Morgunblaðið - 19.01.2002, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. JANÚAR 2002 45
✝ Hafþór Gíslasonfæddist í Reykja-
vík 10. janúar 1976
og ólst upp á Rauf-
arhöfn og í Mývatns-
sveit. Hann lést af
slysförum á Kísil-
vegi milli Húsavíkur
og Mývatnssveitar
11. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Sigríður A.
Valdimarsdóttir, f. á
Raufarhöfn 7.3.
1948, og Gísli Haf-
steinsson, f. í Hafn-
arfirði 13.5. 1945.
Þau skildu. Systkini Hafþórs
sammæðra eru: Margrét Magn-
úsdóttir, f. 17.6. 1965, maki Að-
alsteinn Júlíusson; Valdimar
Árnason, f. 22.7. 1970; Sigþór
Gíslason, f. 7.10. 1977, unnusta
Díana Einarsdóttir. Systkini Haf-
þórs samfeðra eru: Helga, Helga
Bylgja, Hafsteinn, Herborg,
Matthildur, Hrólfur, Hilmar,
Hjalti, Björn, Auður og Sverrir.
Hafþór eignaðist
dóttur, Erlu Ösp, f.
1.1. 1995, með
Brynju Dögg Ing-
ólfsdóttur, f. 1.5.
1976. Hann hóf sam-
búð 1996 með Þór-
dísi Gísladóttur, f.
12.5. 1978, og eign-
uðust þau soninn
Davíð, f. 25.11.
1999. Þau hófu bú-
skap á Túngötu 17b
á Húsavík. Hafþór
vann þá sem bíl-
stjóri hjá Gáma-
þjónustu Ómars
Vagnssonar á Húsavík. Fluttu
þau síðan að Hrísateigi 6 í
Reykjahreppi, og síðan í Mý-
vatnssveit og bjuggu sér heimili í
Helluhrauni 9 í Reykjahlíð. Haf-
þór vann sem bílstjóri hjá Sniðl-
um hf. í Mývatnssveit en Þórdís
vinnur hjá Skútustaðahreppi.
Útför Hafþórs fer fram frá
Reykjahlíðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku pabbi! Mér finnst mjög
leiðinlegt að þú hafir dáið. Ég græt
stundum. Mig langar til að senda
þér þetta bréf.
Þú varst alveg rosalega góður við
mig, þú varst besti pabbi í öllum
heiminum. Ég sakna þess að vera
hjá þér og vera með þér. Verst að
þú varst eini maðurinn í öllum heim-
inum sem kunnir að gera kjötbollur
með Spice girls-sósu.
Ég veit að þú ert núna hjá guði
og ert að passa mig og Davíð og
Dísu, en ég vildi óska að þú hefðir
ekki lent í bílslysi og værir hjá okk-
ur.
Þín dóttir,
Erla Ösp.
Það var í sumar sem við fórum
saman, ég, þú, Dísa og Kobbi, niður
í Gamlabæ að djamma. Við skemmt-
um okkur konunglega og það kitlaði
okkur líka hvað fólki fannst það
undarlegt að við værum fjögur sam-
an að skemmta okkur. Þetta sama
kvöld vorum við spurð hvort það
væri „ekki allt í lagi“ hjá okkur. Yfir
kaffibollunum daginn eftir kom okk-
ur saman um að það væri einmitt
málið, það væri nefnilega allt í lagi
hjá okkur. Það var líka fastmælum
bundið að þetta skyldi endurtekið,
frekar fyrr en seinna. Þá óraði okk-
ur ekki fyrir að þvílíkar hörmungar
myndu dynja yfir okkur.
Ég minnist þess líka þegar við
hringdumst á til að ræða ferðir Erlu
litlu á milli að iðulega töluðum við
lengi um lífið og tilveruna. Stundum
kom það fyrir að þegar ég hafði
kvatt þig og lagt á að það rann upp
fyrir mér að við höfðum ekki tekið
neinar ákvarðanir um það hvenær
eða hvernig Erla ætti að fara á milli.
