Lögberg-Heimskringla - 07.03.1963, Blaðsíða 2

1
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 7. MARZ 1963
‘^IHfnlÍTgTrgfTgfnJffgfpIfrgfPfnJfr^fpIffiIfplffv]fn3fn]frgfplfp]fgrnIfplfrgfiliIftg
rrj :hj rcj pj rnj nu rrj nu nu ui
Bókaþáttur
Séra Gunnar Arnason
Sigur um síðir
Sjálfsævisaga sr. Sigurðar þrem víðlendum söfnuðum,
Ólafssonar. — Prenfsmlðjan
Leiftur 1962.
Hóglátur og einlægur Drott-
ins þjónn segir hér sögu sína.
Einn af merkustu íslenzku
prestunum vestan hafs, sem
starfaði þar í víngarðinum í
yfir fjörtíu ár lagði sig heils-
hugar fram um að verða sem
flestum til uppörvunar og
hjálpar engu síður á stéttun-
um en í stólnum.
Fyrri hluti bókarinnar
greinir frá næsta algengri
sögu. Sigurður er fæddur af
fátækum foreldrum austur í
Landeyjum 14. ágúst 1883.
Ungum brennur h o n u m
menntaþrá í brjósti en allar
leiðir til náms í latínuskólan-
um eru lokaðar. Hann verður
mest að stunda sjóinn sér til
lífsuppeldis, þótt hann sé afar
sjóveikur framan af. Nítján
ára gamall ræðst hann í að
fara vestur um haf með til-
styrk frænda síns, sem þar
hafði dvalið. Enn verður hann
að vinna hörðum höndum
fyrir sér nokkur ár.
En á 21 árs afmælisdegi sín-
um, verður hann fyrir hug-
ljómun, sem mótar líf hans
upp frá því. „Nú hafði ég öðl-
azt þá fullvissu, að líf mitt
tilheyrði Guði í nýrri og fyllri
merkingu en hingað til“. „Mér
fannst sem ég hefði snert á
klæðafaldi Guðs“. Sú full-
vissa hvarf honum aldrei síð-
an.
Hann brauzt í því að læra
til prests og lauk því liðlega
þrítugur. Starfaði síðan í
seinast í Selkirk. Þá var hann
og allmörg ár ritstjóri Sam-
einingarinnar,
Síðari hluti bókarinnar
veitir góða innsýn í prests
starf, sem rækt er af mikilli
trúmennsku.
„Mig langaði svo innilega
til að verða fólki til blessunar
og gleði“. Þetta mega kallast
einkunnarorð þjónustu hans,
Honum voru húsvitjanir mjög
hugfólgnar og telur þær mjög
áríðandi. Og honum er ljóst
að presturinn er ekki alltaf sá,
sem hefur einhverju að miðla.
Hann lýsir þeim skilningi vel
með sínum látlausa hætti með
því að tilfæra þessi orð mál-
kunningja síns, skömmu eftir
að Sigurður tók vígslu: „Jæja,
séra Sigurður minn, nú byrjar
fyrir alvöru þín prestlega
menntun, áhrif, sem söfnuð-
irnir hafa á þig“,
Ættjarðarást hans endur-
speglast í orðum hans um það
er hann leit aftur Eyjafjalla-
jökulinn, þegar hann kom
hingað í heimsókn 1934: „Að
fá að sjá þessi fjöll á ný var
að mínum dómi æðsta sæla,
sem hugsanleg var af allri
jarðneskri sælu að verða að-
njótandi'
Æviþrá hans var sú „að vera
í tölu auðmjúkra þjóna Jesú
Krists, sonur Islands og hinnar
íslenzku þjóðkirkju, en fóstur-
sonur hinna ameríkönsku og
kanadísku þjóða“.
Það er gott að eiga sálufélag
við þennan kyrrláta og góða
prest. Það gefur bókinni mest
gildi. Kirkjuritið,
lega við þessi hjón, sem eru
enn svo ung í útliti og í anda,
og elskuð og virt af öllum sem
þekkja þau.
