Morgunblaðið - 11.04.2002, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FIMMTUDAGUR 11. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðmundur Val-týr Guðmunds-
son fæddist á Þing-
eyri við Dýrafjörð 4.
júlí 1912. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
að morgni þriðju-
dagsins 2. apríl sl.
Foreldrar hans
voru hjónin Þórdís
Guðrún Guðmunds-
dóttir, f. 21.9. 1875 á
Næfranesi í Dýra-
firði, d. 16.6. 1963,
og Guðmundur
Ágúst Pálsson, út-
vegsbóndi á Laugabóli í Arnar-
firði, f. 12.7. 1876 d. 26.6. 1936.
Þeim varð sjö barna auðið en
aðeins bræðurnir Guðmundur
Valtýr og Aðalsteinn, f. 4.8. 1907,
d. 12.5. 1998, komust til fullorðins-
ára. Aðalsteinn var ókvæntur og
barnlaus.
Eftirlifandi eiginkona Guð-
mundar Valtýs er Valgerður Jóns-
dóttir, f. 15.11. 1924 í Selkoti í
Þingvallasveit. Foreldrar hennar
voru Jón Bjarnason, bóndi og síð-
ar trésmiður í Reykjavík, f. 8.10.
1888, d. 21.10. 1976, og Guðrún
Einarsdóttir, f. 10.10. 1894, d.
26.9. 1951.
Guðrún móðir Valtýs og Guðrún
móðir Valgerðar voru fóstursyst-
ur og ólust upp á Læk í Dýrafirði.
Börn Guðmundar Valtýs og Val-
gerðar: 1) Ágúst Birgir, f. 15.10.
1941, d. 13.5. 1942; 2) Þóra Guð-
rún, f. 5.2. 1943, fyrrverandi mað-
ur hennar var Birgir Bergmann
Sól Guðmundsdóttir, f. 1995,
Aþena Marey Jónsdóttir, f. 1999,
og Viktor Smári Eiríksson, f.
2002. b) Katrín Guðrún Tryggva-
dóttir, f. 26.9. 1989; 6) Ágúst Óm-
ar, f. 14.3. 1962, fráskilinn. Synir
hans eru a) Guðbjartur Ægir, f.
18.7. 1988, og Ásgeir Örn, f. 6.6.
1990.
Árið 1921 fluttist Valtýr með
foreldrum sínum og bróður að
Laugabóli í Arnarfirði.
Faðir Guðmundar Valtýs var
nefndur útvegsbóndi en vor og
haust var róið frá Laugabóli. Þeir
bræðurnir Valtýr, Aðalsteinn og
faðir þeirra reru á báti sínum
Blika frá Hlaðsbót, sem var ver-
stöð við norðanverðan Arnarfjörð
milli Álftamýrar og Stapadals.
Þeir voru þar við útræði en fóru
heim um helgar og sóttu beitu.
Fyrir landi á Laugabóli var hægt
að plægja kúfisk, sem notaður var
til beitu. Síðar eignuðust þeir
bræður bátinn Stíganda sem þeir
gerðu út á og lögðu þá upp aflann
á Bíldudal.
Bræðurnir Valtýr og Aðalsteinn
byggðu í samvinnu við ungmenna-
félagið sundlaug þar sem volgt
vatn kemur úr jörðu í landi
Laugabóls og þar kenndi Guð-
mundur Valtýr sund. Síðar kenndi
hann einnig sund í Reykjarfirði í
Arnarfirði.
Um 1939 fluttist Guðmundur
Valtýr til Reykjavíkur og reri í
fyrstu á vertíðum suður með sjó
og í Reykjavík. Einnig vann hann
um tíma fyrir breska herinn og
síðan var hann nokkur ár við báta-
smíðar í Slippnum í Reykjavík. Ár-
ið 1946 keypti hann svo vörubíl og
hóf bifreiðaakstur hjá vörubíla-
stöðinni Þrótti í Reykjavík og varð
þetta hans aðalstarf samfleytt til
76 ára aldurs.
Útför Valtýs fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Guðbjartsson, f. 13.3.
1944, d. 14.4. 1988.
Börn þeirra eru a)
Reynir Bergmann, f.
8.11. 1962, kvæntur
Anabelle Valle. Synir
þeirra eru Birgir
Valle, f. 1996, og Ró-
bert Valle, f. 1998. b)
Víðir Bergmann, f.
