Dagblaðið Vísir - DV - 05.01.2002, Blaðsíða 30

38
Helgarblað
LAUGARDAGUR 5. JANÚAR 2002
I>V
Seltjarnarnes
/ fjöru á Seltjarnarnesi hafði tveimur árum áður fundist tík af drykkjumanni á sjötugsaldri. Lát hans hafði ekki verið rannsakað sem manndráp, en
ávísanafalsarinn fullyrti aö hann hefði orðiö manninum að bana. Við játninguna grét hann ofsalega og sagðist verða að létta sektinni af hjarta sínu.
Ávísanafalsari kom lögreglunni í Reykjavík á óvart:
Játaði á sig morð
sem ekki var morð
Á síðari árum hafa skapast um-
ræður um þá furðulegu hegðun
manna að játa á sig glæpi sem þeir
hafa ekki framið. Sérkennilegt mál
af þessu tagi var tekið til umfjöllun-
ar í héraðsdómi í nóvember 1979 og
olli talsverðri furðu meðal þeirra
sem tóku þátt í rannsókninni.
Forsaga málsins er sú að piltur og
stúlka höfðu verið handtekin í Út-
vegsbanka íslands þar sem þau
reyndu aö innleysa ávísun, en nafn
útgefanda ávísunarinnar reyndist
vera annað en eiganda heftisins.
Lögreglan var á þessum árum alvön
því að fást við slík mál sem iðulega
voru afgreidd undir flokknum ávís-
anamisferli eða skjalafals.
Sagöist vlta um Guðmund
og Gelrfinn
Hin handteknu báru að annar
maður, sem hér verður kallaður
Jónatan, hefði látið þau hafa ávís-
unina til þess að skipta henni. Jón-
atan var tekinn til yfirheyrslu og
var hann þá töluvert ölvaður og lát-
inn strax. í fangageymslu. Um kvöld-
ið baö Jónatan um að fá að ræða við
rannsóknarlögreglumann í fanga-
klefanum og samkvæmt skýrslu
hans kvaðst Jónatan þá vita hvar
lík Geirflnns Einarssonar og Guö-
mundar Einarssonar væru, og væri
hann fús til þess að gefa upplýsing-
ar um það „í skiptum fyrir þetta
msmm
mál sem ég er flæktur í núna,“ eins
og hann orðaði það og átti þá við
ávísanamisferlið.
Stuttu síðar óskaði Jónatan eftir
því að fá að ræða við annan rann-
sóknarlögreglumann og virtist mjög
miður sín. Rannsóknarlögreglumað-
urinn bar að Jónatan hefði grátið
mjög mikið og sagt að hann „þyldi
þetta ekki lengur", hann yrði að
létta á sér og skýra frá atviki sem
hefði komið fyrir hann og hefði
valdið sér miklu hugarangri. Jónat-
an spurði lögreglumanninn hvort
hann myndi eftir því er maður
fannst látinn „í fjörukambi úti á
Seltjarnarnesi“ fyrir rúmu ári síð-
an. Sagði Jónatan því næst: „Það
var ég sem drap hann.“
Neitaði játningunni
Jónatan lýsti því hvernig hann
heföi hitt manninn við drykkju á
Hótel Borg, en þeir hefðu síðan far-
ið saman út á Seltjarnarnes þar sem
hefðu verið „einhverjir skúrar og
bátar“. Jónatan kvaðst hafa slegið
manninn og aö því búnu tekið af
honum peninga, sem hann til-
greindi kr. 30.000. Hann sagði aö
ekkert hefði sést á líkinu og það
hefði því ekki verið rannsakað sem
manndráp.
Einu og hálfu ári áöur haföi
einmitt maður á sjötugsaldri fundist
látinn í fjöru gegnt Faxaskjóli í
Reykjavík. Málið hafði verið rann-
sakað og ekki komið í ljós neinir
óeðlilegir áverkar á líkinu. Hinn
látni var drykkjumaður og sýnt
þótti að hann hafi hrasað eða lagst
fyrir í fjörunni, misst meðvitund og
oröið úti. í jakkavasa hans var að
flnna 13.000 krónur í peningum.