Ágætar veitingar, kaffi og
brauð, voru' fram bornar í
borðsalnum, fyrir alla. Einnig
var komið með vín í glösum
og drukkin skál gullbrúðhjón-
anna. Gísli Benediktson,
White Rock, flutti þeim
fallega ræðu. Karlakórinn
(V ancouver Icelandic Male
Voice Choir) söng nokkur lög
undir stjórn Sigurbjörns Sig-
urdsonar, söngstjóra, en Sig-
urður Johnson er einn með-
limur kórsins — og mun hann
hafa lengst af, tilheyrt söng-
kór þar sem hann hefur átt
heima.
Gullbrúðkaup í Vancouver, B.C.
11. febrúar síðastliðin áttu
hin vinsælu hjón, Sigurður og
Thora Johnson, 681 W. 23rd
Ave., 50 ára giftingar afmæli.
í tilefni af deginum, tilkynnti
fjölskyldan að það yrði „opið
hús“ á sunnudeginum 10. febr.
í Rose Garth veizlusalnum í
New Westminster frá kl. 2—5
e.h. og þangað voru allir vel-
komnir. Var því boði vel tek-í
ið, og mun á annað hundrað
manns hafa tekið þátt í veizlu-
fagnaðinum. Það var sem allt
hjálpaðist til að gera daginn
sem ánægjulegastan, glaða
sólskin og hlítt veður, sem um
sumar dag. Þegar á staðinn
kom var gestum fagnað við
dyrnar, af börnum og tengda-
b ö r n u m heiðursgestana.
Veizlusalurinn var skreyttur
lifandi blómum, hvítum og
gulum, og á hillunni fyrir ofan
eldstæðið var stór og fagur
blómavöndur, en þar fyrir
framan stóðu þau Sam og
Thora, brosandi og glöð, og
fögnuðu þau vinum sínum,
sem allir óskuðu þeim til ham-
ingju og blessunar, og þökk-
uðu fyrir liðinn ár. Ósjálfrátt
datt mér í hug ljóð skáldsins
„fögur sál er ávallt ung, undir
silfur hærum“. Það á sannar-
Sigurður og Thora Johnson
voru gefin saman í hjónaband
í Tantallon, Sask. Þau áttu
lengi heima í Wynyard, og hér
í Vancouver síðan 1948.
Börn þeirra sjö, sem öll
voru þama viðstödd eru: Val
B., New Westminster; Ray W.,
Coquitlam; Dr. Herbert S.,
Shawnigan, Quebec; Dr.
Randolph J., Richmond Hill,
Ont.; Harold, White Horse;
Mrs. Kristín Haig Mackey,
Toronto; and Mrs. Esther
Broughton, Toronto, Ont.
Barnabömin em 13.
Þegar við svo keyrðum
heim, var sólin að hverfa á
bak við fjöllin — gullnir
geislar sendu bjarma sína á
vestur loftið. Með lofi um
góðan dag. Megi fegurð og
friður ævikvöldsins umvefja
þessa góðu vini alla ókomna
daga.
Guðlaug Jóhannesson
S. E. Björnsson:
Frá Delaware
Síðastliðið haust áttum við
hjónin því láni að fagan, að
vera boðin til sonar okkar og
fjölskyldu hans, til Wilming-
ton, Delaware.
Þáðum við auðvitað heim-
boðið með þökkum og fögnuði
og komumst þangað á einum
degi, loftleiðis til New York
og þaðan með lest suður til
Wilmington. Áttum við þar
svo yndislega dvöl; lékum við
barnabörnin og nutum dag-
anna í skjóli okkar ungu fjöl-
skyldu.
Um það skal ekki ræða
frekar, en ef einhverjum kann
að vera forvitni á að kynnast
þessum parti landsins, vil ég
leitast við að skýra frá nokkr-
um atriðum í stuttu máli.
Delaware ríkið er annað hið
minsta í sambandinu. Það er
að flatarmáli 2,057 ferk. mílur
og fólkstala þar árið 1950 var
318.085. Stærsta borgin er
Wilmington með 110.356 íbúa,
en Dover er þó höfuðborgin
með einungis 6.223 íbúa.
Newark er háskólaborgin, með
6.731 íbúa og margar aðrar
borgir eru þar minni. Landa-
mærin að austan eru Delaware
fljótið og austan við það er
New Jersey ríkið. Að norðan
er Pensylvania en Maryland
að vestan og sunnan.