Ég trúi því að þú munir halda
áfram að hafa auga með okkur og
hjálpa mér að ala stelpuna okkar
upp með þeirri sterku réttlætis-
kennd og heiðarleika sem þú hafðir.
Við munum um alla framtíð orna
okkur við allar þær góðu minningar
sem við eigum.
Elsku besti Hafþór, ég vil í þess-
um síðustu orðum til þín þakka þér
fyrir hversu góður vinur og félagi
þú hefur verið. Þú komst ávallt
heiðarlega fram við okkur og varst
alltaf tilbúinn að hlaupa undir bagga
ef á þurfti að halda. Það var gott að
eiga þig að. Og nú hefur myndast
stórt skarð í líf okkar. Skarð sem
ómögulegt verður að fylla.
Það erfiðasta sem ég hef gert á
ævinni er að segja litlu stelpunni
okkar að þú værir dáinn. Farinn og
kæmir aldrei aftur. Að þurfa að út-
skýra fyrir henni hvað hefði gerst.
Að reyna að gefa henni svör. Hvers
vegna? Af hverju vildi guð taka
hann? Ef enginn vildi að hann
myndi deyja, hvers vegna gerði
hann það þá? Við sumum spurn-
ingum eru bara engin svör.
Elsku Dísa, Davíð, Sigga, Valdi
og allir hinir, ég vil þakka ykkur
fyrir hlýjar móttökur og góðar
stundir þessa síðustu daga. Það er
gott að deila minningunum og sorg-
inni með ykkur. Guð gefi ykkur
styrk í sorginni og veri með ykkur
um alla framtíð.
Brynja Dögg Ingólfsdóttir.
Hafþór, þú varst tekinn frá okkur
í blóma lífsins, en ég naut þeirra
forréttinda sem eldri bróðir að fá að
sjá þig breytast úr litlum prakkara í
fullorðinn mann sem axlaði þá
ábyrgð sem ætlast er til af fjöl-
skylduföður, en samt var aldrei
langt í prakkarann. Þegar ég hugsa
aftur í tímann er af mörgu að taka,
t.d. öll þau ferðalög og bras í kring-
um mótorhjólin, allt jeppavesenið
okkar er efni í heila bók. Samt
stendur upp úr þegar við fórum frá
Raufarhöfn til Kópaskers á hand-
ónýtri Lödu Sport í kolófærð til að
ná í Pál Inga og pikkfestum okkur
og urðum bensínlausir, en mig
minnir að eftir það höfum við alltaf
haft brúsa með okkur í bílnum.
Þó svo að þú sért litli bróðir þá
snerist dæmið við þegar kom að
bílaviðgerðum, fáa eða engan veit
ég um sem geta gert við bíla úti í
móum með nánast enga varahluti en
alltaf komist til byggða fyrir það.
Áhugi þinn á bílum kom fljótt í ljós
því að þú varst ekki nema þriggja
ára þegar þú fékkst bílinn hennar
mömmu „lánaðan“, stóðst í fram-
sætinu þegar mamma hljóp þig uppi
og þú skildir ekkert hvaða æsingur
var eiginlega í kerlingunni.
Að mörgu leyti hefurðu verið lán-
samur maður, þú áttir góða konu og
yndisleg börn. Minningin lifir í
börnunum og í hjarta okkar sem
fengum að vera þér samferða í
gegnum lífið. Ég kveð þig að sinni,
elsku bróðir, þar til við hittumst að
nýju.
Valdimar.
Elsku, elsku Hafþór minn. Það er
svo erfitt að trúa því að þú sért far-
inn frá okkur, frá elsku Dísu þinni
og frá litlu englunum þínum tveim-
ur sem þú elskaðir svo heitt, Erlu
og Davíð.
