Lesbók Morgunblaðsins - 05.09.1948, Blaðsíða 8

388
JLESBÖK MORGUNBLAÐSINS
EIRÍKUR Á ÞURSSTÖÐUM
i Borgarhreppi á Mýrum (f. 1799)
ætlaði einu sinni sem oftar suður í
Njarðvík til sjóróðra. Tók hann þá
upp á þvi að fara ekki sjóveg. heldur
landveg, gangandi. Fór har.n þá inn
fyrir hvern fjörð og hverja vik, fram
fyrir hvert nes og hvern tanga og gekk
alltaf i fiæðarmálinu, þar scm það var
fært. Var hann á því ferðalagi i sex
vikur.
KVIKSETNING.
Árið 1389 var maður nokkur, Hall-
steinn Pálsson að nafni, kviksettur fyr-
ir fjögur morð. Mun það hafa verið
sjaldgaeft hjer á landi að menn væri
teknir af lifi á þennan hátt.
HVERINN í HENGLINUM
í fardögum 1339 var landskjálfíi hinn
mikli, svo að víða í Sunnlendingafjórð
ungi hröpuðu bæir, en fjöilin hrundu
niður. Alls fellu 50 bæir, og kom upp
hver í Hcnglafjöllum 10 faðmar á hvern
veg þar áður var sljett jörð. Hús fellu
mest um Skeið, Flóa og HoHamanna-
hrepp. Hús tók úr stað og Ijetust noklcr
ir menn og gamalmennni. Jörð rifnaði
víða til undirdjúpa, spratt upp heitt
vatn og kalt og sprungu hamrar i
sundur. Er maelt úr djúpunum hafi
staðið ódaunn og fýla, svt> dýrum og
fuglum yrði að bana.
ÞÓRÐUR BJÖRNSSON
sýslumaður í Garði í Aðaldal, tcngda
faðir sjera Tómasar Sæmundssonar,
var -vel hagorður. Honum er eignuð
þessi visa:
Gleymt hef jeg að girða á dróg
gæða vel þótt kynni.
Eina maður list í lóg
leggur, en snýst að hinni.
HAULGRÍMUR PJETURSSON
var að læra járnsmiði í Glúckstadt
1630. Þá kom þar Kristján konungur
IV. Hallgrimui- stóð og mæJdi kol er
konungur gekk fram hjó og litaðist
um í bænum. Þótti konungi hann mæla
ríflega og sagði: „Þú átt að mæla rjett“.
Hallgrímur sneri baki að konungi og
leit ekki við en svaraði: „Það eru
kol“. Hefir honum ekki þótt nauðsyn-
legt að mæla þau vandlega. Konungur
LJOSV OL. K. HAQNÚSSON.
ER ÞETTA vilt tígrisdýr að læðast í indverskum frumskógi? Nei, það er aðeins
islcnskur hcimilisköitur að skemta sjer í Haliormsstaðaskógi.
Ijct við svo búið standa og hclt áfram.
Sa Hailgrimur þá hvcrjum hann hafði
svarað svo hvatskeytlega.
HJÖRLEIFUR STERKI ÁRNASON
sagði svo á gamals aldri: „Jcg er nú
ckki orðinn til neins, og hefi aldrei
verið míkíii maður. Jeg var fær um að
bera lýsistunhu undir annari hendi og
brennivinslunnu undir hinni, dálitinn
spöl, en Jón bróðir minn gat það betur,
því að enginn þurfti að lyfta undir
hönd hans seinni tunnunni, en þess
þurfti jeg“.
LILJA
Mjög þróaðist i þann tíma (1358)
óvild með þelm Gyrði biskup og bróður
Eysteini Asgrímssyni, og fóru margar
þungar greinir i ínilli, svo að dró til
fulls fjandsliapar. Orkti Eysteinn níð
úm biskup. — Margar frásagnii eru
um þcirra vjðskifti; er sagt að Eysteiim
lialiT.iælt u;n hest biskups: „Fast gyrð
u.' i.ierar so;vui“, en biskup ætlað að
l.ar.n liafi sig svo kallað. — Þá er
biskup hafoi bannfært Eystein gekk
ha.in til' sátta og urðu þeir allgóðir
vir.ir, haíði biskup hann jafnan í stór-
um.jnetnaði,-svo hann var talinn fyrst
itr þcirra er viðstaddur voru i ölluni
gjörningum hans. Var Eysteinn nianna
best að sjcr. Hann orkti iðrunardrápu
sier til uppreistar. er hann hpfði nidd
an Gyi'ði biskup. Er það kvæði kallað
L.iija og var kveðin til lofs Kristi og
Maríu og var allra kvæða best; var það
svo mjög virt, að málsháttur sá er þar
af kominn, að öll skáld vildu Lilju
kveðið hafa. (Árb. Esph.)
BÓAS PRESTUR SIGURESSON
frá Ljósavatni var prcstur í Gríms-
ey og druknaði á Grírr.seýj’arsundi við
níunda mann. í broti sem rak úr skip-
inu, var blað bundið undir í öng og á
nokkrar vísur. Sagði svo Soffia dóttir
hans, að vísur þessar hefði hann orkt
um crfiðleg kvonföng sín. Upphaf og
endir kvæðisins er svo:
Þótt jcg vildi glatt sje geð,
gráts með hretum spannað,
hefir mildin himna sjeð
mjer hentar betur annaö.
Víst er gott að vona á þig
nær veikist skapta þorið;
legðu ei Drottinn meira á mig
en minn fær kraftur borið.