Vísir - 08.06.1962, Blaðsíða 15

Föstudagur 8. júní 1962.
VISIR
CECIL. SAINT-LAURENT
/T *
KAROLINA
(CAROLINE CHÉRIE)
53
inu og Karólína hafði ekki anz-
að honum, er hann reyndi að
sættast við hana.
Síðdegis kom hópurinn í krá
nokkra og neyttu þau máltíðar
þar. Mörg heiftaryrði féllu í
garð Carlotte Corday, vegna
morðárásar hennar á Marat, en
frá henni hafði borgarstjórinn
sagt. Þegar þau að máltíðinni
lokinni höfðu gengið um hríð
námu þau staðar til þess að
ráða ráðum sínum.
— Okkur er veitt eftirför,
sagði Barbaroux, á því er ekki
vafi. Allir vita um lýsinguna á
okkur. Hvar sem er getum við
átt von á því, að vera leidd í
gildru. Nú væri hyggilegast að
við skiptum okkur í smáhópa,
og ég held að konurnar ættu að
klæðast karlmannsfötum.
Lodoisku leizt ekki á uppá-
stunguna, en Karólínu fannst
hún ágæt og var sannast að
segja mjög hrifin af henni. Þeg-
ar búið var að safna saman flík-
um handa þeim fóru þær bak
við limgirðingu til þess að hafa
fataskipti. Skammt frá var djúp-
ur lækur. Karólína flýtti sér að
fara úr fötunum og minntist
þess hversu gaman hún hafði
haft af því á æskuárunum að
klæða sig sem strákur. Þegar
hún var komin úr hverri spjör
datt það í hana, að nú væri til-
valið tækifæri til að fá sér bað.
— Bíðið aðeins, Lodoiska, eig-
um við ekki að fá okkur bað í
læknum?
— Bað? Nakin? Ég held nú
síður, flýtið yður í fötin, ef
maðurinn yðar vissi þetta, yrði
hann fokvondur.
— Ég kæri mig kollótta ...
— Verið nú skynsöm, Karó-
lína. Það ætti að vera nægilegt
að þvo sér í framan og losna
þannig við andlitspúðrið — en
„púðrarar" í karlmannsfötum
mundum við vekja á okkur
grun. «
En Karólína lét þetta sem
vind um eyrun þjóta og stökk
út í hyl í læknum og fór að
synda, en Lodoiska stóð þögul
á bakkanum og horfði á. Karó-
lína var blátt 'áfram í sólskins-
skapi eftir skvampið og var vart
búin að klæða sig þegar Louvet
kallaði á þær.
— Við erum að koma, svar-
aði Lodoiska.
Þegar þær komu höfðu karl-
mennirnir skipt sér í tvo flokka.
Berthier, Louvet, Guadet, Péti-
on, Barbaroux og konurnar tvær
og fimm hermenn voru í öðr-
um hópnum og var ákveðið að
sá hópurinn reyndi að komast
til Quimper, en fyrsti áfanga-
staður var Krenfaix. Allir voru
gripnir viðkvæmni á skilnaðar-
stundinni. Sumir tárfelldu. Allir
voru daprir nema Karólína, sem
var himinlifandi yfir að vera
klædd sem unglingsstrákur.
— Við hittumst í París, þeg-
ar veldi kúgaranna er í rústum,
var sagt að skilnaði.
Fyrstu klukkustundirnar var
Karólína létt í lund, en svo fór
hún að þreytast og deprast. Það
var farið að dimma og farið að
kólna í veðri. Stjörnurnar kvikn
uðu ein af annarri.
Þau hvíldu sig fyrir utan bæ-
inn og sátu þögul. Vafalaust
beið lögreglan þeirra á torginu.
— Hermennirnir vissu, að vegur
lá skammt utan bæjarins og
framhjá honum og að veginum
til Quimpfer, en mundi þeim tak
ast að finna hann, og voru ekki
hermenn á verði á honum?
