetta kveldið. Piltarnir liöfðu
náttúrlega ])o.ssar smáflöskur í vösum sínum,
sem hann kannaðist vel við. Þær höfðu ])að
inni að halda, sem enginn mátti selja, en allir
máttu kaupa og drekka. Einmver af þessum
lögreglumönnum á mótorhjólunum, mundi kom-
ast í kast við þennan bíl áður en kvöldið væri
úti. Það var líka jafn-gott, þeir höfðu ekki svo
erfitt og þurftu ekki að ganga sig upp að
hnjám, eins og hann og aðrir lögregluþjónar,
sem alt af voru á þessu rölti. Hvaðan komu
annars allir þessir peningar, sem háskólafólk-
ið eyddi nú á dögum?
Sam keyrði gegn um bæinn og út í sveit.
Vegurinn var ágætur, breiður og sléttur, og
loftið angaði af hinum unga vorgróðri. A slík-
um vorkveldum njóta æskudraumarnir sín
bezt.
Sam Lee fanst það einstaklega vinsamlegt
af þessum tveimur vinum sínum, að bjóða sér
að vera með í jiessari skemtiferð. Hann hugs-
aði ekkert um hitt, að án hans gátu þeir enga
skemtiferð farið. Það var fallegt af ])eim, að
vera svona vinsamlegir við hann og gera hann
kunnugan stúlkunum sínum, því þrátt fvrir alt
ríkidæmið, var liann mjög einmana. Það var
líka fallegt af stúlkunum, að taka honum svona
vel og vinsamlega. Miss Hart, Alice var
skírnarnafn hennar, var nú orðin miklu kunn-
uglegri og vinsamlegri við hann, heldur en ])eg-
ar hún fyrst settist hjá honum. Hún hélt sig
ekki lengur eins langt frá honum, eins og hægt
var, rétt eins og hann hefði mislinga. Þvert á
móti sætti hún nú lagi að taka um stýrishjólið,
þegar umferðin var lítil og stýra sjálf bílnum,
og þegar hún gerði það, var hún svo að segja
alveg uppi í fanginu á honum. Hendurnar á
henni voru mjúkar og hlýjar og Sam þótti ein
staklega þægilegt, ]>egar þær snertu hans
hendur.
Það hefði svo sem verið hæðgrleikur, að
taka utan um mittið á henni; hún bjóst máske
við því, að hann mundi gera það. Eitthvað því-
líkt var að gerast í aftursætinu, en hann hafði
aldrei tekið utan um stúlku á æfi sinni.
Hundur kom hlaupandi frá einu bóndabýl-
inu, sem bíllinn fór fram hjá, og liljóp meðfram
bílnum. Hundurinn kom með þeim ásetningi,
að gelta ákaflega, en bíllinn fór svo hart, að
hann gat ekki fylgt honum nema örstutta stund
og varð -að láta sér nægja að gelta svo sem einu
sinni eða tvisvar. Kicker Wade veifaði liúf-
unni sinni til hundsins, sem gafst upp í kapp-
hlaupinu við bílinn, en sagði svo með mesta
spekingssvip, að hann væri svangur. Hann
sagði þetta eins og hann liefði komist að ein- !
hverjum mikilvægum sannindum, sem hlyti að
vekja eftirtekt hins fólksins.
“Því að fara að tala um það nú?” spurði
Gorham.
“Hvernig í ósköpunum á eg að komast hjá
því? Ekki að vera að meiða mig, stúlka litla.
Ef þig langar til að stíga ofan á tærnar á mér,
þá gerðu það, þegar við erum sezt við bofðið.
En eg varð alt í einu svangur, jiegar eg sá
hundinn. Munið þið eftir fyrirlestrinum, sem
Austin prófessor flutti um hugsanir manns-
ins? Auðvitað munið þið það ekki, þið munið
ekkert. En hugsanirnar eins og fæðast hver
af annari. Þið vitið ]>að kannske. Eg sá hund-
inn, sem hljóp og var heitur og móður. Hvem-
ig getur þá hjá því farið, að manni detti í hug
hinn gómsæti réttur “hot dogs” — með must-
ard? Mikil er mentunin!”
Stúlka Hickers hafði ekki smakkað ”hot
dogs” í ára langan tíma. Hin stúlkan ekki held-
ur og ekki Alice Hart. Þau fóru öll að tala um
mat. Það var engu líkara, en hungursneyð
starði þeim í augu. Eitthvert þeirra hélt, að
bezt væri að fá sér einhvern bita að borða og
dansa svo, svo sem klukutíma.
