Alþýðublaðið - 22.07.1988, Blaðsíða 2

2
Föstudagur 22. júlí 1988
MPBWBIMÐ
Útgefandi: Blaö hf.
Framkvæmdastjóri: Hákon Hákonarson
Ritstjóri: Ingólfur Margeirsson
Fréttastjóri: Kristján Þorvaldsson
Umsjónarmaður
helgarblaðs: Þorlákur Helgason
Blaðamenn: Haukur Holm, Ingibjörg Árnadóttir og Ómar
Friðriksson.
Dreifingarstjóri: Þórdís Þórisdóttir
Setning og umbrot: Filmur og prent, Ármúla 38.
Prentun: Blaðaprent hf., Siðumúla 12.
Áskriftarsíminn er 681866.
Áskriftargjald 700 kr. á mánuði. í lausasölu 50 kr. eintakið virkadaga, 60
kr. um helgar.
VIÐ ÞURFUM NYJAN
STJÓRNARSÁTTMÁLA
Efnahagsástandiö og líf ríkisstjórarinnar hefur veriö í
brennidepli aö undanförnu. í holtaþoku stjórnmála-
umræðunnar og hagfræöispekinnar hefur þó lítið farió
fyrir tilraunum til samantektar á vanda íslenska þjóöar-
búsins og nýjum, ferskum hugmyndum til úrbóta. Stjórn-
málamenn jafnt sem fréttaskýrendur, svo ekki sé talað um
grátkór atvinnuveganna, hafa verið ötulir aö benda á ýmis
sjúkdómseinkenni án þess aö skilgreina ástandiö í heild
eöa opna fyrir nýjar leiöir sem renna stoðum undir heil-
steypt, heilbrigt og gróskumikiö þjóölíf. Ein meginorsök
skammsýninnar er sú, aö eiginhagsmunir sitja í fyrirrúmi
hjá einstaklingum jafnt sem samtökum eða atvinnufyrir-
tækjum. Hver reynirað bjarga sér sem best hann getur, án
tillits til náungans eöa heildarinnar. Afleiðingarnar eru
augljósar; stöönun, samdráttur og verðbólga eins og
yfirskrift forystugreinar Morgunblaösins hljóöaði í gær.
Hluti vandans er pólitískur. Úrelt flokkakerfi, samofið
viöskiptahagsmunum, hefur skapaö lokað fjármagnskerfi
þar sem ósamkeppnishæfum fyrirtækjum er haldiö
lifandi gegnum pólitíska lánafyrirgreiðslu i ríkisbönkum.
Ríkiö hefureinnig í allt of miklum mæli skuldbundið sig
gagnvart erlendum lánum ýmissa fyrirtækja.Sömu sögu
er aö segja af ríkisstyrktum einkarekstri, þar sem skatt-
greiðendur þurfa aó horfa upp á framlagt fé sitt hverfa í
eina hítina á fætur annarri undir þeim formerkjum aö
bjarga veröi byggðarlögum, að redda veröi undirstöðu-
atvinnugreinum, en sannleikurinn er yfirleitt sá aö
almenningsfé er dælt eftir pólitískum leiöslum í illa rekin
og illa skipulögð gælufyrirtæki. Einn stærsti vandi
íslendinga er sá, aö einstaklingar og fyrirtæki hafa átt
alltof auöveldan aögang aö fjármagni í lánastofnunum.
Einn stærsti vandi núverandi ríkisstjórnar er sá, aö hún
hefur ekki haft pólitíska burði til aö standast ásóknina í
opinbert fé.
Tíð verkföll og átök á vinnumarkaði eru ennfremur veik-
leikamerki íslensks þjóöfélags. Samkvæmt nýlegum
skýrslum er ekkert annaö OECD-ríki, nema ef vera skyldi
Ítalía, sem tapar meira á verkföllum en ísland. Yfirleitt er
verkalýðshreyfingunni kennt um verkföll. Þótt verkalýðs-
hreyfingin sé ekki hafin yfir gagnrýni, þá er meginorsök
tíðra átaka á vinnumarkaði þó fremur sú, að eilífar
björgunaraögeröir í þágu atvinnuveganna, kalla jafnóöum
á auknar launakröfur. Stjórnvöld fást fyrst og fremst viö
vanda atvinnuveganna, ýmist með skammtímaaðgerðum
eins og gengisfellingu eða fjármokstri úr ríkiskassanum.
