Lesbók Morgunblaðsins - 27.09.1953, Blaðsíða 4

T 538
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Friðarhöllin
í Haag
Hinn 16. júlí hafði verið ákveðin
knattspyrnukeppni milli piltanna á
Goðafossi og stráka af norsku skipi.
Við fórum allir á hólmgöngustað-
inn, en Norðmenn komu ekki, þeir
höfðu fengið útborgað kaup um
morguninn og voru komnir „á
það“. Tveimur dögum seinna fór
þó þessi kappleikur fram og sigr-
uðu Goðafoss-piltar með 8:1.
TIL HOLLANDS
Þegar Goðafoss lagði á stað til
Hollands varð fyrir stór brú á
skipaskurðinum. En henni var lyft
upp svo skipið gæti farið ferða
sinna og þótti mér einkennilegt að
sjá það. Morguninn eftir vaknaði
ég svo í Rotterdam. Þá var nú farið
að hugsa til hreyfings að skoða sig
um. Náð var í bíl og svo lögðum
við 6 á stað og ókum til Haag. Þar
skoðuðum við friðarhöllina og
margt annað. Svo var haldið til
baðstaðarins Scheveningen. Þar
komum við upp í gríðarmikinn út-
sýnisturn. Þar uppi voru myndir
af því hvernig landið þarna um-
hverfis hafði litið út fyrir 80 ár-
um, ekkert nema hvítir eyðisandar,
en siglutoppar strandaðra skipa
hingað og þangað upp úr sandin-
um. Mér fannst þetta einna líkast
því sem ég væri staddur uppi á
Lómagnúp með góðan sjónauka og
virti fyrir mér sandana þar fram
undan til hafs og hyllingarnar,
nema hvað þar er sandurinn svart-
ur, en hér er hann hvítur.
Nú var öðru vísi um að litast
þarna. Falleg hús með rauðum
þökum og trjálundar blasa við. En
fram við ströndina eru garðar og á
þeim standa veitingaskálar. í fjör-
unni er baðfólk þúsundum saman,
krakkar ríðandi á smáösnum, en
fullorðið fólk veltandi í landbár-
unni og langt út, því að hér er að-
grynni mikið.
Á leiðinni til Rotterdam ókum
við um smáskóga, tún og beitilönd
og var þar mesti sægur af kúm og
allar svartskjöldóttar, engin öðru
vísi á litinn. Á einum stað fórum
við fram hjá kirkju og var fólk að
ganga til messu. Þótti mér búning-
ur kvennanna skrítinn. Þær voru í
svörtum, síðum og víðum pilsum,
þar utan yfir í svörtum kápum og
með svört sjöl, en hvítan kofra eða
skuplu á höfðinu og stóðu út úr
oddmyndaðar blöðkur, eins og
gríðarstór eyru.
Það var farið með mig í gríðar-
stóran lystigarð og var þar margt
að sjá. Inni á milli trjánna voru
grasbalar, sem hallaði niður að
tjörnum, en þar voru endur, gæsir
og álftir á sundi og alls staðar var
sægur af mósvörtum smáfuglum,
sem hænast að fólki ef þeim er
gefið. Þeir eru svona á stærð við
snjótittlinga heima. í tjörnunum
voru falleg vatnablóm, blöðin stór
eins og rófukálblöð flutu ofan á
vatninu og á þeim stórar hvítar
sóleyar á stærð við undirskál.
HEIMSÓKN í HAMBORG
Hinn 22. júlí komum við til
Hamborgar. Ég fór með fljótabát
inn í aðalborgina og var með mér
þýzk kona, Súsanna, búsett á ís-
landi. Hún ætlaði að heimsækja
frænda sinn, sem á heima langt
inni í borginni og var húsnúmer
hans 60, en ekki man ég við hvaða
götu. Við fórum í strætisvagni og
ókum lengi með honum áður en
við komum í götuna þar sem
frændi átti heima, en þar sem
vagninn staðnæmdist var hús-
númer 170. Urðum við því að
ganga langt til baka til að finna
nr. 60. Þar stóð þá nafn hans á
dyrastafnum. Hún opnaði dyrnar
og við gengum inn. Þar var niða-
myrkur í anddyrinu. — Hún
þreifaði sig að stiga og svo gengum
við hærra og hærra, allt upp á
fjórðu hæð og alltaf í myrkri, því
að þar sást enginn gluggi né Ijós-
týra. Þarna klappaði hún á dyr og
kom fram gömul kona gráhærð, og
sagði að frændi væri ekki heima
og hún vissi ekkert um hvar hann
væri niður kominn. Súsanna spurði
þá hvort við mættum ekki bíða, ef
hann skyldi koma heim bráðlega.
Gamla konan bauð okkur inn
og sátum við þarna í klukkustund,
en ekki kom frændi. Þá bar þarna
að mann og gat hann sagt Súsönnu
hvar frændi mundi vinna og væri
bezt fyrir hana að síma til hans.
Enginn sími var í húsinu, svo að
hún biður mig að bíða meðan hún
skreppi út. Ég fór út á svalir húss-
ins til þess að vita hvort ég sæi tíl
hennar, eða hvort hún yrði til í
þessu svartholi. Jú, ég sá að hún