Vísir - 30.05.1979, Blaðsíða 46

Miðvikudagur 30. mal 1979
46
Mlkill agl 1 Konungiega lelkhúsinu
„Friðrik konung-
ur tðk ðátt f
að sviðsetja
eina óneruna”
Magnús Jðnsson óperusöngvarl rlfjar
upp mlnningar frá 10 ára starfi vlð
Konunglega lelkhúsið
,,Ég er mjög þakklátur fyrir að hafa fengið að
vinna við svona leikhús, þar sem andrúmsloftið
beinlinis kallar á að menn geri sitt besta,” sagði
Magnús Jónsson óperusöngvari i samtali við Visi.
Magnús er einn fjögurra tslendinga, sem um
langt árabil störfuðu við Konunglega leikhúsið i
Kaupmannahöfn. Hinir voru Einar Kristjánsson,
Stefán íslandi og Anna Borg. Þau voru þar öll
samtíma en siðan þeir Stefán og Magnús fluttu
heim fyrir rúmum áratug, hafa islendingar ekki
unnið við leikhúsið.
,,Jeg kan ikke”
Við spurðumMagnús hvernig
hann hefði komist að viö
leikhúsiö, þvi varla mun þaö
vera mjög opið fyrir útlending-
um.
„Nei, útlendingar eru yfirleitt
ekki teknir inn, nema þeir séu
þá talsvert betri en þeir, sem
Danir hafa á aö skipa,” sagði
hann.
„Forsagan er sú, að Poul
Reumert heyrði mig syngja i
Kátu ekkjunni 1956 og kom eftir
það nafni minu á framfæri i
Konunglega leikhúsinu. Ég fékk
bréf frá leikhússtjórninni þar
sem mér var boðið aö koma út
og prufusyngja.
Þetta er í eina skiptið sem ég
hef prufusungiö og mér fannst
það alveg hryllilegt. Þarna var
mér stillt upp á þessa stóru senu
með dimman salinn fyrir
framan mig. Mér gekk vel með
fyrstu ariuna en svo fannst méir
ég alls ekki geta þetta og sagði
á lélegri dönsku: „Jeg kan ekki
synge nú”. En það var auðvitaf}
ekki tekið I mál að ég hætti og
þegar ég var búinn aö jafna
mig, byrjaði ég a.ftur að syngja.
A eftir kom svo leikhússtjór-
inn upp á svið og réði mig á
stundinni með þvi skilyröi aö ég
færi I óperuskólann f tvö ár,
aðallega til að læra að leika. Og
það er ekki að orölengja það, að
ég tók boðinu og var sfðan við
leikhúsiö næstu 10 árin.”
Mikill agi.
Á þessum árum söng Magnús
15—16 hlutverk og voru þau
oftast aðalhlutverk. Frumraun-
in kom strax á öðru ári, en þá
söng hann II Trovatore.
„Æfingar stóðu yfirleitt yfir I
þrjá mánuði og strax eftir frum-
sýningu var byrjað að æfa næsta
verkefni. Einu sinni man ég
eftir aö hafa sungið í þrem óper-
um þrjá daga i röð.
Það var geysilegur agi I
leikhúsinu og aldrei slakað á.
Leikstjórinn kom á hverja sýn-
ingu og ef honum fannst
eitthvað vera farið að slakna á,
þá voru æfingar teknar upp aft-
ur. I óperu á hver hreyfing alltaf
að vera nákvæmlega eins og
hún var á frumsýningunni.”
Urðu að vera betri.
Hvernig var að vera lslend-
ingur við Konunglega leikhúsið?
„Ég kunni mjög vel við Dani,
en við fundum það strax að við
urðum að vera betri en hinir,
annars vorum við látir fara.
Það er ósköp skiljanlegt. Ég
býst ekki við að við Islendingar
kærum okkur um gesta-
söngvara nema þeir taki okkur
fram.
Danir hafa alltaf átt mjög
góða söngvara. Þá hefur helst
skort tenórsöngvara og viö
Einar og Stefán höfum kannski
notiö góðs af þvi.”
. Sterkar hefðir
„Vinnuaðstaðan við leikhúsiö
var hreint út sagt dásamleg.
Þar rlktu mjög sterkar hefðir,
sem sköpuðu skemmtilegt and-
rúmsloft. Starfsfólkið bar gagn-
kvæma virðingu hvert fyrir
öðru og fyrir húsinu.Þar var til
dæmis aldrei farið inn á senu
með höfúfat eða I frakka. Og ég
man aldrei eftir þvl aö fólk rifist
, á senunni. Það var þá frekar
gert annars staöar.
