Vísir - 27.10.1975, Blaðsíða 7

VÍSIR. Mánudagur 27. október 1975.
7
Árni Gunnarsson:
tik. Lifsþægindakapphlaupið
hefur þeytt ökkur hátt i loft upp,
og þegar grundvellinum er
kippt undan, svifum við i lausu
lofti. Hver reynir að bjarga sinu
skinni, sem ekki er óeðlilegt.
Við kennum svo öllum öðrum
um en sjálfum okkur.
Þessari öfugþróun verður að
sntía við. Glæsileg hús og bflar,
meiri þjónusta, betri efnahagur.
og meiri þægindi er það sem
fjöldinn stefnir að. En væri ekki
rétt að staldra við og spyrja
hvort þetta hafi og geri okkur
hamingjusamari, auki þroska
barna okkar og komi i veg fyrir,
aö við troðum á þeim, sem
minna mega sin.—
Fer ekki svo að lokum að við
neitum að horfast i augu við
staöreyndir, tölulegar staö-
reyndir um versnandi efnahag
þjóðarinnar allrar. Við viljum
ekkert missa af þvi sem við höf-
um fengið, ekkertláta af hendi.
Þegar grundvöllurinn er brost-
inn undan stöðugt aukinni vel-
megun, neitum við að horfast i
augu við timabundna erfiðleika
og kröfurnar verða æ háværari.
Sumir gera réttmætar kröfur,
en þeir eru fleiri, sem hefðu
betur haft lægra.
Væri nú ekki rétt, konur, að
við tækjum upp sameiginlega
baráttu gegn þeim voða, sem aö
okkur steðjar. 1 þeirri baráttu
kynjanna gagnvart þeim
vandamálum, sem nú blasa við
islenskri þjóð. Hefði ekki ein-
hver þurft að hvetja til sameig-
inlegs átaks. Hvetja til meiri
ráðdeildar og benda á að. allt
verður ekki fengið fyrir ekkert?
Hefði ekki einhver þurft að
minna á smæð þjóðarinnar og
þá lifsnauðsyn að samstaða sé
fyrir hendi i þrengingum, sem
jaöra við það að ógna efna-
hagslegu sjálfstæði? Enginn
Að liðnum kvennafrídegi
Kvennafridagur er
liðinn. Konur hafa vak-
ið verulega athygli á
sjálfum sér og hlut-
verki sinu. Þær hafa
beint augum manna að
ýmsum þáttum þjóðfé-
lagsins, sem þurfa lag-
færingar við. Allt er
þetta gott og blessað.
En hvert var yfirbragð þeirra
„hátiðahalda”, sem fram fóru.
Einhvernveginn fannst mér
gamanleikjablær yfir þessu
öllu. Sú alvarlega þjóðfélags-
ádeila og sá þungi, sem hvildi
yfir undirbúningi og umræðum,
fannst mér hverfa. En ég hef
kannski tekið þetta of hátiðlega.
Auk þess fannstmér svo ótrú-
lega margt gleymast i öllum
umræöunum og yfirlýsingun-
um. Þær gleymdust alveg kon-
urnar, sem ólu upp kynslóðina,
er nú blæs i herlúðra. Fullorðn-
ar konur i frystihúsi úti á landi
sögðust ekki eiga samleið.
Hvers vegna?
Veigamikinn þátt varð ég ekki
var við. Ég heyrði enga konu
minnast á það hvernig við höf-
um vanrækt börn okkar i lifs-
gæðakapphlaupinu. Færri og
færri lita á þau sem sjálfstæða
einstaklinga. Þau eru flutt á
milli stofnana og ættingja til
þess að við, karlar og konur,
getum unnið meira, aflað meiri
fjár, eignast meira. Börnin
verða aukaatriði. Hvers vegna?
Ég saknaði þess mjög, að
heyra ekki rætt um samstöðu
hugsandi maður er i vafa um
það, að framundan eru timar,
sem þrengja munu hag okkar
allra. Ég heyrði ekki um þetta
talað. Hvers vegna?
Nú kann einhver að hugsa, að
þetta sé rödd úr fortfðinni. Ein-
hver, sem vilji gera litið úr bar-
áttu kvenna. Þvi fer fjarri.
Jafnréttikynjanna á öllum svið-
um er eins nauðsynlegt og eðli-
legt og þyngdarlögmálið.
Enn er þó langt i land að jafn-
rétti náist. Nefndar hafa verið
margar skýringar á þvi hve
seint hefur gengið. Margir háfa
freistast til að nefna konuna
sjálfa sökudólginn. Kvennafri-
dagurinn mun vafalaust styrkja
meðvitundkonunnarum afl sitt,
og getur fleytt henni lengra
áleiðis i jafnréttisbaráttunni á
nokkrum vikum og mánuðum
en áður tók áratugi.
En nú verð ég að gefa nánari
skýringu á dæmunum þremur,
sem ég nefndi i upphafi. Konur
mega ekki slita jafnréttis-
baráttu sina úr samhengi við þá
baráttu, sem við öll verðum að
heyja. Algjört jafnrétti dregur
úr hættunni á þvi, að körlum og
konum verði skipt i tvo ólika
hóp>a. Hins vegar hefi ég orðið
var við þann misskilning i hópi
karla, að barátta kvennanna
snúist gegn þeim. Slikt gerir
ekki annað en að draga skarpari
markalinu á milli kynjanna.
Þess vegna er ég þeirrar
skoðunar, að jafnréttisbarátta
kvennanna hefði mátt vera með
meira ivafi þeirra almennu bar-
áttumála, sem við okkur öllum
blasa. Sú barátta.sem nú er háö
á tslandi, einkennist meir og
meir af hverskonar kröfupóli-
geta allir átt samleið. Við
gleymum þvi of oft, að við búum
i harðbýlu landi og erum ein
þjóð, sem stefnir að sama
marki, betra mannlifi.
Eða getur verið, að svo sé
fyrir okkur komið, að við eigum'
skilið hirtingu? Gamall maður
sagði við mig um daginn eitt-
hvað á þessa leið: „Það sem
þessi þjóð þarf er ærlegur rass-
skellur. Nútimafólk þarf að
reyna atvinnuleysi og hungur til
að skilja hvað það hefur það
gott.”
Konur! 1 framhaldi af
kvennafrii væri álitlegt verkefni
að huga nokkuð að þeim vegi,
sem við göngum eftir. Grun hefi
ég um að hann sé æöi holóttur,
og þá ættum við öll að fara i
vegavinnu. —AG—