3.8. 1964, kvæntur
Ernu Matthíasdóttur.
Dóttir þeirra er Björk
Kristjánsdóttir, f.
1983. c) Hlynur Berg-
mann, f. 2.1. 1966,
kona hans er Sigurást
Baldursdóttir. Dóttir þeirra er
Bryndís Jónsdóttir, f. 1987; 3)
Guðný Eygló, f. 1.9. 1945, fyrri
maður hennar var Eiríkur Sig-
urðsson, f. 24.12. 1936, d. 21.2.
1975. Seinni maður hennar er
Paul R. Smith, f. 6.3. 1940. Börn
þeirra eru a) Þór Eiríksson, f.
9.12. 1965, kvæntur Huldu Björk
Guðmundsdóttur. Dætur þeirra
eru Sunna Maren, f. 1994, og
Harpa Mjöll, f. 1999. b) Valgerður
Eiríksdóttir, f. 2.4. 1971, maður
hennar er Tómas Erlingsson. Dæt-
ur þeirra eru Tara Líf, f. 1992, og
Tinna, f. 1995; 4) Hulda Berglind,
f. 9.9. 1949, maður hennar er Har-
aldur Sigurðsson. Sonur þeirra er
Sigurður Valtýr, f. 1974; 5) Erla
Sólrún, f. 6.7. 1956, maður hennar
er Tryggvi Þór Agnarsson. Dætur
þeirra eru a) Elísabet Lára
Tryggvadóttir, f. 20.4. 1975, mað-
ur hennar er Eiríkur Ari Valdi-
marsson. Þeirra börn eru Brynja
Guðmundur Valtýr Guðmunds-
son mágur minn lést 2. apríl sl.
Mig langar að minnast hans með
nokkrum orðum en fyrstu kynni
mín af honum hófust þegar ég var
þriggja ára gömul og fór með
mömmu og tveimur systrum mín-
um að Laugabóli í Arnarfirði þar
sem fóstursystir mömmu bjó með
sonum sínum Valtý og Aðalsteini.
Þarna var margt um manninn og
oft mikið um að vera. Valtýr og Alli
áttu bát sem hét Stígandi og sóttu
þeir sjóinn ásamt því að sinna bú-
skapnum. Valtýr hafði einnig kennt
sund í sundlauginni á staðnum sem
hafði verið útbúin af ungmenna-
félaginu og fólkinu á Laugabóli.
Mér er minnisstætt þegar Valtýr
spilaði á harmonikkuna eða plata
var sett á fóninn og hundurinn á
bænum söng með af hjartans lyst
fyrir utan.
Valtýr fluttist síðar til Reykja-
víkur og ég átti eftir að umgangast
hann mikið í gegnum árin þar sem
hann og Valgerður systir mín gift-
ust.
Eitt sumar þegar ég var tíu ára
bjuggu þau á Bíldudal og var ég
þar hjá þeim og passaði Þóru elst-
ur dóttur þeirra. Valtýr var þá á
sjó með Alla bróður sínum á bátn-
um Stíganda og er mér minnis-
stætt þegar þeir komu að landi
með lúðu sem var á stærð við
mann. Eins þótti mér afar merki-
legt að Valtýr spilaði einu sinni
fyrir dansi á nikkuna. Það var engu
líkara en ég hefði kennt honum að
spila, svo hreykin var ég, enda var
Valtýr alltaf einstaklega góður við
mig.
Eftir að ég fullorðnaðist og gifti
mig áttum við hjónin lengst af
heima í nágrenni við Valtý og Völlu
og áttum alltaf vísa aðstoð ef á
þurfti að halda. Valtýr átti alltaf
vörubíl og ók á Þrótti og þegar við
þurftum að flytja eitthvað var allt-
af kvabbað í Valtý og hann kom á
vörubílnum eins og það væri sjálf-
sagt.
Valtýr var harðduglegur en einn-
ig mikið snyrtimenni. Þegar snjó-
aði voru bílastæðin í Rauðagerðinu
alltaf auð og nýmokuð enda eins
gott því alltaf hefur heimili þeirra
verið eins og samkomustaður fyrir
afkomendur og ættfólk og öllum
jafnvel tekið. Fyrir nokkrum árum
keyptu þau hjónin sér ferðabíl og
hafa ferðast mikið síðan og alltaf
dró Arnarfjörðurinn Valtý til sín
þótt víðar væri farið.
