Lögberg-Heimskringla - 07.03.1963, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 7. MARZ 1963
GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
ÖLDUFÖLL
Skáldsaga
Einn daginn riðu þau hjónin
á Stóru-Grund út í kaupstað.
Bjarna hafði versnað svo í
hendinni, að hann hafði sama
sem ekkert sofið um nóttina.
Nú var læknir seztur að í
Höfðavík. Um kvöldið komu
þau aftur. Toni kom út í fjós
til þess að segja vinnukonun-
um, að á morgun kæmi maður
utan úr kaupstað, sem ætlaði
að hugsa um féð, meðan pabbi
sinn gæti það ekki.
„Það er svei mér lán að
losna við þá eldraun, sem þessi
smalamennska er“, sagði
Sigga.
„Það segi ég nú líka“, sagði
Gunnvör. „Bara að hann þekki
þá höfuðið frá hinum endan-
um á sauðkindinni, þessi
herra, hvað sem hann heitir.
Þeir eru nú líklega óvanir fé-
hirðingu þessir kaupstaðar
slánar. Það hefði líklega verið
betra að hafa Steina frænda
eins og hann langaði til sjálf-
an, að verða hérna áfram.
Náttúrlega til þess að vera ná-
lægt þér, gikkurinn þinn“.
„Það var svei mér gott, að
þurfa ekki að hafa hann fyrir
augunum allan veturinn“,
sagði Sigga og hló ertnislega.
Sigga var að enda við að
skilja mjólkina, þegar Gunn-
vör kom innan úr baðstofunni
og talaði fast við vangann á
henni, svo að hún skyldi heyra
það fyrir hávaðanum í skil-
vindunni, sem hún ætlaði að
segja henni.
„Bara að þú hrepptir hærra,
stúlka mín“, sagði Gunnvör.
„Gettu hvað hann heitir, sá
sem kemur á morgun, og tekur
við smalamennskunni af þér
og mér. Hann er mikill dans-
maður, segir Steinunn bónda-
dóttir. Ég er hrædd um að
henni hafi sýnzt þið dansa
nokkuð mikið saman um dag-
inn. Og varla þarftu að setja
það út á hann, að hann skæli,
ef hann er eitahvað líkur því,
sem fyrir nokkrum árum,
þegar ég þekkti hann, þann
bölvaðan harðjaxl“.
Sigga kafroðnaði.
„Er það kannske hann Bensi
minn?“ spurði hún.
„Þér var ekki lengi að detta
hann í hug. Hann verður nú
víst hjá þér í allan vetur. Það
er sagt, að hann gangi í augun
á kvenfólkinu, drengurinn sá.
Bara að Steinunni litlu hafi
ekki litizt á hann þarna um
daginn, og þess vegna sé hann
að koma hingað. Henni þykir
hann nú varla nógu góður
tengdasonur, henni Friðriku
móður hennar, af því að hann
er ekki hjónabandsbarn Bárð-
ar á Fjalli. Það hefði verið
annað, ef það hefði verið Frið-
björn bróðir hans“, rausaði
Gunnvör og var mikið niðri
fyrir.
„Dettur þér kannske í hug,
að ég láti taka hann frá mér?“
sagði Sigga.
„Það er bara engu líkara en
þú eigir hann“, sagði Gunn-
vör. „Þú ert ekki öll þar sem
þú ert séð, kella mín, ef þú
ætlar þér að keppa við sjálfa
heimasætuna. En auðvitað er
þetta allt spaug á báðar hlið-
ar“, bætti hún við.
Daginn eftir kom Bensi
gangandi með pokaskjatta á
öxlinni.
„Hér er ég nú kominn, Sigga
mín“, sagði hann, þegar hann
heilsaði Siggu út við fjárhús-
in, þar sem þær vinnukonurn-
ar voru að hýsa féð. Ég heyri
sagt, að þú hafir verið hálf
vesældarlegur smali, og því
túri ég ósköp vel, því að þú
varst ekki alin upp við það.
Þess vegna ætla ég að reyna
að létta þeim snúningum af
þér. Einu sinni hafði þú trú
á því, að ég kæmi alltaf eins
og af himnum sendur, þegar
þér lægi sem mest á. Mannstu
ekki eftir því?“
„Já, ég gleymi engu og býð
þig hjartanlega velkominn“,
sagði Sigga hálf feimin við
þennan gamla leikbróður sinn.
Gunnvöru þótti nóg um,
hvað þau voru þægileg hvort
við annað.
„Hún er meira piltagullið,
hún Sigríður litla“, sagði hún
við húsmóður sína um kvöldið.
Og óskaði þess um leið, að
hún fengi að líta eftir þjón-
ustubrögðunum á þessum
vetrarmanni eins og þeim, sem
áðurhöfðu verið þar í heimil-
inu. Það var náttúrlega sjálf-
sagt.
