Lesbók Morgunblaðsins - 14.01.1989, Blaðsíða 14

Tveir bræður með móður sinni í
níu mánaða heimsreisu, tvær
hjúkrunarkonur (starfsþekking,
sem kom sér afar vel) og ævin-
týrakona, ein á flakki í Afríku.
Farartækið var gamall Bedford
hertrukkur, með engum gluggum
frábært útsýni og loftræsting!
Gist var í tjöldum og eldað við
hlóðir, þannig að alltaf varð að
tína eldivið, sem allir hjálpuðust
að við. Oft varð að hafa hröð
handtök við að reisa tjöldin, því
að myrkrið kemur svo skyndilega
á þessum slóðum. Ævintýralegt
var að sitja við varðeldinn og
horfa á stjömumar, sem margar
em ekki sýnilegar á Islandi. Ef
farið var út úr tjaldi að næturlagi
var vissara að lýsa í kringum sig
með vasaljósi til að rekast ekki á
ffla, apa eða flóðhesta! Fflamir
vom einu sinni búnir að gera mik-
inn usla, traðka allt niður og
meðal annars breyta katli í steik-
arapönnu! Það var eins gott hafa
ekkert matarkyns í tjöldunum, til
að fá ekki slíka næturgesti inn á
sig!
Vegleysur - fæði -
fararstjórn
Bflstjórinn okkar, Abdul, reyndi
að sneiða hjá holum og stórgrýti
á veginum með misjöfnum ár-
angri, en aksturhæfni hans var
ótrúleg á vegslóðum, þar sem
hægri og vinstri réttur er lítt
þekktur! Á leiðinni sáum við oft
afvelta bfla. Mér stóð ekki á sama
þegar við fómm fram úr olíubfl
hægra megin á sama tíma og
annar bíll fór fram úr okkur vinsta
megin!
Kokkurinn, Johanna, sá um að
við grenntumst ekki. Súpumar
kallaði hann ýmist fíla-, gíraffa-,
eða flóðhestasúpur og aðalréttur-
inn var jafn ævintýralegur! Við
steinhættum að spuija, hvað við
væmm að borða, en allt smakkað-
ist vel. „Borðbjalla" Johanna vom
háværar barsmíðar, ásamt köllum
um jamm, jamm time“ — berg-
málandi hávaði í kvöldkyrrðinni,
sem enginn komst hjá að heyra!
— Fararstjórinn, Jack, leiddi okk-
ur í allan sannleika um íbúa, land
og dýr, með vel „krydduðum"
sögum við varðeldinn, þar sem
ótrúleg kvöldkyrrð, stjömudýrð
og einstök dýrahljóð utan úr myr-
krinu, fengu sögumar til að
hríslast um líkamann!
Ekið um þjóðgarða
í Kenýa lifa villt dýr á friðuðum
svæðum eða þjóðgörðum, sem við
ókum um. Við vomm svo heppin
að vera á árstíma, sem Kenýabúar
kalla „ þjóðflutningana miklu",
en þá flykkjast stórir dýrahópar
í leit að beitarlöndum yfir landa-
mæri Tansaníu til Kenýa eða
öfugt. Aðallega em þetta sebra-
hestar, antílópur og buffalar, en
einnig ljón, allt að 60 saman í
hóp. Það var stórkostlegt að fylgj-
ast með hópunum. Ljónynjur með
unga virtust svo vinalegar, þar
sem þær lágu í hópum við tjamir
og sleiktu sólskinið, að mig lang-
aði að fara til að gæla við þær,
en ég átti þá á hættu að verða
kvöldmatur 20 ljóna! Hálfgerð
hrollvekja var að horfa á bletta-
tígra og hrægamma rífa í sig
skrokk af sebrahesti, sem var
fljótur að breytast í beinahrúgu!
En á móti var hrífandi að horfa
á bleikar slæður flammingófugl-
anna við Nakum-vatn.
Aðgangsharðir og
firekir bavíanar!
Við lentum í návígi við apa, sem
réðust í hópum að tjöldunum —
vom furðufljótir að skynja, þegar
veikara kynið var eitt til vamar!
Við grýttum öllu lauslegu í þá,
til að halda þeim frá matnum.