Ég vil þakka Valtý fyrir sam-
fylgdina og bið guð að blessa minn-
ingu hans. Við hjónin sendum Völlu
systur minni og öllum afkomend-
unum innilegar samúðarkveðjur.
Bjarndís Jónsdóttir.
Góður vinur og nágranni er fall-
inn frá, tæplega níræður. Þótt ald-
ur hans og heilsa segði okkur að
brottförin nálgaðist er enginn
tilbúinn að taka tíðindunum, þegar
fregnin berst. Hún er svo óraun-
veruleg, staðreyndin, að mega ekki
framar sjá hann sem hluta af dag-
legu lífsmynstri íbúanna í götunni,
hann sem vakti yfir öllu, smáu og
stóru, og lét sér annt um náung-
ann, fylgdist með ef einhver óboð-
inn var á vappi, sérstaklega ef íbú-
ar viðkomandi húss voru fjar-
verandi.
Guðmundur Valtýr hófst handa
við byggingu húss síns í Rauða-
gerði 44 haustið 1978, ásamt konu
sinni, Valgerði Jónsdóttur. Þá var
byggðin á þessu svæði að þéttast
og við sem þetta ritum komin vel á
veg með byggingu okkar húss nr.
46. Við vorum öllum ókunnug í
hverfinu, en eftir að Guðmundur
Valtýr og Valgerður komu til sög-
unnar myndaðist traust vinátta á
milli okkar nágrannanna og má
segja að aldrei hafi skugga borið á.
Eitt sinn hafði ég orð á því, að
nú væri skammarlega langur tími
liðinn síðan ég hafði komið inn fyr-
ir þröskuldinn hjá þeim. En þá
mælti Valgerður þessi eftirminni-
legu orð: „Það er ekki nauðsynlegt
að vera stöðugt inni á gafli hjá ná-
grönnunum. Það er mest um vert
að vita með vissu, að við eigum vin-
áttuna og getum leitað hvert til
annars, þegar við þurfum á því að
halda.“
Guðmundur var hæglátur maður
og hjartahlýr og skipti aldrei skapi.
Gat verið léttur og gamansamur ef
því var að skipta. En fyrst og
fremst heiðarlegur og hjálpsamur.
Lífið snerist aðallega um það, að
geta orðið öðrum að liði. Og um-
hyggjan fyrir börnum og barna-
börnum kom berlega í ljós þegar
rætt var við hann.
Guðmundur Valtýr unni átthög-
unum og fór, ásamt konu sinni, á
hverju sumri vestur í Arnarfjörð á
æskuslóðirnar og dvaldi þar lengri
eða skemmri tíma. Þau hjónin voru
ótrúlega dugleg að ferðast um
landið og fóru þá akandi á sinni
eigin bifreið. Engum duldist áhugi
þeirra á gróðri og ræktun og bar
garðurinn þeirra því glöggt vitni.
Þau voru mörg handtökin, sem þau
eyddu við snyrtingu og viðhald ut-
anhúss yfir sumarmánuðina. Alltaf
var Guðmundur Valtýr fyrstur út á
vorin með trjáklippurnar. En á vet-
urna var hann tilbúinn með rekuna
ef snjóaði. Og ekki aðeins til að
ryðja leiðina fyrir sjálfan sig, held-
ur brá hann skjótt við, ef bíll ná-
grannans stansaði í snjóskafli.
Það var ekki ætlun okkar að
rekja æviskeið Guðmundar Valtýs,
aðeins að þakka honum þessi ljúfu
ár sem við áttum saman hér í
Rauðagerðinu. Við biðjum góðan
Guð að styrkja eftirlifandi konu
hans, börn og alla ættingja og sér í
lagi drenginn, sem sá á bak afa sín-
um fáum dögum fyrir ferminguna.
Hvert kærleiksorð, hvert bros á vinar vör
ég vildi þakka nú er lýkur för.
Ég veit minn faðir, það er geymt þér hjá
í þeirri mynd, sem ryð ei granda má.
(Oddný Kristjánsdóttir í Ferjunesi.)
María og Gestur.