Goiham leizt ekki vel á þetta. Ekki vegna
þess, að hann vildi ekki gjarnan fá að borða,
heldur vegna hins, að liann hafði enga pen-
inga til að borga fyrir mat eða neitt annað.
“Það er gott fyrir fólk að vera svangt, Með
því móti verður það gáfaðra og það veit ham-
ingjan, að þér veitir ekki af því, Kicker. Mér
dettur ekki í hug að éta nokkurn skapaðan
hlut.
En Wade var alvreg blygðunarlaus, þegar
um peningasakir var að ræða. Aðal atriðið
fyrir honum var að fá það sem hann langaði
til að hafa, livað sem borguninni leið. “Við
neyðum þig ekki til að éta, drengur minn,”
sagði hann. “Þér er svo sem velkomið að lifa
á ])inni eigin fitu, eins og björninn. Eg get ekki
gert það, og nú hefi eg alveg fastað, síðan eg
borðaði kveklverðinn, og það er sjálfsagt sult-
urinn, sem veldur því, að eg er farinn að sjá
ofsjónir og ímynda mér það, sem ekki á sér
stað. Eg sé fallegt veitingahús rétt hjá vegin-
um, alt uppljómað, og eg finn ilmandi matar-
lyktina. Er þetta bara draumur? ímyndun,
sem ekki á sér neinn stað? Kannske ekki. Eg
<sé sex manneskjur fara inn í þetta fallega hús,
og eg er einn af þeim. Það er ungur og falleg-
ur maður, sem býður fólkinu þarna inn. Það
hlýtur að vera einhver prins, liver sem hann
er. Jú, það er — það er — Sam Lee. Erum
við hans gestir? Það er eg ekki viss um. Mér
finst eg sjái liann vera að lána mér peninga til
að borga fyrir góðgerðirnar. Nú skíftir um.
Það er kominn morgun. Eg borga Sam það
sem liann lánaði mér. ’ ’
“Nú er enginn efi á því, að hér er um ein-
live jar hyllingar að ræða, Það gæti þó ekki
komið fyrir, að þú borgaðir skuldir þínar,”
sagði Gorham.
“Hvernig væri, að við færum brautina með-
-fram vatninu, ]iegar við förum heim aftur og
kæmum við í Birch Cage ?” sagði Sam og leit
brosandi til hins fólksins.
Wade leizt reglulega vel á þetta, en stúlk-
urnar höfðu, eitthvað Við það að athuga, Það
var alt of fínt, Þær voru ekki nógu vel klædd-
ar til að fara þangað. Auðvitað var dæma-
laust gaman að koma þar og sjá alla dýrðina,
en samt — það var eittlivað á móti því. Wade
tók af öll tvímæli. Honum fanst hann sjálfur
alt af vera meiri hlutinn í þeim félagsskap, sem
hann, var í, hvort sem þar voru fleiri eða færri.
“Þetta er alveg ágætt,” sagði hann. “Þið
eruð alveg nógu vel klæddar, stúlkur, og Sam
er vel þektur þarna.”
“Þar er alt svo óttalega dýrt,” sagði Alice
Hart.
“Hvað gerir það til? Þið eruð ekki með
Spud eða mér; þið eruð með Sam. Þeir sem
eiga miljónir dollara á sex per cent. vöxtum,
þurfá ekki að kæra sig mikið um það, hvað þetta
eða hitt kostar.
Sam fanst einhvern veginn, eins og hann
væri ekki heima hjá sér í þessum félagssktp, sér-
staklega þegar hann varð þess var, að Miss
Hart veitti honum nú meiri eftirtekt en áður.
Hicker hélt áfram sama talinu, um peninga.
Hann var alvanur því, að bjóða öðrum máltíðir
og hvað annað, upp á annara kostnað. Það
var siður lians. Iíann og Spud höfðu að mestu
leyti lifað á Sam síðustu mánuðina. En hvað
gerði það til? Peningar urðu ódrjúgir hjá þeim
báðum. Það sem mestu varðaði var það, að
]>essum tveimur ungu mönnum féll vel við hann
og skoðuðu hann sem vin sinn og félaga, og
komu honum í kynni við stúlkurnar sínar. Sam
var þeim innilega þakklátur fyrir þetta. Með
þeim var hann velkominn, ekki fráskilinn öðr-
um, eins og lionum fanst liann oftast vera. Hann
óskaði sér að hann gæti talað eins léttilega og
þeir og látið gamanvrðin alt af fjúka. En hann
var öðravísi up>palinn en þeir voru. Honum
fanst hann aldrei mundi komast upp á lag með
að tala eins og þessir vinir hans gerðu.
