Lögberg-Heimskringla - 06.06.1968, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 6. JÚNÍ 1968
GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
Tengdadottirin
Skáldsaga
Jónatan tók eftir illgirnis-
legum augnagotum, sem
Borgakonan sendi þeirri, sem
byrjað hafði þessar umræður.
„Það er þá líklega annar-
hvor sonurinn hennar
Laugu“, sagði Inga og skelli-
hló. „Þeim fer nú að verða
mál að ná sér í eitthvað höf-
uð. Simbi er nú áreiðanlega
búinn að skilja það á mér, að
hann þurfi ekki að vonast
eftir öðru en hryggbroti á
hryggbrot ofan úr þeirri átt“.
„Hann er nú alveg hættur
að líta í þá átt hafi hann
nokkurn tíma gert það“, sagði
konan frá Grafarkoti með
svo mikilli lítilsvirðingu í
rómnum, að blóðið þaut fram
í kinnarnar á Ingu.
„Það er sjálfsagt einhver
annar en Simbi“, sagði kon-
an frá Borgum, „en það verð
ég nú samt að segja, að ólíkt
er þó að mægjast við Heiðar-
garðahjónin eða hann Gísla
gamla frá Sviðningi, þennan
andstyggðar lygalaup“.
„Nei, það er þó ólíkt
skárra“, sagði Inga þvert á
móti sannfæringu sinni, en
bara til að vera á öðru máli
en þessar andstyggðar nöðr-
ur, sem gáfu það í skyn með
augunum, þó að þær létu það
ótalað, að Simbi í Gröf hefði
verið fullboðlegur h a n d a
henni. Svo bætti hún við: „Og
Sigga skinnið er bara þó
nokkuð myndarleg, ó 1 í k t
skárri en Heiðargarðastelp-
urnar, sem ekkert eru annað
en tilgerðin og montið“.
Konurnar litu í annað sinn
hvor til annarrar og brostu
háðslega — enginn tók eftir
því nema Jónatan. Hann var
líka skynsamastur af heimil-
isfólkinu. Honum fór ekki að
standa á sama. Hvað var nú
um að vera fyrir þeim, þess-
um fréttaskjóðum?
„Mér finnst þær svo mynd-
arlegar, systurnar frá Heiðar-
görðum“, sagði konan á Borg-
um. „Það er líka eðlilegt —
hún er svo myndarleg kona,
hún móðir þeirra. Sigga skinn
ið hefur ekki getað fengið
svoleiðis í arf, en hitt er nátt-
úrlega ákjósanlegt, - að þér
skuli falla hún svona vel í
geð“.
Oddný kom nú inn með
kaffi handa gestum sínum og
samtalið snérist um allt ann-
að. Skömmu þar á eftir fóru
konurnar. Inga hafði ekki lát-
ið þær kveðja sig, svo gröm
var hún við þær. •
„Hvað voru þær eiginlega
að dylgja með?“ spurði Jóna-
tan mæðgurnar nokkru
seinna.
„Hvað ætli það hafi verið
nema þvættingur um slátur-
suðuna á Hraunhömrum“,
sagði Inga. Gremjan var ekki
búin að yfirgefa hana ennþá.
„Það verður sjálfsagt ekki ó-
lag á henni hjá öllum kerl-
ingaskaranum“.
„Þú tekur ekki eftir neinu
fyrir skvaldrinu“, sagði hann
fálega.
„Ég skildi vel, að Hólmfríð-
ur ætlaði að fara að stríða
mér með því að Sigga væri
að finna Simba, þegar dimmt
væri orðið. Hún má það á-
reiðanlega — ég skal ekki öf-
unda hana af honum“, sagði
Inga.
„Nú, kannske það hafi ver-
ið það“, sagði Jónatan. Hon-
um varð léttara um andann.
Hann átti son, sem oft þurfti
fram að Hraunhömrum og
var oft seint á ferðinni.