Mig langar til að minnast í örfá-
um orðum vinar míns og svila Guð-
mundar Valtýs Guðmundssonar,
sem nú hefur kvatt þessa jarðvist
eftir nokkurra mánaða veikindi,
sem hann bar af miklum hetjuskap,
og lét alltaf sem allt væri í besta
lagi. Hann var sannkölluð hetja,
alltaf hress og kátur hvað sem á
bjátaði. Kynni okkar hófust þegar
báðir voru ungir að árum, og allt
virtist leika í lyndi, og við ætluðum
svo sannarlega að sigra heiminn,
þótt minna yrði úr en í upphafi var
ætlað. Valtýr, eins og hann var
alltaf kallaður í ættingja- og vina-
hópi, var einlægur vinur og alltaf
boðinn og búinn að hlaupa undir
bagga og hjálpa ef hann vissi að
einhver átti í erfiðleikum, það feng-
um við hjónin svo sannarlega að
reyna, þegar við hófum okkar bú-
skaparbasl. Þá var gott að eiga
góða vini, sem leita mátti til þegar
á bjátaði, það verður seint full-
þakkað. Valtýr var mikill atorku-
maður, og bjó sér og fjölskyldu
sinni fagurt og gott heimili, ásamt
konu sinni, sem ekki var síðri hvað
það snerti, fyrst við lítil efni á Suð-
urlandsbraut 98, og síðar í Rauða-
gerði 44, þar sem þau reistu stórt
og fagurt hús, með yndislegum
garði þöktum trjám og blómskrúði
svo unun var á að horfa, og ekki
var síðra á að líta þegar inn var
komið. Þar var allt í röð og reglu,
sem bar lýsandi vott um snyrti-
mennsku og fegurðarsmekk hús-
ráðenda, þar var gott að koma, og
njóta samverustunda með þeim
hjónum. Valtýr gat verið gaman-
samur og hnyttinn í tilsvörum,
fróðleiksfús, og hafði oft frá mörgu
skemmtilegu að segja, einkum frá
því að hann var að alast upp á
Laugabóli, þar sem þeir bræður
stunduðu sjóróðra á eigin báti, og
margt skemmtilegt bar til tíðinda,
hann hafði afar gaman af að
ferðast um landið, og átti mikið
myndasafn, bæði frá fyrri árum og
síðar, og hafði hann mjög gaman af
að sýna þessar myndir, sem marg-
ar hverjar voru mjög vel heppn-
aðar. Einnig áttu þau hjón gott
bókasafn, sem oft var gaman að
grúska í, sér til fróðleiks og
skemmtunar. Ég vil að lokum
þakka Valtý vini mínum og svila
allar samverustundirnar, sem voru
bæði margar og skemmtilegar. Ég
ætla að lokum að kveðja hann með
lítilli vísu, sem ég sendi honum
þegar hann varð sjötugur:
Það er fjórði júlí, fæðingardagur þinn,
þú fæddist að sögn árið 1912,
og ert því á þessum degi, sjötugur,
svili minn,
en samt finnst mér vonlaust að marka þér
ákveðið hólf.
Því enn ertu ungur í anda og léttur í lund,
þó líði á daginn er þónokkur spölur
í kvöld.
Gæfan þig elti ennþá um langa stund.
Þú átt, þér, vinur minn hreinan
og fágaðan skjöld.
(Valdimar Lárusson.)
Svo bið ég góðan guð að blessa
sál hans og styrkja ástvini hans í
þeirra mikla missi. Við Dúna send-
um þeim öllum okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Í guðs friði.
Valdimar Lárusson.
GUÐMUNDUR
VALTÝR
GUÐMUNDSSON
✝ GuðmundurErmenreksson
fæddist í Reykjavík
13. janúar 1923.
Hann lést á dvalar-
heimilinu Víðinesi 6.
apríl 2002.
Foreldrar hans
voru Ingunn Einars-
dóttir, f. 13. október
1887, og Ermenrek-
ur Jónsson tré-
smíðameistari, f. 16.
febrúar 1886.
Systkini Guð-
mundar: Einar Erm-
enreksson, látinn;
Guðjón Ermenreksson, látinn;
Guðmundur Ermenreksson (al-
nafni hans), lést í bernsku; Krist-
ari í Hafnarfirði, f. 28. september
1946. Hún giftist Einari Sigurðs-
syni 5. ágúst 1967. Þau slitu sam-
vistir 1989. Þeirra börn eru: a)
Lind Einarsdóttir viðskiptafræð-
ingur, f. 23.7. 1969. Hennar mað-
ur er Steingrímur Jón Þórðarson
dagskrárgerðarmaður, f. 12.4.