Það lifnaði mikið yfir heim-
ilinu við komu Bensa. Litlu
systkinin og Toni voru í sí-
felldum ærslum og áflogum
við hann á kvöldin. Húsbónd-
anum leið mikið betur í hend-
inni, en fór þó öðru hvoru út í
Höfðavík til þess að hitta
lækninn. Friðriku fannst þessi
ungi gagnfræðingur gefa
heimasætunni allt of lítinn
gaum, en Siggu vinnukonu
umgekkst hann eins og hún
væri systir hans.
Nokkru seinna fór svo
Steinunn bóndadóttir út í
Höfðavík. Þar ætlaði hún að
verða vinnukona í kaup-
mannshúsinu. Sigga óskaði
henni til hamingju í hugan-
um. En það var hreint ekki
ákjósanlegur staður, enda
eirðu vinnukonurnar þar illa.
Dagurinn varð æ styttri, en
kvöldin lengri. Bjarna langaði
til að spila á kvöldin. Það var
óskemmtilegt, að geta ekki svo
mikið sem fléttað hnappeldu
eða reipi. Þá varð Bensi að
vera fjórði maður við spila-
borðið. Hrólfur sterik lét nú
aldrei sjá sig þar innan veggja,
þangað til á fyrsta sunnudag
í aðventu. Þá sá Sigga til ferða
hans utan túnið. Hún var að
taka inn fþvott af snúrunni,
sem var að húsabaki og von-
aði, að hann sæi sig ekki. En
sú von brást. Hann kom beina
leið til hennar og hremmdi
hendi hennar með funheitri
krumlunni.
„Sæl og blessuð, Sigríður
mín“, sagði hann með velgju-
legri samúð. „Ósköp er þér
kalt. Það er líka von, að vera
að handleika gaddfreðinn
þvottinn. Nú er orðið langt
síðan við höfum sézt. Ekki
síðan þú varst að eltast við
kindurnar út á merkjunum í
vetur. Mér leizt nú sannarlega
ekki á ævina þína þá, en þér
var þó' ekki svona óskaplega
kalt eins og þér er núna“.
„Ég er víst ekkert brjóstum-
kennanleg, hvorki þá eða nú“,
sagði hún.
„Það finnst már nú samt“,
sagði hann. „Hvernig hefur
Bjarni það? Er hann ekki að
verða góður í hendinni?“
spurði hann.
„Nei, það er hann nú ekki.
En þó ólíkt betri en hann var“,
sagði hún.
„Ég var nú svona að láta
mér detta í hug, að hann gæti
kannske farið að snerta á spil-
um“, hélt hann áfram. „Það
var nefnilega vani minn í
fyrra og hitteð fyrra, að koma
hingað suður eftir á sunnu-
dagskvöldum og spila. Mér
finnst nokkuð dauflegt heima
um þessar mundir“.
„Ég sé að hann getur haldið
á spilum“, sagði hún.
„Spilar þú kannske með
þeim?“ spurði hann.
„Nei, ég spila aldrei".
„Spilar hann kannske við
þennan nýja vetrarmann?"
sagði Hrólfur og glotti háðs-
lega.
„Já, þegar vist er spiluð.
Oftast spilar hann við gamla
manninn“.
„Hvernig lízt þér á hann,
þennan vetrargest eða hvað ég
á að kalla hann“, spurði Hrólf-
ur og rak upp skellihlátur.
„Ágætlega. Það er gamall
og góður kunningi minn frá
æskuárunum“, sagði Sigga og
brosti.
„Jæja, er það? Náttúrlega
þekkist þið innan úr kaup-
staðnum. Ég þekki hann líka,
síðan hann var á Sléttu. Þá
bar fundum okkar oft saman.
Og samkomulagið var hreint
ekki gott, svona stundum.
Hann var yngri en ég. En
samt hafði hann alltaf yfir-
höndina í tuskinu. Hann var
þvílíkur fantur að slást. Ég
var nú heldur ekki orðinn þá
eins sterkur og ég er núna.
Það er ekki víst, að hann hefði
mikið að gera í mig nú. Og
ég væri til með að jafna sak-
irnar við hann, ef færi gæfist“.
Hann hló drýgindalega í endi
ræðunnar. „Hefur hann kann-
ske minnzt eitthvað á mig?“
spurði hann að lokum.
ÞJÓNUSTA
ER FYRIR YÐUR!
i
í flestum héruðum í Kanada er mikil þjónusta með höndum höfð
í heilbrigðismálum og velferðar í þágu allra borgaranna. Er sú þjónusta
oft af nefndum eða einstaklingum unnin.
Á meðal þeirra eru:
• Heimilishjúkrun
• Hjálp í fjölskyldumálum
• Atvinnu-útvegun fatlaðra
• Við sumarhúsagæzlu fyrir drengi og stúlkur
og mörg önnur.
Ef þér tilheyrið fjölskyldum, sem á slíku þurfa að halda, þá hikið
ekki við að spyrjast fyrir um hjálp. Hún verður fúslega látin í té.
Þessi þjónusta í umhverfinu er skráð á gulu blaðsíðunum í símaskrá
yðar undir nafninu:
"Social Service Organizaiions"
Þær eru þar yður til aðstoðar.
R. A. Bell
Minister of Citizenship
and Immigration

I UMHVERFINU