VONBRIGÐI
Hún var búin að hugsa sér
það, konan í Heiðargörðum,
að hægt yrði að flytja mann
hennar heim aftur, þegar hún
væri búin að koma slátur-
verkunum frá. Vonarneistinn
í brjósti hennar hafði glæðzt
talsvert við það, að hann þótt-
ist þess fullviss, að hann væri
að fá þrótt í fæturnar. Sér
væri áreiðanlega að batna.
Það yrði tíminn, sem lækn-
aði sig. Kannske hann ætti
eftir að komast til heilsu aft-
ur og koma börnunum upp
með henni? Það var ekki svo
langt þangað til það yngsta
yrði fermt. Eftir það var víst
engu að kvíða. Þau gætu víst
haft það rólegt hjá krökkun-
um. Nú hafði hún ekki haft
tíma til að fara út eftir í
þrjár vikur. Feðgarnir höfðu
komið með kveðju frá honum
um göngurnar. Þorgeir hafði
sagt henni, að hún skyldi vera
áhyggjulaus — honum yrði
hjúkrað vel, meðan hún væri
í haustgöngunum. — — —
Svo syrti allt í einu að, þegar
Rúna litla reið í hlaðið með
bréf frá Ástu, þar sem hún
skrifaði, að föður sínum liði
ialsvert verr en áður, og þrátt
fyrir að nógu margar stúlkur
væru til að hugsa um hann,
langaði hann ósegjanlega mik
ið til að hún kæmi út eftir.
Hún gæti útvegað stúlku til
að hugsa um heimilið og
krakkana. En unga húsmóð-
urefnið sagðist líklega geta
íugsað um krakkana, fyrst
hún væri búin að koma haust-
matnum fyrir. — Kristín fór
út eftir strax um kvöldið.
Sízt af öllu ætti hún að hika
við að vera nálæg honum síð-
asta áfangann af samfylgd-
inni. Svona hlaut það að fara.
Hún hefði getað sagt sér það
sjálf, að annað voru falsvonir.
Hún kom út eftir í þreifandi
myrkri. Rúna reið á undan
á heimaöldum hesti, sem rat-
aði göturnar eins vel og dag-
ur væri á lofti. Henni var tek-
ið svo vel, að hún hresstist
mikið. Jafnvel hennar kald-
lynai tengdasonur var með
hlýlegast^ móti.
„Nú kemurðu inn í eldhús-
ið og færð þér hressingu,
mamma mín“, sagði Á s t a .
„Pabbi sefur nú þessa stund-
ina — hann hlakkar mikið til
að sjá þig“.
„Ég var búin að gera mér
gyllivonir um, að hann yrði
fluttur heim fyrir veturnæt-
urnar“, sagði Kristín dapur-
lega.
„Það fer nú heldur betur
um ykkur hérna. Þ o r g e i r
flutti sig úr herberginu, svo
að þú getir verið ein hjá hon-
um á nóttunum. Það verður
rólegra fyrir hann hér en í
Heiðargarðabaðstofunni inn-
an um krakkana“, sagði Ásta.
Kristín fann, að það var ó-
líkt þægilegra að vera svona
út af fyrir sig, en samt kom
það fyrir, að hún óskaði þess
í huganum, að hún væri horf-
in heim í þröngu baðstofuna
sína, en sá þó samstundis,
hvað það var heimskulegt.
Hér var allt gert til þess að
honum liði sem bezt. Hann
var rólegur sjúklingur. Það
eina, sem gerði hann áhyggju
fullan, var, hvernig konu
hans myndi ganga búskapur-
inn, því að enn voru fjögur
börnin ófermd.
„Vertu ekki að hafa áhyggj-
ur af því“, sagði hún oft til
að gera hana rólegri, þó að
það væru reyndar einnig
hennar eigin hugsanir og dag-
legur kvíði, sem hann lét í
ljós. „Þau komast einhvern
veginn upp, þessi þrjú, sem
heima eru. Rúna litla fer
sjálfsagt ekki héðan aftur
fyrr en hún er orðan fær um
að vinna fyrir sér“.