Loks reis Barbaroux á fætur:
— Þetta dugir ekki, við verð-
um að komast af stað, þótt við
séum þreytt og sárfætt. Klukk-
an er orðin tíu. Við verðum að
hætta á að leggja af stað, í von
um að lögreglumenn hafi tekið
á sig náðir.
Þreytt og döpur nálguðust
þau bæinn. Pétion og Barbaroux
gekk erfiðlega. Og Karólína
nam staðar annað veifið. Hún
var farin að haltra. Georges
bauðst til að leiða hana.
— ÞÖkk, ég get gengið ein
ennþá.
— Karólína. Vertu nú ekki að
erfa þetta lengur. Kannske verð
ur eitthvað til að skilja okkur
að þá og þegar. Ef til vill verð-
um við handtekin eða drepin. j
Við eigum kannske ekki eftir að 1
talast við oftar ---
— Þagnið, hvíslaði Barbaroux.
Einn hermannanna hafði farið
lá undan -feil þess að leita vegar-
ins, en kom brátt aftur.
— Við getum ekki haldið á-
fram, hvíslaði hann, og get ekki
fundið veginn. Við verðum að
snúa við...
Allt í einu var sem lítlum
R
N
skugga brygði fyrir fyrir utan
hús, sem daufa birtu bar frá.
Það var drengur á að gizka tíu
ára, sem allt í einu hrópaði:
— Þeir eru þarna á veginum!
Nú var of seint að snúa við.
Þau gripu þegar til vopna sinna
til þess að vera við öllu búin
og var nú haldið eftir smástíg
til vinstri, til þess að villa fyrir
þeim, sem kynnu að veita þeim
eftirför. Varðvegurinn var blaut
ur og leirkenndur. Þau brutust
gegnum lingerði og yfir skurði.
Karólína var viðskila við Ge-
orges og síðar við Lodoisku,
sem hvarf henni í myrkrinu. —
Hún var nú ein síns liðs og
komst á þurran veg. Meðfram
honum uxu runnar. Hún þrauk-
aði á göngunni langa lengi í von
um að rekast á einhvern hinna,
en nú var hún að verða ör-
magna. Það suðaði fyrir eyrum
hennar. Tungan var þurr. Henni
leið svo illa, að hún var orðin
sljó og hugsaði ekkert um hætt-
urnar. Nú var hún komin út á
akur og sá allt í einu heystakk
fram undan. Án þess að hika
gekk hún að honum og gróf sér
holu og Iagðist fyrir og henni
fannst hlýtt og gott að liggja
þarna í heyinu og að hún væri
ekki eins einmana og þegar hún
ráfaði ein undir stjörnubjörtum,
heiðum himni. ,
Hún lagði aftur augun og var
sofnuð á samri stundu. •
Þegar hún vaknaði var sveita-
fólkið á leið til vinnu sinnar
Henni fannst það mikil þrek-
raun að rífa sig upp úr bólinu
í heystakknum, en það hafði
verið mikið döggfall um nót.t-
ina og kenndi nú hrolls, og það
ýtti undir hana að koma sér af
stað. Henni fannst furðu létt að
ganga dulbúinn sem piltur, en
hún var gersamlega áttavilt, og
tók það ráð að fara veginn, sem
hún hafði farið um nóttina.
Hún gekk fulla klukkustur.d
,___„ SOOH THE TKIBESí,\EW
F3** GATHEKEF AfcOUNP
A FIKE ISl AWE7
AWP KESPECTFUL
SILENCE—THE
wshtv sokko ms
ASOUT TO FEKFOK^l
J0*i
CíMO
„Það er komið kvöld,“ sagði I saman fólkið, svo að þú getir sagt | Ættflokkurinn safnaðist þögull í I Hinn mikli Sorro ætlaði að sýna
mongólahöfðinginn. „Ég mun kalla 1 þv£ örlög mín.“ kringum eldinn, í ótta og virðingu. I listir stnar.
