Lesbók Morgunblaðsins - 27.09.1953, Blaðsíða 16

r 650
LESBÓK MORGUNBLABSINS
starfslið hins opinbera væri mjög
óáreiðanlegt, tæki ekki skyldur sínar
alvarlega og tæki sér fri til langra
fjarvista þegar því sýndist.
Spunnust út af þessu gamansamar
umræður. Einn spurði svort kettirnir
fengi fjölskyldubætur. Annar spurði
hvort einstæðings mæður fengi sér-
stakan styrk. Og kvenréttindakonan
Irene Ward, spurði hvort högnar og
bleyður fengi sömu laun fyrir sama
verk.
Gamman fullvissaði hana um, að
fyllsta jafnrétti gilti af hvoru kyninu,
sem kettirnir væri. Um fjölskyldubæt-
ur og barnsmeðlög kvaðst hann ekki
geta sagt annað, en að vel væri séð
fyrir þörfum hinna „opinberu" katta.
En það mundi bezt fyrir alla, bæði
þingmenn og ketti, að sem minnst væri
rótað upp í þessum málum.-------
m
Bretar eru miklir kattavinir og talið
er að þar í landi sé um sex miljónir
katta. Og það eru rúmlega þúsund ár
síðan að þar voru sett lög til verndar
köttum. Þeir voru og einu sinni hafðir
í þinghúsinu, til þess að varna því að
mýs settust þar að. Nú er þeirra ekki
þörf þar lengur, og afkomendur hinna
„opinberu" katta, er þar voru, eru þar
enn, og umsjónarmenn hússins sjá um
að þeim líði vel.
SOGSTÖÐIN NÝA sem nú fer að taka til starfa. Myndin er tekin vestan við
Sogið og sést fyrst stíflan, þá stöðvarhúsin og fjallið Búrfell í Grímsnesi I
baksýn. Er þarna fagurt um að iítast í góðu veðri þegar stöðin speglast í lón-
inu íyrir ofan stífluna, en fossinn fram af stíflunni eins og gegnsætt gler er
glóir mót sól. Inni á miili húsanna sést grindarturn einn mikill. Úr honum
liggja’háspennulínurnar. Línan til Reykjavíkur hvílir á um hundrað grinda-
turnum, í stað þess að áður hafa háspennulínur hvílt á staurum. Þessi nýi
umbúnaður er miklu öruggari. Staurunum hætti við að brotna í stórviðrum
og ísingu, en þessum grindum á að vera óhætt á hverju sem gengur um
veðráttuna. (Ljósm. Ól. K. Magnússon).

JÓN SIGURÐSSON
OG KRISTJÁN IX.
Jón Sigurðsson var venjulega einu
sinni á ári, svo sem forseti Bókmennta-
félagsins, í heimboði hjá Kristjáni kon-
ungi IX., því að Danakonungar hafa
um langa hríð verið verndarar félags-
ins, sem svo er kallað. Árið 1874 var
Jón einnig í veizlu hjá konungi sem
endra nær. Hafði konungur þá ávarpað
hann nokkrum orðum, og getið þess, að
nú hefði hann með stjórnarskránni 5.
janúar þá um veturinn, veitt íslandi
stjórnarbót, og ætlaðist konungur eins
og til, að Jón léti ánægju sína í ljós
yfir því, að honum mundi líka stjórnar-
skráin. En Jón svaraði: „Ja, men det
er kun begyndelse, Deres Majestet". —
Sagt er, að Lovísu drottningu, sem var
vitur kona og stjórnkæn, hafi orðið
hjaldrýgra við Jón en flesta aðra, er
í heimboðum voru ásamt honum hjá
Kristjáni konungi. (Sögn Sigurðar L.
Jónassonar).
LAXVEIÐIMAÐUR
Ketill hét maður og bjó á Hurðar-
baki á Ásum í Húnaþingi. Hann var
harðgjör og knár, en manna raupsam-
astur og gambraði oft um of af sér og
verkum sínum. Þá bjó Oddur notarius
Stefánsson á Þingeyrum og var það oft
að hann lét menn fara til veiða í Laxá.
Ketill var landseti klaustursins og
heimtuðu Þingeyramenn hann eitt sinn
til veiða með sér, því að klausturhöld-
urum þótti jafnan landsetar sínir skyld
ir til þess að vinna fyrir sig, þó að
fullt væri goldið eftir jarðirnar. Ketill
hafði það starf er verst var við veið-
arnar, að vaða eftir miðri ánni og losa
netið við festur. Varð hann því oft að
kafa og sparaði það ekki heldur. Sleit
hann þá lífodda á 15 vænztu löxunum,
svo að þeir lágu eftir í botninum. En
er Þingeyramenn voru gengnir úr ánni
og farnir heim, hirti Ketill laxana og
sagði kunningjum sínum seinna frá
bragði sínu. (Gráskinna Gísla Konr.)
GÖTIN ERU GEFIN
Benedikt hét maður Þorsteinsson.
Hann bjó í Laxárdal og þótti með gild-
ustu bændum í Þistilfirði á sinni tið
(18. öld). Eitt sinn átti Benedikt að
gjalda á þing Þórði sýslumanni Björns-
syni, og kom með afar stórt selskinn
og spurði: „Takið þér þetta?“ „Já“. Nú
var skinnið vegið, og karl kvittaður
við gjaldið. Að því búnu fer sýslu-
maður að skoða bjórinn og fletti sund-
ur. Var hann þá svo marflóetinn, að
ekki fekkst bót. „Þetta er bráðónýtt
skinn, það er með eintómum götum,“
segir sýslumaður með voldugum róm.
„Götin eru gefin,“ segir Benedikt og
gekk burt og bætti engu við. (Gunnar
Gíslason af Langanesi).