1967. Þau eiga tvær dætur, Perlu
og Hörpu. b) Hrund Einarsdóttir
byggingarverkfræðingur, f. 7.9.
1970. Hennar maður er Sverrir
Þorvaldsson stærðfræðingur, f.
23.10. 1969. Þau eiga tvö börn,
Vífil og Svölu. c) Kjartan Ein-
arsson, starfsmaður Marel, f.
22.6. 1973. Hans kona var Eydís
Gréta Guðbrandsdóttir verslunar-
maður, f. 7.2. 1970. Þau slitu sam-
vistir. Þau eiga tvö börn, Tinnu
Rán og Breka. Sambýlismaður
Drafnar er Ásgeir P. Ásbjörnsson
kerfisfræðingur, f. 9.11. 1956.
Útför Guðmundar fer fram frá
Fossvogskapellu í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
ín Ermenreksdóttir f.
19. janúar 1919;
Svanlaug Ermenreks-
dóttir, f. 5. september
1925.
Árið 1946 kvæntist
Guðmundur Súsönnu
Kristjánsdóttur
fóstru, f. 14. júlí 1924
í Hafnarfirði. For-
eldrar hennar voru
Sumarlína D. Jóns-
dóttir, f. 23. ágúst
1900, d. 1985, og
Kristján Kristjánsson,
f. 28. júlí 1898, d.
1976. Þau slitu sam-
vistir 1948.
Dóttir Guðmundar og Súsönnu
er Dröfn Guðmundsdóttir, kenn-
Okkur langar í nokkrum orðum
að minnast elsku afa okkar sem
lést laugardaginn 6. apríl sl. Okkur
er djúp sorg í hjarta að fá ekki að
hitta hann aftur í þessu jarðlífi en
við erum líka glöð yfir því að hafa
fengið að kveðja hann á okkar hátt
á páskadag. Þessi páskadagur mun
alltaf lifa í minningunni sem afa-
dagurinn. Þetta var fallegur dagur
og sólin skein. Við mættum öll
systkinin til mömmu Drafnar og
Ásgeirs með maka okkar og börn.
Að sjálfsögðu var amma Súsanna
þar líka en afa þótti alltaf svo
gaman að hitta hana. Það var há-
tíðleg páskamáltíð og allir glaðir
og kátir. Við tókum sérstaklega
eftir því hvað afi var myndarlegur
í nýjum ljósum jakkafötum og virt-
ist svo hress og glaður. Fljótlega
eftir matinn var taflið dregið fram
en afi var góður skákmaður. Þarna
sat hann, gamli maðurinn, í nokk-
urn tíma og tefldi við okkur til
skiptis, og vann okkur öll. Þetta
vakti svo mikla lukku og aðdáun
hjá barnabarnabörnunum að þau
voru farin að læra mannganginn
og tefla af áhuga þegar leið á dag-
inn. Við systkinin minnumst afa
sem einstaklega hlýs manns sem
mátti ekkert aumt sjá. Lífið lék
hann ekki alltaf vel en aldrei sáum
við hann bitran. Hann var alltaf
svo góður, sérstaklega við börn og
dýr. Þegar við vorum börn fórum
við stundum og heimsóttum hann í
Gunnarsholti. Það var alltaf mikill
spenningur að fara að hitta afa og
Tító. Tító var hundurinn á bænum.
Afi átti ekki þennan hund en það
skipti engu því dýr hændust svo að
afa að það var eins og hann ætti
þau öll. Það var sama hvar hann
fór um eða bjó, alltaf hændust öll
dýr að honum.
Afi hafði alltaf mjög gaman af
tækjum og á árum áður var hann
mikið í því að kaupa og selja ým-
iskonar tæki. Þótt afi hafi sjaldn-
ast haft mikla peninga milli hand-
anna var hann ótrúlega gjaf-
mildur. Fyrir 25 árum var ekki
algengt að börn ættu segulbands-
tæki en afi birtist einn daginn með
glænýtt tæki fyrir okkur börnin.
Svona var afi, alltaf tilbúinn að
gleðja aðra.
Okkur þótti öllum mjög vænt
um afa. Það verður skrítið fyrir
okkur að halda jól án hans en okk-
ur finnst engin jól vera án þess að
finna góðu vindlalyktina hans afa
og fá hans hlýja faðmlag. Megi
hann hvíla í friði.
Lind, Hrund og Kjartan.
GUÐMUNDUR
ERMENREKSSON