Barnasagan
KaBli
og
eldurinn
Kalli braut heilann um það eins
ig hann ætti lífið að leysa, hvern
g hann ætti að koma eldinum um
>orð í KRÁK áður en Ruffiano
;reifa tækist að slökkva hann. —
,Við verðum að gera það lýðum
jóst, hann verur að sjást allan
tímann" sagi hann með sjálfum
sér, og virti fyrir sér reykinn, sem
sté upp. Síðan kallaði hann: „Að
mér heilum og lifandi. Nú veit ég
hvernig á að fara að því“. En á
sama tíma var Ruffiano greifi að
velta því fyrir sér, hvernig hann
ætti að fara að því að slökkva eld |
inn. Hann starði á skammbyssuna, ;
sem lá fyrir framan hann. Síðan
sagði hann: „Hjá Ruffiano-húsinu. j
Heureka. (en það er gríska og þýð j
ir: Nú er ég búinn að finna það). I
Rétt á eftir lagði litla skrúðgang-1
an af stað frá höllinni til hafnar-
innar. Mannfjöldinn fagnaði furst-
anum, sem hélt á eldinum. Stýri-
maðurinn geklc við hliðina á Kalla
og tottaði pípuna sína giaður £
bragði. Enn hafi allt gengið eins
og i sögu.
75
Nei, mamma, ég er ekkert að
skemma, ég er aðeins að Ieika mér
með kranann.
án þess að hitta nokkurn. Og
hún var glorhungruð. Hún hugs-
aði sem svo, að öllu væri ó-
hætt, engan mundi gruna, að
hún væri kvenmaður, mestu
máli skipti að komast til Quimp-
er, og þar mundi hún hitta Ge-
orges eða hina og komast í skip,
sem færi til Bordeaux.
Hún tók upp pyngju sína og
taldi fé sitt. Hún hafði 2000
franka. Hún ályktaði, að ef hún
eyddi ekki yfir tiu frönkum á
dag þyrfti hún engu að kvíða
um sinn. Allt í einu heyrði hún
hundgá og nú sá hún bóndabýli
framundan, en stór tré höfðu
hulið það sjónum hennar. Fyrir
dyrum úti var karlmaður, kona
og stúlka. Hún gat ekki getið
sér til um aldur konunnar. Karó-
lina kaus að halda áfram þá leið,
sem hún var nú komin út á, og
gekk því beint til fólksins. —
Hundurinn kom geltandi á móti
henni og gerði sig líklegan til að
glepsa í hana, en fólkið hreyfði
sig ekki og hastaði ekki á hann.
Karólína lét sér hvergi bregða.
„Ég er alin upp úti á landsbyggð
inni og öllu vön,“ hugsaði hún,
sparkaði kæruleysislega til
hundsins og reyndi að mæla
dimmum rómi:
— Ég get víst ekki fengið mat
arbita hérna?
— Á ég að láta hann fá bita?
spurði stúlkan.
— Ég veit ekki, sagði maður-
inn og sneri sér að Karólínu:
— Hvert ætlarðu, drengur
minn?
Karólína var fljót að átta sig:
Hún kvaðst eiga heima í Renn-
es, en ætla til Quimper til þess
að gerast sjálfboðaliði í sjóhern-
um.
Henni var boðið inn í eldhús-
ið og stúlkan gaf henni ost og
brauð og epiamjöl a ðdrekka.
— Jæja, svo að þú ætlar í sjó-
herinn?
Karólínu var skemmt vegna
þess, að unga stúlkan hugði
hana vera pilt.
— Já, og ég hlakka til að sigla
um höfin og taka þátt í leit að
Englendingum.
— Þú lendir sjálfsagt í ýms-
um ævintýrum.
— Það vona ég.
— Hvað á ég að borga fyrir
matinn, sagði Karólína, er hún
hafði etið fylli sína.
— Ekkert. Þú heldur þó ekki
að við tökum við peningum af
sjálfboðaliða, sem ætlar að fara
að berjast fyrir land sitt?
• — Fyrst þú vilt ekki þiggja
neitt ætla ég að biðja þig um
eitt til viðbótar. Gefðu mér
koss!
Og án þess að bíða eftir svari