Lesbók Morgunblaðsins - 06.07.1941, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
227
fyrsta fje. Eftir nokkurn tíma átti
jeg 11 lýsisbræðslustöðvar. Þá
fóru menn að verða skotnir í mjer
sem fjáraflamanni. Og þá varð
jeg brátt gjaldþrota. Síðan hefir
þetta gengið upp og ofan, eins og
þú veist. Þegar maður verður
gjaldþrota, þá má maður ekki
telja það eftir sjer að vinna ef
maður ætlar að komast upp aftur.
★
Sagan um stafinn.
En hefi jeg nokkurntíma sagt
þjer söguna nm stafinn. Hún yrði
að vísu nokkuð löng, ef jeg ætti
að segja hana alla.
Það var veturinn 1919—20 að
jeg var í Höfn og gekk oft fram
hjá búðarglugga á „Strikinu11, þar
sem var stafur einn með silfurhún
er mjer leist sjerlega vel á. Staf
urinn kostaði 105 krónur. Jeg var
ekki sjerlega vel peningaður þá,
og kom mjer lengi vel ekki að
því að spandjera því fje fyrir
stafinn. En samt varð úr að jeg
keypti hann.
Tók jeg svo miklu ástfóstri við
þenna staf, að mjer hefir aldrei
þótt eins vænt um neinn dauðan
hlut. Jeg mátti helst aldrei af
stafnum sjá, fanst það boða ó
hamingju ef jeg misti af honum.
En oft kom það fyrir að jeg skildi
hann eftir hjer og þar í ógáti,
ellegar ýmsir, sem með mjer voru,
rændu honum frá mjer til að
skaprauna mjer, af því þeir vissu
hve ótrúlega mikils mjer þótti um
vert að hafa stafinn. En þó jeg
þannig misti af stafnum, gat jeg
venjulega gengið að honum þar
sem hann var. Fann það á mjer
hvar hans var að leita.
Einu sinni tók kunningi minn
einn stafinn af mjer og vildi ekki
skila mjer honum aftur. Jeg sagði
þá beinlínis við hann, að hann
skyldi ekki hafa neitt gott af
þessu. Það myndi sannast, að með-
an hann hefði stafinn í óþökk
minni, þá skyldi illa fara fyrir
honum. Fám dögum síðar kom
hann, og bað mig að taka stafinn
og fyrirgefa sjer. Honum hafði
fundist orð mín hrapallega koma
fram. Hann lenti í svo óþægilegri
klípu, að hann ljet stafinn í friði
eftir það.
Óskar Halldórsson
garðyrkjumaður á Amager.
— „Þarna er jeg kominn með
hattinn“.
Eitt sinn sem oftar var jeg gest
ur í „Hotel Kong Fredrik“ í Höfn.
Var jeg orðinn kunnugur þar og
þjónustufólkið mjer kunnugt.
Fólkið í fatageymslunni vissi vel,
hve ant mjer var um stafinn. Eitt
kvöld er jeg kom þangað og fór
inn í gildaskálann þóttist jeg
verða var fyrirboða um, að þetta
kvöld myndi eitthvað koma fyrir
stafinn. Sagði jeg þetta piltinum
sem afgreiddi mig, og gaf honum
krónu um leið, til þess að hann
varðveitti' stafinn vel fyrir mig.
Þegar jeg kom seinna og ætlaði
að taka yfirhöfn mína, hatt og *
staf var alt horfið. Jeg brást reið
ur við, og heimtaði mitt, en þó
einkum stafinn. Var sama um hitt.
Leitað var, en hvergi fanst neitt
af þessu. Fatageymslumaðurinn
rifjaði upp hvaða gestir hefðu
verið þarna um kvöldið,. og
spurðist fvrir hjá þeim. En alt
kom fvrir ekki. Jeg sagði, að þó
jeg hefði að vísu verið þarna all
lengi í gistihúsinu þá borgaði jeg
ekki reikning minn, nema jeg
fengi stafinn. Fatageymslumaður
hjelt áfram að rifja upp nöfn
gestanna og leita. Eftir marga
daga hafði hann upp á því, að
leikari einn í Konunglega leikhús-
inu, jeg man ekki nafn hans,
hefði verið þarna um kvöldið og
fór heim til hans. Leikarinn var
veikur. En stafurinn var í and
dyri íbúðar hans inni í Stóru-
Kóngsinsgötu.
Eitt sinn var jeg að fara til
Gautaborgar með síldarfarm. Skip-
ið var í Keflavík. Jeg þurfti upp
í þinghús að hitta þar mann rjett
áður en jeg fór. Þar týndi jeg
stafnum. Leitaði í klukkutíma. Alt
kom fyrir ekki. Jeg gat ekki látið
skipið bíða eftir mjer og fór
staflaus, en bað kunningja minn,
áður en jeg fór, að gera alt sem
hann gæti, til að finna stafinn.
Er til Gautaborgar kom gekk mjer
ýmislegt erfiðlega. Þá var komið
talsamband til landsins. Jeg talaði
heim fyrir 100 krónur og fjekk að
vita að stafurinn væri fundinn.
Þá fór mjer að ganga betur.
Svona liðu árin. Stafurinn fór
að ganga úr sjer. Hann fjekk oft
ómjúka meðferð. Hann misti var-
ið og trosnaði að neðan. Jeg ljet
gera við það. Reyrinn sprakk. Jeg
Ijet vefja hann silfurspöngum.
Hnúðurinn datt af. Jeg ljet smíða
nýjan. Lítið var orðið eftir af
þeim upprunalega staf. Hann var
mjer jafnmikils virði fyrir það.
Eitt sinn var jeg að senda síld
frá Siglufirði. Komið var langt
fram á haust. Skipið var norskt
og lá úti á höfn. Jeg fór þangað
í pramma með stýrimanni. Hann
var drukkinn, jeg vel hreyfur.
Þurfti að koma farmskírteinum
til skipstjóra. Gekk á fund hans.
Framh. á bls. 231.