Ég man alltaf þegar ég hitti þig
fyrst þegar þú og Dísa voruð að
byrja að „græjast“, mér fannst nú
ekki mikið til þín koma. Svo spurði
Dísa mig þegar þú varst farinn
hvernig mér litist á þig, ég vildi lítið
segja um það en sagði bara: „Hann
er með svo stór eyru.“ Dísa sagði
þér svo frá þessu seinna og þú varst
enn að stríða mér á þessu fimm ár-
um seinna. Og stríðni er það sem ég
á alltaf eftir að minnast þín fyrir. Þú
þreyttist aldrei á að stríða mér. Ég
mun alltaf muna eftir stríðnisglott-
inu sem kom á þig og svo sagðirðu
með sérstökum tón: „Jæja, Helga,“
og þá var sko „skotárás“ í aðsigi.
Hjálpsemi var líka eitt af því sem
einkenndi þig, stundum of mikil að
sumra áliti því þú varst rokinn af
stað strax og einhvern vantaði
hjálp. Og eftir að ég eignaðist bíl
sjálf var alltaf hægt að hringja í þig
og biðja um viðgerð.
Eftir að þið fluttuð í Mývatns-
sveit fyrir tveimur árum og Davíð
fæddist var ég hjá ykkur með annan
fótinn og oft var gert grín að því að
þú ættir tvær konur en þú sagðir að
það væri allt í lagi því það væri
samt bara ein tengdamamma. Það
var oft mikill hamagangur og var
fólk oft gapandi yfir húmornum hjá
okkur þremur, mér, þér og Dísu.
Ég á endalausar góðar minningar
um þig, elsku Hafþór minn, það eina
sem gat stundum pirrað mig við þig
var hvað erfitt var að vekja þig á
morgnana en núna myndi ég gera
hvað sem væri til að geta vakið þig
aftur. Ég skal passa Dísu þína, sem
þú elskaðir svo heitt, og englana
þína, Erlu Ösp og Davíð, eins vel og
ég get.
Það var yndislegt að fá að þekkja
þig þó að þetta hafi verið alltof
stuttur tími en við hittumst aftur.
Ég á alltaf eftir að sakna þín, elsku
vinur. Þín mágkona,
Helga María.
Elsku Hafþór. Hvað getur maður
sagt þegar svona áföll dynja yfir og
þú, svona ungur, tekinn frá okkur
öllum? Engin orð fá útskýrt tómið
sem situr eftir innra með manni.
Svo koma hugsanir um allar minn-
ingarnar sem maður á um þig, þær
eru margar, enda er ég búin að
þekkja þig allt mitt líf ef svo má
segja og eiginlega eru þær hver
annarri betri, því það er svo ótal-
margt sem við brölluðum saman.
Þegar þú fluttir aftur til Raufar-
hafnar eftir nokkurra ára fjarveru
varðstu daglegur gestur á heimili
mínu og ég á þínu, enda höfðum við
endalaust um eitthvað að tala og
gera. Það var líka alltaf svo gott að
tala við þig og áttir þú oft til góð
ráð. Og alltaf þegar eitthvað bjátaði
á tókst þér að koma manni í gott
skap og kalla fram bros.
Já, það var margt gert á þessum
tíma. Ég gleymi heldur aldrei þegar
ég fór að hjálpa þér að velja fyrstu
jólagjöfina handa Erlu Ösp, litlu
dóttur þinni, enda höfum við oft
hlegið að því í gegnum tíðina, að það
var eins gott að ég fór með þér því
þú ætlaðir að kaupa á hana úlpu
sem sennilega hefði passað á hana í
dag, en ekki þegar hún var árs-
gömul. En þú varst samt alltaf mjög
pabbalegur í þér og tókst þig vel út
í því hlutverki.
Mér er líka mjög minnisstætt
þegar þú kynntist Dísu fyrst. Þú
hreint og beint ljómaðir allur þegar
þú varst að segja mér frá henni og
eins þegar þú kynntir okkur. Upp
frá því fluttir þú til Húsavíkur til
hennar en alltaf höfum við haldið
sambandi og eins komuð þið alltaf í
kaffi til mín þegar þið komuð hing-
að, þá var alltaf mikið talað og hleg-
ið. Eins þegar þið eignuðust litla
drenginn ykkar lá mér mikið á að
komast til ykkar og sjá hann. Enda
var alltaf gott að koma til ykkar.
