Lesbók Morgunblaðsins - 06.07.1941, Blaðsíða 8

232
LESBÓK M0RGTJNBLAD61NS
Skrímslasögur lifa enn
Eftirfarandi tvær skrímslasögur hefir Halldór Pjetursson
skráð eftir Þorunni Guðlaugsdóttur
Skrímsl á Miðnesi.
rið 1910, en þá var jeg 4 ára,
bjuggu foreldrar mínir í
Þingholti á Miðnesi.
Bærinn var úr torfi og var
borðstofan þiljuð sundur í tveut.
Afi og amma sváfu í frambað-
stofunni, en pabbi og mamma og
við tvö börnin fyrir innan. A
þeim hluta baðstofunnar var einn
gluggi, sem sneri í norður. Gluggi
þessi var alveg niðri við jörð, en
lá djúpt inni og út af honum
lá gluggatóft meðalmanns há. Frá
bænum og ofan að sjó er 10—15
mínútna gangur.
Kvöld eitt um veturinn voru
allir háttaðir og sofnaðir nema
mamma, sem sat uppi við þjón-
ustubrögð. Alt í einu heyrir hún
úti einhverjar voða drunur og
skrölt, líkast jarðskjálfta. Henni
verður hverft við og slekkur ljós
ið og ætlar að líta út í gluggann.
Úti var sæmileg birta, því ljett,
var í lofti og snjór yfir öllu al-
veg ofan að sjó. En nú bregður
svo undarlega við að hún sjer
bara í kolsvart flykki, sem alveg
byrgði gluggatóftina. Hún vekur
þá pabba, sem snarast fram úr
og út að glugganum. Ekkert
heyrði hann meðan hann stóð við
gluggann og gat heldur ekki sjeð
neinn skapnað á þessari ófreskju.
Síðan hefur þessi skepna sig
upp á þekjuna og rennir sjer niður
hinum megin. Við þetta brakaði
og brast í hverj trje, svo við
hjeldum að baðstofan mundi koma
niður og að okkar áliti hefði alt
brotnað hefði þekjan ekki verið
stálfreðin.
Allir lágu vakandi í rúmum sín-
um, en enginn þorði að hreyfa
sig eða gefa hljóð frá sjer. Eftir
þetta heyrðist ekkert.
Um morguninn, þegar við náð-
um tali af fólkinu í frambaðstof-
unni, þá sagði afi svo frá, að
hann hefði litið út um gluggann
og sjeð þegar dýrið rendi sjer
yfir þekjuna og fram í kálgarð-
inn. Hann gat ekki greint annað
en að þetta var kolsvart dýr fer-
fætt og hæðin sýndist honum svo
mikil að það næmi við bæjar-
burstina.
Nú var farið að athuga verks-
ummerkin. Sást þá að það hafði
komið ofan í kálgarðinn þegar
það rendi sjer yfir þekjuna, en
gengið svo þaðan austur fyrir
bæinn og snúið þar við. Það hafði
gengið yfir öskuhauginn og sokk-
ið djúpt ofan í öskuna. Föriu
voru rakin til sjávar og sást að
dýrið hafði komið upp af flasar-
rifi sem liggur út af Garðskaga-
vita og í sjóinn hafði það farið
aftur út af Lambarifi, sem liggur
nokkru sunnar.
Förin voru á stærð við kvartils-
botn og alveg eins í laginu og í
botninum var eins og hófur. Snjór-
inn var það harður, að vel mátti
greina þetta. Við krakkarnir ætl
uðum aldrei að þreytast á að
skoða þessi undur.
Enginn bær annar er á leið þess-
ari, sem dýrið fór, enda sýndi
slóðin að það hafði ekki farið
víðara yfir.
Skrímsl í Þorlákshöfn.
rið 1925 var jeg kaupakona í
Þorlákshöfn, hjá Þorleifi
Guðmundssyni frá Háeyri. Kvöld
eitt um haustið í sláttarlok var
jeg og önnur stúlka á heimleið
af svonefndum Nauteyrarengjum,
báðar ríðandi. Veður var kyrt og
stjörnubjart, svo það var sæmi-
lega ljóst. Nokkurn hluta leiðar-
innar riðum við eftir sljettum
fjörusandi, sem liggur spölkorn
upp frá sjónum, en þar fyrir ofan
taka við melflákar.
Alt í einu sáum við eitthvert
flykki í sandinum fyrir neðan okk-
ur, 10—15 metra frá sjónum.
Skepna þessi var ferköntuð, á
stærð við stólsæti, og undir hverju
horni var eins og fótur á að giska
hálf alin á lengd.
Skepna þessi var á uppleið og
mjakaðist áfram ofurhægt. Fyrst
þegar við sáum dýrið var það
fyrir framan okkur, en þegar við
fórum fram hjá því var það komið
það nærri, að við komumst með
naumindum fram hjá því áður en
það komst upp fyrir okkur.
Ekkert skepnulag gátum við
sjeð á þessu þó það kæmi svona
nærri okkur og var þó skygni
sæmilegt, eins og áður er sagt.
Stúlkan sem með mjer var vildi
endilega fara af baki og skoða
þessa skepnu, en jeg aftók það
með öllu, því satt að segja greip
míg dálítil hræðsla, svo jeg vildi
ekkert eiga á hættu með að kom-
ast í kast við þetta kvikindi. —
Og þegar stúlkan ætlaði að gera
alvöru úr þessu þá tók jeg í taum
ana á hennar hesti og sló í hanu
ásamt mínum svo þeir ruku báðir
á sprett og taumunum slepti jeg
ekki fyr en heima á hlaði í Þor-
lákshöfn.
Fólkið sem kom á eftir okkur
fór ofar og yfir melflákann og
varð einskis vart.
— Eina köku til, mammaf
Mamma; — Hvernig spyr iítill
góður drengur?
— Mætti jeg biðja um eina
köku til?
— Og hvað svo meira?
— elsku litla mamma mín.
— Já, það var rjett. En það
kemur alls ekki til mála.
*
Þjónn á Broadway-veitingahúsi
í New-York var svo óheppinn að
missa bakka með postulíni niður
16 hæðir í húsinu. Undir eins risu
gestirnir upp og byrjuðu að dansa,
því þeir hjeldu að jazzhljómsveit
Joe Walkers væri byrjuð að spila.
★
— í fimm ár vorum við ham-
ingjusöm, konan mín og jeg, en
nú er það liðið.
— Nú, skilduð þið?
— Nei, við fluttum saman aftur.