Dagblaðið Vísir - DV - 24.09.1983, Blaðsíða 8

8
DV. LAUGARDAGUR 24. SEPTEMBER1983.
Frjáist.óháð dagblað
Útgáfufélag: FRJÁLS FJÖLMIDLUN HF.
Stjómarformaður og útgáfustjéri: SVEINN R. EYJÓLFSSON.
Framkvæmdastjóri og útgáfustjóri: HÖRÐUR EINARSSON.
Ritstjórar: JÓNAS KRISTJÁNSSON og ELLERT B. SCHRAM.
AöstoOarrrtstjóri: HAUKUR HELGASON.
Fréttastjórar: JÓNAS HARALDSSON og ÓSKAR MAGNÚSSON.
Auglýsingastjó<*ar: PÁLL STEFÁNSSON og INGÓLFUR P. STEINSSON.
Ritstjóm: SÍÐUMÚLA 12—14. SÍMI 86A11. Auglýsingar: SÍDUMÚLA 33. SÍMI 27022.
Afgreiðsla,áskriftir, smáauglýsingar,skrifstofa: ÞVERHOLTI11. SÍMI27022.
Sími ritstjómar: 86411.
Setning,umbrot, mynda-og plötugerð: HILMIR HF„ SÍÐUMÚLA12. P rentun:
Árvakurhf., Skeifunni 19.
Áksriftarverð á mánuði 230 kr. Verð í lausasölu 20 kr.
Helgarblað22kr.
Þinghald á að lengja
Nýlega krafðist stjórnarandstaðan þess, að alþingi yrði
kallað saman í byrjun þessa mánaðar. Þetta er eðlilegt
framhald af fyrri kröfu hennar um sumarþing, sem mik-
ill hluti þingflokks sjálfstæðismanna studdi.
Ríkisstjórnin vísaði hins vegar þessum kröfum á bug í
bæði skiptin. Hafði hún uppi margvísleg mótrök. Ný
stjórn þyrfti starfsfrið. Og þinghald í september kæmi í
veg fyrir, að fjárlagafrumvarp yrði til við byrjun þings,
svo sem stjómarskráin mælir fyrir.
Ljóst er, að álit þingmanna og almennings skiptist
mjög í tvö horn. Allir ættu þó að vera sammála um, að
slæmt sé að ekki gildi fastmótaðar reglur um samkomu-
tíma alþingis. Það eigi ekki að vera geöþóttaákvörðun
ríkisstjórnar, hvort þing sé kallað saman eða ekki.
1 stjómarskrá lýðveldisins segir, að „reglulegt alþingi
skal saman koma ár hvert hinn 15. dag febrúarmánaðar
eða næsta virkan dag, ef helgidagur er, hafi forseti lýð-
veldisins ekki tiltekið annan samkomudag fyrr á árinu”.
Engin ákvæði eru um lengd þingtímans önnur en þau að
„forseti stefnir saman alþingi ár hvert og ákveður hve-
nær því skuli slitið”. Forseti getur hins vegar kvatt al-
þingi til aukafunda þegar nauðsynlegt er.
Ekki er fjallað um það í stjómarskránni hvernig haga
skuli málum, þegar þingkosningar eru á óvenjulegum
tíma, svo sem var á þessu ári.
Sú hefð hefur mótast á undanförnum áratugum, að þing
er kallað saman 10. október ár hvert og stendur með hlé-
um í sjö mánuði eða fram í maí. En nú hefur alþingi ekki
setið síðan í mars.
Eina stjórnarskrárbundna skylda ríkisstjórnarinnar er
að leggja frumvarp til fjárlaga fyrir þingiö, þegar það er
saman komið. Hefur það verið skilið svo, að frumvarpið
skuli liggja frammi í upphafi þings.
Meðan þjóðfélagið var einfaldara í sniðum og þing-
mennska var hliðarstarf flestra, ef ekki allra þingmanna,
var ekki óeðlilegt, að þinghald væri stutt. Nú er svo kom-
ið, að þingmennska er aðalstarf, launað allt árið. Og
óneitanlega eru þingstörf flóknari en áður var.
Af þeim ástæöum sýnist það vera tímaskekkja að binda
þinghald við sjö mánuði og veita þingmönnum fimm
mánaða sumarleyfi, svo ekki sé talað um sjö mánaða
leyfi eins og er á þessu ári.