Dánarfregn.
Síðasta dag júnímánaðar and-
aðist á Gimli, Gestur Thorsteins-
son, ungur maður, aðeins 32 ára
að aldri. Bar dauða hans að, eft-
ir þjáningar, er vöruðu um nokk-
urra mánaða bil.
Gestur var sonur Jóns Thor-
steinssonar greiðasala á Gimli, en
móðir hans, kona Jóns, var Guð-
rún Jóhannsdóttir, nú látin fyrir
allmörgum árum. Gestur mun um
langt skeið hafa verið fremur
veill að heilsu. Hann stundaði
rafmagnsiðn um allmörg ár, o'g
var árum saman í þjónustu stór-
félaga í Bandaríkjunum. Hann
var kvæntur konu ættaðri úr
Bandarikjum, Ellu Dempsy að
nafni. Syrgir hún hann nú ásamt
systrum hans þremur og einúm
bróður, að ógleymdum öldruðum
föður, er syrgir sárt drenginn
sinn. Gestur var jarðsunginn í
Brookeside grafreit í Winnipe’g,
en kveðjuathöfn fór fram í út-
fararstofu Bardals í Winnipeg,
að mörgu fólki viðstöddu. Séra
Sig. Ólafson jarðsöng.
Dánarfregn.
Látin, þann 28. maí s.l., á heim-
ili Mr. og Mrs. Jón Stefánsson í
Ásgarði í Hnausa-bygð, ekkjan
Steinunn Jónsdóttir Guðmunds-
son. Var hún nærri 85 ára að
aldri, er hún dó. Steinunn var
fædd á höfuðdag 1845, á Hofi í
Öræfum í Vestur Skaftafells-
sýslu. Foreldrar hennar voru þau
Jón Jakobsson, ættaður úr Ran'g-
árvallasýslu, og Guðrún Bergs-
aóttir, hjón búandi á Hofi. Var
Steinunn heitin náskyld séra Jóni
Steingrímssyni. Fullþroska flutt-
ist hún í Austur-Skaftafellssýslu
og giftist þar Bjarna Guðmunds-
sjmi- Þau fluttu til Canada árið
1889. Komu þau með tvö ung
börn með sér, en eitt varð eftir á
íslandi. Mann sinn misti hún á
fyrsta dvalarári hér í landi.
Nokkru síðar fluttist Steinunn
að Ájsgarði til Stefáns bónda Þór-
erinssonar; tók hún við hússtjórn
þar og gekk syni hans ungum í
góðrar móður stað. Dótturbarn
Stefáns bónda fóstraði hún upp,
og annaðist heimilið með skyldu-
rækni og prýði. Átti hún jafnan
heimili í Ásgarði, einnig eftir að
Stefán dó, þá hjá Mr. og Mrs.
Jón Stefánsson, hjónum þar.
Naut hún ágætrar umönnunar
þeirra hjóna og einnig Mrs.
Mabel Einarsson, er reyndist
henni sem góð dóttir, en Mabel er
íósturdóttir hinnar látnu, eins og
Jón bóndi var að nokkru leyti fóst-
ursonur hennar. Öldruð systir er
á lifi hér í fylki. Frændfólk í
Framnesbýgð og Winnipeg. —-
Steinunn var jarðsungin þann 31.
maí. Fór athöfnin fram frá
heimilinu í Ásgarði, að viðstödd-
um nágrönnum og skyldfólki
hinnar látnu, og svo frá kirkju
Breiðuvíkur safnaðar, var Stein-
unn lögð til hvíldar í grafreitn-
um þar, og moldu ausin af séra
Sig. ólafssyni.
Kaupið, borgið
og lesið Lögberg
$3.00 um árið
Selkirk þarfnast
Bancrofts.
íslendingar! Greiðið Bancroft atkvæði allir sem einn !
L. P. BANCROFT
Liberal-Progressive
þingmannsefni í
Selkirk-kjördæmi
Mr. Bancroft hefir1 setið á
Sambandsþingi í átta ár, sem
þingmaður Sélkirk-kjlördæmis.
Hefir hann reynst stöðu sinni
í alla staði vel vaxinn, og hef-
ir í hvívetna á sér almennings-
orð, jafnt utan þings sem inn-
an.
Út_