Vinnumarkaðurog heimili eru hins vegarávallt látin mæta
afgangi. Til lengdar hafa þessi vinnubrögð kallaö á andúö
almennings á stjórnmálaflokkum og þingmönnum. Fólk
finnur að þaö er afgangsstærð. En auövitaö er fólk ekki
afgangsstærð. Helsta auðlind hverrar þjóðar er fólkiö.
Þess vegna veröa íslenskir stjórnmálamenn aö ná strúts-
hausnum sínum úr eyðimerkursandi íslenskra efnahags-
málaog skimaeftirfólkinu og kjörum þess. Þaö verðurað
minnka hinn feiknalega langa vinnutíma sem hér ríkir, sá
lengsti í heiminum samkvæmt nýlegum rannsóknum
Félagsvísindastofnunar, efla launakjör og tryggja
jafnvægi í þjóðarbúskapinn. Þess vegna þarf núverandi
ríkisstjórn að leggja fram nýja efnahagsstefnu; nýjan
stjórnarsáttmála, eigi hún aö ná tiltrú fólksins aö fullu. Sú
efnahagsstefnaveröuraðtakamiðaf endurskipulagningu
atvinnuveganna, nýrri og stöðugri peninga- og gengis-
stefnu, nýju launakerfi og vinnutíma og sem tryggir
félagslegt öryggi bæöi í afkomu og húsnæðismálum.
ONNUR SJÓNARMIÐ
ARNI Bergmann, ritstjóri
Þjóðviljans, ritar hugleiöingu
í dálkinn Klippt og skoriö í
blaði sínu í gær. Hugleiðing-
in fjallar um samkeppnina í
þjóðfélaginu og þó einkun
samkeppnina í rekstri sjón-
varpsstöðvanna. Árni setur
fram þau sjónarmið, að sam-
keppnin sé ekki af hinu góða
heldur líði báðar sjónvarps-
stöðvarnar fyrir samkeppn-
ina.
Þannig farast Árna orð:
„Samkeppnin leiðir til
þess að þeir peningar sem
Islendingar eyða i sjónvarp
skiptast í tvo staði, stöðvarn-
ar geta ööru hvoru gert eitt-
hvað sæmilegt, en báðar
vantar uthaid, mannskap,
hugmyndir. Auk þess leiðir
samkeppni i sjónvarpi um all-
an heim ekki til aukinnar fjöl-
breytni, betri gæða, heldur til_
þess að menn fá æ meira af
þvi sama. Það getur þvi meir
en verið að dagskrá tveggja
sjónvarpsstöðva á íslandi
séu lakari en ein dagskrá var
áður — vegna hinna lamandi
áhrifa samkeppninnar."
Og síðan víkur Árni að of-
neyslu á sjónvarpsefni:
„Og þó er ekki víst að þeg-
ar menn í stórum stíl hætta
að nenna að horfa á sjónvarp
að það sé fyrst og fremst
vegna þess að dagskrám fari
aftur. Menn gleyma því oft að
það er eitthvað til sem heitir
að éta yfir sig. Það er einsog
innbyggt í framfarahugmynd-
ir okkar að öll neysla hljóti
að aukast (nema kannski
neysla á feitmeti eftir að
heilsubylgjan skall yfir). En
þegar betur er skoðað: er
nokkur ástæða til þess að
við getum haft gaman af því
til lengdar að horfa á sjón-
varp svo sem fjórar-fimm
stundir á kvöldi? Við vorum
kannski bíósjúk hér í gamla
daga, meöan við vorum
krakkar, en ein bíómynd á
dag var nóg og meira en það.
Dettur engum i hug, aö það
sé blátt áfram jákvætt, elsku-
legt og heilbrigt merki um að
fólk hefur sioppið frá þvi að
gera sjónvarp aö einskonar
vímugjafa og er þar með ekki
dautt úr öllum æðum? Og
finna sér eitthvað annað til
skemmtunar og andlegs lífs.
SegirÁrni Bergmann rit-
stjóri Þjóðviljans.
UNDARLEG uppákomaá
forsíðu DV í gær: Tvær Ijós-
myndir þöktu forsíðuna, önn-
ur í svart-hvitu, hin í lit. Báðar
sýndu þó sama atburðinn:
Steingrímur Hermannsson
liggur bjargarlaus og drukkn-
andi í Laxá í Aðaldal en ný-
ráðinn bankastjóri Lands-
bankans og veiðifélagi Stein-
gríms, Valur Arnþórsson, rær
lífróður frá utanríkisráðherra.