Þau rök eru einnig þung á metunum, að í togstreitu
framkvæmdavalds annars vegar og löggjafar- og fjár-
veitingavalds hirts vegar eigi hið síðarnefnda, það er al-
þingi, undir högg að sækja.
Ríkisstjómin, stjómarráðið, embættismennirnir, —
framkvæmdavaldið í heild sölsar stöðugt undir sig aukin
völd og á auðveldara með það, þegar þinghaldið tak-
markast við vetrarmánuöina.
Ef þjóðin vill hamla gegn þessum breytingum og reyna
að stuðla að virkara lýðræði með jafnara vægi milli
valdaþátta, þá er ljóst, að samkomutíma alþingis
verður að lengja og hætta misbeitingu bráðabirgðalaga.
Samkomutími þingsins á ekki að vera þrætuepli stjóm-
ar og stjómarandstöðu. Ríkisstjórnin á ekki að hafa það í
hendi sér, heldur eiga að vera fastar reglur um slíkt. Og
til eflingar þingræðinu er rétt að lengja þingið.
Jónas Kristjánsson.
Bjartsýnlsmeim
með sultar-
dropa á neflnu
Þeir ruddust inn til mín á miðviku-
dagskvöldið, tárvotir og kaldir, með
sultardropana titrandi á fölbláum
nefbroddunum. Þegar ég bauð þeim
kaffi, sögöu þeir með ólund að þeir
yrðu víst að sætta sig við það.
— Attu ekkert sterkara? Er það
alveg satt? Oft var þörf en nú er
nauðsyn!
Sá sem spuröi mig lét sér það ekki
nægja heldur hélt hann dauðahaldi í
hönd mína og rödd hans titraði í takt
við sultardropann.
— Nei. Eg á ekkert sterkara. En
ég skal laga sterkt kaffi.
Með lagni losnaði ég úr greipum
hans og setti vatn á ketilinn. Meðan
ég var að bardúsa við könnuna og
kaffipokann sátu þeir grafkyrrir,
húktu yfir borðið og hirtu ekki um að
fá í sig hita með þeim aðferðum sem
best hafa dugað hér heima á Islandi í
aldannarás.
Mér var svo sem ekkert umhugað
um að fá þá til að tala. Eg fylgist
ekki mjög grannt með því sem gerist
í borginni en hafði þó hugboð um að
háöur heföi verið landsleikur í fót-
bolta. Eg missti áhugann á fótbolta
þegar ég var níu ára gamall. Þá
mætti ég í skólann með nýjan fót-
bolta og það var umsvifalaust kosið í
lið. Þegar svo leikurinn hófst komst
ég að því að ég hafði ekki verið val-
inn og varð að horfa á bekkjar-
bræðuma leika sér með minn bolta
allar fríminúturnar.
ÓlafurB. Guðnason
orkusóun og fyrirgangi, hitað vatnið
upp aö suðumarki.
— Eitt mark! Bara eitt mark
svona snemma í leiknum og þetta
heföi fariðöðruvísi!
— Oooooóóó.
Eg lauk við að hella upp á og nú
þögnuðu félagamir, rétt á meðan
þeir voru að svolgra í sig brennheitt
kaffið. Blái liturinn í andlitum
þeirra dofnaði smám saman og með
því sem líkamshiti þeirra hækkaði
jókst þeim orka og þeir komust loks-
ins til þess aö þurrka sultardropana
— Þeir voru óheppnir strákarnir,
fjandi óheppnir! Arnór og Pétur
hefðu báðir getað skoraö með lang-
skotum!
Það var sá lengri sem talaði.
Hann reynir yfirleitt að vera mjög
jákvæður.
— En þeir gerðu það ekki! Og
vömin var alveg hroðaleg! Eg hef
aldrei séð svona lagað!