Þ o r g e i r bar hann alltaf
milli rúma og las oft fyrir
hann, þegar hann hafði tíma
til þess. Halldór var fjarska
hlýtt til hans og trúði honum
einu sinni fyrir þessum á-
hyggjum sínum.
„Ég hefði viljað lifa það,
að yngsta barnið yrði fermt,
en nú er útséð um að það
verði“, sagði hann.
„Hún er svoddan hetja, þín
kona, að hún hefur það af.
Mér finndist það bezt fyrir
hana að fara hingað með
börnin, ef hún er ekki vel án-
ægð með hana, þessa tengda-
dóttur sína. En hvort sem hún
gerir það eða ekki, skal ég
líta til með henni, ef þér er
einhver hugarhægð í því“,
sagði Þorgeir.
H a 11 d ó r þakkaði honum
þessi góðu ummæli eins og
allt annað gott í sinn garð.
Næst þegar hjónin voru tvö
ein, sagði Halldór konu sinni
frá samtali þeirra.
„Það er vel sagt af honum“,
sagði hún, „en ég er búin að
útbúa vetrarforða fyrir mig
og krakkana heima og verð
?ar því þennan vetur, hvað
sem þá tekur við. Hún er orð-
in býsna stór, þakkarskuldin,
sem ég er komin í við þetta
iieimili. Guð má vita, hvort
ég get nokkurn tíma grynnt
á henni, hvað þá heldur greitt
Ihana að fullu“.
Kristín fór vanalega heim
um hverja helgi til að vitja
um krakkana. Þorgeir setti
alltaf undir hana hest, því að
hann hafði alltaf hest á járn-
um. Oft lagði hún þá spurn-
ingu fyrir sjálfa sig, hvort
tengdasonurinn hefði 1 á t i ð
sig fara gangandi alla þessa
leið, ef faðir hans hefði ekki
verið svona greiðvikinn. Samt
fann hún, að það var ómynd-
arlegt að vera óánægð við
hann, svo góður var hann við
dóttur hennar og oft sat hann
inni hjá Halldóri og talaði
við hann eða las í bók fyrir
hann, ef hann langaði til þess.
Hann var bara svona fátal-
aður við alla. Það var helzt
Sigga, sem gat haft hann til
að skrafa og hlæja.
Það var viku fyrir jól í
svarta skammdeginu, að
Kristín fylgdi manni sínum
til grafarinnar. Daginn eftir
fylgdi Ásta henni heim að
Heiðargörðum. Hún hlakkaði
til að geta verið hjá krökk-
unum um jólin, þó að mikill
skuggi hvíldi yfir þeirri jóla-
gleði, þar sem Halldór var nú
horfinn.
Hún var óviss um, hvort
heimilið var henni kærara.
KRISTÍN ÁKVEÐUR
AÐ FLYTJA
AÐ HRAUNHÖMRUM
Þorgeir flutti að sjálfsögðu
inn í herbergið sitt aftur, þeg-
ar Kristín var farin, en nú
fannst honum einveran hálfu
átakanlegri e n á ð u r . Það
hafði þó verið hægt að skrafa
við Gvend og Bjössa sér til
afþreyingar, en hér var eng-
inn lengur. Hann saknaði
Halldórs, hann var vel greind-
ur maður og hafði fagnað því
að sjá hann koma inn úr dyr-
unum. Hann svaf óvært og
draumlaust fyrstu næturnar.
