Frækorn - 22.11.1909, Blaðsíða 5

FRÆKORN
185
Móðirinnreifaði vandlega litlabarn-
ið sitt og vafði það sofandi uppað
brjósti sínu. Kuldinn var mjög
bitur. Tímum saman varð fólkið
að vaða snjóinn, jafnvel þeir hraust-
usti voru mjög þreyttir. Hvert skifti,
sem fólkið hvíldi sig, sá Meta Bann
ermann að lík smábarnanna voru
tekin helfrosinn frá mæðrunum og
lögð niðurí snjóinn. Eii hún þrýsti
barninu sínu því fastara upp að brjósli
sér.
l.itla byrðin sem hún hélt á í
fanginu varð smá saman þyngri og
þyngri, hún hafði nær því rekið upp
hljóð þegar hún sá orsökina til þess,
en ennþá hélt hún litla líkamanum
þétt að brjósti sér, hún gat ekki
skilið sig við hann, gat ekki látið
samfylgdarfólkið vita að barnið var
dáið. Hún gat ekki skilið það eftir
í snjónum, vildi heldur bera það
yfir fjallið þar til þau næðu griða-
staðnum, þar vildi hún leggja það
til hvíldar í »guðsakrfnum« við
kirkjuhliðina þá gæti hún daglega
farið og séð litlu gröfina.
Pétur litli sonur hennar, sá sorgina,
sem hvíldi yfir andliti móður sinnar,
hann hjelt hún væri þreytt og sagði:
»Heyrðu mamrna, get eg ekki borið
Dóru litlu stundarkorn, svo þú getir
hvílst dálítið á meðan.«
s^Þey, þey barn,« hvíslaði móðir-
in óg vafði að sér litla líkið.
Loks var ferðafólkið komið hæst
upp á fjallið, og fór nú að klifrast
niður eftir fjallshlíðinni, en það var
miklu hættulegra heldur en að kom-
ast upp. Reir komu í lægð milli
klettanna, þar var dálítið skýli fyrir
vindinum, þar hvíldu þeir um stund
og þökkuðu guði fyrir að hann hafði
leitt þá svo langt.
Nú gat móðirin ekki lengur dulið
missir sinn. Gamli presturinn tók
barnið og lagði það til hvíldar í snjó-
inn ásamt nokkrum fleiri börnum.
Móðirin átti nú ekkert eftir nema
veika drenginn sinn, hjarta hennar
var því tengt honum með enn þá
fastari böndum.
Þeir komust alla leið niður í Sviss
og fengu þar beztu viðtökur, fæði
og húsaskjól, en því fór svo fjarri
að þeir væru úr allri hættu. Allir
karlmenn ungir og bæði gamlir urðu
að halda vörð bæði nótt og dag
á fjallvegunnm og bak við klettana,
svo þeir gætu hrakið óvinina ef þeir
veittu þeim eftirför. Jafnvel litlir
drengir gátu hjálpað til, þeir fóru
upp þangað sem hinir fullorðnu kom-
ust ekki til að standa á verði og
senda boð á milli fylkinganna.
Allir gátu gjört eitthvað til gagns,
nema litli Pétur Bannermann. Hann
gat hvorki klifrast upp klettana eða
rent yfir svellin, hann varð að sitja
heima, Móðir hans hughreysti hann
eftir því sem hún gat; I ún sagði
að hann gæti samí hjálpað til, hann
gæti beðið fyrir þeim, sem væru
þar uppi og að það væri ekki svo
líti . Og Pétur litli bað — en
hversu hann þó óskaði að geta gjört
meira.
Tíminn leið. Það var komið fram
að jólum. Ekkjan hafði ekkert að
gefa drengnum sínum í jólagjöf.
Jólakvöldið fékk hún þó nokkra aura
og gaf honum þá til að kaupa fyrir
hvað sem hann vildi.
Drengurinn hljóp af stað með
aurana sína. Hér og hvar leit hann
gegn um gluggana og sá fólkið
sem inni var glatt og hamingjusamt.
En þegar hann sá börnin hraust
og glöð hlaupa yfir gólfið þá gat
hann ekki tára bundist, hversvegna
var hann þessi aumingi? Hjá bæ-
arfógetanum var sérstaklega uppljóm-
| að og Ijósum prýtt, honum fanst
I hann yrði að gægjast þar inn. Þar
inni stóð fjöldi barna kring um
stórt borð, og léku sér að tinher-
mönnum, einn þnirra var brotinn.
Þegar ein af litlu stúlkunum tók
hann upp, sagði eitt af börnunum
— svo hátt hann heyrði það greini-
lega. — »Kastaðu honum burtu!
hann er ónýtur til alls, eins og
Pétur Bannermann!«
u, hversu þetta orð skar hjarta
hans. Gleði hans var horfin.
Hann varð að fara heim, hann varð
að segja móður sitini frá því, sem
hann hafði heyrt. Sífelt hljómuðu
þessi orð fyrir eyrum hans: »Hann
er ónýttur til alls — eins og Pétur
Bannermann!«
Hann dreymdi um það á nóttunni,
svo var þa& einu sinni kalda stjörnu
bjarta nótt, að hann gat ekki legið
í rúminu — hann varð að fara upp
til hinna drengjanna, Hann fór
af stað, klifraðist ktett af kletti.
Rað leit ekki út fyrir að hann væri
krypplingur lengur, en svo komu
torfærurnar, og hinn sorglegi veru-
legleiki, að hann var kryplingur.
Sprungurnar, sem aðrir gátu hæg-
lega stokkið yfir varð hann að krækja
fyrir. hann komst þó hærra og
hærra. Þarna sá hann eldiviðar-
hlaða, hann vissi til hvers hann var
ætlaður. Hann hafði heyrt að slíkir
hlaðar væru hér og þar á fjallinu,
eu það var undarlegt að hér var
enginn á verði, en hjá öllu hinum
viðarhlöðunum var varðmaður.
Sá fyrsti sem sæi til óvi tanna átti
að kveikja í viðarhlaða sínum, og
svo sá næsti o. s. frv. til þess að
kalla menn til varnar,
Hann komst ekki lengra. Hann
hné niður dauðþreyttur og hallaði
höfði, upp að viðarhlaðanum og
| sofnaði. Hann drepmdi að viðar-
| hlaðinn stóð í ljósum loga, og að
j einhver hrópaði: »Hann er ónýtur
| til alls, eins og Pétur BannermannN