Frækorn - 22.11.1909, Blaðsíða 1

io. arðanður.
Reykjavík 22. nónember 1900.
24. tölublað.
Reynslan.
Álítið það inesta faguaðarefni
bræðtir mínir þegar þér rat-
ið i ýmislegar rattnir. Jak.
1, 2.
Reynslan eyðileggur ekki guðs
börn, heldur hreinsar þau og
helgar, án liennar myndum vér
ekki finna hvílíka þörf vér höf-
um á guði og hans viðveislu,
heldur verða dramblátir sjálfbirg-
ingar. í gegn um reynslu og
erliðleika sem vér mætum, ætt-
um vér að sjá sönnun fyrir því,
að guð lætur sér ant um oss og
vill draga oss nær sér. Rað er
ekki sá hrausti, heldur sá sjúki
sem þarf læknis með, og þeir
sem mæta þungri reynslu, er nær
því sýnist óbærileg, þeir þurfa
hjálpar, og leita drottins í neyð
sinni.
Regar vor himnesti faðirsend-
ir oss þunga reynslu þá sannar
það, að hann sér eitthvað gott
hjá oss, sem hann vill að þrosk-
ist. Finni hann ekkert hjá oss,
sem orðið geti hotium til dýrð-
ar, þá mundi hann ekki hafa
fyrir að hreinsa og reyna oss.
Vér gjörum oss enga fyrirhöfn
með að rækta og hirða um þyrna.
Kristur varpar ekki óekta steinum
í bræðsluofninn. Rað er hinn
verðmæti málmblendingur sem
hann hreinsar, til að fá sorann
burtu.
Smiðurinn leggur járnið og
stálið í eldinn, til þess að verða
fullviss um hverrar tegundar það
er. Drottinn lætur sína útvöldu
ganga gegn um eldraunir þján-
inganna, til að sýna hvaðíþeim
býr, hvort hann geti mótað þá
þannig að þeir verði færir í starfi
hans.
Skeð getur að langan tíma
þurfí, til þess að laga hjarta þitt
og hugarfar, að þú sért ósléttur
steinn, sem mikið þarf að höggva
og fága, svo þú verðir hætur í
musterisbyggingu drottins. Þú
mátt ekki furða þig þó guð reyni
þig í eldofni mótlætisins, höggvi
af ójöfnu kantana á lund þinni
þar til þú verður hæfur að standa
á þeim stað sem hann ætlar þér.
Vertu viss um að hann höggur
ekki eitt einasta högg framyfir
það sem nauðsynlegt er. Rað
er af kærleika, og með hamingju
þína fyrir augum að hann reyn-
ir þig. Hann þekkir veikleika
þinn, hann vill ekki rífa niður,
heldur uppbyggja og styrkja þig.
Regar erfiðleikar mæta, sem
oss sýnast óskiljanlegir, þá þurf
um við ekki að missa rósemi
vora. Þótt vér mætum órétti
megum vér ekki gefa reiðinni
rúm. Hefndargirni gjörir sjálf-
um oss skaða, vér missum traust-
ið til guðs og hryggjum hans
heilaga anda. Vér höfum vitni,
sem stendur oss við hlið, himn-
eskan sendiboða, er vill halda
uppi merkinu fyrir oss móti óvin-
inum. Hann mun láta hina skæru
geisla réttlætissólarinnar Ijóma
urnhverfis oss, og óvinurinn get-
ur ekki nálgast oss þegar vér
erum umkringdir af þessu heil-
aga Ijósi.
Hið illa þróast í heiminum,
svo það er ómögulegt vér kom-
umst lausir við reynslu og erv-
iðleika, en alt þetta getur miðað
til þess að leiða oss nær guði
Vér getum hvergi leitað ráða
nema hjá honum sem er upp-
spretta viskunnar. Vort andlega
líf styrkist gegn um reynsluna.
Sá, sem stenst reynsluna mun
fá meiri staðfestu og æfa kristi-
legar dygðir. Hinir fullkomnu