Eins var það líka þegar ég kynnti
hann Svein minn fyrir ykkur. Þið
tókuð honum strax mjög vel og
hafði hann einmitt orð á því eftir á
að honum fyndist strax eins og hann
hefði þekkt ykkur í mörg ár, enda
náðuð þið vel saman þú og Sveinn,
og kom hann oft í fyrra til ykkar
þegar hann var að vinna í Kröflu,
því eins og ég sagði hér áðan var
alltaf jafn gaman að hitta ykkur.
Það er alveg á hreinu, Hafþór
minn, að þú skilur eftir þig góð spor
hérna hjá okkur.
Elsku Dísa, Davíð, Erla, Sigga,
Jói og aðrir aðstandendur, megi guð
styrkja ykkur í þessari miklu sorg.
Sara og Sveinn, Raufarhöfn.
Um kvöldmatarleytið hinn 11.
janúar var hringt í mig og mér sagt
að Hafþór vinur minn hefði farist í
hræðilegu slysi. Hjartað virtist
stoppa smá stund, vinur og skóla-
bróðir horfinn, ömurleg staðreynd
blasti við. Óhjákvæmilega kemur
upp reiði. Af hverju hann og hver er
eiginlega tilgangurinn með þessu?
Við því eru víst engin svör. Ljósið í
myrkrinu var þó að Dísa og litli
Davíð sluppu, Davíð að vísu mikið
slasaður en er í dag á góðum bata-
vegi.
Minningar hrannast upp í hug-
ann, minningar um góðan vin. Það
er gott á stundum eins og þessari að
eiga góðar minningar. Hugurinn
hvarflar aftur í tímann, er við Haffi,
en það var hann jafnan kallaður,
vorum strákaguttar, ákaflega uppá-
tækjasamir og margt var brallað
sem mæður okkar voru ekki alltaf
mjög ánægðar með.
Eftirminnilegar eru ferðirnar
sem ég fór með honum á milli Mý-
vatnssveitar og Akureyrar. Þá var
margt spjallað, mikið hlegið og rifj-
uð upp gömul prakkarastrik. Ég
rétti honum hjálparhönd ef ég gat
við að raða fylgibréfum og losa af
bílnum.
Margar stundir áttum við saman
heima hjá honum, ég að hjálpa hon-
um við tölvuna hans þegar hann
fékk hana fyrst. Það var alltaf gott
að koma heim til Haffa og Dísu. Þar
varstu alltaf velkominn.
Haffa verður sárt saknað úr fé-
lagahópnum.
Elsku Dísa, Davíð, Erla, Sigga og
aðstandendur allir, mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Steingrímur Þór.
Þótt kveðji vinur einn og einn
og aðrir týnist mér,
ég á þann vin, sem ekki bregzt
og aldrei burtu fer.
Þó styttist dagur, daprist ljós
og dimmi meir og meir,
ég þekki ljós, sem logar skært,
það ljós, er aldrei deyr.
(Margrét Jónsdóttir.)
Haffi er dáinn. Þessi orð hafa flogið
gegnum huga minn oft á dag frá því
að mér barst fregnin. Þrátt fyrir
það er eins og ég trúi því ekki enn
þá og kannski er það þess vegna
sem þessi orð hafa farið svo oft
gegnum huga mér undanfarna daga.
Þessa fyrstu daga sem við hin höld-
um áfram að lifa, syrgjandi. Þegar
börnunum sem ég kenni var sagt
frá því í skólanum að það hefði orðið
slys og það hefði dáið maður þá
sagði lítil stúlka: „Já, ég veit hver,
það var pabbi hennar Erlu.“ En fyr-
ir mér þá dó 16 ára strákur, bólu-
grafinn með gleraugu, lubba af hári,
fullt af húmor og tilfinningum.