Gunnhildur var alveg hætt
að bera fyrir hann draumi —
kærði sig sjálfsagt lítið um
að snúast kringum hann í
þessu nýja húsi. Mikill mun-
ur eða meðan hann var í
gamla bænum — þar var hún
sífellt nálægt honum. En þess
meir fann hann til einstæð-
ingsskapar síns, þegar hann
vaknaði. En það kom oft fyr-
ir, að hann sá Möggu í draumi
þennan vetur, ekki þó eins
og hún hafði alltaf verið í
minningum hans, heldur eins
og hún leit út við Staðar-
kirkju sumarið áður. Honum
hafði oft dottið það í hug
næstu daga eftir síðasta fund
þeirra, hvernig henni myndi
takast að ganga um fellið fyr-
ir ofan bæinn á hælaháu
skónum. Svo gerði svefninn
þessa hugmynd hans að veru-
Ieika og henni tókst ágætlega
að bera sig yfir, þó að honum
lefði fundizt það ólíklegt.
Hann var fyrir löngu hættur
að trúa á drauma. Þeir voru
ekki annað en það, sem mað-
ur var að hugsa um áður en
lagzt var til svefns. En helzt
vildi hann vera laus við svona
draumarugl. Magga stigi á-
reiðanlega aldrei fæti sínum
í Hraunhamra landareign.
Hún hafði aldrei verið neitt
sérstakt búkonuefni í sveit,
gat hann ímyndað sér. Þau
höfðu bæði komizt á rétta
hillu í lífinu, en starfssvið
þeirra var ólíkt. En alltaf
fannst honum samt bjartast
yfir þeim stutta kafla ævinn-
ar, þegar þau voru saman.
Það var líka á hádegi hennar.
Nú var það önnur kona, sem
fyllti huga hans. Hann sagði
við tengdadóttur sína einn
morguninn yfir kaffibollan-
um:
„Ég get bara sagt þér það,
Ásta mín, að mér hreint og
beint leiðist síðan hún
mamma þín fór í burtu. Það
var svo ánægjulegt að hafa
hana hérna. Mér finnst sjálf-
sagt fyrir hana að selja bú-
slóðina í vor og flytja hingað
til þín“.
„Ekkert væri eins ánægju-
legt“, sagði Ásta, „en ég veit
ekki, hvort hún kann við sig
annars staðar en í Heiðar-
görðum. Hún er búin að vera
þar svo lengi og svo langar
hana til að hafa krakkana hjá
sér, þangað til að þau eru
fermd“.
„Hún gæti sjálfsagt haft þau
hérna líka. Nú fer okkur að
vanta krakka — Rúna litla
fer að verða þó nokkuð göm-
ul“, sagði hann.
„Ég held, að hún hugsi sér
að reyna að búa þarna
áfram“, sagði Ásta. „Við verð-
um að reyna að hjálpa henni
til þess, systkinin“.
„Það verður nú kannske
ekki vel þægilegt, kotið er
svo afskekkt“, sagði hann.
Svo var ekki rætt um það
meira og dagar og vikur liðu
án þess að Kristín kæmi að
Hraunhömrum —- og lítið
f r é 11 i s t frá Heiðarbýlinu,
enda stirð tíð, þangað til í
góubyrjun. Þá var það einn
daginn, að hreppstjórinn reið
í hlaðið í Heiðargörðum og
hitti ungu konuna úti. Hann
spurði eftir Krstínu, hvort
hún hefði verið lasin, það
hefði lítið frá henni frétzt nú
í seinni tíð.
„Það er eins og maður sé
margar álnir undir jarðskorp-
unni“, sagði konan allt ann-
að en ánægjulegra, „hér sést
varla maður viku eftir viku,
nema ef það kemur úr Kot-
inu“. Svo fór hún inn til að
segja tengdamóður sinni
gestakomuna.
Kristín kom fljótlega fram
og fagnaði gestinum vel.
„Það er nú loksins komið
sæmilegt veður og færi til að
ríða út“, sagði hann. „Ég var
að halda fund á Stað og brá
mér þennan krók til að vita,
hvernig þér liði. Við höfum
ekkert frétt af þér í margar
vikur“.
Hún bauð honum til bað-
stofu, en sagðist skyldi hýsa
hestinn rétt strax.