Lesbók Morgunblaðsins - 27.09.1953, Blaðsíða 12

546
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Nú rak hver atburðurinn annan með
leiíturhraða. Flugþernan var að koma
utan úr eldhúsi með sjóðandi kaíli-
könnu í annarri hendinni og mjólkur-
könnu í hinni. Þegar hún kom fram
á milli stólaraðanna, staðnæmdist hún
alit í einu og varð skelfingin uppmál-
uð. Og í einhverju ósjálfræði helti
hún sjóðandi kaffinu yfir skallann á
Verdure, en rjómanum öllum ofan á
litla fjaðrahattinn hennar Beatrice
Tabogan.
Stjarnan kom engu orði upp fyrir
undrun, en prófessorinn rak upp
svo hvínandi öskur, að það var eins
og hreyflar vélarinnar hefði allt í einu
hætt að snúast og dynurinn í þeim
þagnað.
Allir farþagarrúr hrukku við og
sneru sér í sætum sínum til að sjá
hver ósköp á gengi.
— Ertu orðin vitlaus, stelpa, að
framreiða kaffi svona. Ég skal kæra
þig fyrir flugfélaginu, hrópaði Beatrice
og þurkaði framan úr sér rjómann,
sem lak niður úr hattinum hennar.
Lowstone herforingi sat í aftasta
sætinu. Nú stökk hann allt í einu á
fætur. Hann var venjulega rauður í
framan, en nú var hann helblár. Hann
gapti svo að skein í tvær raðir af
gulltönnum. Hann rak upp einhver
smáöskur, sem voru aiveg ósamboð-
in stöðu hans. Hann ruddist fram,
tróð á tánum á Victor Victori og hent-
ist aftur að náðhúsinu, en komst þar
ekki inn, því að flugþernan hafði
leitað þar skjóls og læst að sér.
Hinir farþegarnir sátu eins og límd-
ir við sæti sín og skildu ekkert í því
hvað gekk að þessu fólki.
— Nej, hvað er nú þetta? hrópaði
Victor Victori allt í einu og hentist
upp á stólbakið. Hann benti á ein-
hverja iðandi lengju, sem mjakaðist
eftir gólfinu. Hann hafði aðeins verið
skamma hríð í Mið-Afríku og því
var von að honum dytti fyrst í hug
að þetta væri eiturslanga, í staðinn
fyrir að það var fylking af rauðum
maurum. En hinir farþegarnir sáu
skjótt hvað um var að vera. Og allir
stukku þeir í einu vetfangi upp á
stólabökin til þess að fá stundar ráð-
rúm.
Vér skulum ekki orðlengja hér um
æði rauðu mauranna. Rétt er þó að
taka það fram, að þeir eru ekki eitr-
aðir. En þeir eru gráðugir og kjaft-
arnir á þeim eru eins og klípitengur.
Þegar þeir gera áhlaup, eru þeir all-
ir samtaka, alveg eins og þeim væri
skipað það. Þeir bíta sig fasta og
halda þangað til þeir eru teknir með
valdi, en það verður að gerast með
lagi svo að klipitengurnar sitji ekki
fastar eftir í holdinu.
Þrátt fyrir óhjóðin í flugþernunni,
prófessornum og herforingjanum,
höfðu þeir í stýrishúsinu ekki heyrt
neitt og vissu ekkert hvað var að
ske. En aðstoðar flugmanninn var nú
farið að lengja eftir kaffinu sínu, sem
flugþernan átti að sækja. Hann opn-
aði því hlera og gægðist fram. Hon-
um brá í brún þegar hann sá að allir
farþegarnir sátu í hnipri uppi á stóla-
bökunum og honum varð að orði:
— Allir farþegarnir eru orðnir vit-
lausir.
Flugstjórinn gægðist þá fram.
— Farðu fram og sefaðu þá, sagði
hann svo.
En farþegarnir voru rólegir og þeg-
ar hann kom fram sagði prófessorinn
aðeins:
— Þú hefir hlotið að stíga niður í
miðja benduna.
— Hvaða bendu? spurði aðstoðar
flugmaður.
