Vísir Sunnudagsblað - 31.01.1937, Blaðsíða 2

2
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Skytturnar hans
Alexandersj^ Dumas.
Eftir Bret Harte.
I. j
Tuttugu árum síðar kom hinn
risavaxni gestgjafi frá Provence
auga á rykmökk á veginum.
Þessi rykmökkur táknaði að
ferðamaður nálgaðist. Ferða-
menn höfðu fáir farið um veg-
inn milli Parísar og Provence
þetta sumar.
Gestgjafinn gladdist í hjarta
sínu. Hann snéri sér að frú Peri-
gord, þ. e. a. s. konu sinni, og
mælti um leið og hann strauk
hvítu svuntuna sína:
— Guð hjálpi okkur, hafðu
þig að því að leggja á horðið.
Settu fram flösku af Charle-
voix. Þessi ferðamaður hlýtur
að vera hefðarmaður, úr þvi
hann þeysir svona.
Það var víst, að ferðalang-
urinn, sem 'nú kom nær, og
reyndist að vera úr skyttusveit,
hafði ekki hlift reiðskjótan-
um. Hann stökk léttilega úr
söðlinum og kastaði taumun-
um til gestgjafans. Hann var á
að giska 24 ára að aldri, og
talaði með Gasconhreim.
— Eg er glorhungraður. —
Dauði og djöfull! Eg vil fá að
eta! i
Gestgjafinn hneigði sig i
duftið og fór því næst á und-
an inn í snoturt herbergi, þar
sem borð stóð uppbúið, lilaðið
hinum dýrustu krásum. Skytt-
an tók þegar til matar síns og
gerði það hraustlega. Fuglar,
fiskar og annað, er á borðum
var, hvarf ofan í liann á auga-
bragði. Perigord stundi, er
hann sá aðfarirnar. Skyttan
gerði að eins eitt sinn lilé á
sókninni.
— Vín!
Perigord kom með vinflösk-
ur. Ókunni maðurinn tæmdi
heila tylft. Að lokum reis hann
á fætur og mælti við gestgjaf-
ann:
— Skrifaðu þetta.
— Hjá hverjum, yðar tign?
spurði Perigord, sem fór nú að
verða um og ó.
— Hjá hans velæruverðug-
heitum!
— Mazarin! hrópaði gest-
gjafinn.
— Þú hittir naglann á liöf-
uðið. Komdu með bikkjuna
mína. — Síðan sté maðurinn á
bak og reið á brott.
Gestgjafinn sneri aftur til
veitingaliússins, en hann var
varla kominn inn fyrir hlið-
ið er liann heyrði hófadyn
að baki sér. Skytta ein, grann-
vaxin og myndarleg, reið í
hlað. .
— Perigord, eg er að deyja
úr hungri! Hvað áttu matar-
kyns?
— Dádýrskjöt, gelta hana,
lævirkja og dúfur, svaraði
gestgjafinn og hneigði sig.
— Ágætt! Skyttan sté af baki
og gekk i bæinn. Perigord bar
honum ríflega á borð, en her-
maðurinn át alt, sem fyrir
hann var borið.
— Komdu með vín, góði
minn, mælti komumaður, er
hann hafði rent niður seinasta
matarbitanum.
Perigord kom með þrjár
tylftir af Charlevoix. Ungi mað-
urinn tæmdi þær hverja á fæt-
ur annari.
— Vertu sæll, Perigord,
sagði hann og veifaði til gest-
gjafans.
— En yðar tign — reikning-
urinn, mælti Perigord.
— Æ, reikningurinn. Skrif-
aðu þetta smáræði.
— Hjá hverjum?
— Drotningunni!
— Ha?
— Já, guð blessi þig, Peri-
gord.
Þegar hann var farinn, varð
ofurlítil kyrð. Þá -heyrðist aft-
ur hófadynur, og rétt á eftir
stóð fyrirmannlegur maður í
dyrunum.
— Hvað er þetta? mælti
hann. — Á eg að trúa mínum
eigin augum? Já, þetta er hann
Perigord. Heyrðu, Perigord. Eg
er svangur. Eg er að deyja úr
hungri. Eg er dauður úr hungri.
Enn bar Perigord á borð. En
maturinn hvarf eins og dögg
fyrir sólu. Komumaður leit
upp. /
— Komdu með meira fugla-
kjöt, Perigord.
— Ómögulegt. Það er búið!
— Jæja, þá svínakjöt.
— Það er líka búið.
— Jæja, komdu þá með vin.
Perigord kom með 144 flösk-
ur. Aðkomumaður tæmdi þær
allar.
— Maður verður að drekka,
ef maður fær ekki að eta, mælti
hann glaðlega.
Það fór hrollur um Perigord.