Á litmyndinni má hins vegar
sjá þá félaga koma í land,
Steingrímur glaðbeittur og
blautur meö stöng í annarri
hendi en lax í hinni. Valurer
að bjástra við gleraugu sín
og stendur í árabátnum.
í texta með myndinni segir
að Valur hafi róið af kappi í
Rær Valur lífróður frá Steingrími?
Orðinn eins og Jónas Haralz,
Clint Eastwood, frelsarinn og
Fríkirkjuprestur — í laginu.
Samkeppni sjónvarpsstöðva leið-
ir til þess að efnið verður einhæft.
átt til utanríkisráðherra þegar
hann lá í ánni. En myndirnar
sýna annað: Að Valur rær að
landi frá utanríkisráðherra.
Nema að Valur rói afturábak.
Aðalatriðiö er þó að báðir
náðu björgusamlega landi og
laxinn hafðist ennfremur á
land.
En eftir situr þó blaðles-
andinn með tilfinninguna að
nýráðinn bankastjóri Lands-
bankans hafi snúið baki við
formanni Framsóknarflokks-
ins á örlagastundu en greini-
lega snúist hugur og komið
Steingrími til bjargar áður en
hann fór niður í þriöja sinn.
Þar með má segja að Valur
hafi greitt fyrir lífgjöf sína og
Sambands íslenskra sam-
vinnufélaga gegnum árin.
FLOSI Ólafsson sem gleð-
ur Alþýðublaðslesendur um
hverja helgi með frábærum
pistlum sínum, gladdi DV-les-
endur I gær með sögum af
sjálfum sér I Náttúrulækn-
ingahælinu I Hveragerði en
þar hefur Flosi dvalist til að
líkjast Jónasi Haralz og Clint
Eastwood. Það er að segja I
vexti.
Flosi er sem sagt búinn að
vera á svonefndu glasafæði
og hefur misst heilmörg kíló
og orðinn eins og tvíbura-
bróðir Jónasar Haralz og að
öllum líkindum orðinn
kandídat Alþýðuflokksins I
bankastjórastól Búnaðar-
bankans.
En víkjum aftur að DV-við-
talinu við Flosa. Flosi lýsir
sjálfum sér á eftirfarandi
hátt:
„Ég er þannig af guði gerð-
ur — ef ég er þá af guöi
gerður — að ég er það sem
kallað er á góðri íslensku rið-
vaxinn, en það er aö vera
hnellinn, samanrekinn, stælt-
ur, jakalegur o.s.frv. Alla tíð
hef ég verið að ergja mig yfir
að vera ekki hoj og slank,
eins og það var kaliað í minu
ungdæmi. Þess vegna var
það nú þegar læknar bentu
mér á að ég ætti, ef til vill af
heilsufarsástæðum, að fara á
hvíldarheimili aldraðra í
Hveragerði og borða gras
eins og ferfætlingar flaug
mér í hug hvort ekki væri grá-
upplagt aö breyta útlitinu í
leiðinni.
Og ég hugsaði sem svo:
Það væri ekki amalegt að
vera eins og frelsarinn i lag-
inu. — Þetta máttu alls ekki
hafa eftir mér,“ skýtur Flosi
inn í og bætir við, „Það má
engan særa. Við skulum
heldur segja eins og Fri-
kirkjuprestur í laginu. — Nei,
sleppum þessu bara.
Þegar kom að því að ég fór
austur var ég orðinn staðráð-
inn í þvi að þegar ég kæmi
aftur til baka væri orðin á
mér það sem kailað er
mannsmynd. Og mér var Ijóst
að því yrði ekki náð nema
fara í svelti."
Þar með varð Flosi eins og
Fríkirkjuprestur í laginu, og
gott betur. Við nefnum engin
nöfn. En þeir sem vilja halda
áfram að fylgjast með vaxta-
verkjum Flosa geta og eiga
að lesa Alþýðublaðið á laug-
ardögum.
Þá fer Flosi hamförum á
blaðsíðu 2 í Alþýðubiaðinu
og við þann lestur hefur
margur íslendingurinn lést —
alla vega andlega.
Einn
me8
kaffinu
Borgarbarnið konn í sveitina í fyrsta sinn. Bóndinn fór
með borgarbarnið inn í fjósið til að sýna því kýrnar.
— Hvernig líst þér á mjólkurkýrnar? spurði bóndinn.
— Algjört æði, svaraði borgarbarnið, en rosalega eru
þær með puttana á skrýtnum stað!!