Þannig man ég fyrst eftir að hafa
hitt Haffa og líklega mun hann allt-
af líta þannig út í huga mér. Bogr-
andi ofan í bílhúddi. Þegar við
syrgjum eru minningar huggun og
flestar minningar sem ég á um Haf-
þór tengjast gamni og góðum stund-
um. Böll út um allar trissur, bílferð-
ir þvers og kruss. Eins man ég ekki
betur en hann hafi alltaf verið ást-
fanginn upp fyrir haus og ef ekki þá
lék engu að síður allt í lyndi. Tæki-
færum til að hittast og samveru-
stundum fækkaði þegar árunum
fjölgaði eins og oft vill verða og við
ekki lengur unglingar í lífsins leik
og starfi. Allt of sjaldan fékk ég að
sjá föðurinn Hafþór, ég þekkti son-
inn, bróðurinn og félagann.
Dísu, Davíð, Erlu sem og að-
standendum öllum votta ég mína
dýpstu samúð og minnist þess á
komandi tímum að:
Sælir eru syrgjendur – því þeir
munu huggaðir verða.
Dögg Matthíasdóttir.
Það er sárt að kveðja vin sinn
sem þarf að fara svo langt fyrir ald-
ur fram. Þú varst hrifinn burt frá
fjölskyldu þinni og maður hlýtur að
velta fyrir sér hver sé tilgangurinn
með því. En við því fær maður víst
aldrei neitt almennilegt svar, það er
hins vegar hægt að ímynda sér að
þér hafi verið ætlað eitthvað annað
og meira á öðrum stað og þaðan
geturðu fylgst með ástvinum þínum.
Það eru svo margar tilfinningar og
hugsanir sem brjótast um í mér en
hvað get ég sagt og hvað get ég
gert? Orð eru ekki allt heldur eru
það gjörðir okkar sem standa upp
úr að mínu mati. Ég get ekki breytt
því að þú ert farinn en ég get verið
til staðar fyrir þá sem þurfa og
þangað sæki ég styrk minn.
Elsku Dísa, Davíð, Erla Ösp og
aðrir aðstandendur. Ég votta ykkur
mína dýpstu samúð. Guð veiti ykkur
styrk á þessum erfiða tíma.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem.)
Guðrún Elísabet.
Elsku Hafþór minn. Ég bara trúi
því varla að þú sért farinn frá okk-
ur, en þeir deyja ungir sem guðirnir
elska.
Þegar Sara hringdi í mig og sagði
mér þessa hörmungarfrétt varð mér
hugsað til allra góðu og skemmti-
legu stundanna sem við áttum sam-
an.
Það var alltaf gaman að vera í í
návist þinni. Orð þín og gerðir, og
ýmsir smáhrekkir, fengu okkur öll
til þess að hlæja.
En núna er það eina sem við get-
um gert að ylja okkur við þessar
góðu minningar, og það er nákvæm-
lega það sem ég ætla að gera.
Elsku Hafþór minn. Með þessum
orðum kveð ég þig í hinsta sinn og
bið guð að blessa fjölskyldu þína og
ástvini.
Anna María Gylfadóttir.
HAFÞÓR
GÍSLASON
GUÐ-
MUNDUR
ÞÓR
PÁLSSON
✝ Guðmundur Þór Pálssonfæddist 7. júlí 1934 í Reykja-
vík. Hann lést 22. desember síð-
astliðinn og fór útför hans fram
frá Fríkirkjunni í Reykjavík 3.
janúar.
Nú er Guðmundur vinur okkar lát-
inn. Við þökkum fyrir góð kynni hér
á veraldarbrautinni og allar göngu-
ferðirnar, sem við fórum saman í.
Guðmundur var rólyndur og skarp-
sýnn maður að okkar mati enda
stendur margt eftir hann sem arki-
tekt.
Um leið og við vottum aðstand-
endum hans dýpstu samúð óskum
við honum alls hins besta á eilífðar-
brautinni.
Gunnar Ó. Jónsson,
Jón Karl Sigfússon.