Delaware hefir verið nefnt
demantsríkið vegna afstöðu
þess, og önnur auknefni hefir
það hlotið af öðrum ástæðum.
„Blue hen“ eða bláhænu ríkið,
er annað auknefni og kom til
af því að hershöfðingi að nafni
John Haslet (1776) hafði með
sér blálit hæns, sem fræg voru
fyrir það að berjast hvort við
annað. Vildi hann með því
vekja bardalöngun hjá her-
mönnum sínum. Þá er það
einnig nefnt „First State
fyrsta ríkið af því það varð
fyrst til að samþykkja grund-
vallarlög Bandaríkjanna. Að
einkunnarorðum (Alotto) hef-
ir það valið sér frelsi og sjálf-
stæði, blómmerkið er ferskjan
(Peaoh) og trjámerkið er
hollytréið. Ríkisfuglinn er
bláa hænan og þjóðsöngurinn
„Our Delaware", er eftir
George Hynson, einn af gömlu
skáldunum.
Delaware er eitt af 13 upp
legu ríkjunum. Það er 90 míl
ur á lengd og 35 mílna breitt,
þar sem það er breiðast, en
sumstaðar einungis 10 mílna
breitt. Vötn ná yfir 79 ferh
mílur. Nafnið hlaut |>að frá
Thomas West De Á4 Warris,
sem var ríkisstjón í Virginía
1577—1618.
Mér fanst skemmtilegt og
herssandi að ferðast um þetta
land, og reyna að gera mér
grein fyrir því, og sögunni,
sem hér hefir gerst á síðustu
öldum. Landafræðin er auð-
vitað sú sama og áður var af
hendi náttúrunnar. Tvær ár,
sem heit White Clay og Chri-
stina renna í Delware fljótið
norðarlega í ríkinu og skifta
því í tvenn. Fyrir norðan er
hæðótt land en gott beitiland
í grænum dölum, skógivöxn-
um hlíðum og melum, og er
þetta landslag fagurt á sumr-
in. Hæst er hálendið þar um
440 fet yfir sjávarmál, nálægt
bæ er Centreville heitir. Aftur
í suðurparti ríkisins er saman-
stendur af 2/3 af New Castle
County og öllum Kent og
Sussex sýslum, en landið ein
flatneskja, hvergi meir en 70
fet yfir sjávarmál. 1 vestur-
jaðri ríkisins er sandhryggur
og hálendi, þar sem ár og læk-
ir hfaa upptök sín, er renna
í Delaware fljótið. Tvær stór-
ár, Christina og Branlyvine
renna í gegn um Wilmington
og koma þær báðar mikið við
sögu íbúanna frá fyrstu tíð.
Við Brandyvine eru hinar
frægu Du Pont verksmiðjur,
þar sem nothæft púður var
fyrst framleitt í landinu og
þar sem vísidin hafa síðan
þroskast við framleiðslu á
öðrum nauðsynjum fram á
þennan dag, eins og kunnugt
er. Nú eru Du Pont verk-
smiðjur komnar víðs vegar.
Því hér hafi samnast bókstaf-
lega, að „vísidin efla alla dáð“.
Fljótt má sj, að hér hafa búið
athafnamenn í stóriðnaði og
byggingarlist. Brúin yfir Dela-
ware fljótið, sem er þrjár míl-
ur á lengd^ ber því glöggt
vitni, og mér var sagt að önn-
ur eins væri á prjónunum. Þá
hafa skurðir verið gerðir fyrir
innanlands siglingar, Dela-
ware fljótið og Chessapeake
skurðurinn þversker ríkið um
15 mílur suður frá Wilming-
ton, og tengja vatnaleiðina
milli Delaware fljóts og
Chessapeake fjarðar. Þó er
Lewis og Rehoboth skurður,
innanlands vatnaleið fyrir
smá skip.
Iðnaður er hér mikill og
sumstaðar í stórum stíl. Wilm-
ington er veraldar miðstöð
fyrir tilbúning á „vulcanzed
fibre“ og á „glazed Kid and
moroeeo leather", einnig hefir
Frh. bls. 3.