Lesbók Morgunblaðsins - 10.05.1931, Blaðsíða 7
143
rESBOK MORGUTíBLAÐBINS
liópsýning „íý. R“.
Efst: Flokkarnir koma inn á völlinn. I miðju: Hópsýning
karla. Neðst: Hópsýning kvenna.
Á sunnudaginn var hafði ,Knatt-
spyrnufjelag Keykjavíkur' fim-
leikasýningu á íþróttavellinum. —
Voru í þeim hóp um 150 manns,
karlar og konur og smámeyjar.
Er þetta stærsta fimleikasýning,
sem sjest hefir hjer á landi. —
Kvenflokkasýningunum stjórnaði
hinn áhugasami, röggsami og góði
íþróttakennari, ungfrú Unnur
J ónsdóttir, en piltasýningunum
stjórnaði Júlíus Magnússon. Eru
þau bæði íþróttakennarar K. R.,
er með sýningu þessari sýndi á-
berandi hvern lífsþrótt það hefir
að geyma. Sýningin var einnig
fagurt dæmi þess hversu mjög
íþróttaáhugi eykst hjer í borginni
ár frá ári og að margir menn hafa
ódreþandi áhuga fyrir því, að
íþróttir megi blómgvast og dafna.
Og fimleikar eru undirstaða allra
íþrótta.
3 <* - ■ *
Þrír af fimleikajnönnunum.
inu, er áta þeirra. Það, sem deyr
þar sekkur hægt og hægt til botns.
Þarna í undirdjiipunum rignir lík-
um, sem. hinir lifandi hafa til við-
urværis. En eftir því sem neðar
dregur, verður meiri hörgull á
þessu, því að þessi fæða eyðist og
ónýtist á hinni löngu leið til botns.
Og þegar komið er niður á 6000 til
8000 metra dýpi, er ekkert líf leng
ur að finna, ekki einu sinni hinar
allra lægstu lífsverur. í staðinn fyr
ir botnleðjuna, sem myndast af
ómælilegum grúa smálíka, er botn-
inn hjer hreinn, máske rauðleitur
af örþunnu slími. Þarna er eyði-
mörk, sem nær yfir þúsundir
mílna af hafsbotninum.
Það verður méske hægt að bæta
seinna við þau fáu sýnishom, sem
náðust af hinum furðulegu djúp-
fiskum. Á 3500 metra dýpi náð-
ust aðeins 35 af þeim i dráttarnet,
Það eru að eins smámunir, sem
sjer höfum náð úr regindjúpum út
hafsins enn sem komið er, aðeins
örlítið sýnishorn þess hvað í hinum
myrku hafhyljum býr.
Frægir menn
sem ekki gátu lært í æsku.
Þess eru dæmi, að þeir, sem
gengur vel í skóla, verða ekki
meira en meðalmenn þegar í ,skóla
lífsins‘ kemur, en þeir sem voru
mestir ,,tossar“ í skóla, verða
stundum manna frægastir. Skal
nú sagt frá nokkurum dæmum
þessu til sönnunar.
Hinn frægi efnafræðingur, Jus-
tus Liebig, var rekinn úr skóla
vegna þess að liann „væri skólan-
um til skammar“. Liebig sagði
seinna frá því, að liann hefði
hvorki getað lært tungumál tije
neitt annað, sem mest áhersla var
lögð á að kenna í skólanum. Ein-
liverju sinni kom rektor skólans
til þess að hlýða á kenslustund í
bekk þeim, sem Justus var í, og
hjelt þá langa ræðu yfir honum,
ávítti liann fyrir leti og sagði að
hann væri bæði kennurum og for-
eldrum sínum til skammar. Svo
spurði liann Justus hvað hann
hugsaði sjer að verða þegar hann
væri fullorðinn, og er Justus
kvaðst vilja verða efnafræðingur,
skellihlógu nemendur, kennarar og
rektor. Við þriðjabekkjarpróf
fjell Justus tvívegis og var hann
þá tekinn lir skóla, og settur til
náms hjá lyfsala. Eftir 10 mánuði
vissi hann eins mikið og lyfsalinn
sjálfur.
Linné, hinn heimsfrægi sænski
grasafræðingur, var svo illa liðinn
af kennara sínum, að faðir hans
varð að taka hann úr skóla. Fekk
Linné þá það vottorð að hann
gæti ekkert lært, og guðfræðingur
gæti liann aldrei orðið, (en faðir
lians hafði ætlast til þess); ef til
vill gæti liann orðið lærlingur lijá
trjesmið eða skraddara.
Um Alexander von Humboldt
sagði kennari hans að „hann gæti
trauðla skilið neitt.“