Frækorn - 22.11.1909, Blaðsíða 3

FRÆKORN
183
einlægur. Sannleikurinn gjörir
manninn frjálsan, hann er horn-
steinn góðs innrætis.
Kærlciki guðs til mannanna.
Rað er hans unun að vera
miskunsamur.
Rettaervitnisburður spámanns-
insum vornhimneskaföður. »Hver
er slíkur guð sem þú, hver að
fyrirgefur syndirnar ogfyrirlætur
misgjörðirnar, þeim semeftireru
af hans eiginlegri eign, semékki
heldur sinni reiði æfinlega því
það er hans unun að vera misk-
unsamur«. Mika 7, 18.
Harmþrungna sál reiddu þig á
drottinn, því liann hefir unun af
að vera miskunsamur. Ovinur-
inn reynir að telja þér trú um
að guð sé harður og hefndar-
gjarn, að minsta kosti svo strang-
lega réttlátur að hann geti ekki
auðsýnt miskun. Hanntelurþér
trú um að þú hafir syndgað svo
mikið að öll von sé úti fyrir þig,
og árangurslaust að biðja um
náð.
En guð er ekki líkur því seni
óvinurinn útmálar hann, því það
er hans unun að vera miskun-
samur. Rér er gleði að gjöra
það sem þú hefir löngun til.
Rannig er því varið rneð guð,
hann langar til að auðsýna misk-
un, það er hans gleði. Drottinn
er ríkur af miskunsemi.
Rú segist vera syndari. Pess
meiri þört' hefir þú á náð og
miskunsemi. Minstu þess, sem
drottinn segir: »Drotni þóknast
þeir sem hann óttast, þeir sem
setja von sína til hans miskunar.
Salm 147, 11. Hvers vegna ertu
svo vonlítill, þar hann segir enn
aftur: »En dragi nokkur sig í
hlé, mun sál mín enga geðþekni
á þeitu hafa. Hebr. 10, 38.
Hvers vegna viltu draga þig í
hlé. Fyrst guð langartil að auð-
sýna þér miskun og hefir þókn-
un á þeim sem setja von sína til
hans miskunar, viltu þá ekki taka
á móti fyllingu náðar hans.
»Pú hugsar máske: »Mun
drottinn einnig vilja miskunasig
yfir mig?« Rú, sem ert trúar-
veikur og efasamur, hugsa um
það sem drottinn segir: »Hinn
óguðlegi láti af sinni breytni og
illvirkinn af sinni hugsun og
snúi sér til drottins, þá mun
hann miskuna honum, og til
vors guðs því hann er fús á að
fyrirgefa*. Es. 55, 7. Drottinn
auðsýnir miskun í þúsund liðu
þeim sem hann elska og varð-
veita hans boðorð. 2 Mós.
20, ö.
Guð vill auðsýna þér misk-
unn. Viltu þiggja hans frani-
boðnu náð. Láttu ekki syndina
fá yfirráð yfir hjarta þínu. Hugs-
aðu um hin dýrmætu fyrirheit
drottins og fyrirlít ekki náð hans.
»Rví þú drottinn ert góður og
fyrirgefur, og ert mjög miskun-
samur þeim, sem þig ákalla.«
Salm. 8ö, 5. E.
Lít til Jesú.
»Lít til Jesú þegar þú freist-
ast, þegar þú ert hryggur, þegar
þú átt að deyja«. Þessi orð
stóðu á litlu blaði, blöðunum
var býtt út meðal farþeganna á
sporvagni í New-york.
Einn af tarþegunum las blað-
ið með mestu eftirtekt og stakk
því svo í vasa sinn. Regarhann
sté út af vagninum, sagði hann
við manninn, sem fékk honum
blaðið: »Herra minn, þegarþér
fenguð mér blaðið var eg á leið
til ferjustaðarins og ætlaði að
drekkja mér. Eg hef mist kon-
una mína og son minn, og hafði
því enga löngun til að lifa; en
orðin á þessu blaði hafa vakið
hjá mér löngun til að byrja nýtt
líf. Verið þér sælir. Guð blessi
yður«.
Uppáhaldslagið.
Einu sinni var nafnfrægurhljóð-
færaleikari spurður um, hvað væri
uppáhaldslagið hans, hann svar-
aði: »Alt, sem eg spila.«
Þetta er orsökin til þess að
hljóðfæraleikarinn getur lagt alt
fram til að nema list sína,
og starfsmaðurinn til að leysa
vel af hendi verk sitt.
Vér verðum að hafa ánægju
af verkinu annars verður það
ekki gjört svo vel sem unt er.
Vel getur skeð oss geðjist ekki
að þeirri vinnu sem vér nú höf-
um, en setjum oss að leysa hana
svo vel af hendi að engum sé
unt að gjöra það betur, þá mun-
um vér líka hafa ánægju af starf-
inu.
Sá sem vanrækir að æfa sig
og hirðir ekki um að spila hin
einfaldari lög, verður lítt fær til
að halda lengra í þeirri list. En
sá sem gengur að starfi sínu,
hvert helst sem það er, með
þeim ásetningi að gjöra það ó-
viðjafnanlega vel, honum verður
flest fært.
Til þess að komast lengra á-
fram og upp á við, er nauðsyn-
legt að rækja með ánægju, áhuga
og skyldurækni það sem vér
þurfum að gjöra í dag.
P. T.