Lesbók Morgunblaðsins - 28.03.1987, Blaðsíða 8

Dönsk blaðgræna
og döggin
tæra heima
Um SIGURÐ SIGURÐSSON listmálara í tilefni
yfirlitssýningará verkum hans, sem nú stenduríListasafni íslands
EFTIR KJARTAN GUÐ JÓNSSON
Líklega er reisn þjóðar aldr-
ei meiri en í þann mund,
að hún eygir frelsi sitt eft-
ir langa erlenda áþján.
Bjartsýni og föðurlandsást
aldamótakynslóðarinnar
voru meir en orðin tóm.
Að vísu voru íslendingar
þá ekki einir um trú sína á framtíðina, en
heimsstyijöldin fyrri sá að mestu fyrir því
öllu, nema hvað okkur entist sú trú allt til
þess, að við höfðum eignast nær öll heims-
ins gæði ogglatað trúnni. Aldamótakynslóð-
in og sporgöngumenn hennar gátu af sér
listamenn ef til vill þá mestu þessarar ald-
ar. En þá sáu einnig dagsins ljós iðnaðar-
menn sem sjaldnar er getið, sem nálguðust
verk sitt nánast eins og listamenn líkt og
áður var, þegar varla varð greint milli listar
og handverks. Einn þeirra var Olafur
Agústsson múrari. Hann var svo nettur
verkmaður, að hann gat gengið til vinnu
sinnar í siyjot-fötum með harðan hatt og
húmbúkk og sá aldrei á honum blett eða
hrukku, nema þegar hann féll ofan úr rjáfri
í Safnahúsinu og niður í kjallara. Þá varð
hann að dusta af sér rykið en varð ekki að
öðru leyti meint af. Það varð ekki fyrr en
með bættri verktækni og vinnuvísinum, að
hús fóru að leka og springa, rétt eins og
að vísindin væru ávísun á það, að nú gætu
menn hætt að hugsa. Og þama standa þau
hlið við hlið, Safnahúsið, sem Ólafur reisti,
og aldrei sér á blett eða hrukku og Þjóðleik-
húsið að hruni komið, svo ekki sé minnst á
öll hin húsin nýleg, sem eru eins og gata-
sigti verktækninnar.
Enn má þó sjá á einstaka sillu í bergi
hvannjóla með rætur í þessum sterka stofni.