Stór karl-bavíni var svo ástleitinn,
að hann réðst inn í bílinn til mín
— mjög aðgangsharður! Á kvöldin
halda bavíanar sig í hæstu tijám
af ótta við hlébarða. En ljónin em
helstu óvinir apanna og fullorðnir
apar henda ungum sínum mis-
kunnarlaust fyrir ljónsmunna, ef
þeir em í hættu staddir! Lífsbar-
áttan er hörð í villta dýraríkinu!
Þessi kona var svo hrifin af
klútnum mínum að hún bauð
bamið sitt í skiptum fyrir hann.
Stungin af sporðdreka!
Risastórar skjaldbökur reyndu
að troða sér inn í tjöldin til okkar
og aðrir óboðnir gestir flæktust
líka til okkar í myrkrinu. Eitt
kvöldið varð ég vör við að eitt-
hvað skreið upp eftir fætinum.
Þegar ég strauk niður buxna-
skálmina fann ég til logandi sárs-
auka í fingrinum. Sporðdreka-
stunga getur verið hættuleg og
sársaukafull, en ég var heppin að
stungan kom í fingur, sem auð-
velt var að binda um, til að hindra
útrás eitursins. Einu sinni tjölduð-
um við hjá vatni, þar sem var
næturvörður, til að gæta að flóð-
hestar réðust ekki á tjöldin!
„Runnafólk“ og
lífíð í þorpinu
í Kenýa em margir þjóðflokkar
og sumir svo villtir, að þeir kæra
sig ekki um mannleg samskipti.
Kenýabúar kalla þá „mnnafólk",
sem búa í moldarkofum, földum
á milli mnnanna. Okkur var ráð-
lagt að taka ekki myndir af þeim,
við gætum átt á hættu að vera
gegnumstungin með spjótum! En
„mnnafólkið" felur sig eins og
mörg villt dýr og við sáum engan.
Við heimsóttum eitt þorpið, feng-
um jafnvel að fara inn í einn
moldarkofann. Ég settist á rúm,
úr strekktri skinnhúð, sem var
ótrúlega þægilegt. Þorpsbúar
hópuðust að okkur — vildu selja
og skipta á ótrúlegustu hlutum.
Þeir skreyttu sig með filmuhulstr-
um, eldspýtum og plastpokum!
Klútur, sem ég hafði lagt yfir
sólbmnnar axlir, vakti mikla að-
dáun — mér var jafnvel boðið
bam í skiptum fyrir klútinn!
Margir bám blöndu af mold og
rauðu litarefni í hár sitt — upp-
runaleg vörn gegn hita var nú
einnig tískufyrirbrigði! Þeir vildu
alltaf vera að snerta hár okkar
og nokkrir strákar umkringdu
Carolyn og fléttuðu hár hennar.
í hellirigningu í
leit að gistingu
Allt fer á flot þegar rignir, en
það er fljótt að þoma aftur. Eitt
Þorpsbúar voru hinir skrautlegustu og vel má sjá rauða háralitinn.
Ljónynjurnar með ungana voru bæði sakleysislegar og vinalegar.
Antilópumar em gæddar miklum yndisþokka.
Þaraa sást svo ekki verður um villst af hveiju giraffar era með
sinn langa háls!
kvöldið lentum við í hellidembu
og okkur leist ekkert á tjaldsvæð-
ið. í þjóðgörðunum er hægt að
taka á leigu lítil hús, en þau vom
bæði dýr og mikið bókuð. Við lit-
um á hótelherbergi, en ákváðum
að af tvennu illu væri betra að
tjalda. Hótelið, sem við skoðuðum,
hafði áður verið hesthús og her-
bergin vom fyrrverandi hesta-
stallar! í þjóðgörðum Kenýa er
bannað að'vera á ferli eftir að
skyggja tekur, en þá geta veiði-
þjófar verið á ferð, sem ræna og
jafnvel drepa ferðamenn. Við
þurftum að fá vopnaða fylgd, ef
við gátum ekki tjaldað og kveikt
varðeld fyrir myrkur.
Margt fór öðmvísi en við ætl-
uðum, til dæmis bilaði bíllinn í
ferðalok og tafði förina, svo að
ekkert varð úr verslanaleiðangri
í Nairobi. í landi eins og Kenýa
verður maður alltaf að vera við-
búinn hinu óvænta. En dvölin á
meðal villtu dýranna í Kenýa er
og verður ógleymanleg."
O.SV.B.