Þeir þögnuðu nú báðir og einbeittu
sér að kaffinu. Það flögraði ekki aö
mér að reyna aö hefja samræður að
nýju. Ef eitthvað er leiðinlegra en að
horfa á fótbolta, er þaö að hlusta á
fók tala um fótbolta. Meöan ég sat
og vonaöi að gestir mínir þegðu sem
lengst fór ég að velta því fyrir mér
hverskonar manngerðir það em sem
eru veikar fyrir þessari íþrótt. Það
er á margan hátt krefjandi að vera
fótboltaáhugamaður á Islandi. Bæði
er að slíkir menn þurfa að vera ákaf-
lega hraustir og kuldaþolnir og svo
þurfa þeir á ofurmannlegri bjartsýni
að halda, ásamt hæfileika til aö þola
nánast takmarkalaus vonbrigði.
Flestir gleyma vonbrigðunum með
því aö flýja raunveruleikann og rif ja
upp gamla leiki. Þeir tala um gömlu
mörkin sem landsliðið skoraði og
hvað liðin vom góö og hvað andinn
var góður og leiknin mikil og
áhorfendur duglegir að hvetja land-
ann.
— Mér er alveg sama hvað þú seg-
ir, þessu liði verður ekki bjargað.
. . -e
ul'"
Meðan ég beið eftir að hraðsuðu-
ketillinn gegndi hlutverki sínu velti
ég fyrir mér ýmsum hliðum á efna-
hagsvandanum, sérlega meðtilliti til
áforma ríkisstjómarinnar um sölu á
ríkisfyrirtækjum. Eg náði þó ekki að
komast að nokkuri endanlegri niður-
stöðu í því viðkvæma máli því aö
skyndilega byrjaði annar gestanna
aðstynja.
— Oooooóóó! Janus! Janus!
Janus var rómverskur guð sem
hafði tvö andlit. Eg skildi ekki
almennilega hvað maðurinn var að
fara!
— Minnstu ekki á það! Ekki
ógrátandi aö minnsta kosti!
Það var hinn gesturinn sem svar-
aði og svei mér þá ef þeir fóru ekki
báðir að gráta og ákölluðu róm-
verska guðinn nú í hálfum hljóðum
milli ekkasoganna. Eg vildi ómögu-
lega vera að skipta mér af þessu og
einbeitti mér að uppáhellingunni því
að ketillinn haföi loksins, með mikilli
af nefbroddunum. Eftir nokkra þögn
fannst mér kominn timi til að gegna
gestgjafaskyldunum og reyna að
halda uppi samræðum.
— Það er fallegt veðrið!
Þeir tóku á engan hátt undir þetta
en helltu sér aftur í bollana.
— Dálítiö kaldur kannski!
— Þeir töpuðu! Þrjú núll!
Hann var dapur á svipinn, sá
styttri, og ég kannaðist við tóninn hjá
honum. Síðast þegar hann haf ði talað
í þessum tóni í mín eyru var þegar
KR féll í aðra deild fyrir nokkrum ár-
um. Mér hefur alltaf verið heldur illa
við KR. Allir bekkjarbræður minir í
bamaskóla voru KR-ingar.
— Þessir andskotar koma hingað
heim og gera sig breiöa í blööunum.
Þeir eru alltaf skorandi úti í Evrópu
•og eru alltaf bestu mennirnir á vell-
inum þegar enginn Islendingur sér
til þeirra. En ég veit ekki til hvers
þeir eru að koma heim! Ekki er það
til að spila fótbolta!
Fjandinn hafi þaö, við töpum fyrir
Færeyingum næst.
Þeir höföu dregið upp pyttlu og
voru nú famir að drýgja kaffið. Blái
liturinn var horfinn en farinn að fær-
ast roði í kinnarnar. Hnefar dundu á
borðinu meðan þeir deildu um það
hvað heföi gerst hefði Arnór reynt að
gefa á Pétur inni í teignum, f rekar en
að gefa út á kantinn til Atla. Og
djöfuls Irarnir, grófir og leiðinlegir.
Það átti að dæma víti á Lawrenson
og reka Robinson af vellinum. Dóm-
arinn var algert fífl, líklega danskur
íaðraættina.
Það var lítið í pyttlunni og mér
tókst með lagni og þolinmæði aö
losna við þá út, skömmu eftir mið-
nætti.Þá voru þeir famir að ræða
leikinn góða gegn A-Þýskalandi og
höfðu fullrætt hjólhestaspymuna
frægu og voru nú að rif ja uppmarkið
hans Asgeirs.
Þeir verða á næsta landsleik.