Daginn eftir, þegar Jónatan var
tekinn til nánari yfirheyrslu hjá
rannsóknarlögreglu, neitaði hann
að tjá sig um sakarefniö og kvað það
ekki rétt að hann hefði orðið manni
að bana. Óskaöi haiin eftir því aö fá
sér skipaðan réttargæslumann og
fékk hann. Um kvöldið var svo aft-
ur tekin skýrsla af Jónatan þar sem
hann játaði að hafa skýrt lögreglu-
manninum frá því að hann hafi orð-
ið manni að bana en það væri þó
ekki rétt. Hann hafi verið ölvaður
og reiður og svekktur yfir handtök-
unni og hafl sennilega sagt þetta til
að stríöa lögreglumönnunum.
Grét vegna ávísanamálsins
Kom í ljós að Jónatan hafði sögu
sína úr kunningja sínum sem setið
hafði í fangelsi tveimur árum áður.
Hann var tekinn til yfirheyrslu og
sagðist hafa verið í klefa með öðrum
manni sem hafði sagst þekkja ann-
an mannanna sem „drápu manninn
Geirfinnur Einarsson
Hvarf Guömundar og Geirfinns var
jafnmikii ráðgáta árið 1979 og það
er t dag. Maðurinn sem við köllum
Jónatan sagðist hjá lögreglunni geta
veitt upplýsingar um hvarf þeirra, en
síðan kom í Ijós aö ekki reyndist
flugufótur fyrir því.
í fangageymslunni" - sem var þekkt
sakamál á áttunda áratugnum.
Hann hefði sagt sér að þeir hefðu
drepið mann á Álftanesi, Arnarnesi
eða Seltjarnarnesi, stungið hann og
tekið af honum veski en grafið hann
síðan í snjó eða jörðu. Þessa óljósu
sögu hafði hann síðan sagt Jónatan
þegar hann hefði verið gestkomandi
á heimili móður hans. Rannsóknar-
lögreglumennimir tóku strax eftir
því að sögum Jónatans og mannsins
bar ekki saman, m.a. í því efni að
Jónatan fullyrti að engir áverkar
hefðu verið á líkinu, en það var
einmitt samkvæmt krufningar-
skýrslu mannsins sem hafði fundist
í fjörunni. Þótti því full ástæða til
þess að rannsaka málið nánar og
Jónatan var úrskurðaður í gæslu-
varðhald.
Við frekari yfirheyrslur mót-
mælti Jónatan enn kröfunni og
sagðist hafa verið mikið drukkinn
þegar skýrslan var tekin af honum -
en eins og fyrr segir var eini glæp-
urinn sem lögreglan bar upp á
hann, þjófnaður á ávísanahefti og
sala á ávísunum úr því. Jónatan var
spurður aö því hvers vegna hann
heföi beðið lögreglumennina um að
koma til sín og hvers vegna hann
hefði verið niðurbrotinn og grát-
andi þegar hann játaði á sig að hafa
drepið manninn. Jónatan svaraði að
hann hefði verið með ávísanamálið
í huga og hann hefði grátið vegna
þess að bróðir hans hefði átt ávís-
anaheftið.
Jónatan kvaðst enn vera búinn að
skýra frá að ekkert væri hæft í því
að hann hefði orðið manni að bana
og jafnframt hvaðan hann hefði
fengið vitneskju um mannslátið.
Hann kvaðst upphaflega hafa skýrt
frá þessu í reiðikasti til þess að
„svekkja" lögreglumennina.
Nokkurra daga varöhald
Niðurstöður rannsóknarinnar
voru þær að maðurinn sem sagði
Jónatan söguna hefði setið í Hegn-
ingarhúsinu (þar sem hann sagðist
hafa heyrt söguna) nokkru áður en
maðurinn fannst látinn í íjörunni á
Seltjarnarnesi. Sagan heföi ekki get-
að varðað þaö mál og því þótti nauö-
synlegt að kanna hvaðan Jónatan
hefði vitneskju sína um mannslátið
í fjörunni. Þess vegna var hann
dæmdur í nokkurra daga gæslu-
varðhald og sá Hæstiréttur ekki
ástæðu til annars en að samþykkja
það.