Gesturinn hjóst til hrottfar-
ar. Gestgjafinn sýndi honum
reikninginn, en þar á hafðí
hann bætt þvi, sem hinir ferða-
mennirnir skulduðu.
— Reikningur? — Skrifaðu
það.
— Hjá hverjum???
— Kónginmn!
— Ha! Hans hátign?
— Auðvitað! Vertu sæll, Pe-
rigord minn.
Gestgjafinn stundi þungan.
Þvi næst gekk hann út og tók
niður skiltið. Að þvi búnu sagði
hann við konu sina:
— Eg er ekki neitt gáfna-
ljós, og eg skil ekki stjórnmál.
Mér finst þó sem landið okk-
ar sé ekki i sem bestu ástandi.
Vegna Mazarins, kóngsins og
drotningarinnar er eg orðinn
öreigi.
— Heyrðu, sagði frú Peri-
gord. — Eg veit ráð við þessu.
— Hvernig er það —
— Þú verður sjálfur að ger-
ast skytta!
II.
Þegar fyrsta skyttan var far-
in frá Provence, liélt hann til
Njangis, og þar komu til móts
við liann þrjátiu og þrir fylgis-
menn hans. Önnur skyttan varð
jafnfljót til Nangis, og gerðist
foringi annara þrjátíu og
þriggja. Og loks kom sá þriðji,
og kom hann sér einnig upp
33 manna flokki.
Fyrsti liermaðurinn stjórn-
aði sveit kardínálans.
Sá annar stjórnaði flokki
drotningarinnar.
Sá þriðji var fyrir konungs-
sveitinni.
Það sló í bardaga. Hann
stóð í sjö stundir. Fyrsta skytt-
an drap 30 af mönnum drotn-
ingarinnar. Önnur skyttan
drap 30 af mönnum konungs-
ins. Sá þriðji drap 30 af mönn-
um kardínálans.
Menn munu sjá, að nú voru
að eins 4 á lífi í hverjum
flokki.
Foringjar þeirra gengu nú
nær liver öðrum.
Þá könnuðust þeir alt i einu
hver við annan og ráku upp
gleðióp:
— Aramis!
— Athos!
— D’Artagnan!
Þeir féllust í faðma.
— Svo er að sjá sem við
höfum verið að berjast, sagði
de la Fere greifi.
— Einkennilegt! hrópuðu
Aramis og d’Artagnan einum
rómi.
— Stöðvum þessi hi’æðravíg!
sagði Atlios.
— Já, svöruðu liinir.
— En hvernig eigum við að
losna við liðsmennina okkar?
spurði d’Artagnan.
Aramis drap titlinga. Þeir
skildu það. — Höggvum þá í
spað.
Þeir gerðu það. Aramis drap
þrjá. Athos þrjá. d’Artagnan
þrjá.
Enn féllust þeir í faðma. —
Þetta er alveg eins og i gamla
daga, sagði Aramis. — Maðui’
verður hrærður af þessu, sagði
hinn alvarlegi greifi de la Fere.
Þeir heyrðu hófadyn og litu
við. Risavaxinn maður kom
ríðandi til þeirra.
. — Gestgjafinn frá Provence!
lirópuðu þeir, og drógu sverð
úr sliðrum.
— Perigord, niður með
hann! hrópaði d’Artagnan.
— Bíðið, mælti Athos.
Risinn var nú alveg kominn
til þeirra. Hann ln-ópaði:
— Athos, Aramis, d’Artag-
nan!
— Porthos, lirópuðu þeir.
— Sá er hinn sami. Enn féll—
ust þeir i faðma.
De la Fere greifi fórnaði
höndum. — Guð blessi ykkur,
börnin mín! Enda þótt við sé-
um á öndverðum meið í stjórn-
málum, þá erum við þó altaf
sammála um ágæti okkar
sjálfra. Hvar í heiminum er til
betri maður en Aramis?
— En Porthos? mælti Ara-
mis.
— En d’Artagnan? mælti
Porthos.
— En Athos? íuælti d’Artagr
n an.
III.
Konungurinn gekk niður í
garðinn. Ilann gekk eftir stíg
einum og brátt var liann kom-
inn að hallarveggnuin beint fyr-
ir neðan glugga drotningarinn-
ar. Til vinstri við þá voru tveir
gluggar, er voru alveg liuldir
af vinviði. Það voru gluggarn-
ir að lierbergjum La Valliere,
Konungurinn andvarpaði.
— Það eru um 19 fet upp
að glugganum, mælti hann. —
Ef eg hefði stiga, sem væri um
19 fet á lengd, þá myndi hann
ná upp til gluggans. Þetta kall-
ast rökvísi.
Skyndilega hnaut konungur