Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1952, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
6,63
Var það eilífðin, sem blasti við?
Einkennileg frásögn sjúklings
AMERÍSKUR læknir og sálfræö-
ingur, dr. S. J. Haycox, hefir nú
um nokkur ár
kappkostað að
reyna að finna
vísindaleg svör
við þessum
spurningum,
sem jafnan hafa
legið hugsandi
mönnum þungt
á hjarta:
Hvað tekur við þcgar líf-
inu hér á jörð er lokið? Hvert fer
sál mannsins? Er hægt að kalla
látna menn til lífsins aftur? Ef
svo er — hvað hefir þá borið fyrir
þá meðan þeir voru andaðir?
Það var af sérstökum ástæðum,
að hann byrjaði rannsóknir á þess-
um grundvelli nokkru fyrir seinni
heimsstyrjöldina, eða réttara sagt
út af atburði, sem kom fyrir hann
i maí 1937.
Meðal sjuklinga hans var kona
sem hét Maud Baycroft og var
ógift. Einhverju sinni var hann
beðinn að koma til hennar tafar-
laust vegna þess að hún væri al-
veg við dauðann. Hann greip með
sér áhald, sem þá var nýlega farið
að nota til þess að koma á stað
hjarta, sem hætt var að slá.
Þegar hann kom heim til Maud
Baycroft sá hann þegar að hún var
skilin við. Dauðastriðinu var lokið
og hún hafði þegar tekið andvörp-
in. En dr. Haycrox var þó ekki á
því að gefa þegar út dánarvottorð.
Hann hafði liraðar hendur við að
koma hjartsláttarvél sinni í lag.
Hann stakk fjórum löngum og ör-
mjóum nálurn inn í hjartavöðva
konunnar og setti á þær veikan
rafstraum, en við það lierpist hjart-
að ssman. Og þegar straumurinn
er tekinn af, þenst það út aitur, og
þanmg er hægt að fá það til að
„slá“.
Eftir litla stund fór hjartað á
stað. Svo sló það nokkur slög sjálf-
krafa, hætti, sló nokkur sJög aftur
og svo íór það að slá reglulcga. En
ekki sást neitt lífsmark mcð kon-
unni.
Þannig hélt Ilaycrox áfrant í 8
klukkustundir samileytt. Hatin var
milli vonar og ótta og reykti hverja
sígarcttuna á eftir annari til þess
að reyna að róa taugar sínar. Eft-
ir nákvæmiega 8 klukkustundir og
12 mínútur fóru augnalokin á lík-
inu að hreyfast. Litlu seinna opn-
uðust augun, en lokuðust þegar
aftur. Og svo fór Maud Baycroít
að tala, ósköp lágt og með annar-
legum málrómi. En hún talaði og
það sýndi að hún var lifnuð við.
„Hvers vegna .... hvers vegna
haíið þér snúið mér við?“ spurði
hún.
„Snúið yður við?“ endurtók
læknirinn. „Hveft voruð þér köm-
in? Hvað sáuð þér?“
Hægt og stam-
andi kom svar-
ið: „Það er bjart
.... mikil birta
og litir .... lit-
ir, sem yoru
eins og fcónar,
eins og músik.
Og í bylgjum
þessarar músik-
ur, þessará lita, sem orðnir
voru að músik, barst eg á-
fram. Mér leið ólýsanlcga vcl,
ég var svo létt og sveif áfram. Eng-
ar þjáningar, enginn ótti. Ég var
hafin yfir allt og sá allt. Og ein-
hvers staðar framundan var Ijós-
blettur og á hann stefndi ég, þetta
mikla ljós--------og svo varð ég
að snúa aftur. Það var sársauka-
fullt og erfitt. Hyers vegna — —
hvers vegna lofuðuð þér mér ekki
að fara?“
Þessi var frásögn Maud Baycroft
um það, sem hún sá eftir að hún
var dáin. Hún lifði ekki nema þrjá
daga eftir þetta. Þá fór hún alfar-
in þangað, sem engar þjáningar
eru, enginn ótti, en ljós, litir og
músík.
Veiztu þetta
KRÓKÓDÍLAR cru nú stærstu skrið'-
dýr jarðarinnar.
- ★ -
BLÓÐÞRÝSTINGUR í mönnum .var
fyrst mældur árið 1733, og gerði það
presturinn dr. Steplian Iiales.
- ★ -
SKORDYR sjá mjög illa og eru nær-
sýn, cn þcfnæmi þeirra er framúr-
skarandi.
- ★ -
MAUllAR eru sterkari í kjálkunum
beldur en nokkur önnur skepna á
þurru landi, miðað vjð stærð.
- ★ -
OSTRUHRYGNA segja menn að
lirygni 500 milljónum eggja á áu."
- ★ -
ELGSDÝR i Ameriku fellá lioríi rá
haustin, en hafa fengið ný liorn lúu
þremur mánuðum seinna. 1
Maud Baycroft