— Nú rauðu mauranna, náttúr-
lega.
Hann leit niður fyrir fætur sér og
sá þá hvers kyns var, en þá var þegar
of seint að forða sér. Maurarnir höfðu
ráðist á hann í einni fylkingu eins
og vant er og voru þegar komnir upp
á axlir á honum. Og þegar flugstjór-
anum og loftskeytamanninum varð
litið út um gættina, þá varð þeim
ekki um sel að sjá samverkamann
sinn standa þar uppi á stólbaki og
berja sig allan utan eins og hann væri
genginn af göflunum.
Loftskeytamaðurinn sá að Tourne-
main benti á gólfið. Hann leit þang-
að og varð að orði:
— Nei hefir þá ekki bölvaður asn-
inn hleypt maurunum út!
En farþegarnir fóru að ráðslaga um
hvað gera skyldi.
—Tournemain, sagði prófessorinn,
þú hefir komið okkur í þessa klípu
og það er þitt að losa okkur úr
henni......
— Já, mér kemur ráð í hug, sagði
Tournemain, við skulum sleppa maura-
sleikjunni.
Hann klöngraðist aftur yfir sætin
og hleypti mauraætunni út úr körf-
unni. En þeir urðu skjótt fyrir von-
brigðum, þeir höfðu gleymt því að
maurasleikja er ekki óseðjandi. Og
enda þótt hún hefði haft matarlyst
á við fíl, hefði henni verið um megn
að eta sig í gegn um herskara maur-
anna.
— Hvernig væri að gefa þeim eitt-
hvað að eta? sagði Victor Victori og
klöngraðist aftur í eldhúsið. Þar var
þá herforinginn fyrir hálfnakinn og
var að keppast við að tína af sér
maura, sem höfðu bitið sig fasta hing-
að og þangað í skrokkinn á honum.
Hann hafði byrjað neðst, en var ekki
kominn lengra en upp að knjám að
hreinsa sig.
Leikarinn kom brátt affur og hafði
náð í matinn, sem farþegunum hafði
verið ætlaður. Hann þeytti öllum kræs-
ingunum yfir maurana á gólfinu, en
það hvarf allt eins og dögg fyrir
sólu, kjúklingasteikin, sósan og sér-
staklega virtust maurarnir sólgnir í
majonaise, framreitt í skeljum.
Victor Victori hafði verið hreyk-
inn að snjallræði sínu, en nú fell hon-
um allur ketill í eld. Hann sá að tólf
manna matur varð ekki til annars en
gera maurana enn gráðugri, enda höfðu
þeir ekki haft neitt anhað en eina
dauða rottu að lifa á í þrjá daga.
— Það er svo sem auðséð að þeir
versna við þetta, sagði Beatrice og
glápti á gljásleiktar skeljarnar.
— Ættum við ekki að hella olíu
yfir þessi kvikindi og kveikja svo í?
sagði prófessorinn.
— Ertu vitlaus? æpti aðstoðar flug-
maður. Hann var að hamast við að
ná maur út úr vinstri nösinni á sér.
v*
Flugstjórinn sat öruggur fram í
stýrishúsinu og athugaði hvar þeir
væri staddir. Flugvélin var komin lang-
leiðis yfir Miðjarðarhaf. Hann ákvað
að lenda í Marseilles.
— Sendu skeyti, sagði hann við
loftskeytamanninn, og biddu um leyfi
til þess að lenda á flugvellinum og
biddu þá að senda hjálparmenn með
nóg af skordýraeitri svo að við getum
útrýmt þessum ófögnuði.
í Brussel og Marseilles komust
nokkrir hugkvæmir blaðamenn að því
að neyðarkall hafði komið frá flug-
vélinni og þeir færðu fréttina fljót-
lega í stílinn, enda hafði hún verið
heldur ógreinileg hjá loftskeytamanni
flugvélarinnar. Frönsku blöðin sögðu
frá því að lýs, sem hefði komizt í
flugvélina í Tripoli, hefði etið far-
þegana liíandi, en areiðanlegt belgiskt