Frækorn - 22.11.1909, Blaðsíða 4

184
FRÆKORN
Sælir eru hreinhjartaðir.
Vjer þurfum að skilja hvílíkur
kraftur liggur í hreinu hugar-
fari. Rað er nauðsynlegt fyrir
alla að hugsa rétt. Eins og
mannsins hugsanir eru, þannig er
sjálfur hann. Hæfilegleikinn til
að stjórna sjálfum sér styrkist við
æfinguna. Pað sem veitist ervitt
til að byrja með verður smám sam-
an létt, þartil hreinar hugsanir og
göfug verk verða að vana. Ef
vér viljum, getum vér snúið oss
burt frá því sem er óhreint og
Ijótt, hafið oss upp yfir það, og
notið hylli manna, og velþókn-
ar guðs.
Það er óskiljanlegt.
Ungur braminaprestur spurði
trúboða nokkurn einu sinni:
• Haldið þér að trúaða fólkið
á Englandí álíti það verulega
gott fyrir menn á Indlandi að
þeir yrðu kristnir? »Já, vissu-
lega«, svaraði trúboðinn.
»Eg mei:ia«, hélt bramíninn
áfram, »skyldu þeir inst í hjarta
sínu trúa því að Hindúar yrðu
betri og hamingjusamari ef þeir
yrðu kristnir?« »Já, það er ekkert
efamál. »Rá er mér óskiljanlegt
hvernig þeir beia sig að, þeir
senda svo fáa tii að kenna þessi
trúarbrögð sín. Regar einhver
önnurstaða er laus þá eru margir
fyrir einn sem bjóða sig fram,
þegar um hernað er að tala þá
fást liðsforingjar til svo hundruð-
um skiftir, og til verslunarstarfa
fást fleiri en þörf er á. En það
er öðru máli að gegna meðtrú-
arbrögðin. Hér er aðeins einn
trúboði með konu sína, og 150
mílum lengra burtu er annar, 100
mílur lengra í annarri átt er einn
til. Hvernig geta þeir kristnu
vonast eftir að snúa þjóðinni frá
vantrú hennar með svo lítilli fyr-
irhöfn ?
Litli drengurinn.
Valdensániir búa í Alpadölunnm
í Norður-Italíu. Rótt þeir á allar
hliðar væru umkringdir af páfatrúar-
mönnum þá héldu þeir samt fast
við fagnaðarei indi Krists. Nú njóta
þeir verndar laganna, en því var ekki
þannig varið fyr á tímum. Peir
hafa oft orðið að líða fyrir Krists
nafns sakir, af þvi þeir vildu ekki
sleppa biblíunni sinni. Ferðamenn
:em gista smáþorpin í Valdensa-
dölunum, heyra oft um miðnætur-
skeið að næturvörðurinn hrópar:
»Miðnætti! Friður guðs sé yfir oss!
Blessuð veri minning Péturs Banner-
manns!« Petta hefir hljómáð frá
einni kynslóð til annarrar. Spyrji
ferðamaðurinn hver þessi Pétur Bann-
ermann sé, getur hvert barn svarað
þeirri spurningu, því það er eitt með
því fyrsta, sem foreldrarnir segja
börnum sínum. Það er saga sem
þau gjarna vilja heyra aftur og aftur.
Pað var á ofsókna tímanuin,
Valdensum var þröngvað á allar hlið-
ar. Þeir urðu að þoka sér norð-
ur á bóginn, fet fyrir fet, frá dal
til dals. Loks höfðu þar tekið sér
bólfestu í Camounix-dalnum. Gætu
þeir ekki fengið að vera í friði, þá
var ekki annars kostur fyrir þá en
að fara yfir Alpafjöllin yfir í Sviss
eða þá að láta líf sitt. Alt var und-
irbúið fyrir slíka ferð eí svo skyldi
fara að óvinirnir kærnu. Þeir komu.
Einn góðann veðurdag kom fjöldi
hermanna niður í dalinn, nú þóttust
þeir loksins eiga herfangið víst, nú
gætu Valdensarnir ekki lengur um-
flúið þá. Valdensarnir létu sem þeir
gæfu eftir. Um hvöldið gengu þeir
til hvíldar eins og venjulega, og
innan skams hvíldi dauðakyrð yfír
öllu, nema hvað við og við heyrð-
ist söngur og blístur frá kirkjunni
og skólanum, þar sátu hermennirnir
við glösin. En þegar myrkrið var
fallið á læddust Valdensar hver eftir
annan út af húsum sínum og söfnuð-
ust saman í helli einum uppífjalls-
hlíðinni, þar féllu allir á kné, og
presturinn ákallaði drottinn og bað
hann vera með þeim á ferðinni eins
og hann í fyrri daga hafði verið
með Israels börnum.
Síðan hófu þeir ferð sína, prest-
urinn gekk á undan, því næst kon-
ur og börn, mennirnir fylgdu eftir
reiðubúnir til að verja líf sitt óg ást-
vina sinna éf þeim skyldi verðaveitt
eftirför.
Fleiri en eitt ungbarn var jarðað
í snjónum, hvert skifti sem þeir
gjörðu viðdvöl, og fleiri gamalmenni
og lasburða fólk varð að skilja eft-
ir á leiðinni, og þá var ávalt skilinn
eftir einn vopnfær maður þeim til
varnar, ef þeir ekki hefðu kraft til
að komast lengra.
Þegar lýsti af degi efst á fjalla-
tindunum, sáu hermennirnir sér til
mestu undrunar, að fangarnir sem
þeir töldu sér vísa, voru gengnir úr
greipum þeim og sáust aðeins í fjarska
hátt upp í fjallsbrúninni, þar sem
tæplega virtist fær vegur fyrir stein-
geiturnar.
í þessum litla söfnuði var ekkja
sem hét Meta Bannermann. Maður
hennar liafði verið einn af hraustustu
og bestu sonum þjóðar sinnar, hann
féll í fyrsta stríðinu, og lét eftir sig
konu og 2 börn, sem trúbræður
hans ólu önn fyrir, annað barnið
var kor.iungt en hitt varöáragam-
alldrengur, en hann var kryplingur.