Konunglega leikhúsiö er mik-
" iö menningarmusteri fyrir allar
listir og þaö voru mjög mík'iar
kröfur gerðar til allra. Það
þurfti meira að segja mikiö til
að komast I kórinn, hvað þá
annað. En þegar menn höfðu
verið teknir inn þá voru þeir lika
vel launaðir. Ég býst viö að laun
þeirra sem voru 1 aöalhlutverk-
um hafi verið og séu jafnvel enn
fimmföld verkamannalaun.”
Konunglegur
stjórnandi
„Konungsfjölskyldan hefur
gertsitttilað auka álit leikhúss-
ins. Hún hefur alltaf sýnt húsinu
mikinn áhuga og kemur oft á
sýningar.
Einu sinni man ég eftir að
Friörik konungur tók talsveröan
þátt i einni uppsetningunni. Við
vorum að æfa Gianni Schicci og
Friðrik langaöi til að stjórna
verkinu. Hann kom á margar
æfingar, en það varð aldrei úr
að hann stjórnaöi. Ég held að
hann hafi ekki haft þrek i það.
í hvert sinn sem þjóðhöfðingj-
ar komu I heimsókn, var þeim
boðið I Konunglega leikhúsið.
Einu sinni söng ég fyrir þrjá .
kónga I einu.Gústaf Sviakonung,
Ólaf Noregskonung og Friðrik
Danakonung. Við þessi tækifæri
vió brúum
bilió
ámilli fslands
og umheimsins
Skipá vegum fcimskips koma íi annaó þúsund sim-
urn i meira en 100 hafnir i yfir 20 londum á hvórju árf.
Ivteó þviadveiiavióökvtavúium smum svo fjólbroytta
rnoflukJika a oruggn og þæg*legrf þjónustu stutMar
Eimskip aó bættum tengsJum Islands vió him vió-
gkiptatoga umhetm
HF EIMSKIPAFELAG ISLANDS
„Andrúmsloftið kallar á að menn geri sitt besta”. Visismynd JA
- voru sýningarnar sérstaklega
hátiðlegar og það voru einu
skiptin sem viö hneigðum okk-
ur. Að öllum öðrum sýningum
loknum var „fýrað” niður
járntjaldi, sama hvað mikiö var
klappað. Mér fannst þetta alltaf
kuldalegt Það var eins og vatns-
gusa framan i áhorfendur. Þau
eru leiðinleg þessi járntjöld.”
Breytingar
„Ég held að þessar sterku
heföir hafi riðlast slðustu 10
árin. Eldri mennirnir hafa reynt
að sporna gegn þeirri þróun, en
ekki tekist það fyllilega. Menn
eins og Reumert héldu uppi
reisn leikhússins og smituðu frá
sér og meðan hann var við
leikhúsið hélst þessi virðing
manna fyrir þvi og starfinu þar.
Reumert var einn mesti leik-
ari, sem uppi hefur verið. Það
er ómetanlegt að hafa haft
svona kennara. Þau hjónin Paul
Reumert og Anna Borg veittu
mér mikinn stuðning. Þau
kröföust líka mikils af mér og
vildu t.d. ekki að ég umgengist
aðra íslendinga fyrstu 2—3 árin
á meðan ég var að ná tökum á
dönskunni.
Eins var Stefán Islandi mér
hjálpsamur. Hann var búinn að
vera við leikhúsið i 10—15 ár og
hann tók mig I tfma og hjálpaði
mér á alla lund. Mér var það
mikils virði, þegar hann færði
mér blóm eftir mlna fyrstu
frumsýningu og sagðist vera
himinlifandi yfir árangrinum.
Þó vorum viðá sömullnu, ef svo
má segja.”
Ef fólk hlustar
Eftir 10 ára starf tók Magnús
þá ákvörðun aö flytja heim.
„Nei, ég sé svo sem alls ekki
eftir þvi,” sagði hann. „Ég hef
haft heilmikið að gera I söngn-
um þótt hann sé ekki mitt aöal^
starf. Mér finnst alltaf langbest
að syngja í leikhúsum og ég hef
töluvert sungiö við Þjóöleikhús-
ið. Og þótt það sé ekkert sér-
stakt við það að syngja á
skemmtunum, getur oft skapast
þar góð stemmning. Það er
sama hvar maður syngur, ef
maður finnur að fólkið hlustar,
er þaö gleöilegt og gaman.”
—SJ
Magnús Jónsson I hlutverki sinu i óperunni Rigoletto við Konung-
lega leikhúsið I Kaupmannahöfn.