í dómum Hæstaréttar finnst hins
vegar ekki neitt sem bendir til þess
að Jónatan hafi haft mannslát á
samviskunni. Verður því að leiða
getum að því aö hann hafi einmitt
verið að flækja Geirfinni, Guð-
mundi og látnum drykkjumanni í
fjöru á Seltjarnarnesi inn í ávís-
anafals sitt, til þess að „svekkja"
lögreglumennina eða „stríða“ þeim,
eins og hann sagði sjálfur. -þhs

Koresh brennur inni
í apríl árið 1993 hafði umsátur
um búgarð David Koresh, sem taldi
sig Krist endurborinn, og fylgis-
menn hans í Waco í Texas staðið í
51 dag. Allar tilraunir til þess að
ljúka umsátrinu með samningum
mistókust og brá lögreglan á það
ráð aö reyna að svæla mannskapinn
út með táragasi. Þessi aðgerð
mistókst einnig hrapallega því Kor-
esh gaf tilskipun um fjöldasjálfs-
morð og eftir það lögðu fylgismenn
hans eld í búgarðinn. Talið er að 86
manns hafi farist þar í vítislogum.
Lögreglan lá undir ámæli fyrir að
hafa klúðrað verki sínu, en sendi út
tilkynníngu þess efnis að hún hefði
ekki átt von á að aðgerðir hennar
leiddu til dauða fólksins.
Vildu ekki sleppa laxinum
Árið 1993 lagöi Kristín Sigurðar-
dóttir, fulltrúi Kvennalistans í
bankaráði Landsbankans, til á
bankaráðsfundi að forráðamenn
bankans hættu við fyrirhugaða lax-
veiðiferð. Kristín vildi að bankinn
gengi á undan með góðu fordæmi í
sparnaði í ljósi stöðu bankans og
fyrirhugaðra uppsagna starfsfólks.
Tillaga Kristínar féll í heldur grýtt-
an jarðveg meðal bankaráðsmanna
og samkvæmt heimildum DV var
aðeins Anna Margrét Gunnarsdótt-
ir, varamaður Eyjólfs K. Sigurjóns-
sonar, fullkomlega sammála Krist-
ínu. Steingrímur Hermannsson,
bankaráðsmaður Framsóknar-
flokksins, mun hafa látið að því
liggja að hann liti á túrinn sem
launauppbót vegna hinna lágu
launa sem greidd væru fyrir setu í
bankaráði.
Barnalagiö vinsælt
Þegar litið er á
„íslenska list-
ann“ frá því í
apríl 1993 sést að
þá trónir á
toppnum lagið
Two Princes
með hljómsveit-
inni Spin Doct-
ors, en í öðru'
sæti er All That
She Wants með
Ace of Base.
Barnalagið svo-
kallaða, eða Dur Dur D’étre Bébé
þar sem hinn ungi Jordy hjalaði í
hljóðnema, var á hraðri leið upp
listann, enda óbærilega vinsælt á
þessum tíma. Ákaflega lítið var hins
vegar um íslensk lög á listanum, en
þau efstu voru Níu lif með Tod-
mobile í 21. sæti og Gríma með Sál-
inni hans Jóns míns í 22. sæti.
Sam-útgáfan - verk djöfulsins
Laugardaginn 17. apríl 1993 var
Snorri Óskarsson, sálnahirðir í Bet-
el, á forsíðu Heigarblaðs DV þar
sem hann lagði eld að nokkrum
tímaritum á borð við Bleikt og blátt
og Hulinn heimur sem gefin voru út
af Sam-útgáfunni. Snorri sagði að
íslenska þjóðin væri heiðin. „Heið-
ingi er í mínum huga ekki einhver
sem er fordæmdur eða einhver sem
Guð elskar ekki, heldur sá sem ekki
þekkir Guð,“ sagði Snorri.
Hann sagði enn fremur í viðtal-
inu að hann tryði því að kristnir
menn ættu að nota kraft Jesú Krists
til þess að stoppa verk djöfulsins
sem í þessu tilfelli væri Sam-útgáf-
an. -þhs