Óðinn - 01.11.1910, Blaðsíða 8

64
ÓÐINN
nje bælist, eins og á sjer stað með gömlu hreins-
unaraðferðinni.
Eitthvað hefur Magnús hugsað um heyskapar-
verkfæri, en það hefur ekki borið verulegan á-
rangur enn þá.
Ýmislegt er enn ótalið, er Magnús liefur búið
til og brotið lieilann um. Til dæmis má nefna vjel
til að beygja kambavír, sterkt og ásjálegt verk-
færi. Eitt sinn mun hann hafa látið sjá bjá sjer
sýnishorn af flugvjel. Hann liefur loks brotið heilann
um síhreyfivjelina (perpetuum molbile), en mun
nú ráða flestum frá, að þreyta sig við þá hugmynd.
Hjer er þá gefið sýnishorn af því, að Magnús
er heilabrotamaður, og má og kallast uppfyndinga-
maður. Hann er óskólagenginn, en sjálfmentaður,
sem kallað er. En það var óheppilegt, að hann
átti ekki kost á því í æsku, að afla sjer fullkom-
innar þekkingar í náttúrufræði, og kost á því, að
skoða og fræðast um listasöfn mestu menningar-
þjóðanna. Það hefði komið í veg fyrir það, að
hann bryti heilann um þau efni, er aðrir á undan
honum voru búnir til fulls að brjóta heilann um.
Þá er og líklegt að spunnist hefði enn meira nýti-
legt úr hæfdeikum hans.
Magnús kvongvaðist árið 1891 Guðrúnu Bjarn-
bjeðinsdóttur, systur Bríetar og þeirra systkina,
en misti hana á sóttarsæng eftir 8 ára samvistar-
tíma. Tvær dætur eignaðist hann með lienni, sem
báðar eru á æskualdri.
Magnús er lágur maður vexti, en svarar sjer
vel og er sterkur. Hann fylgist vel með tímanum
og er áhugasamur um landsmál og framfarir. —
H. P.
7 tp 'i-A'
Snjótitlingar.
Von er að snauðan snjótitling
snjór og froslið hrelli.
Hjerna’ um daginn hjeldu þing
hundruð út á svelli.
Samkvæmt venjum settu fund;
svellið fult var orðið.
Mæltist þá á þessa lund
þeim, sem veittist »orðið«:
útlit fyrir eymd og hor,
engu’ í gogg að stynga.
Byljir hafa liöggvið skarð
í liópa okkar tíðum,
þegar ekkert autt var barð
eða skjól í hlíðum.
Góðir hálsar! Hjer í kveld
hnígum kannske, greyin;
munum við þó engan eld
óttast hinu megin.
Annars lífs ef á jeg kost,
og ef þá ei rofa
norðanhríð og hörkufrost,
heldur vil jeg sofa.
Reynum nú að verjast vel
vetri, — hann er skæður.
I’angað til við hittum liel
höldum saman, bræður.
Finni einhver okkar strá,
— að eins fáa bita,
lengi því ei leyni sá,
láti hina vita.
Flýjum ei af Fróni enn
frosta undan vetri.
Hyggjum ekki eins og menn
Ameríku hetri.
I’egar sjáum við í vor
verða græna liaga,
kveykir inndæl ættjörð vor
ótal sólskins daga.
Þá við hefjum kátan klið
kystir sólar-vörum,
munum engar verur við
vilja skifta kjörum«.
Fannar gusa fundi sleit,
fljótt var svellið hroðið.
— Var þeim þá í sólskins sveit
seinna lífsins boðið.?
Jakob Thorarensen.
»Nú mun frosthörð framtíð vor
frónskra snjótitlinga;
Rrentsmiðjan Gutenberg.